Doradzić można wszystko, a odradzić jeszcze więcej
Co nie zmienia faktu, że moja opinia na temat kilku wymienionych przez Ciebie gier jest zgoła dobra.
Kingdom Builder - o tak! Masa kombinowania, różne cele (losujesz 3 z 10), czasem nawet sprzeczne ze sobą. Gra sprawia wrażenie zupełnie losowej, bo operujesz tylko jedną kartą, która mówi Ci co masz zrobić... Brzmi cokolwiek dziwnie, ale w praktyce to kawał fajnej gry. Z tym że opinie w sieci ma różne, choć taka polaryzacja jest lepsza aniżeli gremialna ocena typu "do zagrania u kolegi". Tylko to liczenie na końcu może być żmudne, ostatnio wróciłem do tej gry i sam próbuję wdrożyć jakiś system podliczania punktów już w czasie rozgrywki (wiadomo, że zależy to też od wylosowanych celów). Są do niej niezłe dodatki; obejrzyj sobie w sieci przykładowej rozgrywki i zobacz, czy to Ci odpowiada, bo może wtedy lepiej zainwestować w Big Boxa niż samą podstawkę, choć to wydatek 2-3 razy większy.
Santago de Cuba - również fajne i wcale nie takie bardzo lajtowe. Podoba mi się zmienna dynamika gry - we dwie osoby praktycznie każde okrążenie kończy się wizytą w porcie, więc trzeba wykorzystywać każdą akcję do maksimum i skupić się na jednym czy nawet dwóch ruchach do przodu. W większym gronie trudniej planować, ale też jest sympatycznie, bo trzeba bacznie obserwować co robią inni. Tylko to zbieranie punktów zwycięstwa jest strasznie słabe, nie mam pojęcia dlaczego nie można było zaimplementować jakiegoś toru punktacji... Wiem, może się czepiam, ale to po prostu dodatkowa czynność na koniec, która jak dla mnie nie budzi wcale aż takich emocji. Wielokrotnie łapałem się na tym, że ostateczne wyniki nie robiły na graczach większego wrażenia lub co gorsza, trochę ich zniechęcały, bo każdemu się wydawało, że gra optymalnie a tu klops.
Patchwork - też dobry wybór, ale to gra na dwie osoby, chyba że grając we czwórkę zagracie w parach, nic absolutnie nie stoi na przeszkodzie aby tak się stało. Łamigłówka z ekonomicznym twistem, Uwe zrobił psikusa i wydał takie cacko (większości jego gier nie trawię). Uwaga, niech was nie zmyli małe pudełko, gra potrzebuje całkiem pokaźnego stołu, bowiem wszystkie elementy, jakie owo pudełko kryje, musimy na nim rozłożyć.
A może coś z gier abstrakcyjnych? Geniusz powinien się dobrze sprawdzić. U mnie tego typu gry bardzo pomogły graczom familijno-imprezowym wejść na odpowiedni pułap i nawet oddałem im swoją kopię tego tytułu. Teraz tylko należy przekonać ich do czegoś bardziej mięsistego. Dobrze się skaluje i widać od razu kto prowadzi.
Jeśli nie boicie się większych wyzwań, nawet nie na poziomie instrukcji, tylko samej rozgrywki, to polecam jedną z moich ulubionych gier - W Roku Smoka. Nowe wydanie ma od razu dwa dodatki, ale i wersja podstawowa jest świetna. Tak na dwie, jak i na więcej osób. Reguły banalnie proste, ale rozgrywka... Warto sprawdzić u kolegi, po czym pospiesznie zamówić sobie swoją kopię.
No i moje ostatnie odkrycie, chociaż kupione dopiero w promocji, czyli Słup Ognia. Pozornie wydaje się prostą grą typu: postaw "domek" w mieście A, zatrudniając przy tym gościa, który da Ci zasoby X, sprzedaj zasoby X w mieście A lub B, podlicz punkty i kto ma więcej ten wygrywa (tu akurat punkty graczy są pokazane). Suche aż do bólu. Na szczęście stanowi to tylko szkielet gry, bowiem istnieje jeszcze jedna warstwa, która potrafi nakręcić rozgrywkę do maksimum. Każdy gracz reprezentuje jedną z dwóch religii, w miastach mogą wybuchać konflikty, które spowodują, że jeśli reprezentujesz religię przegrywającą, to Twój domek z miasta objętego takim konfliktem musi zniknąć, a domki przeciwników (wiary wygrywającej) punktują. W grze można swobodnie zmieniać wyznanie; ktoś nawet poddawał w wątpliwość sens gry w sytuacji, w której wszyscy gracze przejdą na tę samą religię. O, jakże się mylił! Jeśli masz domek na poziomie 1 czy 2 a Twój przeciwnik (będący tego samego wyznania) 5 lub 6, to cóż stoi na przeszkodzie, aby wzniecić konflikt w taki sposób, by wygrała religia wam przeciwna? I choć obaj stamtąd wylecicie, to jego zaboli to bardziej, bo mógł w tym mieście punktować znacznie lepiej a być może też "uwiązał" sobie postać z tego miasta na więcej tur i istnieje szansa, że nieprędko tam wróci. Moim zdaniem jest to gra trochę niedoceniana, przy czym zasady są naprawdę łatwe do ogarnięcia a każdy ruch, każda postać którą biorę, może mieć spore znaczenie dla losów rozgrywki. Na dwie osoby także działa - sprawdzone najczęściej właśnie w takim gronie. Kończąc nieco suchym żartem: ileż to razy nasyłałem katolików na protestantów czy też protestantów na katolików, Bóg tylko jeden raczy wiedzieć.
ps. wszystkie powyższe gry są wydane po polsku, o ile oczywiście ma to jakieś znaczenie.
Co do tajemnicy whitehall nie grałem ale gra bardzo podobna do listów lecz bardziej dynamiczna