Single Card Game
: 22 sty 2017, 09:16
Najprostsza gra na świecie. Dotarła do mnie przy okazji dostawy z Essen (ukłony dla darczyńcy). To faktycznie jedna karta z rysunkiem uśmiechu:
Gracz aktywny dostaje taką kartę i układa przed sobą na stole. Nie może na nią patrzeć, lecz musi ją kilka razy obrócić i na koniec ustawić w poziomie. Teraz - na podstawie informacji otrzymanych od pozostałych graczy, którzy widzą ułożenie karty - ma odgadnąć, czy mina na karcie jest wesoła czy smutna (czyli jak się ułożyła po obracaniu). Jeśli nie zgadnie - odpada. Jeśli zgadnie - przekazuje kartę sąsiadowi z lewej i teraz ten obraca kartę losowo i nie patrząc na nią zgaduje. Wygrywa, kto zostanie w grze ostatni.
Proste i zabawne - można grać w dowolną liczbę osób (można ustalić, że nie gra się do ostatniego, lecz do połowy grupy). Interakcja jest stuprocentowa - całkowita zależność od tego, co się wyciągnie ze strategii innych graczy
. Jednoczesne pełne zaangażowanie wszystkich graczy (ci, którzy odpadli, też mogą się w końcu włączyć w dalszą grę jako informatorzy). Można grać i w kilkanaście osób.
Dodatkowo gratka dla prawdziwych groholików - gra w którą można zagrać wszędzie i zmieści się do kieszeni. Można w nią nawet zagrać za pomocą tyłu wizytówki i narysowanego długopisem uśmieszku
. Tak właśnie wczoraj zrobiliśmy o 2 w nocy na charytatywnym balu, gdy już nasza growa ekipa obsiadła jeden okrągły stół. W dodatku nikt z pozostałych uczestników nie miał jak się zorientować, że tuż obok ktoś w coś gra - ot wszyscy przekomarzają się i śmieją. Natomiast przedziwne jest to, że na kilkanaście osób w pierwszej rundzie pomyliły się tylko dwie. Polecam wypróbowanie - w sam raz na oczekiwanie, aż podadzą w restauracji obiad.
W każdym razie niezwykle prosty imprezowy chwilerek.
Gracz aktywny dostaje taką kartę i układa przed sobą na stole. Nie może na nią patrzeć, lecz musi ją kilka razy obrócić i na koniec ustawić w poziomie. Teraz - na podstawie informacji otrzymanych od pozostałych graczy, którzy widzą ułożenie karty - ma odgadnąć, czy mina na karcie jest wesoła czy smutna (czyli jak się ułożyła po obracaniu). Jeśli nie zgadnie - odpada. Jeśli zgadnie - przekazuje kartę sąsiadowi z lewej i teraz ten obraca kartę losowo i nie patrząc na nią zgaduje. Wygrywa, kto zostanie w grze ostatni.
Proste i zabawne - można grać w dowolną liczbę osób (można ustalić, że nie gra się do ostatniego, lecz do połowy grupy). Interakcja jest stuprocentowa - całkowita zależność od tego, co się wyciągnie ze strategii innych graczy
. Jednoczesne pełne zaangażowanie wszystkich graczy (ci, którzy odpadli, też mogą się w końcu włączyć w dalszą grę jako informatorzy). Można grać i w kilkanaście osób. Dodatkowo gratka dla prawdziwych groholików - gra w którą można zagrać wszędzie i zmieści się do kieszeni. Można w nią nawet zagrać za pomocą tyłu wizytówki i narysowanego długopisem uśmieszku
. Tak właśnie wczoraj zrobiliśmy o 2 w nocy na charytatywnym balu, gdy już nasza growa ekipa obsiadła jeden okrągły stół. W dodatku nikt z pozostałych uczestników nie miał jak się zorientować, że tuż obok ktoś w coś gra - ot wszyscy przekomarzają się i śmieją. Natomiast przedziwne jest to, że na kilkanaście osób w pierwszej rundzie pomyliły się tylko dwie. Polecam wypróbowanie - w sam raz na oczekiwanie, aż podadzą w restauracji obiad.W każdym razie niezwykle prosty imprezowy chwilerek.