Posiadłosć Szaleństwa czy Descent

[Desaix1800]

Mam dylemat, Posiadłość Szaleństwa kusi mnie tym czego brakowało w AH czyli tajemnicy, Strażnika Tajemnic rozwiązywanie scenariuszy. Descent natomiast zbiera bardzo dobre opinie jako gra przygodowa, ja ze swej kolekcji pozbyłem się nowej edycji MiM gdyż mimo nostalgii z dzieciństwa gra już nie robi takiego wrażenia. Potrzebuję fajnej dobrej przygodówki z klimatem i nieco bardziej lubię Lovecraftowskie macki

[wis]

Jeśli zły w PS będzie grać przeciw graczom, to w wielu scenariuszach gracze nie mają najmniejszych szans - poważny problem z balansem. Jeśli będzie "mistrzował" a la RPG, to może to być fajna zabawa.

[sirafin]

Mam podobne zdanie jak wis. Bierz Posiadłość, jeśli macie ochotę na fabularyzowanie i skupienie się na historii, mechanika i wygrana schodzą na dalszy plan. Jest atmosfera tajemnicy jest mega upiorny klimat. Ta planszówka wymaga większej inwencji i innego zaangażowania w rozgrywkę, nie sprawdzi się w gronie osób, które chcą tylko przeczytać coś z karty, coś sobie poobliczać i rzucić kością.

Descent jest bardziej munchkinowy Ma tryb kampanii i spodoba się osobom, które chcą się pobawić w rozwijanie potęgi swojej postaci i starcia taktyczne na planszy. Atrybuty, punkty ruchu, modyfikatory, pole widzenia i radosna otoczka heoric fantasy na pierwszym planie. Jeśli macie ochotę na wesołą siekaninę i zabawę w taktyków z dużą ilością turlania, to bierz Descent.

[schizofretka]

+1 do wszystkiego powyższego, z tych dwóch też głosuję na Descenta.

[djedi gamer]

A ja dłuuuugo rozczytywalem się na temat tych obu gier. Wybrałem Posiadłość i jestem zadowolony. Do Descenta już mnie nie ciągnie.

[Pierzasty]

Posiadłość jest zepsuta (scenariusze w które grałem nie dają Poszukiwaczom szans na wygraną) i nie nadaje się jako przygodówka, natomiast może się sprawdzić jeśli ST zamiast bycia "złym graczem" wcieli się w rolę MG i zmieni grę na bardziej opowiadaną. Jeśli chodzi o samą rozgrywkę, zdecydowanie Descent.

[Desaix1800]

Mnie bardziej interesuje owe mistrzowanie, ale może w Descentcie tez można wyjść nieco poza mechanikę ?

[sirafin]

Oczywiście, że można, wszystko zależy od inwencji i chęci graczy. Descent jest po prostu bardziej optymalizacyjny i skupia się na mechanice, na walce, częstych rzutach różnokolorowymi kośćmi, nie ma jednak najmniejszego problemu, aby te starcia fabularyzować i opisywać jak pojawiają się kolejne potwory, jak straszliwy czarnoksięznik z każdą chwilą zbliża się do ukończenia plugawego rytuału, jak bohaterowie wywijają żelastwem brocząc z ran i jak po uderzeniu kuli ognia czuć smród spalonego mięsa. Wszystko się da, jeśli gracze mają dość energii by poświęcić ją na coś więcej niż liczenie modyfikatorów i punktów ruchu

Posiadłość jest bardziej narracyjna i ma ogrom elementów ułatwiających tworzenie w locie opisów fabularnych, przez większość gry budowany jest nastrój niepewności i tajemnicy, opisywane są pomieszczenia, rzeczy na które trafiają badacze, to że mają złe przeczucia itp. Walka to tylko mały fragment (choć to oczywiście zależy od scenariusza), a mechanika oparta jest zwykły o rzut K10 i znajduje się na dalszym planie.

W Posiadłość Szaleństwa zdarza się nam grywać w jednym z Gdańskich lokali, po partyjce dodatkowo robiłem streszczenie rozgrywki. Współgraczom bardzo się spodobała ta nietypowa planszówka, właśnie ze względu na to, że był mocny aspekt fabularny i nie grali tylko po to aby wygrać, ale po to, żeby uczestniczyć w ciekawej historii. Nie każdemu to przypadnie do gustu.

Spoiler:

Zagłada domu Lynchów

Samochód zatrzymał się na podjeździe. Detektyw Joe Diamond, jego awanturnicza przyjaciółka Jenny Barnes, pisarka-medium Gloria Goldberg, oraz Pete "Włóczęga" ze swoim wiernym psem szybko przebiegli przez podwórze aby uniknąć deszczu i stanęli przed frontowymi drzwiami olbrzymiego domu. Nikt nie odpowiedział na pukanie, lecz po chwili drzwi uchyliły się same. Nie zastanawiając się długo, badacze postanowili wejść do środka. Drużyna od razu postanowiła rozproszyć się po posiadłości by szybko przeszukać teren. Upiorny dom wzmagał niepokój, przez co wkrótce w badaczach zaczęły się odzywać dawne, tłumione lęki. Jednak nawet nieprzenikniona ciemność spowodowana awariami zasilania, ani makabryczne odkrycia w sali operacyjnej nie zniechęciły drużyny by rozwikłać tajemnicę. Początkowo dom sprawiał wrażenie opustoszałego, jednak sytuacja niespodziewanie uległa zmianie. Pete samotnie przemierzając korytarz został zaatakowany przez szaleńca, a chwilę później jedne z odkrytych zwłok zaczęły się poruszać. Napastnikom najwyraźniej zależało na krwi badaczy. Gdy tylko udawało im się zdobyć jakąś próbkę z ciała badaczy natychmiast ruszali w kierunku piwnicy, usiłując dostarczyć tam swą zdobycz za wszelką cenę. Rozpętało się piekło, pociski ze świstem przecinały powietrze a potwory rzucały się do gardeł nieszczęśników, którzy znaleźli się w pobliżu. W tym samym czasie w innej części posiadłości Gloria doświadcza jednej ze swoich wizji, zbliżając się do odkrycia prawdy. Jednak gdy tylko trafiła na trop, odniosła wrażenie jakby rozgniewała sam dom, straszliwy huk powala pisarkę na ziemię sprawiając, że łamie sobie nogę. W tej sytuacji Gloria tłumaczy Peteowi gdzie należy się udać i przekazuje "Włóczędze" wszystkie konieczne informacje. Jenny i Joe sieją postrach ze swoich automatycznych .45, jednak w całej szamotaninie szaleńcowi udaje się wymknąć z cennymi próbkami ciał. Chwilę później coś potwornego wypełza z piwnicy, badacze rozpaczliwie usiłują zablokować drzwi ogromnym regałem, jednak monstrum robija barierę w drzazgi. Shoggoth przetacza się przez posiadłość masakrując każdego kto stanie mu na drodze i siejąc grozę i zniszczenie, dociera do drzwi frontowych. Gdyby tylko przedostał się za próg i zniknął w mroku nocy, skutki byłyby katastrofalne. Zostaje jednak rozstrzelany w ostatniej chwili przez badaczy, którzy balansowali już na krawędzi zdrowych zmysłów, gotowi w każdej chwili rzucić się w objęcia obłędu. Nawet mocno krwawiąca Gloria nie ustąpiła pola niezłomnie stojąc w Foyer i niemal przypłacając swój upór życiem. Jednak monstrum zamiast zmiażdżyć badaczkę, nieroztropnie zaatakowało ją psychicznie, niedoceniając siły umysłu, która kryła się w kruchym ciele. Po dokładnym zbadaniu domu i przeanalizowaniu zebranych wskazówek ustalili, że Walter znalazł w piwnicy portal do pradawnego miasta. Podczas prób zbadania miasta oszalał, a jego słaby umysł poddał się manipulacjom żyjących tam istot. Ostatecznie szaleństwo pchnęło go do morderstwa żony i rozpoczęcia przygotowań do przerażającego rytuału. Ludzie wynajęci by odszukać Lyncha trafiali do posiadłości, gdzie spotykał ich straszliwy koniec dostarczając Walterowi ciał, koniecznych do odprawienia rytuału. Po zniszczeniu mackowatej ohydy, drużyna forsuje drzwi do komnaty rytualnej. Przy ołtarzu znajdują Waltera Lycha, a raczej kogoś kto kiedyś nim był. Teraz to wrak człowieka w katatonicznym stanie, jego umysł nie był w stanie znieść okropności, których dokonał pod kontrolą bytów ze starożytnego miasta. Siedzi nieruchomo z wykrzywioną twarzą, nie reagując zupełnie na przybyszów, jego oczy szklą się a spojrzenie jest puste. Walter kończy w Przytułku Arkham, zakładzie dla obłąkanych, gdzie trafił już nie jeden nieszczęśnik, który widział zbyt wiele. Tym razem badacze przeżyli, ratując niczego nieświadomych mieszkańców miasteczka przed grozą, która zrodziła się w posiadłości Lynchów. Jednak niewątpliwie gdzieś czekają kolejne wyzwania, straszliwe tajemnice do odkrycia i plugawe siły, którym Joe, Jenny, Gloria i Pete będą mogli stawić czoła, gdy już zaleczą rany na ciałach i umysłach.




Więzy krwi

Kilka dni wcześniej profesor Harvey Walters otrzymał list powiadamiający o śmierci jego wuja, oraz informację dotyczącą spadku, który krewny pozostawił. Odziedziczenie posiadłości było dla profesora niemałym zaskoczeniem, zwłaszcza że wuj Artimus w zasadzie odciął się od reszty rodziny i z nikim nie utrzymywał kontaktu. Po pogrzebie Harvey postanawia przekonać się jak wygląda fortuna, którą odziedziczył i wyrusza w drogę wraz z dwójką zaufanych kompanów, w postaci barczystego Michaela McGlena oraz Petea "Włóczęgi". Gdy docierają na miejsce, początkowy entuzjazm pryska niczym bańka mydlana. "Posiadłość" znajduje się pośrodku pustkowia i bardziej przypomina rozkopany i dawno porzucony plac budowy niż komfortową willę, którą trójka towarzyszy spodziewała się ujrzeć. Pobieżne przeszukanie posesji zdaje się tylko potwierdzać, że spadek jest nic nie wartą ruiną. Mimo wszystko nie rezygnują z poszukiwań nawet po zmierzchu i po rozpaleniu ogniska w ogrodzie nadal przeczesują teren. Gdy ostatnie promienie słońca gasną, nad posiadłością zawisa uczucie grozy. Złe przeczucia szybko się potwierdzają, gdy Harvey odnajduje na cmentarzu rewolwer i świeże zwłoki, które ku jego przerażeniu nagle zaczynają się ruszać. Profesor nie mając wprawy w posługiwaniu się bronią palną, potyka się przy próbie strzału i wpada w łapy zombie. Rozproszona drużyna natychmiast postanawia zebrać się razem i zlikwidować nieumarłe zagrożenie. Brocząc krwią Harvey dociera do kompanów i oddaje pistolet Peteowi. Michel zasypuje wroga gradem pocisków ze swojego thompsona, a Pete wspiera go przy pomocy rewolweru, lecz za każdym razem trup uparcie powstaje z ziemi. Grozę potęguje eksplozja płomieni ogniska, które szybko zaczynają rozprzestrzeniać się po ogrodzie, zamieniając podwórze w istne pandemonium. Czymkolwiek były złowieszcze moce, które tak nagle się przebudziły w posiadłości Artimusa, najwyraźniej skupiły uwagę na krewnym zmarłego. Nawet racjonalny umysł profesora zaczął się załamywać pod wpływem tego co działo się dookoła. Tajemniczy, złowrogi głos, który słyszał teraz w myślach, kuszący go obietnicami potęgi, wcale nie poprawiał sytuacji. Wkrótce do ataku nieumarłych dołączyła dziwna skrzydlata istota, która dopadła jednego z badaczy i za pomocą dziwnego przyrządu pobrała próbkę tkanki, po czym błyskawicznie zniknęła w szybie wentylacyjnym. Jak na złość karabin Michaela nagle odmówił posłuszeństwa, wprost rozpadając się w rękach gangstera. Badacze usiłowali sforsować drzwi, by dostać się wgłąb posiadłości, lecz okazało się to niewykonalne. Mimo to nie stracili głowy i postanowili zaryzykować inną drogę. Udało im się otworzyć właz, który zauważyli w ogrodzie i ciemnym tunelem dostali się do podziemi budynku. Jednak ucieczka przed piekłem na zewnątrz wcale nie polepszyła sytuacji, jaskinie roiły się od nieumarłych i sytuacja zaczęła robić się coraz bardziej niebezpieczna. Mimo natłoku nieprzyjaciół, drużyna zdobyła kolejne cenne informacje, które wymagały jednak powrotu na powierzchnie, wprost w buchające płomienie. Harvey postanowił, że to on spróbuje przedrzeć się na zewnątrz, co też uczynił. Gdy jego towarzysze tytanicznym wysiłkiem usiłowali odeprzeć w podziemiach nieumarłe stwory prowadzone przez zakapturzoną postać, profesor wpadł na ostatni trop i znalazł sposób na otwarcie sali rytualnej znajdującej się pod posiadłością. Gdy tylko wrócił do płonącego ogrodu, zobaczył Diuka, wielkiego czarnego psa, który zawsze towarzyszył Peteowi. Harvey czuł, że jego umysł nie zniesie już więcej potworności i może nie zdołać dotrzeć do przyjaciół, dlatego przywiązał klucz do obroży Diuka i kazał mu wracać do Petea. Obłęd pożerał umysł profesora, mroczne myśli kotłowały się wściekle, a upiorny głos wewnątrz czaszki wrzeszczał, że dla członków przeklętego rodu nie ma niczego prócz śmierci. Oszalały profesor stracił kontrolę i rzucił się wprost w płomienie, niemalże przypłacając chwilę słabości swoim życiem. Tymczasem w katakumbach trwała zażarta walka, Michael pomału opadał z sił, uginając się pod kolejnymi ciosami nieumarłych i kultysty, tylko po to by w tym czasie Pete mógł sforsować drzwi pokoju rytualnego. Dziennik wuja Artimusa wyjaśniał wszystko, nad rodem istotnie ciążyło straszliwe fatum. Starożytna tablica spoczywająca na ołtarzu miała skrywać sekret, pozwalający zdjąć klątwę, lecz interpretacja zapomnianej wiedzy była zadaniem ponad siły wuja Artimusa. Odszukanie odpowiedzi nawet dla doświadczonego badacza nie było rzeczą prostą. Gdy Pete zmagał się z sekretem tablicy, Michael ciężko ranny oswajał się ze świadomością, że z tej przygody może nie wyjść żywy, a Harvey przerażony skrył się w sieni, czując że życie z niego ucieka i nie zdoła znieść już nic więcej. Minuty ciągnęły się w nieskończoność, gdy nagle badacze poczuli jak ich ciała mrowią od potężnej magii, a uczucie grozy rozprasza się pod naporem mistycznego światła. Gdy blask zanika okazuje się że nieumarli rozpadli się w pył, a złe moce które czyhały na badaczy zniknęły bez śladu. Pete zdołał w ostatniej chwili uwolnić moc starożytnej tablicy, dokonując tego, czego nie zdołał zrobić Artimus i zdejmując tym samym klątwę ciążącą nad rodziną Waltersów. Badacze odnieśli ciężkie obrażenia, traumy których doświadczyli na pewno odcisnęły na nich nieodwracalne piętno, jednak w tamtej chwili czuli jedynie nieopisaną ulgę, że historia nie zakończyła się tragicznie. Nadnaturalne zjawiska zawsze były częścią ich życia, zapewne przyszłość przyniesie im kolejne spotkania z plugawymi mocami, lecz tym będą martwić się, gdy ten czas nadejdzie.

[Acaraje]

Ja przerobiłem obie gry i osobiście bardziej polecam Descent, moim zdaniem jest bardziej przystępny dla graczy. Niestety w Posiadłości musisz liczyć się z tym , ze rozłożenie całej gry zajmie około 1 h, choć nie ukrywam Posiadłość ma naprawdę dużą dawkę klimatu. Rozegrałem parę partyjek w Descent i jestem zadowolony z kupna tej gry

[Blezio]

Jak Descent chodzi na 2 graczy?

[Smoku]

Bardzo dobrze . Gra dobrze się skaluje i w dwie osoby jest szybsza.

[skolo]

z doswiadczenia wiem ze chodzi.

+1 descent

[Pierzasty]

Descent 2ed chodzi nieźle, natomiast 1ed skaluje się baaardzo kiepsko.

[Desaix1800]

Mój dylemat nadal nie rozwiazany kocham gry z klimatembi narracją jednak PS dosc dlugo sie rozklada i zbyt przypomina mi mechanika Ah (ponadto ci sami bohaterowie ) czy da sie grac w 2 osoby ? Natomiast w D:WM boje siee nieco samej siekanki vhoc chyba gra zalezy od MG? Jeśli zakupie PS bede musiał pozbyc sie i tak malo granego Ah:) Ponadto mam pytanko: di obu gier mamy juz sporo dodatków w którym tytule sa one bsrdziej rozwojowe?

Wysłane z mojego GT-I9105P przy użyciu Tapatalka

[Moniczka.s]

Mam i gram z moim chłopakiem w PS i bardzo lubimy tą grę dla jej klimatu i możliwości odgrywania ról. Sekretem rozkładania PS jest dobra organizacja pudelka - warto zaopatrzyć się w woreczki lub pudełko z przegródkami. Dodatkowo zależy to od "sprawności" strażnika tajemnic. Mój chłopak jest świetnym strażnikiem (mam nadzieję, że znajomi ze spotkań z Planszomanii mogą potwierdzić), ale rozkładanie nie jest jego mocna stroną.

Jeśli chcesz grać we dwie osoby nie me z tym najmniejszego problemu - polecam wtedy kontrolować więcej niż jednego badacza.

Co do scenariuszy - polska wersja PS i dodatków ma poprawione scenariusze i jeśli nie jesteś super optymalizatorem, który analizuje każdy ruch ciężko stwierdzić, która strona ma przewagę - zależy od stylu gry obu stron i wybranych badaczy i zebranych kart, rozgrywka potrafi potoczyć się naprawdę różnie. Należy pamiętać, że w PS ważna jest opowieść i to ona zawiera ważne wskazowi dla badaczy bez zrozumienia których wygrana jest niemożliwa.

Kolejny punkt - dodatki. PS posiada dwa rodzaje dodatków druk na rządnie i normalne pudełkowe. Dodatki typu druk na rządnie to nowe scenariusze, praktycznie bez żadnych nowych mechanik (jedynie nowe moce dla Strażnika). Zakazana alchemia i Zew dziczy to duże dodatki, które zawierają nowe figurki, nowe mechaniki oraz scenariusze je wykorzystujące. Wiele nowości wnosi zwłaszcza drugi, większy dodatek.

Jak widać lubię PS, lubię również Descenta 2 (tylko 2), ale jego w obronę niech weźmie osoba, która ograła go bardziej niż ja. Jednak całej mojej sympatii mogę Ci poradzić - jeśli zamierzasz grać w tę nową, wybraną grę codziennie wybierz Descenta (tryb kampanii). Granie w PS jest jak przezywanie opowieści, jeśli będziesz robił to zbyt często - znudzi ci się.

[Desaix1800]

Bardzo dziękuję za obszerny i bardzo pomocny wypis

Wysłane z mojego GT-I9105P przy użyciu Tapatalka

[sirafin]

PS zbyt przypomina mi mechaniką AH

Nie bardzo rozumiem, mógłbyś rozwinąć tę myśl?

[Desaix1800]

Chodziło mi o to że tez mamy podobne wspolczynniki i ogólne zasady gry z pewnymi zmianami oczywiscie ogromna zmianą jest udzusl ST w zamian za dosc ponotonna mechanike sterowanua potworami jaka many w Ah.

Wysłane z mojego GT-I9105P przy użyciu Tapatalka

[Desaix1800]

Moj wybór padł na Descenta Posiadłość jeszcze poczeka na swoj udział w mojej kolekcji napiszę parę słów po pierwszej rozrywce