Teraz jednak bardziej chce się skupić na odpowiedzi na pytanie, dlaczego?
Info: nie podaje nazw gier (negatywnych), bo chcę dyskusji bardziej ogólnej a nie flamewar od zwolenników/przeciwników danej gry.
Ostatnio zastanawiam się, dlaczego pewne gry mi się ograły, dlaczego nagle na myśl o partyjce w nie, czuje głównie zniechęcenie?
Kiedyś na forum przeczytałem tekst o „zajechaniu gry” i być może zbyt częste, zbyt intensywne granie w jakiś tytuł faktycznie jest przyczyną, jednak czy jedyną?
Przypadek 1
C była jedną z moich pierwszych gier, graną dosłownie przy każdej okazji, kupiłem nawet dodatek, lecz po jakiś 20 paru partiach nagle gra mi się odwidziała.
Zacząłem dostrzegać w niej coraz więcej wad, sztucznych ograniczeń, a przede wszystkim gra przestała być nieprzewidywalna, (choć może inaczej mimo dużej losowości, wiedziałem, czego się spodziewać, jedyną niewiadomą pozostała kolejność, w jakiej to nadejdzie).
Przypadek 2
L wydawała się grą świetną, nie za długą, lżejszą o wiele strategiach do celu, również często lądującą na stole. Dodatek również nabyłem i wprowadził więcej opcji. Mimo to w ostatnim tygodniu już przy pierwszej piątkowej partii czułem zniechęcenie, zaś w sobotniej nawet nie chciało mi się starać.
Tutaj sytuacja jest ciekawsza, bo z dodatków poznałem tylko jeden zaś drugi miał premierę w sobotę, co jednak nie zachęciło mnie do rozgrywki. Powodem było najprawdopodobniej to, iż „core” główna mechanika pozostała bez zmian, a ją w czasie tych kilkudziesięciu partii poznałem dość dobrze.
Dodatkowo właśnie ta „lekkość” też może zniechęcać, z reguły im niższy stopień skomplikowania rozgrywki, tym bardziej przewidywalna partia i mniejszy wachlarz strategii do wygranej.
Przypadek 3
Ch gra, ze świetnym potencjałem, nie tylko różniącymi się stronami, ale również stylami gry, wymagającymi innego podejścia do każdej z frakcji. Myślałem, iż spokojnie zawsze chętnie rozegram tą grę, jednak z każdą partią ta chęć maleje, drogi do wygranej są już mi znane, strategie dla każdej ze stron jasne, a wynik sam w sobie, aż tak mnie nie ekscytuje jak kiedyś.
Jaki z tego wniosek? Być może kluczem do znudzenia grą jest właśnie stopień jej znajomości, opracowanie strategii, w pewnym sensie „nauczenie się” gry? Tak jest prawdopodobnie w moim przypadku, choć też są wyjątki – Burning Suns znam dobrze, mimo to w tą grę gram chętnie od paru miesięcy.
Kluczem mogą być też indywidualne preferencje danej osoby, być może strategie z negatywną interakcją, (w które gram najczęściej) prędzej czy później mnie nudzą, bo w gruncie rzeczy nie przepadam za wymuszoną konfrontacją. Lubię gry z jasno postawioną sprawą overlord kontra bohaterowie, zombi master kontra ludzie, Dracula kontra łowcy. W tych grach jest jasne, kto kogo i dlaczego ma atakować. W strategiach z reguły do pewnego momentu jest pokój, zgoda a potem trzeba komuś napsuć krwi. Zawsze mam wtedy problem z wyborem, komu, bo wiem, że tej osobie najprawdopodobniej się to nie spodoba:P.
Jednak w grze L nie ma dużo tej negatywnej interakcji (bardziej blokowanie) a mimo to gra i tak mnie nuży, wracamy, więc do kwestii stopnia „poznania gry”.
Mimo wszystko są ludzie, którzy grają w latami Eclipse, Runewars, TI, i jakoś kontynuują rozgrywki.
Nie ma zapewne uniwersalnej recepty na znużenie grą, jedną osoba rozegra 2 partie i stwierdzi, iż to nie to inna po 20 nie będzie miała dość.
Po co więc stworzyłem ten temat? Chcę wymienić się doświadczeniami, zrozumieć, dlaczego po pewnym czasie gra się „ogrywa”.
Przypuszczam jednak, iż jedynym sposobem przeciwdziałania są częste wymiany gier, i mechanik. Ciągle gram w agresywne strategie, więc przypuszczalnie czuje się znużony rywalizacją pora, więc na Eldrith Horror dla odmiany
.
Dlatego Chaos rzadziej mnie odrzuca. Ja mam taki dołek "niechcenia" - wygram ze 2 razy i mi się odechciewa (lepiej odejść w chwale 
