Witam !mistrz_yon pisze:Nowoczesnymi grami pasjonuję się od kilku lat. ....
Nie ma sensu na siłę do nich przekonywać, co jest IMHO standardowym błędem osób, które je odkrywają i starają się nimi podzielić z jak największą liczbą osób.
Też przećwiczyłem zamawianie gier z odbiorem w pracy. Działa w 100 procentach. Natomiast nie spotkałem się jeszcze z zakazem dawania dzieciom planszówek 
Dziwne to jak dla mnie.To jakiś dziwny brak konsekwencji - Monipol jest ok a planszówki nie?Mam w rodzinie osoby, które zabroniły mi dawać swoim dzieciom planszówek (dałem kilka razy na mikołaja/urodziny), bo "mają się uczyć". BTW, sami kupili im Monopol z jakąś kartą czy chipem i grają w to...
Niekoniecznie chodzi o najwieksza liczbe osob. Glownie chodzi tu o naszych bliskich i znajomych i ich olewanie boli najbardziej. Dobieram takie giry, w ktore z NIMI da sie zagrac a niekoniecznie te w ktore chciqlem najbardziej zagrac. Kupilem Filary Ziemi zamiast Blue Moon City bo ojciec uwielbia ta serie ksiazek. I co? Zagral 2 razy z czego za drugim razem skonczyl w polowie tlumaczac sie zmeczeniem. W inne dni oczywiscie tez nie chial zagrac, wyjasniajac ze musi odpoczac (tv albo ksiazka, jak na ironie ktoras z kolei czesc filarow). Kupilem Carcassonne zeby wciagnac narzeczona w planszowki. Zagralismy z 5 razy z mojej inicjatywy, ciagle oszukujac zeby ladne obrazki wychodzily, bo inaczej nie chcialo jej sie grac.Sama od tamtej pory nie zaproponowala ani jednej gry, wiec i ja juz sie poddalem. Jedyny sukces w dziedzinie planszowek to narazie Horror w Arkham z przyjaciolmi ale widze ze powoli sie zaczyna nudzic i pewnie jutro kupie cos nowego. Eh. Na sile niestety nie da sie przekonac.mistrz_yon pisze: Nie ma sensu na siłę do nich przekonywać, co jest IMHO standardowym błędem osób, które je odkrywają i starają się nimi podzielić z jak największą liczbą osób.
Wystąpię w nietypowej dla siebie roli adwokata planszówek, zazwyczaj to ja marudzę.aryann pisze: Kupilem Filary Ziemi zamiast Blue Moon City bo ojciec uwielbia ta serie ksiazek. I co? Zagral 2 razy z czego za drugim razem skonczyl w polowie tlumaczac sie zmeczeniem.
(...)
Hobby sie skonczy gdy ostatni znajomi powiedza ze wola isc do kina, na basen, na piwo niz meczyc sie 3h na horror w arkham.
Moze rzeczywiscie katowanie ich kazdorazowo arkhamem jest zbyt ciezkie. Prawdopodobnie jutro kupie Neuroshima Hex - krotki czas rozgrywki, zazwyczaj gramy w 3 lub 4 osoby. Marze o rozgrywce w Gre o Tron (opinie wskazuja ze to gra dla 5 osob, ewentualnie, ale o wiele gorzej dla 4) albo Chaos in the Old World (angielski moze stanowic przeszkode, ktos wie czy w instrukcji karty sa przetlumaczone?).
Hehehe... katowanie Arkhamem...aryann pisze:Moze rzeczywiscie katowanie ich kazdorazowo arkhamem jest zbyt ciezkie.
Wiem że ta gra odniosła sukces, wiem że wielu osobom się podoba, ale dlaczego tak jest - nie mam pojęcia. Próbowałem jej kilka razy, byłem na nią nakręcony, ale po 2-3 próbach zaniechaliśmy i trafiła na wymianę. To jest specyficzny tytuł, który nie każdemu przypasi, a już traktowanie go jako gate'a to IMHO mission impossible. Zapomnij. Widzę że popełniasz błąd osoby która zaczyna (wiem, bo miałem tak samo), tzn. kupuje kobyły, które wydają się świetne, grywalne i na temat. Potem okazuje się, że instrukcji jest 30 stron, setupu 40 minut, oraz potrzeba 3 metrów stołu. A na końcu okazuje się, że nie ma z kim grać. Znam to, w ten sposób nabyłem AH, Descenta, Warrior Kinghts czy Conquest of the Empire. Sabo i aryann! Nie idźcie tą drogą. To najprostsza metoda do zniechęcenia do grania innych.aryann pisze:Marze o rozgrywce w Gre o Tron (opinie wskazuja ze to gra dla 5 osob, ewentualnie, ale o wiele gorzej dla 4) albo Chaos in the Old World. (...) Z dziewczyna ciezko ale moze jeszcze sprobuje. (...) Pokladalem w planszowkach sporo nadziei i rzeczywiscie czuje sie troche rozczarowany ale moze jeszcze sprobuje w cos z nimi zagrac.
Rzadko spotykane zachowanie, więc korci mnie, aby się spytać, jaka/ie gra/y wywołała/y u niej taką reakcję. Przyznać się, czyja to sprawka. heh, moze skojarzyla Cie z Graala?draco pisze:Dzisiaj byłem na szkoleniu w pracy. Na początek każdy miał powiedzieć o sobie kilka zdań i jedna dziewczyna powiedziała, że nie lubi gier planszowych.
). Tak więc najpierw była maks lipa, ale po jakimś czasie dotarło do mnie iż problem nie leżał wcale w grach, tylko w ludziach. Niestety, obecnie ogromna ilość osób jest po prostu zbyt leniwa (bądź zwyczajnie tępa), żeby ogarnąć tytuły Ameri dużego kalibru - niebagatelne znaczenie ma też potrzeba przynajmniej podstawowej znajomości j. angielskiego. Niestety, często sam już fakt, że trzeba 15 minut słuchać zasad ze zrozumieniem stanowi dla niektórych wyzwanie nie do przejścia. A potem co jeszcze, czytanie kart po angielsku i podejmowanie decyzji? 3-4 godziny grania? Cóż, to zdecydowanie zbyt wiele. Spotkałem się nawet kiedyś z durnym pytaniem "to serio, ludzie grają w te rzeczy? A po co?" 
) , ale dzięki wytrwałości wyszkoliłem sobie przez ten czas rewelacyjnego współgracza, z którym obecnie mogę grać praktycznie we wszystko (Starcraft? Proszę bardzo. Horus? Jasne, chcę być zdrajcą. Mansions of Madness? Oh, yes!).
Tak więc uważam że jeśli ktoś ma smaka na coś z przytupem, ale napotyka na mur, to zwyczajnie trzeba zmienić, lub wyszkolić sobie graczy. Oczywiście wymaga to czasu i wysiłku, no ale jeśli nie ma zaparcia do pracy u podstaw, to przecież zawsze jeszcze są żółwiki i fasolki - the choice is yours 
Czyżby dlatego, że żuk może wejść na królową?Legun pisze:dopiero przy Roju nastąpiła nagła zmiana i potrzeba grania przy każdej możliwej okazji.
U mnie zaczęło się podobnie ale skończyło inaczej. Również za wszelką cenę chciałem przenieść swoją fascynację (wyniesioną z grania na PC) do cięższych, klimatycznych, wojennych gier na grunt planszówkowy. Budowanie, handel, optymalizacja, brak bezpośredniej interakcji - te hasła kojarzyły mi się z totalną nudą. Wydawało mi się, że gry z gatunku Ameritrash to będzie właśnie to czego oczekuję. Myliłem się. Po pierwsze mechanika tych gier, ilość przytłaczających zasad, elementów, czas rozgrywki okazały się w moim przypadku zupełnie niestrawne. A po drugie - przypomniałem sobie dlaczego sięgnąłem po planszówki, przecież chciałem pograć z rodzinką i spędzić miło czas. Uznałem, że w ciężkie gry wojenne i inne skomplikowane tytuły mogę grać na komputerze (co znacznie bardziej mi odpowiada dlatego, że różnego rodzaju obliczeniami zajmuje się maszyna a ja mogę koncentrować się na głębokiej rozgrywce, poza tym mogę zapisać stan gry w dowolnym momencie i oczywiście nie potrzebuje towarzystwa do rozgrywek - czyli mogę grać kiedy chcę i ile chcę) a w grach planszowych będę szukał czegoś zupełnie innego- czegoś lekkiego, trafiającego do szerokiego grona odbiorców (czyli również do ludzi z mojego otoczenia), z bezstresową rozgrywką. W planszówkach wymagam tylko jednego podobieństwa z grami komputerowymi - ekscytującego klimatu i mechanizmów powiązanych z tematem - z małymi wyjątkami nie przepadam za abstrakcyjną, z drugiej strony drażni mnie doklejanie na siłę tematów do gier, ten zabieg wręcz mnie zniechęca.Muttah pisze: euro-badziewia sprzedałem, a regularnie gram w to w co od samego początku chciałem grać
A może chciała przyciągnąć Twoją uwagędraco pisze:Dzisiaj byłem na szkoleniu w pracy. Na początek każdy miał powiedzieć o sobie kilka zdań i jedna dziewczyna powiedziała, że nie lubi gier planszowych.
. Z pewnością jej się to udało . To dość śmiała teza jest... Kiedyś do mnie jedna agencja przyszła i opowiadała że to co zrobili jest dobre, tylko - cytuję - "Klienci są głupi i tego nie docenili". Do tej pory z tego polewamy, a w tym co napisałeś przebija taki właśnie ogląd świata.Muttah pisze:problem nie leżał wcale w grach, tylko w ludziach.
Nie, po prostu się tym nie interesują. Tak jak mnie nudzi balet, tak ich nudzą gry. Ja się nie znam na balecie i nie chcę się poznać - po prostu wydaje mi się, że to nie dla mnie. Wolę zrobić coś innego. Nie uważam żebym z tego powodu był tępy czy leniwy. Nie czuję tej stylistyki, doznań oferowanych przez balet itd. Może ktoś mnie kiedyś namówi, opowie o czym to jest i doznam olśnienia, ale będzie to trudne. I dokładnie tak samo jest z innymi.Muttah pisze:Niestety, obecnie ogromna ilość osób jest po prostu zbyt leniwa (bądź zwyczajnie tępa)
, jestem zapalonym AT'ekiem ale stawianie tematu że AT=Bogowie ssijcie moją p@łę a Euro=śmieciog@wno jest totalnym brakiem szacunku do ludzi. Taki Eufrat czy Cylus są dla mnie na równi dobre co CitOW, Earth Reborn czy Castle Ravenloft i każda partia spędzona nad jakąkolwiek z tych gier nie jest nigdy stracona.inne euro-badziewia sprzedałem, a regularnie gram w to w co od samego początku chciałem grać
a moi znajomi szybciej zatrybili Eufrata niż CitOWa, ale już z nich są takie eurodziewczynkikwiatosz pisze:cały Chaos in the Old World jest łatwiej ogarnąć niż same wojny w Tygrysie i Eufracie.
Taki urok grania łaadnych parę lat w Motka - logicznym jest czym się parają konkretni bogowie i to wszystko samo wręcz działaRasTafari pisze:a moi znajomi szybciej zatrybili Eufrata niż CitOWa, ale już z nich są takie eurodziewczynkikwiatosz pisze:cały Chaos in the Old World jest łatwiej ogarnąć niż same wojny w Tygrysie i Eufracie.
Ehh, gdzie się podziały te słodkie czasy Tekken vs Virtua Fighter, gdzie k... i bany latały jak skowronki No ale wracając do tematu... Zresztą ci co mnie tu dłużej znają już nie reagują na takie kwiatuszki, bo przecież wiedzą że wcale nie mam nic złego na myśli i to tylko takie niewinne droczenie Ale jeśli pocieszy to trochę obrażonych, to sam przyznam że jestem zbyt tępy i leniwy na ASL czy choćby WH40k - podchodzi mi tematyka, ale po prostu wiem że będzie to dla mnie raczej męka niż przyjemność - każdy ma swój próg tolerancji i organizując granie należy się z tym liczyć. (2 sposób), które po dłuższym czasie ma szansę zaowocować chociażby lekką zmianą nastawienia. Z czego wynika imho budujące przesłanie, że jeśli NAPRAWDĘ chcemy w coś grać, to zamiast od razu poddawać się i rezygnować z preferowanych tytułów na rzecz czegoś mniej satysfakcjonującego, lepiej poczekać i spokojnie przygotować sobie odpowiedni grunt. Nie wiem w jaką szklaną kulę patrzyłeś wicked, ale bardziej to się chyba mylić już nie możesz.wicked pisze:Gracze niedzielno-familijni wcale nie oczekują wysublimowanych reguł i pośrednich interakcji. Potrzebują adrenaliny, rywalizacji, a nie letnich emocji, oferowanych przez gry rodzinne. Te nieszczęsne Ryzyka i Monopole nie są jedynie z tego powodu popularne, że mają niezłą promocję.
. . W Jungle Speed jest więcej emocji, a rywalizacja jest jeszcze prostsza 
.
