"zadanie domowe" trochę mi zajęło... niestety. Hm....
Wnioski wyszły takie:
Studium w Szmaragdzie - niby fajne, ale po co to wszystko? + za długa/za skomplikowana instrukcja.
Baronia - zbyt skomplikowane zasady, za dużo wyjątków... (taaaa.... a to przecież taki splendor na planszy...).
Ghost Stories _instrukcja. + nudne, bo po co grać jak nie ma rywalizacji? (...czyli nie, nie chodzi jej o kooperacje; w zasadzie wychodzi że te odpadają).
Pory Roku/Seasons - za długie. (Fakt gra trochę się ciągnęła, ale to akurat nie ja, a moja rodzicielka + brat miewali paraliże decyzyjne
) Ale W SUMIE może być - jest szansa na namówienie na kolejną rundę.
K2 - może być. "Może być" najczęściej marudzone z trochę zbolałą miną z gatunku "hej, obok mamy pudełko Carcassonne, po co gramy więc w coś innego?". Mam wrazenie że mechanika i prostota gry + instukcja czy też moje omówienie instrukcji są okej, po prostu temtyka - średnio.
Podaj Cegłę - na początku szał, później "za dziecinna".
Taboo - rewelacyjna. ("Dlaczego?" "Po prostu fajna" "szybka" "coś się dzieje' "trzeba myśleć")
Gnaj do celu w PRL-u też jest kochane bo "wspomnienia" "to czasy mojego dzieciństwa".
Ku radości pana - niby fajne ale "za skomplikowane symbole które trzeba zapamiętać".
No i - kupiłam Dixit. Pełna nadziei, wypróbowałam go dwa razy: na 3 osoby i cztery. Niestety: porażka. Pomijając to, że mnie samą trochę nudził (ale potrafię to ukrywać i wykazywać mimo wszystko entuzjazm) Mamidło uznało, że:
- jest zbyt dziecinne (przez grafikę)
- jest zbyt dziecinne (przez króliczki i planszę)
- nic się nie dzieje
Ja dla siebie Dixita (jeszcze) nie skreślam, mam zamiar zagrać w to w grupie osób (i to z takimi osobami, że zapewne dodamy jakiś warunek o wspomianniu przy każdej karcie o jakiejś dzikiej perwersji - tak by zachować równowagę ze 'słodkością" grafik. xD ) ale w rodzinie w to raczej nie pogram.
Hm, na mój gust wygląda to tak:
gra powinna mieć minimalny próg wejścia. Taki, który można zapisać na jednej kartce A5 i to bez zbytniego ścieśniania. Coś, co sama po ogarnięciu gry, wytłumaczę w około 3 minuty. Właśnie z powodu instrukcji i długiego tłumaczenia/ogarniania część gier została skreślona, m.in. Ghost Stories - pierwsze spotkanie z grą było "wow, jaka piękna' "jakie fajne duchy!" ale entuzjazm urwał się właśnie gdzieś przy tłumaczeniu instrukcji).
mimo progu wejścia na którym nawet mrówka się nie potknie, gra nie może być dziecinnie wyglądająca.
gra powinna trwać max. 40 minut. I być przynajmniej sensownie odporna na paraliż decyzyjny. [Na 3 osoby w seasons graliśmy ponad 100 minut. ).
Wnioski mocno ogólnikowe i i tak nie gwarantujące sukcesu...
Carcassonne podoba się bo jest kolorowe (ale nie dziecinne), jest proste (ale nie dziecinne), łatwo jest zapamiętać zasady, nie ma przestojów i za każdym razem jest trochę inne. Może za jakiś czas będę mieć możliwość wypróbowania na mamie Galaxy of Trian, gdy opowiadałam jej o testach była mocno zainteresowana (zresztą zwykle jak opowiadam o grze to zainteresowanie jest. później tylko znika...) więc zobaczę - a nuż chodzi po prostu o to, by były kafelki? Plus, jeszcze kilka dni pracy, i znów jadę posiedzieć trochę w domu, spróbuję powypróbowywać to, co jeszcze mam, czyli m.in. nie rozpakowane jeszcze Kakao (kolejne kafelki).
Aktualnie, na Dzień Matki nabyłam Mistrz Słowa mini. Może chwyci, może nie, ale mam przeczucie że tak. Jak nie, to nie będę płakać nad straconymi dziesięcioma złotymi.
Myślę o Fasolkach (są dość dziecinne z wyglądu... ale może tempo gry nie pozwoli się nad tym zastanawiać), oraz dywaguję nad Kolejką (bo klimat a'la PRL) i Komiksem.
Z mamą jest ten problem, że ona byłaby szczęśliwa, gdybyśmy mieli z pięć rodzajów jengi, bierki, Carcassonne, PRL i coś w stylu Taboo. Ja zdecydowanie nie kocham takiej wizji świata stąd staramy się pracować nad rozszerzaniem zainteresowań i jakiegoś rodzaju, hm, konsensusem. A raczej ja pracuję nad wymyśleniem, jaka gra wciągnęła by ją, a jednocześnie nie bolała by mnie (bo, takie :Gnaj do celu" z turlaj kostką, idź o X pól... mnie boli
).
Liczę na waszą pomoc w wyszukaniu pewnego typu gier - gier które wymagają zabawy wyobraźnią, i to w dosłownym, związanym z samą grą, znaczeniu (a nie: "wyobraź sobie że mechanika tej gry w ogóle jakoś wiąże się z tematyką, no i, że sama gra - ma klimat"). 
)
Sprawdzałem co to to Empatio i wypchnęło Mysterium z głowy.
