Dla 2 osób gra.

[TV3]

Dzięki, zatem może niekoniecznie wypożyczę...
Zobaczymy co kto o "7" jeszcze skrobnie.

[TV3]

Myślałem ostatnio o czymś w ten deseń:

- Coś trochę cięższego niż lekkiego, taki poziom Robinsona mniej więcej. Za dużo lekkich tytułów mam.
- Tematyka - tu w zasadzie dowolność, może poza jakimiś tam smokami i innymi baśniowymi motywami

dalej standardowo:

- Bez perfidnego wbijania szpil w tyłek przeciwnikowi, choć z drugiej strony równoległe granie każdy sobie też nie bardzo
- Bez księgowego aspektu wyliczania z kalkulatorem w ręku, jaki ruch się bardziej opłaca
- 2 osoby, choć celowałbym też w możliwość gry solo
- co ważne - instrukcja pozwalająca na ominięcie działu "pytania i wątpliwości"

I ostatni, równie ważny punkt:
- Chciałbym, aby ogół zasad wyglądał w taki sposób, że po dłuższym okresie niegrania w grę bezboleśnie można było je sobie przypomnieć. Wyklucza to jak rozumiem dużą ilość szczegółów, które po czasie nieużywania gry zwyczajnie uciekają ze łba. Zakładam, że chodzi więc o ich (zasad) pewną klarowność.


Na co zerknąć?

[TV3]

Nic... to zróbmy następny rebus .

Konfrontacja na 2 osoby.
Ale konfrontacja specyficzna. Żona nie lubi tłuczenia się po łbach. Irytuje się, wścieka... taaakie tam kobiece sprawy. Konfrontacja zatem nie ma polegać na bezpośredniej walce, gdzie czołgiem rozjadę czołg przeciwnika. Nie ma polegać na tym, że z uśmiechem na ustach bandą kmieci spalę jej z takim trudem budowaną zagrodę ze świnkami. Innymi słowy - nie chcę, aby polegała na zasadzie "ja ci bezpośrednio szkodzę, ty mi bezpośrednio szkodzisz".

Jednak znalazło się swego czasu coś, co konfrontacyjne jest, ale jakby inaczej. Bardzo lubi (ja zresztą też) Mr Jack'a. Jest bezpośrednia interakcja, wybitnie nie - pozytywna. Gra polega na zrobieniu przeciwnikowi źle, sobie zaś dobrze. A jednak nie ma przy tej pozycji problemu wspomnianego na wstępie.
Dość podobne w założeniu i teoretycznie pasujące są Listy z Whitechapel. Jednak tu dziewczę zbyt stresuje się, grając Kubą, zbyt irytuje, grając policją. Choć jak sama przyznaje - gra jest bardzo dobra. I teoretycznie wpisuje się w założenia.

Na co zerknąć zatem, co będzie pojedynkiem, konfrontacją, ale - nazwijmy to - nieoczywistego rodzaju, czego przykładem jest wspomniany Jack?

[espresso]

Nie wiem czy dobrze zrozumiałam, ale przyszły mi do głowy dwa tytuły: Basilica (zaskakująco konfrontacyjna gra) oraz Władca Pierścieni: Konfrontacja (co prawda można ubić jednostkę przeciwnika, ale jednak bardziej liczy się blef).

[detrytusek]

To może Dracula? Też taka "detektywistyczna" bo musisz wytropić wampira albo uciekać przed łowcami. Jak już się spotkacie to walka się odbywa ale nie jest ona śmiertelna tzn łowca musi wampira dorwać kilka razy, żeby wygrać.
Wyścig do Renu - to zapewne tematycznie odpadnie ale tam właśnie utrudniasz życie przeciwnikowi w taki sposób. To tak naprawdę wyścig, a nie gra wojenna. Ścigacie się by jak najszybciej dotrzeć do celu i dlatego utrudniacie życie drugiemu ale sami ze sobą nie walczycie. Wygrywa ten, który logistycznie wszystko najlepiej zaplanuje.
Szklany szlak - musisz przewidywać jakie karty (akcje) wybierze żona i jeśli Ci się uda to zdajsie, że nie może wykonać tej akcji - jakoś tak to szło.

[TV3]

Też nie wiem, czy wystarczająco jasno się wyraziłem.
Może wiec zamiast teoretyzować, skupię się na Jacku. Jest tu daleko posunięta bezpośredniość w działaniu. Każdy ruch ma zdecydowany wpływ na przeciwnika (i jego ruchy). W zasadzie na tym ta gra polega. Przy czym nie jesteśmy skupieni na jakichś tam swoich, odizolowanych elementach (swojej planszy gracza, swoich budynkach itd.), ale na wspólnym obszarze. W Jacku w ogóle jest to posunięte jeszcze dalej, bo nawet pionki postaci są wspólne (znaczy - każdy może jechać każdym). To wszystko w sosie bezpośredniości i maksymalnej interakcji. W zasadzie negatywnej, ale inaczej.
Małżonka twierdzi, że siła studząca jej irytację w tej grze to niemożliwość okazania tejże (irytacji znaczy). Bo przecież jeden ruch kącika ust w nieodpowiednim momencie może położyć całą partię . Choć ja nie wiem, czy to rzeczywisty powód.

Oczywiście nie chodzi, aby wyborem kopiować Mr Jacka. Ów przykład miał na celu jedynie pokazanie, że "interakcjować" negatywnie można i bez okładania się po głowach w boju, niszczenia czego tam przeciwnik sobie nie stworzył, podkradania, blokowania, zajmowania etc.

Zerknę na Basilicę i Władcę.


W Drakulę zagraliśmy swego czasu, pamiętam, że niby pozytywnie odebrany, ale chyba odpuszczony został. Spojrzę też na Wyścig i Szlak.



Dzięki.

[ramar]

Nie mam zamiaru wertować całego wątku, czy sprawdziłeś polecane na wstępie Innowacje?
Jednak ta gra, mimo, że pełna zagrań niszczących plany przeciwnikowi, to posiada "to" dziwne "coś", że nie jest to irytujące. Może dlatego, że każdy, nawet dostając bęcki, jest w stanie odwrócić losy gry praktycznie w każdym momencie gry.
Jest to na tyle specyficzna gra, że bez wypróbowania (2-5 gier) trudno ocenić z opisu, czy zaspokoi potrzeby.

[TV3]

Na Innowacje zerkałem (ale nie grałem) na początku zabawy w planszówki. Spasowałem, bom świadom właśnie tego niszczenia. Nie wiem, czy możliwość odwrócenia sytuacji (po początkowych bęckach) jest wystarczająca dla higieny gry. Oczywiście póki się samemu nie sprawdzi, pewnie nie można jednoznacznie odpowiedzieć. Jednak obawiam się (być może mylnie), że w Innowacjach te działania na niekorzyść przeciwnika nie są tak "subtelne, acz znaczące" jak w przypadku Jacka.

[Pan QnshT]

To ja z całą odpowiedzialnością polecam lekką (zasady są ba-na-lne i nie przeszkadzają w grze), małą (130 kart), szybką (max 30 min), tanią (46 pln w sklepie w Łodzi) grę dla 2 osób -> Star Realms, świetny DB, tylko cały po angielsku (jednak teksty i ikonologia jest jasna)... Naprawdę polecam... Ale uwaga -> wciąga ;]

[misioooo]

To ja z całą odpowiedzialnością polecam lekką (zasady są ba-na-lne i nie przeszkadzają w grze), małą (130 kart), szybką (max 30 min), tanią (46 pln w sklepie w Łodzi) grę dla 2 osób -> Star Realms, świetny DB, tylko cały po angielsku (jednak teksty i ikonologia jest jasna)... Naprawdę polecam... Ale uwaga -> wciąga ;]

Przecież jest Cthulhu Światy po polsku. To praktycznie to samo, tylko inny setting I też niewiele kosztuje.

[TV3]

Grę osadzoną w tych realiach miałem przez zaledwie półtorej rozgrywki - Eldritch H. I niestety przez TEN temat (co mnie w sumie trochę dziwi) gra poleciała dalej.
Choć tu widzę, że (przynajmniej graficznie) jakoś to z dystansem do tematu podchodzi.

W zasadzie szukam w tylu obszarach obecnie gry, że dziw mnie bierze, że żaden nowy karton nie stoi w pokoju. Znaczy stoją K2 i Dziedzictwo, ale już przeznaczone do sprzedaży / sprzedane. Pierwsza poprawna, druga dobra, ale chcę czegoś więcej.

- sensowna kooperacja - tu przed zakupem Władcy Pierścieni lcg powstrzymuje mnie multum niejasności, które przewijają się na forum i obawiam się, że skończy jak Robinson - kopniakiem i ze smutkiem wyrzucony z mieszkania i zamieniony na złotówki. Yggdrasil niedostępny
- wyżej poruszany, nowy pomysł konfrontacji ale z wieloma obostrzeniami (zbyt ogólnie chyba zerknąłem na propozycje z poprzednich postów, w każdym razie zupełny brak decyzji)
- coś cięższego, z klimatem, ale bez walki i bez liczenia słupków od 1-2 graczy (to chyba w innym wątku), tu też nic na celowniku nie mam
-... i w międzyczasie wypożyczenie 7 cudów pojedynku i Zamków Burgundii


Swoją drogą, gdy człowiek liźnie kilka tytułów, w tyłku mam wrażenie ciut się przewraca i zadowoli się jedynie "bardzo pasującym tytułem". Po prostu "dość pasujący" okazuje się niewystarczający .

[misioooo]

Swoją drogą, gdy człowiek liźnie kilka tytułów, w tyłku mam wrażenie ciut się przewraca i zadowoli się jedynie "bardzo pasującym tytułem". Po prostu "dość pasujący" okazuje się za mało .

Po prostu gonisz za białym króliczkiem W pewnym momencie zrozumiesz, że go nie złapiesz i wystarczy ci ten szary... Czy dziesiątki/setki szaraków ukierunkowanych na kolor biały... Smakują wybornie odpowiednio podane, wcale nie gorzej niż białas!

[TV3]

Może i tak. Jednak wiem, ile przyjemności mnie i żonie sprawia gra w Pandemię na przykład. Królik jak po kąpieli w wybielaczu. Choć po Legacy i kilku kolejnych partiach w zwykłą z dodatkiem trochę najedzony tym tytułem jestem. To samo Zombicide, odkopane po paru miesiącach. Ileż radochy. Dalej - Listy z Whitechapel, choć żona w to nie gra, grywałem ze znajomymi, jakoś ostatnio na ten tytuł zgadać się nie możemy.

I właśnie takich, pokaźnych doznań, w skali mikro i w skali makro, w różnych obszarach (czy to radosne koszenie hord zombiaków czy kupa blefu i dedukcji w Listach) poszukuję ;) .

[TV3]

Uwagę moją przykuli Pupile podziemi i Alchemicy.

Jednak po graniu w Puerto Rico (moooogę ewentualnie zagrać), Suburbię (zejdź mi z oczu!) czy Zamki Burgundii utwierdzam się w przekonaniu, że nie mam zamiaru kupować suchych eurasów, bez kliamatu, gdzie zamiast emocji podczas gry mam w głowie kalkulator (choć nad Zamkami jeszcze może mógłbym się pozastanawiać - mimo wszystko całkiem zacnie się gra, obiektywnie - jest to kawał dobrego projektu, jednak żona nie zakochała się).
Są wyjątki - choćby swego czasu ogrywany Stone Age czy obecnie świetne 7 Cudów: Pojedynek. Może dlatego, że to nieciężkie kalibry. A może dlatego, że jakieś tam emocje i we wspomnianych 7 Cudach czuję. Robinson na przykład - był cięższy, niby leży koło euro, a rozgrywki emocjonujące tyż były, było klimatycznie, nie siedziało się z ołówkiem w ręku i do suchara mu daleko.

Czy w związku z tym Pupili i Alchemików powinienem skreślić na wstępie? Czy może jest szansa, że klimat (który w tych 2-ch grach chyba widzę, jeśli dobrze widzę) skutecznie przygasi pewną punktatorską suchość, wpisaną (jak rozumiem) w ten typ gier?

I w kwestii interakcji. Dobrze, kiedy jest (nudno się gra samemu we dwoje - przez co m.in. nie zaiskrzyło przy Dziedzictwie), jednak czy w tych pozycjach bywa wredna, czy nie-wredna?

[Brazol]

Moim zdaniem Alchemicy sa bardzo klimatyczni i granie w nich sprawia mi wielką frajdę. Sama instrukcja napisana jest z poczuciem humoru i wprowadza w klimat gry. Jednak sporą czescia gry jest analizowanie wynikow eksperymentow i wyciąganie wniosków (dosłownie z ołówkiem w ręku). Mozna to nazwac kminieniem ale wydaje mi sie ze zupelnie innego rodzaju niz nad suchym euro i jak dla mnie bardzo satysfakcjonujacym.

[TV3]

Mozna to nazwac kminieniem ale wydaje mi sie ze zupelnie innego rodzaju niz nad suchym euro

Oczywiście, są różne rodzaje kminienia/liczenia. Jak choćby w Listach z Whitechapel - tu mi ono na przykład bardzo odpowiada.
A jak z grą we 2 osoby i z interakcją?

[Brazol]

W dwie osoby grałem z żoną i bardzo nam sie podobalo. Wydaje mi sie ze gra skaluje sie bardzo dobrze. Jedynie udowadnianie i obalanie teorii na wiecej graczy ma w sobie wiecej dynamiki.

[detrytusek]

W Alchemikach typowo negatywnej interakcji nie ma. Co więcej na każdy "place" można dać więcej niż jednego "workera" ale często chce się być pierwszym na danym polu, żeby coś wybierać. Stosunkowo nietrudno jest przewidzieć co chce przeciwnik i można mu utrudniać życie. W trakcie jednej rundy masz 6 akcji więc jest niemal pewne, że się spotkacie na planszy. Klimat jak na euro wyczuwalny. Mechanicznie trzyma się to kupy.
W pupile nie grałem już lata więc mało pamiętam ale klimat ta gra ma. Kobiety są zachwycone zwierzątkami (i tu i w A. instrukcje są napisane zabawnym językiem). U nas jak ktoś kupował zwierzątko to drugi czytał mu jego opis. To robiło klimat. Negatywnej int. też tam z tego co kojarzę nie ma.

[TV3]

Dzięki. W Alchemikach, jeśli dobrze wyczytałem, jest jeszcze pewna doza blefu (choć jeszcze nie wiem na czym konkretnie polega). A to plus, bo blef np. w Mr Jacku czy Listach to fantastyczna sprawa.

[detrytusek]

Dzięki. W Alchemikach, jeśli dobrze wyczytałem, jest jeszcze pewna doza blefu (choć jeszcze nie wiem na czym konkretnie polega). A to plus, bo blef np. w Mr Jacku czy Listach to fantastyczna sprawa.

Jest jest. Możesz ogłaszać teorie, które są błędne ale tylko Ty o tym wiesz. Potem sam możesz tą teorię obalić i zyskujesz punkty. Ryzyko takiej strategii jest takie, że jak ktoś obali Twoją teorię to tracisz.

[TV3]

Jak te dwie gry mają się względem siebie w kontekście skomplikowania - tak zasad jak i samej rozgrywki? Są porównywalne?

[detrytusek]

A. są wyjątkowi bo oprócz standardowego myślenia strategicznego jest dużo myślenia logicznego. Trzeba te alchemiony rozczytywać i jest na to dużo sposobów. To taka czysta dedukcja. Może powodować downtime ale przez to gra jest unikalna. Pupile są standardowi. Ciężkość porównywalna ale A. mają wg mnie większą głębie

[TV3]

Muszę zatem zerknąć dokładniej na Alchemików. Pokazać małżonce, która ostatnio zarzuca mi, że kupuję / wypożyczam gry bez konsultacji .
Oczywiście jeśli komu by przyszło jeszcze do głowy porównać obie te gry (Alchemicy vs Pupile podziemi) - bez krępacji proszę .

[TV3]

"Nadejszła" wiosna, po niej lato, a wraz z nimi mniej grania w planszówki. Tytuły ciężaru Alchemików poczekają pewnie do czasu mniej sprzyjającej aury za oknem. Póki co - jeśli w coś gramy - to zazwyczaj jest to Patchwork i 7 Cudów - pojedynek (i jeszcze czasem List miłosny ląduje na stole). Łatwe czyli, krótkie i przyjemne. I jakiegoś zamiennika bym potrzebował dla tej dwójki.
Zatem - łatwe, krótkie (tak do 30 min.) i przyjemne (podobnie jak Patchwork i 7 cudów). Nie banalne, z jakąś interakcją, ale bez wbijania szpilek przeciwnikowi (znów - jak powyższe 2 przykłady). Przede wszystkim na 2 osoby. Jeśli dałoby radę i we 4 - tym lepiej.

...aaa... i niech to nie będzie czysta matematyka


Hmmm... Mykerinos? Serce Smoka?
Splendor odpada Carcassonne również.

[warlock]

ale bez wbijania szpilek przeciwnikowi

Niszczenie budynków i "niszczenie złota" w 7CŚ: P to przecież rasowe wbijanie szpilek

JAIPUR - w takie upalne dni ta gra to majstersztyk imo .