Trolliszcze pisze: ↑24 kwie 2020, 16:28
Moje podejrzenie jest takie, że od kolejnych odbili się jeszcze bardziej, ale z drugiej strony, ich metodologia grania jest kompletnie niekompatybilna z moją. Kiedy usłyszałem wypowiedź Efki, że - tu przywołuję z pamięci - "Carcosa za bardzo daje po tyłku i można sobie poradzić dopiero, gdy gra się po raz kolejny - ale przecież granie kolejny raz w scenariusze AH już nie jest ciekawe" - to natychmiast zrozumiałem, że pora wyłączyć recenzję.
Marks pisze: ↑24 kwie 2020, 16:41
Oglądałem ich pierwszą recenzję AH, wówczas na blacie mięli wyłącznie Core Set, i, przy całej sympatii dla nich jaką mam, muszę stwierdzić, że jestem rad, że tę recenzję widziałem, bo teraz wiem, że muszę podchodzić z dużym dystansem do głoszonych przez nich opinii. Moje zdanie jest takie, że oni po prostu nie są najlepsi w... karcianki (?, może w deckbuildingowe tylko) albo w gry nieco bardziej wymagające, z naciskiem na "nieco". Twierdzili, że gra jest losowa, jeśli dobrze pamiętam - owszem, element losowości występuje, ale, jak napisałem w komentarzu pod ich recenzją, mamy masę narzędzi, aby ten element ograniczyć.
Coreset był słaby, a losowość (w jednym) była istotnie upierdliwa. Dopiero rozwijało to skrzydła przy dwóch coresetach.
Co do podejścia, to mam takie oto przemyślenie - i mówię z pozycji turniejowego karciarza i kogoś, kto zarówno scenariusze LOTR i AH ogrywał wiele razy. Z tego punktu widzenia łatwo dać się wmanipulować, że tak jest najlepiej i to jedyna słuszna droga. Pierwsza gra "na obmacanie", a potem dostosywanie się. Bo tak te LCGi są robione - itd., itp. I wszystko spoko, tylko takie podejście dewaluuje jakość samego produktu - jeśli pierwsze doświadczenie nie jest "prawdziwe" i wiążące, tylko jest po prostu takim test runem. To jest kwestia spojrzenia na produkt jako całość. Jesli całością jest te, dajmy na to, 60 liniowych scenariuszy, to samo skonsumowanie ich to jest conajmniej 60h. To nie jest zamknięta gra pudełkowa, w której jest kilka regrywalnych scenariuszy, które można reprodukować i zgłębiać (np. tak jak w Spirit Island). To jest ciągnąca się gra z wiecznie dodawanym kontentem. Żarcie się po 10 razy z jednym scenariuszem to jest podejście częsci karciarzy - ale tylko części. Podejście "eksploracyjne", na zasadzie "fail forward" jest tak samo dobre, tylko inne. I wydawałoby się, że produkt amatorów tego rodzaju doświadczeń także powinien "akomodować", tj. dawać "fighting chance" w miarę przygotowanym osobom za pierwszym podejściem. Bo potem rzecz robi się rzeczywiście dość mechaniczna - OCZYWIŚCIE, że rozumiem rodzaj zagrożeń. OCZYWIŚCIE, że umiem znaleźć i dopasować karty kontrujące. Złożenie decku pod scenariusz, gdy wiemy od A do Z, z czego się składa i co robi, nie jest wcale takie znowu nobilitujące (choć potrafi być przyjemne).
Częścią wspólną wielu recenzentów jest stosunkowo chłodne podejście do jakichkolwiek wielkich tytułów - i konsumowanie ich z pewnym dystansem. Ma to swoje wady i zalety. Zaletą jest to, że są przez to w stanie dostrzec rzeczy, których fani woleliby nie wiedzieć/nie widzieć. Wadą jest to, że nie są w stanie być fanami. Czyli: wczuć się, wkręcić mocno, poświęcić czas tylko na tą grę, przed grą i po grze, trochę zaślepić na wady, a oddać zaletom.
Co do umiejętności Efki i Elaine, to mogę poświadczyć z pierwszej ręki (bo grałem z nimi, choć nie w AH), że są w gry planszowe i karciane bardzo otrzaskani. Prawdopodobnie bardziej, niż się Wam wydaje.
Nie chcę wychodzić na fanboya AH, bo nie mam po temu warunków - jestem na drugim Mythosie Dunwich, ale już mogę powiedzieć, że gra bardzo fajnie się rozwinęła od czasu Core Setu pod względem podejmowanych w scenariuszach decyzji, rozgrywki (scenariusz co rusz ma inną dynamikę i feeling) i mechanik (w scenariuszu i w karatch). Mnie kupił Core Set, ale Dunwich bije Core Set, to po prostu inny poziom. Nie mogę się doczekać kolejnych dodatków. 
