Nowości:
- Newton - (+) Bardzo dobre, średniej wagi, szybkie euro. Ciekawy aspekt zarządzania ręką i system wyboru akcji. Brak standardowego przerabiania zasobów na pezety, zamiast tego naszymi działaniami odblokowujemy sobie możliwość tworzenia przychodu punktowego co rundę. Niby nic odkrywczego, ale świetnie spięte znajome elementy. Pod tym względem przypadek podobny do Clans of Caledonia.
- Aeon's End - (+) Długo omijałem ten tytuł ze względu na kooperacyjną rozgrywkę. Jednak zachęcony dobrymi opiniami i nowościami w moim ukochanym deckbuildingu postanowiłem spróbować. Bogowie planszy i kości, żebym zawsze był tak pozytywnie zaskakiwany grami! Kooperacja w ogóle mi nie przeszkadza, równie dobrze bawiłem się solo, co z innymi graczami. Bardzo podoba mi się stały układ kart w talii i związane z tym decyzje, zmienna kolejność grania też jest super. Konieczność przygotowywania zaklęć w bramach zmienia trochę dynamikę gry. Ogólnie bardzo pozytywne zaskoczenie, największe od dawna.
- Muza - (+) Z założenia nie przepadam za grami dixitopodobnymi, ciężko mi się przy nich dobrze bawić. Muza jest jednak bardzo dobra, głównie przez jeden, mały twist. Jedna z drużyn wybiera spośród pięciu onirycznych kart jedną i dokłada do niej jedną z dwóch, które mówią o dozwolonej podpowiedzi (np. nazwa miejsca, trzyliterowe słowo, wykonanie gestu itd.) Taką parę kart przekazują jednemu z przeciwników, który jest tytułową muzą. Cała zabawa tkwi w tym, że muza wymyśla podpowiedź widząc tylko jedną z dixitowych kart. Podaje podpowiedź i dopiero wtedy odsłaniane są wszystkie karty, spośród których drużyna musi wytypować tę odpowiednią. Niby banalny pomysł, ale jest wiele śmiechu, kiedy muza podaje podpowiedź "oko", a po odsłonięciu kart na wszystkich widać w ten czy inny sposób gałkę oczną. Jeśli mam grać w tego typu grę, to Muza byłaby pierwszym wyborem.
- Aura - (+) Nie jestem fanem area majority, podane w ten sposób jednak mnie nie odpycha. Gra jest szybka, ma dosyć proste zasady, jednak mocno angażuje szare komórki. Wygląda przeuroczo, jednak pod tym płaszczykiem kryje się ostra walka na noże, potęgowana tym, że przeciwnicy mają dużą paletę możliwości wpływania na nasze kropelki. Dodajmy do tego szybką, dynamiczną rozgrywką i otrzymamy grę z nielubianej przeze mnie rodziny, do której jednak usiądę bez oporów.
- Choinka - (+) W grach mam uczulenie na dwie mechaniki - licytację i draft w ciemno. Dziwne, że tak podoba mi się gra w dużej mierze oparta na tej drugiej. Wygląda jaki tytuł dla dzieci, jednak układanie ozdób na swojej choince nie jest proste, a w wariancie zaawansowanym robi się wymagające. Bardzo dobry tytuł, jednym minusem są cienkie karty w dziwacznym kształcie, których tasowanie jest mordęgą.
- Cryptid - (+) To dopiero nietypowa zabawa. Gra dedukcyjna, w której gracze szukają jednego jedynego pola na całej planszy. Każdy z nich dysponuje podpowiedzią odnośnie terenu (np. szukane pole jest maksymalnie o dwa od pustyni) i odpytują siebie wzajemnie o to, czy dane pole może być tym szukanym. Z każdym kolejnym pytaniem liczba możliwych pól się zmniejsza, liczy się więc szybkość naszej dedukcji, ponieważ wygrywa osoba, która jako pierwsza wskaże szukane przez wszystkich pole. Prostota pomysłu zachwyca, jednak po partii czułem się niebezpiecznie blisko granicy między zabawą a pracą umysłową. Niemniej doceniam sam koncept.
- Czarna Bandera - (+/-) Kolejny deckbuilder, znów trochę nietypowy, ponieważ karty kupowane do talii wchodzą od razu na stół i są od razu odpalane. Dodatkowo kupujemy je nie tylko dla efektów, a również quasipokerowych wartości, z których na koniec rundy składamy jak najlepsze układy. Dodatkowo gra jest dosyć uboga w liczbę akcji, więc nie ma szans, żeby zbudowaną talią "zakręcić" kilka razy. Wszystko to sprawia, że trzeba mocno przestawić sposób myślenia i podejść inaczej niż do klasycznego deckbuildingu. Daje to całość na tyle ciekawą, że warto spróbować.
- Chatka z piernika - (+/-) Bardzo przyjemne układanie kafelków i wydawanie zasobów na zdobywanie kart. Ciekawy, baśniowy klimat, szybka rozgrywka. Gra ma swoje problemy, jak zupełnie losowy zestaw kafelków, które dostajemy na całą grę, co może czasem niesprawiedliwie nas przyblokować, ale ogólnie jest całkiem niezła. Chętniej zagram w Park Niedźwiedzi tego samego autora, jednak partyjki w Chatkę nie odmówię.
- Gizmos - (+/-) - Szybkie budowanie silniczka i kombosów z kart, czyli dokładnie to, co lubię. Kulki jako zasoby są ok, jednak tekturowy podajnik to absurdalny przerost formy nad treścią. Gra jest przyjemna, nie ma efektu wow, ale zagram z przyjemnością.
- Nogi za pas - (+/-) Co Knizia to Knizia. Szybka gra oparta (o zgrozo) o roll and move, ale na tyle cwana, żeby nie nużyć. Poruszać możemy wszystkimi pionkami na planysz, jednak tylko część z nich warta jest dla nas punkty. Dodatkowo nikt nie chce, żeby jego pionek dotarł na metę jako pierwszy, bo będzie wart okrągłe zero. Bawiłem się lepiej niż przy bardzo podobnym Ślimaki to mięczaki.
- New Frontiers - (+/-) Puerto Rico podlane sosem z Roll for the Galaxy. Na każdym kroku znane rozwiązania mechaniczne, grafiki i komponenty. Jeśli ktoś nie ma/nie zna Puerto i Race'a, to będzie bardzo zadowolony, bo to jednak miks dwóch świetnych gier. Dla mnie za mało w tym nowości, mając nawet jeden z wymienionych tytułów na półce nie czuję potrzeby kupowania New Frontiers. Dodatkowy minus za idiotyczne planszetki gracza, przez które pudło jest wielkie jak stodoła.
- Fantastyczne Światy - (+/-) Dziwaczna gra w budowanie na ręku kombosa punktowego. W grze nie wykonujemy żadnych akcji poza dobieraniem i odrzucaniem kart. Same karty mają jakieś pokręcone efekty z anulowaniem połowy Twojej ręki włącznie. Rozgrywka jest szybka, ale punkty (nawet z aplikacją) liczy się nierzadko drugie tyle. Na pięć i sześć osób gra to totalny chaos, przy sześciu osobach nie masz gwarancji, że zagrasz więcej, niż jedną turę! Mimo wszystko w każdej rozgrywce wciąga, czego do końca nie potrafię wyjaśnić. Chyba po prostu uderza w karciankowe tony, na które wrażliwe jest moje serce
- Puerto Rico: Gra Karciana - (+/-) Czuć, że to protoplasta Race for the Galaxy. Po rozgrywce miałem spory niedosyt i zapragnąłem odkurzyć Race'a. W porównaniu do RftG karciane Puerto jest płytkie, ale też zdecydowanie łatwiej w nie wejść. Fajnie, że w pudełku jest od razu dodatek. Dla mnie raczej pas, ale jeśli ktoś nie zna bądź odbił się od RftG, to może spróbować.
- Jambo + Asante - (+/-) Nie rozdzielam ich, bo grałem przy wykorzystaniu wszystkich modułów z obu gier i dodatków. Być może dlatego mnie nie zachwyciło, być może ze względu na wyścigowy charakter rozgrywki połączony z ogromną pulą kart i sporą interakcją. Doceniam, nie będę szukał możliwości zagrania, ale jeśli ktoś zaproponuje, to nie ucieknę.
- Lincoln - (-/+) - Byłem mocno nastawiony i równie mocno się rozczarowałem. Być może to tylko kwestia danej partii, w której miałem trochę pecha i na pewno zagrałem słabo, ale chyba spodziewałem się czegoś więcej. Gra jest statyczna, nudne wzmacnianie się na froncie i mozolne przepychanki na punktach styku, zero finezji.
- Montana - (-/+) - Tu byłem bardzo rozczarowany, nie mam pojęcia dlaczego gra zrobiła tyle szumu. Absolutnie nie przeszkadza mi wyścig w grach euro, jednak Montana jest przeraźliwie płytka i nudna. Zakręć kręćkiem, weź workerów -> workerami weź zasoby -> postaw osady, powtarzaj aż ktoś wygra. Od czasu do czasu licytacja dyniami, która jest dziwaczna. W końcu ja wydaję akcje, a każdy może coś zgarnąć, więc po co? Z gier o podobnych charakterze i wadze, Ganges jest nieporównywalnie lepszy.
- Totem - (-) Dla mnie starta czasu, nie wiem jak czerpać z takiej gry przyjemność. Jeden duch dowolnego przeciwnika może całkowicie zepsuć moje szyki, zaplanować nie da się niczego. Strata czasu.
- Tajne Agentki - (-) Pan Wei-Min Ling bardzo starał się powtórzyć sukces genialnych Gejsz i mocno przekombinował. Niestrawny miks warcabów, gry dedukcyjnej i karcianki.
- Ex Libris - (-) Męcząca gra dla nikogo. Sam aspekt układania książek w biblioteczce jest fajny, ale niestety zabijany przez powtarzalną i przeciągniętą rozgrywkę. Geek się tu zanudzi, początkujący gracz odpadnie nie mogąc ogarnąć co rundę zmieniającej się i pęczniejącej puli lokacji do wyboru. Absolutnie nie rozumiem zachwytów.
- Somnium: Rise of Laputa - (-) Kasztan z ks, wspominam jedynie z kronikarskiego obowiązku. Jedynym plusem są niezłe, mangowe arty, rozgrywka jest tak prostacka, że aż zęby bolą.
- Imperial Settlers: Roll and Write - prototyp - (bez oceny) Nie oceniam, bo to prototyp. Niestety gra jest nudna i nieintuicyjna, jeśli zostanie wydana w podobnej formie, to będzie to zdecydowany minus.
Stali bywalcy:
- Wildlands, Teotihuacan, Trajan.
Powroty:
- Tiny Epic Galaxies, Welcome to..., Decrypto, Santorini, Sentient, Pory Roku, Villages of Valeria, Cardline: Zwierzęta, Dominion: Intryga.
Wyróżnienia:
Nowość miesiąca: Aeon's End - Było kilka dobrych gier w tym miesiącu, jednak wybór zawężam do dwóch. Newton to bardzo dobre, nieinnowacyjne euro. Aeon's End to pełen ciekawych pomysłów deckbuilder. Obie gry są świetne, jednak jeśli nie uciekam z krzykiem od kooperacji, to musi być w niej coś wyjątkowego.
Gra miesiąca: Teotihuacan - w końcu udało się zagrać w pełnym składzie i było bardzo dobrze. Gra cały czas mnie zachwyca i przy każdej partii daje ogromną radochę.
Wydarzenie miesiąca: Portalkon, czyli mój pierwszy wyjazdowy konwent. Bardzo fajne wydarzenie i możliwość poznania na żywo bardzo fajnych ludzi, których dotychczas kojarzyłem tylko z Internetu.
Rozczarowanie miesiąca: Montana - nudne, proste, bez żadnych emocji. Nie rozumiem zachwytów.
Jest aż tak żmudnie i ciężko? W sumie nie chciałbym po pracy siadać znów do pracy
Bo co to za porównanie 10 partii w Rój, Azul itp. (nic nie ujmując tym grom) do 1 partii w BIOS albo innego Kanbana 
