Nowości
- It’s a Wonderful World (+++) - Ta gra pochłonęła mnie bez reszty przez kilka dni. Mam wersję Heritage Edition z KS razem z dwiema kampaniami i różnymi bajerami i obie te kampanie rozegrałem w zasadzie jednym tchem. Byłem bardzo pozytywnie zaskoczony, że do tej w ogólności nieskomplikowanej karcianki, udało się autorom stworzyć coś, co nawet przemyca jakąś interesującą treść. Podstawowa wersja gry to draft kart podobny do 7 Cudów, ale nie podzielony na epoki, natomiast wymagający od gracza zebrania zasobów do konstrukcji albo poprzez odrzucenie kart, albo przez budowanie kart te zasoby dające. Produkcja zasobów odbywająca się w konkretnej sekwencji umożliwia kaskadowe aktywowanie wybudowanych kart, przez co gra jest w moim odczuciu znacznie ciekawsze, niż wspomniane 7 Cudów, do których nie mam cierpliwości. Tutaj - zagram zawsze i wszędzie i z każdym. KS-owe dodatki także uatrakcyjniają grę, kiedy podstawka się znudzi. Jedyny mankament to gigantyczne pudło wersji Heritage, wysoce nieporęczne w transporcie.
- Dreamscape (dodatki) (+++) - Ograłem mój ukochany Dreamscape (obecnie dla mnie pierwsze miejsce w top gier z 2019 roku) z dodatkami i muszę przyznać, że każdy z nich wprowadza inne ciekawe elementy urozmaicające podstawową rozgrywkę. Ze wszystkimi naraz raczej bym nie grał, może z 1-2, ale podoba mi się w zasadzie każda wariacja, jaką wnoszą, nawet konfrontacyjny Red Raven i najsłabszy z nich Will-O-Wisp.
- The Duke, Lord’s Legacy (+++) - Słyszałem o tej grze już wcześniej, ale dopiero niedawno wpadła na radar na tyle, żebym zdecydował się ją wypróbować. W momencie, jak to się stało, natychmiast wskoczyła na szczyty 2-osobowych gier konfrontacyjnych. Pogrywałem wcześniej w Onitama, ale ta nie ujęła mnie aż tak bardzo za serce, natomiast Duke, razem z ogromem opcji, jakie oferują jeszcze dodatki, posiada wszystkie zalety szachów oraz niweluje ich wady: jest szybszy, mniej powtarzalny oraz ciekawszy. Dodatkowo bardzo łatwo go wytłumaczyć oraz rozłożyć i złożyć. Ideał.
- Babylonia (++) - Knizia wraca nad Tygrys i Eufrat i oferuje stosunkowo szybką i prostą, ale dość głęboką mieszankę Laguny oraz Yellow i Yangtze. Ładnie wydana, bardzo przystępna, może na 4 osoby trochę chaotyczna. Nie jest takim arcydziełem, jak jego klasyki, ale łatwo ją wystawić na stół i sprawia dużo przyjemności.
- In the Hall of the Mountain King (++) - Z pewnym zaskoczeniem zdałem sobie sprawę, że ta gra to całkiem ciekawa wariacja na temat weź i dowieź. Odkopujemy statuy uwięzione w tytułowej górze i mamy je dowieźć w okolice jej serca i najlepiej jeszcze ustawić je na wybudowanych wcześniej postumentach. W tym celu rekrutujemy trolle dające nam potrzebne do pracy zasoby, rzucamy czary i uruchamiamy warsztaty. Znajomy określił ją jako “powrót krasnoludów do Morii” i może coś w tym jest. Ciekawy klimat, ciekawy temat, ciekawe ujęcie. Sporo kombinowania, garść interakcji, duża dawka wyścigu i optymalizacji, świetna produkcja. Trzech plusów nie daję, bo nie jest aż tak emocjonująca, ale jest to solidna, bardzo dobra gra.
- Fickle (+) - Główny mechanizm gry jest prosty: ułóż trzy karty dla swojego przeciwnika tak, aby wziął najgorszą z nich i finalnie zdobył jak najmniej punktów za zebrane rodziny wróżek, z których każda ma unikalne specjalne zdolności pozwalające na różne manipulacje kartami swoimi i przeciwników. Ciekawy pomysł na szybkie, ale niebanalne i świetnie zilustrowane take that, gdzie finalnie każdy sam sobie kopie dołek. Na razie jeden plusik, ale jak więcej pogram, to może nastąpi rewizja.
- Archmage: Ascendant (+) - Zainteresował mnie w tej grze pomysł na awans studentów magii i kolejne poziomy zaklęć plus to, że jest on połączony z elementem kontrolowania obszarów. Potem jakaś recenzja (Gambita?) trochę mnie ostudziła i w sumie zgadzam się, że nie jest to pozycja wybitna, chociaż nadaje się do lekkiego kombinowania i czasami uda się jakąś spektakularną akcję przeprowadzić. Z komponentów warto wspomnieć o robiących wrażenie holograficzych kartach zaklęć, choć momentami można od nich dostać oczopląsu. Dodatek urozmaica podstawkę w stopniu wystarczającym, natomiast nie wiem, czy finalnie jednak nie będę się jej pozbywał, bo mam inne, ciekawsze pozycje, które trącają podobne struny.
- Dark Venture (+) - Mistrzyni wypakowanych pudełek. Powiedziałbym, że ta gra to stylizowana na wczesne RPG wariacja Dungeoneera. Bardzo ładnie wydana, ciekawy pomysł ze światem, który żyje trochę własnym życiem i postaciami niewybranych bohaterów, pojawiającymi się czasami na planszy. Wydaje się jednak chyba niezbyt zbalansowana, ponieważ da się doprowadzić do sytuacji, w której jeden gracz odskakuje od pozostałych, a ci w zasadzie służą jako chłopcy do bicia. Ciekawa przygoda, ale raczej nie jako konfrontacja. Na długie deszczowe wieczory.
- Mezo (+/-) - Największe rozczarowanie miesiąca. Bardzo wyczekiwałem tej gry, wstępne rozgrywki wyglądały obiecująco, a klimat bóstw Ameryki Środkowej też zapowiadał się ciekawie. Niestety, nie licząc świetnych figurek samych bóstw, cała reszta gry okazała się być mało inspirująca i nudnawa. Liczyłem trochę na mezoamerykański Spirit Island, a dostałem nieco bardziej złożony Ethnos. Dość szybko klimat się skończył, a zaczęło się tylko patrzenie na to, jakie działanie pozwoli wygrać ten lub następne konflikty, które ludki gdzie postawić, jaką moc uruchomić. Boskie akcje były dość zwyczajne, a unikalne talie to jedynie wariacje na temat pozyskiwania i zużywania głównych zasobów. Pojawiły się też we mnie wątpliwości na temat tego, na ile ta gra była testowana. Chociażby w wariancie solo jedna z drugopoziomowych zdolności pozwala na wygranie w zasadzie każdego konfliktu i wydaje się być oczywistym wyborem. Dodajmy do tego jeszcze średni wygląd graficzny oraz figurki szamanów i wojowników rodem z lat 90. i człowiek zaczyna się zastanawiać, czy warto było w ogóle w tego KSa inwestować. Mam nadzieję, że gra szybko znajdzie swój dom i kogoś, kogo zainteresuje bardziej.
- Owce i wilki (-) - Lubimy gry kafelkowe, córka dostała na gwiazdkę od kuzyna, więc pograliśmy. Niestety, dociąg kart daje popalić, a sama gra jest w sumie trochę nudnawa. Jedyny plus za grafiki owiec na kartach - ale to niestety nie rekompensuje jej wad.
- Bios: Origins 2 edycja (++) - Na razie rozegrałem sobie wstępnie pierwszą erę, ale na ten moment zapowiada się bardzo interesująca gra o historii człowieka i cywilizacji.
- Pax Transhumanity (+) - Koszmarna instrukcja z błędami i literówkami (niestety chyba standard u Eklunda) skrywa (jak to u Eklunda) dość złożoną grę opartą na pozyskiwaniu kart z rynku w celu uruchomienia efektów, jakie dają. Kilka ciekawych, wzajemnie zazębionych mechanizmów. Chyba najprostszy z Paxów o dość interesującej tematyce. Jak się już przebrnie instrukcję, to nawet sympatycznie się w to gra.
Carcassone, Dark Domains, IceCool, Kartografowie, Nemesis, Rock Paper Wizard, Watergate
Powroty
The Resistance, Scythe, Tao Long, Pociągi Europa
Wydarzenie miesiąca
Świąteczny maraton planszówkowy - w zasadzie od Wigilii aż do niedzieli graliśmy w różnych konfiguracjach po kilka, kilkanaście godzin dziennie.
Rozczarowanie miesiąca
Mezo. Bardzo chciałem, ale niestety, jest słabo.
. 10/10
Dodatek wprowadza do gry elementy, o których nawet nie wiedziałem, że mi ich brakuje - w podstawkę grało się świetnie, ale z dodatkiem gra się jeszcze lepiej i nie wyobrażam sobie powrotu do "golasa". Wielkie odkrycia wprowadzają kafelki, które najpierw trzeba kupić (w końcu jest na co wydawać gotówkę), ale dają dochód lub książki, a także mogą zapunktować. Są to wartości rzędu kilkunastu punktów, ale zaprojektowany w ciekawy sposób, bo większy zysk dają zapunktowane wcześniej. Jednak punktacja kafelka łączy się z jego odwróceniem, więc tracimy dawany przez niego bonus. Druga sprawa to nowe karty. Część z nich ma dwa identyczne symbole akcji albo dwa różne, przy czym każdorazowo wybieramy jeden. Są też karty posiadające specjalne umiejętności, ale dopiero po włożeniu ich pod planszetkę. Te są bardzo fajne na końcowe rundy, w których kolejny symbol akcji pod planszetką często nie jest już potrzebny, a dodatkowa abilitka stanowi świetną alternatywę.
9/10
Pierwszy raz w życiu, po trzech intensywnych dniach grania od rana do nocy – miałem przesyt grania. Trwał on krótko, bo po dwóch dniach odpoczynku znowu miałem ochotę na planszówki. Ech... To uzależnienie... 
