Do rzeczy.
Stuknęła nam ostatnio pierwsza dziesiątka rozgrywek, wszystko to były gry dwuosobowe. I niestety jestem troszkę zagubiony. O ile pierwsze rozgrywki na skutek braku doświadczenia zostawiały jeszcze sprawę otwartą, to w późniejszych partiach napadzior właściwie nie miał szans na wygraną.
Nie sądzę, żeby to był błąd zasad, choć oczywiście niczego nie wykluczam. Przegrzebałem się przez wyjaśnienia spornych kwestii na BGG i zasady raczej nie budzą wątpliwości. Wygląda na to, że najeźdźca w naszych partiach regularnie popełnia jakiś strategiczny błąd, którego nie potrafimy zidentyfikować.
Próbowaliśmy już prawie wszystkiego. Była strategia wielkiego oblężenia – szybkie zbudowanie 3-4 machin i rozmiękczanie obrońców ciężkim ostrzałem. Był szybki atak, właściwie bez budowania czegokolwiek. Były oczywiście techniki pośrednie. Testowaliśmy osłony i silny atak na wybrane sektory przechodzący w wielką falę uderzeniową.
Próbowaliśmy też zastawiać swoiste pułapki na obrońcę i usuwać mu strzelców z pomocą ogniomistrza. W końcu, był i taran, który okazał się kompletną porażką (o czym kilka osób już pisało). Jako główna metoda wdarcia się do zamku, taran nie sprawdza się w ogóle. Jako źródło "kluczowego" punktu lub dwóch mógłby i być, ale utrata zasobów (jednostek i surowców) w niego wpakowanych sprawia, że natarcie na mury jest straszliwie osłabione.Sprawdzaliśmy również, jak bardzo warto się rozbuchać, a na ile ograniczać możliwości obrońcy. Czy opłaca się robić możliwe wszystko co wygląda na opłacalne w pierwszych rundach, a potem mocno ruszyć do ataku? Czy może od początku bardzo ograniczać liczbę klepsydr (a zarazem liczbę jednostek utraconych jeszcze przed wymarszami), które dostaje obrońca? Wszystko to przynosiło dość różne efekty. W najlepszym dla napadziora razie obrońca wygrywał o punkt, lub rozstrzygając remis na swoją korzysć. W najgorszym, ataki były odpierane bez większych wysiłków.
Jeżeli nawet w kilku grach szybko udawało się zmusić obrońcę do wytężonych starań, to okazywało się, że ataki zaraz tracą impet (bo np. nie ma wsparcia machin), ślimaczą się i ostatecznie nie ma mowy o szybkim zdobyciu twierdzy. Punktowo wyglądało to tak, że w zdecydowanej większości przypadków obrońca kończył szóstą rundę bez straty jakiegokolwiek punktu chwały (6 za rundy, 1 za gwardię, 4 na niezłomność). Tymczasem napastnik miał punktów 7-8 i wdarcie się do twierdzy w siódmej rundzie było niezwykle trudne, najczęściej nic z tego nie wychodziło. Zazwyczaj napadzior poddawał grę w okolicach ósmej rundy, bo nie było już szans na zwycięstwo.
W ostatnich kilku partiach graliśmy po prostu systemem, w którym najeźdźca wybiera sobie karty faz 2-5 z wszystkich pięciu dostępnych. Szukaliśmy kombinacji wyglądających na najbardziej opłacalne. I niestety nic. Jedyne czego nie sprawdziliśmy to wieże oblężnicze, ale nie chcę wierzyć, że bez wież się nie da, a z wieżami będzie super.
Podkreślam, chodzi mi o gry dwuosobowe. Przy dwóch napadziorach jest więcej nacierających jednostek (20 zamiast 14), choć oczywiście wiele akcji jest bardziej kosztownych. Nie chcę w tej kwestii mędrkować, bo w więcej niż dwójkę nie grałem. Natomiast dla dwóch graczy wygląda to tak jak powyżej.
Napiszcie jak to jest u Was. Może ktoś opisze rozgrywkę one on one, gdzie najeźdźca odniósł zwycięstwo, ale nie na skutek błędów obrońcy, tylko dzięki swoim sprytnym zagraniom? Może ktoś poda ogólną receptę na grę napadziora?
Zazwyczaj rozpoczyna sobie budowę jakiegoś kociołka i kończy ją dopiero po wymarszach, gdy już wiadomo gdzie uderzy natarcie. Podobnie można postawić wcześniej klepsydrę na snajpera...
są do... kitu 
