Tendencja wzrostowa z poprzednich miesięcy nadal się utrzymuje, a grudzień był wyraźnie lepszy. 46 rozgrywek w 26 tytułów, najwięcej Praga Caput Regni (5), Pionierzy (4) oraz Marco Polo II, Urbanista i Esy Floresy (po 3).
Nowości:
-
1960: The Making of the President (+) Pisałem to w wątku gry, pisałem na facebooku, podkreślę też tutaj. 1960 to doskonała gra! Trochę inne podejście do politycznych CDG, szybsze i bardziej taktyczne, ale jakże miodne. Mimo pozornie niezbyt ciekawego tematu, gra jest bardzo klimatyczna i zostaje w głowie po partii. Obecnie ze wszystkich moich CDG chętniej zagram tylko w Labirynt.
-
Kroniki Zbrodni: Seria Milenium – 1400 (+) Bardzo przyjemna zabawa solo. Nie chcę się zastanawiać, na ile to jeszcze planszówka, a na ile już aplikacja, bo bardzo przyjemnie spędzam przy niej czas. Obsługa i skanowanie kart nie jest upierdliwa, klimat bardzo mi pasuje (Imię róży FTW!), a same sprawy wciągające, choć na razie proste. Zdecydowanie przyjemniejsze doświadczenie niż Detektyw.
-
Fleet: The Dice Game (+) Nigdy nie grałem w duży Fleet, ale wśród znajomych zbierał umiarkowane opinie. Jego kościaną wersja jest za to znakomita! Zdecydowanie jest to najlepsza z "dużych", dających poczucie grania w euro wykreślanek, bijąc na głowę Welcome to Dinoworld czy SteamRollers. Sporo decyzji do podjęcia w każdej rundzie, różne możliwości punktowania i utrzymany krótki czas rozgrywki, czego oczekuję od skreślanek (takie Dinoworld potrafi się mocno przeciągnąć). Dla mnie perełka w gatunku, stawiam na równi z Karografami, choć to różne gry.
-
Marco Polo II (+) Nie trawię pierwszej części. Była dla mnie upierdliwie ciasna, głupio losowa i z przegiętym umiejętnościami postaci. Po dwójkę sięgnąłem dzięki recenzji Gradania i okazała się być bardzo dobrym eurasem z kostkami. Wszystkie wady poprzedniczki zostały w mniejszym czy większym stopniu poprawione, kontrakty w końcu nie są jedynym źródłem punktów. Marco Polo II otrzymało ode mnie na bgg ocenę dwukrotnie (!) wyższą od jedynki i gdybym tylko zagrał w nią wcześniej, to na pewno znalazłaby się w mojej topce gier wydanych w 2019.
-
Tawantinsuyu: The Inca Empire (+) Board&Dice jest jednym z moich ulubionych wydawnictw, jakoś wybitnie leżą mi ich gry. Tawantinsuyu jest niestety jedną z tych, które nie do końca mi pasują. To nadal jest bardzo solidne, ciężkie euro, które potrafi zagotować mózg. Niestety jest to gotowanie w takim stylu, którego nie lubię. System wyboru akcji jest tyle ciekawy, co zagmatwany i zaciemniający ogólny obraz. Wolę gry, których ciężar wynika z mnogości możliwości i wagi moich wyborów. Tutaj te czynniki oczywiście również występują, natomiast całość jest dość "upierdliwie" zaciemniona, żeby wszystko było trudniejsze do policzenia. Mechanicznie nie ma się do czego przyczepić, a moje odczucia to w dużej mierze kwestia gustu. Niemniej jest to pierwsza eurogra od B&D, której nie będę miał w kolekcji.
-
Pionierzy (+) Zaczynamy przejażdżkę z kieszonkowymi grami od Lucky Ducks Games. Szybka, niebanalna gra pojedynkowa o ogromnej regrywalności. Rzadko trafiają się oczywiste ruchy, z reguły trzeba się zastanowić co można pominąć i zostawić przeciwnikowi. Układanie kart to kolejna łamigłówka. Bardzo przyjemna, szybka i satysfakcjonująca rozgrywka.
-
Urbanista (+) Kooperacyjna wersja Pionierów. Podoba mi się odrobinę mniej, bo jednak to kooperacja, a dodatkowo jest zdecydowanie trudniejsza. Cele są tutaj bardziej złożone, trzeba mocno optymalizować, żeby wyrobić się z warunkiem punktowym i ciągłe to przeliczanie bywa upierdliwe. Jednak nadal jest to bardzo szybka, satysfakcjonująca gra.
-
Dwergar (+) Bardzo fajne euro od Granny. Obawiam się, że przy czterech graczy może być ciut zbyt chaotyczne i wrażliwe na downtime, ale w mniejszym składzie zdecydowanie warto sprawdzić. Jestem wielkim kontraktofilem, więc Dwergar ma u mnie kilka punkcików za oparcie rozgrywki o karty projektów, ale cieszy, że w grze o krasnoludzkiej kopalni surowce można zdobyć inaczej, niż kopiąc w szybach
Niestety gra nie podeszła mojej żonie, więc raczej nie zostanie w kolekcji (gra, nie żona
). Szkoda, bo to spore, pozytywne zaskoczenie.
-
Campaign Manager 2008 (+) Kolejna gra o amerykańskich wyborach, zagrana bezpośrednio po 1960 w celach porównawczych. Zdecydowanie inna półka, zarówno pod względem złożoności, jak i frajdy z gry. Nadal jest to jednak przyjemne przeciąganie liny i próba prześcignięcia i przechytrzenia przeciwnika. Gdyby nie fakt, że przed normalną rozgrywką (graliśmy na predefiniowanych ustawieniach) należy zbudować sobie talię, pewnie zaopatrzyłbym się w swój egzemplarz.
-
CloudAge (+/-) Feld i Suchy w tym roku zdecydowanie się spisali i dali nam euro hity, Pfister znalazł się spory krok za nimi. Obszerne wrażenia wrzuciłem w wątku o grze, tak w skrócie jest to coś na kształt Maracaibo lite. Nie jest to zła gra, ale też niczym się nie wyróżnia. Widzę tutaj ograniczoną regrywalność i pewną dozę losowości, ale też szybką rozgrywkę i miejsce, żeby lekko pokombinować. W mojej kolekcji nie zostanie, ale jako pierwsza gra Pfistera na pewno się sprawdzi.
-
Esy Floresy (+/-) Ta mikrokarcianka od Lucky Duck spodobała mi się najmniej, ale nadal jest warta zagrania. Co rundę budujemy sobie punktowanie z czterech kart, które pozyskujemy oparciu o fajną i bardzo rzadko wykorzystywaną mechanikę "ja dzielę, Ty wybierasz". Najprostsza z tych trzech karcianek, ale dobrze się skalująca, szybka i ładna. Zostanie w kolekcji jako fillerek.
-
Zombie Terror (+/-) Miks skirmisha i gry logicznej. Dobrze przemyślane i policzone, ale granie ludźmi jest ciężkie, żmudne i dosyć upierdliwe. Wydaje mi się, że grając zombie bawiłbym się lepiej, ale nadal nie wybitnie. Wolę zagrać w jakiś naprawdę dobry skirmish albo symetryczną grę logiczną.
-
Hallertau (+/-) Pisałem, że Pfister nie do końca dowiózł w tym roku, ale Rosenbergowi noga się powinęła jeszcze bardziej. Gra jest fajna gdzieś do czwartej rundy, całkiem przyjemnie się kombinuje, nawet mimo losowości w doborze kart. Natomiast później liczenie zaczyna być naprawdę upierdliwe i radość z gry niknie. Nie mam niczego przeciwko optymalizacji i konieczności przeliczenia tego czy tamtego, jednak tutaj Uwe zdecydowanie przesadził.
-
One Small Step (-) Zapowiadało się super. Worker placement z ciekawym twistem i fajnym tematem. Wyszła długa, żmudna, nudna i irytująco losowa gra z pozornym klimatem. Nawet ciekawostki mechaniczne i obecność kontraktów nie zmieniły faktu, że w 2/3 partii miałem ochotę zgarnąć grę do pudła jednym ruchem, bez pakowania
-
Influentia (-) W założeniu miał być ciekawy miks trick takingu i zbierania zestawów. Wyszła nieczytelna, niekontrolowalna i nieinteresująca gra, która dodatkowo jest absurdalnie długa jak na fakt, co oferuje.
-
dodatek Agora do 7 Cudów Pojedynek (-) Bardzo lubię dwuosobową wersję 7 Cudów, dlatego z przyjemnością usiadłem do dodatku. Mechanika Senatu jest ciekawa i według mnie przypomina zielone karty z podstawki - ciężko na to wygrać, ale próbowanie daje jakieś małe punkciki i przyjemne abilitki. Natomiast karty Spisków sprawiają, że Agorę muszę ocenić jako jeden z najgorszych dodatków, jakie było mi dane poznać. Poziom wprowadzanej przez nie prostackiej, negatywnej interakcji jest wręcz absurdalny.
Stali bywalcy:
- Palec Boży, Zamki Burgundii, 7 Słów, Bonfire, Praga Caput Regni, Clank w Kosmosie, Wicehrabiowie Zachodniego Królestwa.
Powroty:
- 7 Cudów Pojedynek, Pory Roku, Pulsar 2849, Cywilizacja Poprzez Wieki.
Wyróżnienia:
Nowość miesiąca: Mimo faktu, że Kroniki Zbrodni 1400, kościany Fleet i Marco Polo 2 są bardzo dobrymi grami, to w tej kategorii wybór był oczywisty.
1960: The Making of the President zrobił na mnie ogromne wrażenie, dał masę frajdy podczas gry i na długo został w głowie. Po pierwszej partii z ciekawością poczytałem o amerykańskim systemie wyborczym i bez mrugnięcia okiem przejechałem ponad sto kilometrów na partię rewanżową. Znakomity tytuł, tym bardziej cieszy, że był pierwszym od dawna planszówkowym prezentem, którego się nie spodziewałem
Gra miesiąca: Przy okazji któregoś podsumowania pisałem, że jeśli na stół wraca gra z mojego top 10 wszechczasów, to powinna mieć z automatu zagwarantowane to wyróżnienie. W grudniu taki powrót zaliczyły dwie gry. Mimo, że to TtA jest wyżej w moim rankingu, to tytuł trafia do
Pulsar 2849, bo tym razem to właśnie ta rozgrywka dała mi więcej frajdy. Jedno z najlepszych euro z kostkami, a mediana jest genialnym mechanizmem ważącym kostki. Mam nadzieję, że na kolejną partię nie będę musiał tyle czekać.
Rozczarowanie miesiąca: Zdecydowanie więcej oczekiwałem po
One Small Step, a dostałem jedną z gorszych gier poznanych w tym roku. Żal zwłaszcza zmarnowania bardzo ciekawego tematu.
Wydarzenie miesiąca: - Regularność, z jaką w grudniu spotykałem się na granie z przyjacielem. Statystycznie częściej niż raz w tygodniu, co przy przedświątecznych przygotowaniach, pandemii i dzielącej nas odległości budzi moją wielką radość.
). Wyjaśnienie zasad zajmuje 2 minuty (czyli idealnie po barszczyku i karpiu 
Na szczęście liczba partii pobiła rekord tego roku i ustanowiła go na poziomie 52 partii w następujące 5 tytułów:
Tą i Tygrys. Tygrys uważam za grę genialną ale trudną do poznania. Trzeba się ograć żeby rozgrywka była w pełni satysfakcjonująca. W Babylonii znika najtrudniejszy element, czyli konflikty. Jest za to piękny wyścig o najlepsze połączenia. Fajne, fajne będziemy grać w 2021!
). Przypomniało to granie z nimi w brydża za młodu, bardzo cenię w tej grzę, że może trafić też do nie planszówkowych odbiorców.
jeszcze nigdy tak niewielu nie okradło tak wiele