Fabularyzacja w planszówkach zwykle wymaga od graczy odrobiny fantazji i dodatkowego wysiłku, który nie ma nic wspólnego z zasadami w instrukcji, więc nie w każdym gronie się sprawdzi
Oczywiście gracze muszą lubić dany klimat, by się w niego wkręcić i są gry, w których utrzymanie tej otoczki jest trudniejsze.
Arkham Horror: Sprzyja budowaniu nastroju dzięki wizualnie świetnie wykonanym elementom i zatrzęsieniu opisów fabularnych. Niestety utrudnia tworzenie opowieści przez pełną wyjątków, "męczącą" mechanikę i chaotyczność pojawiających się wątków utrudniająca spójną narrację i komentowanie wydarzeń (np. przedwieczny stale nęka miasto lodowatym wiatrem, ale podziwiamy motyle w parku, a chwilę później pojawia burza piaskowa). Da się wyciągnąć z tego sporo klimatu, ale wymaga dobrej woli i trzeba się trochę nagimnastykować. Dużo lepiej w tych klimatach wypada
Eldritch Horror, gdzie pilnowanie mechaniki nie zżera graczom tyle czasu, w opisach mamy konsekwentne trzymanie się jakiegoś głównego wątku fabularnego (każdy Przedwieczny wprowadza własną talię unikatowych spotkań), a ogólne wydarzenia dzieją się w różnych częściach świata, więc ich zróżnicowanie nie jest czymś, co razi. Jeszcze inną alternatywą jest
Posiadłość Szaleństwa, ale to już ewidentnie zabawa dla rasowych plaszo-roleplayowców, tam wczuwanie się w postać, opisywanie własnymi słowami co się dzieje to integralna część rozgrywki.
Battlestar Galactica: Świetny wybór dla kogoś, kto lubi klimaty konspiracji, spisków, paranoi i zdrady. Jeśli dodatkowo lubi SF i obejrzy serial to tym bardziej zwiększy frajdę z rozgrywki, dorzucając nawiązania i komentarze powiązane z filmową fabułą. Minus jest taki, że gra rozwija skrzydła dopiero przy 5 graczach (wtedy jest potencjalnie 2 zdrajców) i wymaga graczy aktywnych, takich, którzy nie dają się zdominować i lubią dyskutować.
DOOM: Jeśli szukamy klimatu survival w stylu Obcego (kojarzę jeszcze Level 7: Omega Protocol, ale niestety nie miałem okazji osobiście wypróbować). Mechanicznie tytuł nie jest cudowanie zbalansowany i wymaga wyczucia od "mistrza gry", ale pod względem fabularnym świetnie oddaje desperacje i poczucie śmiertelnego zagrożenia odczuwanego przez grupkę marines przemierzającą korytarze kosmicznej bazy.
Robinson: Tu pewnie zamieszam, bo o ile uważam Robinsona za ciekawego mechanicznie, za solidny kawał kooperacyjnej ekonomiczno-optymalizacyjnej łamigłówki w ładnej oprawie, to pod względem otoczki fabularnej szału we mnie nie wzbudził. Chętnie siadam do tego tytułu, rzucamy nawet ze współgraczami fabularne komentarze do kart w trakcie rozgrywki, ale nie czuję w tym ani adrenaliny ani dynamizmu, który jest charakterystyczny dla gier przygodowych.
Mage Knight: Niby strategia, niby spokojne tempo rozgrywki i sporo kombinowania, ale klimatem fantasy wprost ocieka. Po rozłożeniu elementów praktycznie słyszę w głowie motywy muzyczne z wszelkich Baldursów, czy Hirołsów
A na koniec dorzucę tytuł, na który sam ostrzę sobie zęby i który ma wyjść po polsku
http://boardgamegeek.com/video/48974/de ... ead-winter
.
