I przyznaję, że jestem pod wrażeniem, chociaż jest w grze kilka zgrzyciątek, które chciałbym, aby poprawiono. Rozumiem też czemu gra się słabo sprzedaje (stąd wyprzedaż, jak mniemam).
Ale po kolei:
Gra to większościówka. Sprytna, bo z mechanizmem rozpadającej się wieży, znanym z Genuy, Goy (nawiązań do tego tytułu mechanicznych jest tu dużo więcej, zwłaszcza punktowanie) czy Konstantynopola (tymczasowo nazywanego Stambułem (a już z pewnością nie Istanbulem)). Dostajemy 5 (do 7, czuli n) kart w każdej z 4 rund. Zagrywamy z nich n-1 kart. Karta ma liczbę z numerem pola na które zagrywam wpływy - do 3 diamencików. ALE - i tu pojawia się twist - każde pole połączone jest z sąsiadującymi za pomocą czerwonych sznurków. Mogę dorzucać po 1 wpływie ,,idąc" przez kolejne pola, czyli w turze mogę obdarować do 3 pól. Pól jest 12, są połączone pajęczyną ,,powiązań" (mafia hoho!). Sprytne to, wymaga planowania i reagowania na poczynania przeciwników. Część pól daje coś za przewagę, część jeśli posiada się określoną liczbę diamencików, na części wystarczy zapłacić. Ogólnie - nie jest to bardzo złożone, a działa wyśmienicie. Dodatkowo - możemy co grę nieco zmieniać (dwustronne płytki na każdym polu zmieniają za co dostajemy bonus). I to zmienia zauważalnie odczucia z gry - czy jest to większościówka, jeśli jest wiele miejsc dających tylko bonus za 1. miejsce, czy gra o zarządzaniu kasą - jeśli bonus jest przy opłacie. Ta część gry działa wyśmienicie, czuć tu świeżość i nieprzekombinowany elegancki charakter gier z początku lat 2000.
Teraz - pytanie czym są te bonus i za co dostajemy VP? Bonusy to w większości kwadratowe żetony (flaszki, gnaty, biżuteria, pozwolenia na budowę (czyżby interesy przy ośmiorniczkach i zapominanie ile to się ma kamienic?
, oraz joker - szef mafii) w 5 kolorach . Są też pola dające żetony dzielnic (ziew, o tym zaraz), dodatkowe karty, dodatkowe diamenciki do umieszczenia tu czy tam. To jest fajne. Po rozpatrzeniu większościówki na planszy przechodzimy do opłacania sobie ,,dojść" w różnych budynkach w mieście - za wspomniane żetony w 5 kolorach. Budynki dają corundowe umiejętności łamiące reguły gry/dodatkowy przychód itd. To jest... mmm... średnie. To znaczy - umiejętności są nawet fajne, ale wolałbym ich albo więcej, albo bardziej zróżnicowane, albo takie, które wymagają 3-4 żetonów, ale robią coś serio fajnego. Dodatkowo ta część jest udelikatniona przez płaskie punktowanie (budynek to od 5 do 7 punktów). Są też żetony dzielnic - tu staramy się zbierać zestawy różnych (albo iść w jak najwięcej jednego typu), ale daje to mało punktów, a co najważniejsze jest cholernie mało satysfakcjonujące (o, dostałem 2 małe okrągłe żetony - będą warte 2 pkt! juhuuu!, podczas gdy kwadratowy żeton gnata/flaszki itd. to minimum 2,5 punkta + umiejętność/dodatkowy przychód!). Myślę, że w pierwszej grze gracze nie doceniają umiejętności budynków i to bardzo. Ponadto - jest budynek dający dodatkową kartę, czyli umożliwiający rozegranie dodatkowej tury (jest też podobne pole na planszy), który jest szczególnie wartościowy. Jest jeszcze kilka niuansów, jak corundowe odwiedzanie nowego wafla przez szefa mafii, związany z tym bonus na danym polu, ale ogólnie gra jest poziomem trudności (zasad!!!) zbliżona do... Puerto Rico, Caylusa (nie mówię o identycznym ciężarze rozgrywki, tylko reguł).Jakość wykonania jest fantastyczna - żetony to gruba czarna tektura (widziana ostatnio w Nowym Wspaniałym Świecie), diamenciki nie turlają się jak walce, plansza gruba i czytelna (piktogramy na budynkach mogłyby być nieco większe, podobnie jak oznaczenia na żetonach większość/kasa/diamenty na polach na planszy głównej). Papierowe pieniądze - niby wrrr, ale jakość nie jest tak aż tak smutna jak w Santiago (są dość gładkie i obustronne); ale powinny być w nominałach 1 i 3, a nie 1 i 5, bo płacimy głównie trójkami! (w zasadzie to tylko trójkami, chyba, że dwójkami, jeśli dochrapaliśmy się zniżki!!).
Temat - myślę, że temat to coś, co sprawiło, że Ludwiś XIV nie ma statusu kultowego jak Goa. Myślę, że temat Mafiozoo, to coś, co sprawiło, że gra nie przebiła się w ostatnich latach do świadomości graczy (mimo świetnego wykonania i bardzo dobrej mechaniki; pomijam brak promocji w Polsce przez wydawcę, no ale... ). Temat jest dziwny, mnie odpowiada, skojarzenia z laboratorium i podobieństwa źwirząt do znajomych twarzy z uczelni dodawało radochy, ale w sumie źwirzęca mafia jest... nie wiadomo dla kogo. Z jednej strony sugestia że może dla dzieci (Zwierzogród?), z drugiej graficznie bliżej Rango i bardziej dorosłego podejścia. Myślałem co by się bardziej nadawało i w sumie nie wiem, ale być może warto zrezygnować z wpływu na ludzi i zrobić większościówkę w różnych miejscach (przygotowanie do wyprawy w dżunglę? to się sprzedaje - El Dorado hę?). Mnie temat nie gryzie, ale widać, że się nie sprzedaje (vide 1984 Animal Farm od Kuźni Gier czy inne dziwne pomysły, które nie siadają w planszówkach).
Czy grę polecam? Jak najbardziej! Warto zobaczyć jak robiło się sałatki punktowe przed Agricolą i jak wygląda dobrze zrobiona dynamiczna większościówka, która nie jest ,,kolesiami na mapie".
Gdybym nie znał ~+/-500 innych tytułów i byłby to mój 2-3, to jarałbym się jak pochodnia, bo główny mechanizm z kartami jest świetny. W kolekcji nie zostaje, ale w grupie planszówkowej tak (przekazany w ramach wygranej w pierwszej partii - wymyśliłem taki myk, jeśli nie potrzebuję tytułu w domu, a nie chcę żeby odszedł na zawsze).Fajnie by było przeczytać porównanie kogoś, kto grał w Ludwika XIV kiedyś hen i w Mafiozoo teraz.
Link BGG
Strona polskiego wydania
Instrukcja
. 14 maja 2010. Niestety czas zatarł większość wrażeń, ale jedno bardzo mi doskwierało i to jedno Mafiozoo robi dużo lepiej - w Ludwiku dociąg kart misji (czy zleceń - nie pamiętam już, jak się nazywały) był raczej rzadki i mogło się zdarzyć, że przegrywałeś przez losowość w kartach. Po prostu Tobie doszły zlecenia, których nie mogłeś szybko zrealizować, a Twojemu przeciwnikowi weszło coś łatwego.
.
, ale wkomponowany był przyjemnie i bezboleśnie.
.
