Najlepsze solo! - Ranking

[KOSHI]

Dokładnie mam ten sam problem - szukam idealnego balansu pomiędzy czasem gry a funem z rozgrywki. U mnie optymalnie to max takie 2,5 godziny z setupem. Między innymi Zombicide i GoW poległo, bo po 2 godzinach suwania figurek po planszy i gdzieś tam w tle majaczącego się celu miałem zawsze dosyć. Paradoksalnie w Eldritch gram czasem 4 i 5 godzin (z przerwami i bez) i jakoś ten czas mi się tak nie dłuży, ale EH rzadko u mnie gości. Musze wiedzieć, że będę miał wolny czas, więc w tygodniu nie ląduje na stole. Trochę katuje teraz Nemesis i jest podobnie jak w EH. Nie mniej jednak, mimo, że te gry są fajne, średnio nadają się do solo wg. mnie jeśli chodzi o czas rozgrywki.

[c08mk]

...
No i szukam jakiegoś dobrego czystego Deck-buildera do solo. Kiedyś to i nawet lubiłem solo w Dominiona popykać... Jakieś propozycje?

Wcześniej solo królowały u mnie planszówki, teraz nacisk się zmienił na karcianki właśnie ze względu na szybszy czas rozgrywki czy składania i rozkładania gry.
(Tu będą też propozycje deckbuildingów )
Zdecydowanie u mnie króluje system Legendary. Przede wszystkim Marvel ale i Alien należy do czołówki. Ostatnio odkrywam też inne gry z tej serii i X-Files oraz Buffy wypadają bardz dobrze.
Drugim systemem deckbuildingowym jest u mnie Aeon' End. Gra ma całkowicie inne podejście do systemu budowania talii stąd też często ląduje u mnie na stole.
Już nie deckbuilding a raczej gra karciano-planszowa - Warfighter. Na początku wybiera się żołnierzy i sprzęt, a później się rozgrywa misję.

[Golfang]

Kurczę jestem zaskoczony jak mało osób wspomina o kwestii czasu w kontekście gier solo i jak często pojawiają się tu takie kobyły jak Mage Knight czy Robinson Crusoe.

Dla mnie osobiście gry solo, to nie do końca "gry planszowe, tylko że na 1 osobę". Gry planszowe są na wolny piątkowy wieczór, siadamy ze znajomymi i gramy kilka h. Solo mają u mnie całkowicie inną rolę. Są by się odstresować po pracy przy kawce. Przez co dla mnie mega ważny w ich przypadku jest:
a) Czas gry - musi być stosunkowo krótki - max 1h na partię. Z mojej perspektywy po prostu nie istnieje coś takiego jak "dobra, długa gra solo".
b) regrywalność - gram w nie nieporównywalnie częściej niż w normalne planszówki. Właściwie w każdy dzień tygodnia, w którym nie mam treningów.

Próbowałem parę razy podejść do dłuższych planszówek solo, ale to nie działa u mnie... W połowie gry i tak mi się odechciewa i tyle z tego jest.

Z tego względu niezmiennym królem u mnie jest: LOTR LCG.
Dużo też katowałem w Marvel Champions, lecz trochę ostatnio przygasł...

No i szukam jakiegoś dobrego czystego Deck-buildera do solo. Kiedyś to i nawet lubiłem solo w Dominiona popykać... Jakieś propozycje?

Długo polowałem aż ustrzeliłem 2 edycję D-Day Dice. Szybka i wciągająca rozgrywka. Regrywalna - bo jest sporo różnych nacji, sporo różnych map no i kostki różnie padają

[Darku]

Z tego względu niezmiennym królem u mnie jest: LOTR LCG.

U mnie też od dłuższego czasu do gry solo wpadają wyłącznie Deckbuildery. LOTR LCG, AH LCG i ostatnio Aeons End z wszystkimi dodatkami. Z takich "planszowych" mam sentyment do TWoM solo i Roll Player z dodatkiem (czekam na kolejny, który ma być w Q3) i te dwie gry raz na jakiś czas jeszcze lądują na moim stole. Ostatnio zamówiłem także w promocji cały zestaw Detektywa od Portalu i zastanawiam się nad grami z serii Escape Room. Wiem, że to raczej jednorazowa zabawa ale może własnie o to chodzi - o chwilowe zabicie nudy kiedy jestem sam jakąś dobrą łamigłówką

[sasquach]

Kurczę jestem zaskoczony jak mało osób wspomina o kwestii czasu w kontekście gier solo i jak często pojawiają się tu takie kobyły jak Mage Knight czy Robinson Crusoe.

Kwestia indywidualna. Czasami nie twój czas jest problemem tylko znajomych i wtedy zostaje tylko solo. Jak staram się mieć gry z obu kategorii wagowych. Coś szybkiego do pyknięcia w wolnej chwili i coś większego na dłuższy wieczór.

No i szukam jakiegoś dobrego czystego Deck-buildera do solo. Kiedyś to i nawet lubiłem solo w Dominiona popykać... Jakieś propozycje?

Aeon's End jeśli łapie się na definicję "czystego". Polecam też przejrzeć https://boardgamegeek.com/geeklist/264253/item/7350268

[Piaskoryb]

Shadowryn Crossfire i masz rozkminkę na 100+ gier i to lekko ;D Setup w 1min, gra się szybko i trzeba główkować. Gra jest trudna więc trzeba się liczyć z tym że czasem wygrać się nie da. A kiedy indziej po przegranej zdajemy sobie sprawę że gdybyśmy zrobili to i tamto inaczej to by się udało. Zdobywanie punktów z gry na grę i rozwijanie bohatera/ów poprzez dodawanie perków! Dodam też o czasie gry gdy rozkładam tą gierczkę to pykam sobie po 2/3/4/5 partii pod rząd tak więc jeśłi chcesz to możesz przysiąść na długie godziny albo dziabnąć 1 partyjkę w 30 min albo mniej

Poleciłbym też grę Fortune And Glory gdyż ma tryb solo, ale nie polece bo jeszcze nie zagrałem

[Ayaram]

Zdecydowanie u mnie króluje system Legendary. Przede wszystkim Marvel ale i Alien należy do czołówki. Ostatnio odkrywam też inne gry z tej serii i X-Files oraz Buffy wypadają bardz dobrze.

Podstawkę Legendary Alien miałem, ale sprzedałem. Na moje oko, ta gra potrzebuje sporo jednak dodatków, żeby się w nią chciało często pykać solo, więc zostaje tylko linia Marvela. Problem tylko, że ta gra nie wydawała mi się aż tak dobra, by ładować w nią te setki złotych...

Shadowrun Crossfire to z tego co widzę, ma tylko opcje gry na "2 łapy"?

Aoen's End wygląda najbardziej obiecująco ile wam wychodzi pi razy drzwi 1 partyjka (razem z setupem?)

[PanFantomas]

.

[slain78]

1-Horror w Arkham 2-ga edycja.Eldritch miał być rzekomo lepszy i tak myślałem póki Arkham nie zaliczył wspaniałego powrotu po latach i jeszcze te wszystkie dodatki do ogrania (Klątwa i czychający nawet nie rozpakowane)
2-Descent 2ga edycja apka.Koniec problemu kto ma być MW.

[arian]

Aoen's End wygląda najbardziej obiecująco ile wam wychodzi pi razy drzwi 1 partyjka (razem z setupem?)

Przygotowanie rynku, magów i talii nemesis to jakieś 10 minut. Sama rozgrywka około pół godziny. Czasem trochę mniej, czasem trochę więcej, ale jak już poznasz karty, to można założyć 40 minut na partię.

[warlock]

Ostatnio do grona ulubionych solówek dołączył u mnie Space Hulk: Anioł Śmierci. DOSKONAŁA, szybka, emocjonująca karcianka. Jestem zachwycony tą grą. Testowałem też na dwie osoby i wypadła wyśmienicie. Szybki setup, masa fajnych taktycznych decyzji do podjęcia.

[ArnhemHorror]

Shadowrun Crossfire to z tego co widzę, ma tylko opcje gry na "2 łapy"?

Jest co prawda jedna misja do grania „true solo”, ale to wyjątek. Poza tym, to tylko grając na dwie ręce (lub więcej) w pełni wykorzystuje się możliwości i mechanizmy gry. Na szczęście nie jest to wcale uciążliwe.

[DDP]

Jako że nie jestem fanem gier rywalizacyjnych, które mają wrzucony (z uwagi na swój pasjansowy charakter) tryb solo, polecam wszelkie gry kooperacyjne które dają możliwość gry w pojedynkę lub są ogarnialne przy graniu na "kilka rąk". Aeon's end jest bardzo dobrym tego przykładem. Wcześniej grałem w dwie osoby ale po próbie grania na dwie ręce już nie zamierzam grać inaczej Po prostu więcej wyborów i gry dla mnie, gdzie tak naprawdę kolejny gracz nie stanowi wartości dodanej (tak samo jak w 7 kontynencie czy Zaginionej Ekspedycji).

Drugi przykład to D-day Dice (second edition) wraz z dodatkami. Możliwe że jest dość łatwa w pojedynkę ale jest to jednocześnie najbardziej satysfakcjonująca gra z mechaniką yatzee jaką grałem.

[Piaskoryb]

Zdecydowanie u mnie króluje system Legendary. Przede wszystkim Marvel ale i Alien należy do czołówki. Ostatnio odkrywam też inne gry z tej serii i X-Files oraz Buffy wypadają bardz dobrze.

Podstawkę Legendary Alien miałem, ale sprzedałem. Na moje oko, ta gra potrzebuje sporo jednak dodatków, żeby się w nią chciało często pykać solo, więc zostaje tylko linia Marvela. Problem tylko, że ta gra nie wydawała mi się aż tak dobra, by ładować w nią te setki złotych...

Shadowrun Crossfire to z tego co widzę, ma tylko opcje gry na "2 łapy"?

Aoen's End wygląda najbardziej obiecująco ile wam wychodzi pi razy drzwi 1 partyjka (razem z setupem?)

Shadowrun Crossfire ma opcje gry na dwie łapy tak jak i aeon end. Z tym że Aeon End miałem przed Shadowrunem i podobała nam się ta gra. A potem wpadł niespodziewanie Shadowrun wraz z dodatkiem w okazji i w shadoruna mam już z 30+ gier zaliczone a aoen end został sprzedany Nawet dziewczyna stwierdziła że to dużo lepsza gra jest ;D W aeon zawsze masz dużo do rozłożenia, talie trzeba szykować pod nemezis, karty dla postaci, rynek losować itd. Rozłożenie shadoruna to 1 minuta i już grasz Złożenie zajmuje tyle samo A sama rozgrywka jest po prostu lepsza w shadowrunie (dla mnie i dziewczyny) lepsza pod względem mechaniki Ale to tylko moje wrażenia. Dla Ciebie dużo lepszy może być aeon end. W shadowrunie za to za zebrane punkty możesz kupować perki dla swojej postaci I na przestrzeni kilku - kilkudziesięciu gier postać którą stworzyłeś faktycznie staje się lepsza, mocniejsza itp najlepiej zagrać w obie i porównać.
Pozdrawiam

[c08mk]

...
Shadowrun Crossfire ma opcje gry na dwie łapy tak jak i aeon end...

Aeon's End nie trzeba grać na dwie ręce, a z powyższej wypowiedzi wynika, że tak jest.

[Piaskoryb]

...
Shadowrun Crossfire ma opcje gry na dwie łapy tak jak i aeon end...

Aeon's End nie trzeba grać na dwie ręce, a z powyższej wypowiedzi wynika, że tak jest.

Możliwe, tak jak pisałem chociaż aeon end mieliśmy wcześniej niż shadowruna, to jednak shadowrun kompletnie wyparł aeona (w aeon pograliśmy z 15 razy przed shadowrunem) jednak w aeon nigdy bym nie usiadł do gry solo a przy shadowrunie jakoś tak zagrałem raz z ciekawości i bum! Zresztą, gram na dwie ręce i i tak ta giera wymiata. Dziewczyna która bardzo nie polubiła tej gry po pierwszych dwóch partiach i wolała aeon end nadal, po kolejnych kilku stwierdziła jednoznacznie że woli jednak shadowruna (pod każdym względem) Pomimo że to jazda bez trzymanki (ciągła akcja), kombowanie przeszkód (przeciwników) i pomimo że to klimat sci fi bardziej!
Po za tym, w Aeon End gdy rozgryziesz jak działają Nemezisy to tylko układ rynku może Ci przeszkodzić w pokonaniu ich. W shadowrunie natomiast za każdym razem układ jest inny, każda scena i zestaw przeszkód to osobne wyzwanie, i nigdy nie wiesz w jakim składzie wypadną, dodatkowo im dalsze sceny tym ciężej (masz mniej życia, dochodzą przeszkody 2go stopnia, odpalają się kryzysy) ale i samemu się juz ma więcej kart w talii itp. Dla mnie dużo bardziej satysfakcjonująca rozgrywka jest shadowrunie i dużo bardziej ciekawa. Zagrałem z 30x i żadna gra nie była taka sama a kilka nawet zdażało się naprawdę podłych przy końcówce i gdy już myślisz że wygrasz bum! wpada granat albo inny podły event i już tylko kalkulujesz czy uda ci się przerwać misję i wynieść chociaż 1 punkcik. Jednak gdy wygram/wygramy to jest satysfakcja Ostatnio z dziewczyną pykneliśmy 5 gier pod rząd ;D 3 znich przegrane, 1 udana ucieczka i 1 wygrana! wpadło nam 3 punkty karmy łącznie (jea!). Do tego dochodzi współpraca, to naprawdę jest zajefajnie* (*wstaw słowo kończące się na -biście) zrobione, otwarcie nowe sceny, dociągamy przeszkody, event i zaczyna się pierwsza tura i zaczyna się główkowanie jak to zrobić, kto, kogo, czym kiedy i jak, co masz na ręce, co ona ma, ale można tak, ale nie bo ten uderzy, to lepiej tamtego itd Fantastyczne, wspólnie dogadujemy się jak ogarnąć tą sytuacje to nie do opisania Dla mnie ta giera to topka, mechanicznie oraz z zawartością górna półka. W pudle masz porządną wypraskę, klimatyczne żetony, znaczniki, naklejki, super jakości karty a w takim Aeon End? Nie ma co porównywać.

ALE ALE ALE
Shadowrun Crossfire Prime Runner Edition (jedyny obecnie dostępny w sieci w polsce z tego co wiem, chyba że już nie) kosztuje/kosztował w sklepie gamelord jakieś 180zł. Aeon end oscyluje koło 100zł więc należy brać to pod uwagę. Do aeon end jest pełno dodatków, do Shadowruna tylko jeden i to niedostępny obecnie a kosztuje też kolo 100.
Sam jestem z Shadowruna mega bardzo zadowolony. Po prostu fantastyczna giereczka kooperacyjna z deckbuildingiem i możliwością gry solo, rozwojem postaci, zmuszająca do główkowania i szukania rozwiązań (o tej grze jest osobny dział ;p zapraszamy) i jest to moja czarna perła w mej skromnej kolekcji (z 8 gier). Z tym że tym bardziej jestem rad bo kupiłem Shadowruna Crossfire + High Caliber Ops tu na forum za 150zł + wysyłka Tak więc, porównując do sklepowej opcji to nawet bardzo tanio. Dodam że nawet nie gram jeszcze z dodatkiem - który podciąga tą grę z poziomu świetnej o poziom bądź dwa do góry (bazując na tym co widziałem w nowych kartach) podwajając prawie talie przeszkód, marketu itp

Tak więc, kwestia personalna, co kto i czego szuka w grach. Dodam że zakupiłem refit kita do tej giereczki (upgrejduje on podstawke do wersji Prime Runner) tylko po to żeby mieć świezy zestaw kart postaci oraz naklejek - tylko awaryjnie gdyby pokończyły mi się te z podstawki

Teraz powinno zostać zadane następujące pytanie:

Czy dałbym - wiedząc to co wiem - 180zł za Shadowruna Crossfire Prime Runner Editon? Czy gra jest tyle warta?

Po tym co widziałem i co zagrałem, powiem wprost.
Nie, uważam że to za duża cena o jakieś 30-50zł. Ale gdybym miał teraz wybrać czy kupić Aeon End za 100 czy Shadoruna za 180 to kupiłbym Shadowruna dlaczego? Bo wiem że sama podstawka Shadowruna da mi niepomiernie więcej zabawy lepszego grania niż podstawka Aeona end wraz z kilkoma dodatkami. W ostatecznym wyniku taniej wychodzi Shadowrun ;p i do tego zaoszczędzoną kasę wydać na coś innego. Najlepiej byłoby zgarnąć w okazji jakąś używkę już z dodatkiem Tylko że tu trzeba cierpliwości.

Czy gdyby teraz pojawiła się okazja z Shadowrunem Crossfire + HCO dodatek czy warto brać?
Bez dwóch zdań, brać w ciemno jak jest okazja!

Pozdrawiam i pora na małą partyjkę przed pracą

[RUNner]

Tak się zastanawiam, czy nie powinno się utworzyć osobnej kategorii gier solowych na dwie ręce. Dla mnie jednak jest to dość istotne, czy gra działa w prawdziwym wariancie solo, czy jednak takim nieco naciąganym. Mam w kolekcji tylko dwie gry, które chce mi się grać na 2 ręce - Cthulhu DMD i Znak Starszych Bogów. W obu tych grach wszystkie informacje są jawne i leżą na stole odkryte. Do tego nie trzeba trzymać w ręku żadnych kart, więc obsługa dwóch graczy nie jest trudna.

[seki]

Tak się zastanawiam, czy nie powinno się utworzyć osobnej kategorii gier solowych na dwie ręce. Dla mnie jednak jest to dość istotne, czy gra działa w prawdziwym wariancie solo, czy jednak takim nieco naciąganym. Mam w kolekcji tylko dwie gry, które chce mi się grać na 2 ręce - Cthulhu DMD i Znak Starszych Bogów. W obu tych grach wszystkie informacje są jawne i leżą na stole odkryte. Do tego nie trzeba trzymać w ręku żadnych kart, więc obsługa dwóch graczy nie jest trudna.

Ale czym to się różni od grania na 2 ręce w Aeons end czy Marvel Champions? Ja grając lewą ręką nie ukrywam sobię kart z prawej ręki. Wszystko leży na stole. Właściwie w każdej grze w której gram za więcej niż jedną postać karty są jawne, bo po co mam coś przed sobą ukrywać (Pandemię, Zombicide itd).. Generalnie gra na dwie ręce nie różni się niczym od gry jedną postacią ze zmienną ręką co rundę. W obu przypadkach karty na ręce są różne i należy je przeanalizować. Fakt, że w takie Aeons end na dwie ręce gra mi się dobrze i nie wyobrażam sobie grać jednym magiem ale już taki Marvel Champions wolę true solo ale nie dlatego by kwestia jawności kart była problem a z powodu czasu rozgrywki.

[Piaskoryb]

Dokładnie co pisze kolega wyżej.

Chciałem tylko dodać że pomimo zachwalania Shadowruna ponad Aeon End (w moim przypadku), to Aeon End też jest bardzo fajną grą

Pozdrawiam

[c08mk]

...
Ale czym to się różni od grania na 2 ręce w Aeons end czy Marvel Champions? ...

Dla mnie różnica polega na zmianie charakteru gry. Gra traci otoczkę fabularną i zmienia się w łamigłówkę. Oczywiście rozumiem, że części osób takie granie bardziej pasuje, bo wolą tzw. rozkminę niż nacisk na klimat czy fabułę ale dla mnie rozgrywka musi się opierać na temacie niż na suchej kalkulacji.
Do tej pory na dwie ręce grałem tylko w AH LCG. Niestety grając jedną postacią gra traci na fabule kampanii, bo przeważnie wątki idą w najgorszym kierunku i powstaje pytanie czy jest sens grać skoro od razu można przeczytać najmniej korzystne zakończenia. Grając na dwie ręce gra zyskuje w trybie kampanii za to traci klimat w pojedynczych rozgrywkach zmieniając się właśnie w łamigłówkę.

[RUNner]

W uzupełnieniu tego co napisał c08mk, dodam tylko że znajomość kart drugiego gracza jest pewnym ułatwieniem, czasem wręcz ogromnym i wtedy robi się optymalizator (co oczywiście wcale nie musi być wadą). W grach kooperacyjnych twórcy zazwyczaj zalecają niepełny sposób komunikacji między graczami, żeby pozostawić jednak szczyptę niepewności co do poczynań drugiego gracza. Np. w takim Gloomhavenie gra na dwie ręce sporo traci bo praktycznie odpadają cele bitewne.
W WP grałem w każdej konfiguracji i dla mnie optymalna jest partia 2-osobowa, zaraz potem solo, ale nadal solo jest to świetna i grywalna pozycja. Jeśli założeniem gry solowej jest konieczność grania na 2 ręce, to dla mnie jest to już podkategoria gier solowych. Chodzi tylko o sprecyzowanie kategorii, nie mówimy tutaj o czerpanej radości, bo to sprawa indywidualna.

[Piaskoryb]

...
Ale czym to się różni od grania na 2 ręce w Aeons end czy Marvel Champions? ...

Dla mnie różnica polega na zmianie charakteru gry. Gra traci otoczkę fabularną i zmienia się w łamigłówkę. Oczywiście rozumiem, że części osób takie granie bardziej pasuje, bo wolą tzw. rozkminę niż nacisk na klimat czy fabułę ale dla mnie rozgrywka musi się opierać na temacie niż na suchej kalkulacji.
Do tej pory na dwie ręce grałem tylko w AH LCG. Niestety grając jedną postacią gra traci na fabule kampanii, bo przeważnie wątki idą w najgorszym kierunku i powstaje pytanie czy jest sens grać skoro od razu można przeczytać najmniej korzystne zakończenia. Grając na dwie ręce gra zyskuje w trybie kampanii za to traci klimat w pojedynczych rozgrywkach zmieniając się właśnie w łamigłówkę.

aha, czyli gra pojedynczą postacią/ na jedną rękę(bo zakładam o to Tobie chodzi głównie) sprawia że gra nie staje się łamigłówką i zwiększa klimat w grze? Natomiast gra na dwie ręce sprawia że ta sama gra traci otoczkę fabularną i zamienia się w łamigłówkę (co nie dzieje się przy grze solo solo na jedną rękę według Ciebie)?

Może macie rację, to i tak kwestia preferencji. Najlepiej byłoby samemu usiąść i pograć w coś i zobaczyć jak to idzie Jakby co zapraszam do mnie do JG, można zawsze się zgadać na jakiś weekend ;D

W uzupełnieniu tego co napisał c08mk, dodam tylko że znajomość kart drugiego gracza jest pewnym ułatwieniem, czasem wręcz ogromnym i wtedy robi się optymalizator (co oczywiście wcale nie musi być wadą). W grach kooperacyjnych twórcy zazwyczaj zalecają niepełny sposób komunikacji między graczami, żeby pozostawić jednak szczyptę niepewności co do poczynań drugiego gracza. Np. w takim Gloomhavenie gra na dwie ręce sporo traci bo praktycznie odpadają cele bitewne.
W WP grałem w każdej konfiguracji i dla mnie optymalna jest partia 2-osobowa, zaraz potem solo, ale nadal solo jest to świetna i grywalna pozycja. Jeśli założeniem gry solowej jest konieczność grania na 2 ręce, to dla mnie jest to już podkategoria gier solowych. Chodzi tylko o sprecyzowanie kategorii, nie mówimy tutaj o czerpanej radości, bo to sprawa indywidualna.

Oczywiście, może i tak. Jednak taki ktos jak ja co głównie kiedyś grał na playstation w róóóżne gry, w tym taktyczne itp jak np. X com enemy unkown War of the chosen (pooooolecam! i tęsknie!) nie widzi problemu z grze na 2 ręce. W takim shadowrunie to po prostu dla mnie gra dwoma postaciami i rozkminka jak sobie poradzić z przeszkodami - jednak jak ludzie pisali ta gra to perełka pod względem mechaniki i chociaz drobiazgowo opisujemy co i dlaczego, to chodzi głównie o to żeby nabijać punkciki Dream team w akcji Tym bardziej że to nie jest jakieś szczególnie skomplikowane. Rozumiem też że nie każdemu może to się podobać. I myślę że dałoby rade pograć na jedną rękę jedynm bohaterem przy drobnym tuningu zasad ale to gra kooperacyjna głównie nastawiona na granie z ludzmi a przez przypadek dla mnie świetne solo

Jako ciekawostkę dodam że ostatnio ogrywam (jak czas pozwoli) Fortune and Glory i w trybie solo (jeden bohater) świetnie się bawiłem polując na artefakty i walcząc z mafią, która co rusz nasyłała zabójców, porywała mych towrzyszy, rozrastała swoje wpływy na świecie, i nieźle się ubawiłem gdy bossowie mafii wpadali za mną do świątnyni a ja brawurowo im uciekałem albo zaskakiwałem ich znienacka spuszczając lanie w stylu Harrisona Forda Nawet gdy ścigali mnie przez ulice Los Angeles, a potem udało im się mnie okraść ze skarbów i cały wysiłek na marne! Potem gdy już się pozbierałem, ruszyłem w odwecie na jedną z ich placówek, tocząc partyzancką walkę z drągalami którzy tam pilnowali (jednym się wymknąłem, a drudzy dostali lanie xD) udało mi się odbić zakładnika (mojego porwanego towarzysza!) i odzyskać fortune z ich kryjówki! Haha By zaraz potem wskoczyć do samolotu i ruszyć do następnego skarbu do którego mafiozi już się próbowali dobrać! gdy dotarłem na miejsce spóżniłem się niestety, ale okazało się że Mafiozi zdobyli artefakt ale atrape xD(specjalna karta eventu która wpadła w ostatniej chwili xD) więc ruszłem do afryki, ale tam w knajpie pośrodku ciemnej (* tu wstaw dowolne słowo) gdy już brałem na spytki typa co niby coś widział i niby coś słyszał, wpadają moi nemezis! Uciekając przez okno, wskoczyłem do auta i jazda! ale Ci się zorientowali i ruszyli w pogoń - pościg skończył się clifhangerem, jednak udało mi się wyskoczyć w ostaniej chwili przed katastrofą i dostać się do dźungli! Tam kości nie pomogły i 2 tury błądziłem w gąszczu nim odnalazłem miejsce ze skarbem! I co? I okazało się że "Icebox" główny gangol mafii czeka tam na mnie z thompsonem i choć ja uniknąłem skoszenia serią to mój zaufany towarzysz juz nie! (RIP JOHN!) Bawiliśmy się w kotka i myszkę w ruinach starożytnej kontrukcji wpadłem do pomieszczenia pułapki i omało nie zgniotły mnie ściany! Brawurowo uciekając znów natknąłem się na sponiewierango Iceboxa z thompsonem i pałką! Ty m razem mu zwiałem i dopadłem artefakt przed nim! Haha

Ogólnie przegrałem tamta partię ale to nie przeszkadza skoro mowa o grach solo, to musiałem tu wpisać jak to wygląda w FanG pozdrawiam

[c08mk]

...
aha, czyli gra pojedynczą postacią/ na jedną rękę(bo zakładam o to Tobie chodzi głównie) sprawia że gra nie staje się łamigłówką i zwiększa klimat w grze? Natomiast gra na dwie ręce sprawia że ta sama gra traci otoczkę fabularną i zamienia się w łamigłówkę (co nie dzieje się przy grze solo solo na jedną rękę według Ciebie)?
...

Tak, dokładnie takie mam wrażenie grając na dwie ręce. Przy jednej postaci skupiam się na fabule i na możliwościach jakie oferuje mi ręka kart. Przy dwóch postaciach już wchodzi łamigłówka, która zaczyna się od tego którą postacią zagrać najpierw, jakie akcje wykonać i w jakiej kolejności, a może jednak te akcje lepiej zrobić drugą postacią, może jednak później, zamiast wcześniej. Zamiast skoncentrować się na klimacie ciężar przechodzi na "układanie puzzli".

[Breżniew]

Po ok 9 miesiącach od mojego posta w tym temacie przybyło mi sporo gier z trybem solo i muszę przyznać, że moja wybrana trójka (LE:Alien, Mage Knight, Nemo's War) obecnie wyglądałaby nieco inaczej. Na pewno zostałby w niej Alien, bo do niego znów wróciłem i bawię się przy nim niemal tak samo dobrze jak przy pierwszym kontakcie z tą grą - ta gra jest nieśmiertelna i nie wyobrażam sobie co mogłoby sprawić żebym się jej kiedykolwiek pozbył. Mam nadzieję, że nigdy do czegoś takiego nie dojdzie.
Natomiast MK i NW najprawdopodobniej wypadłyby z trójki, bo... zwyczajnie przestałem w nie grać. Ich miejsce na stole solo zajęły takie gry jak Scythe, Projekt Gaja, Viticulture, Anachrony i This War of Mine. Pogrywam ostatnio również w Szklany Szlak, Nowy Wspaniały Świat, a do ogrania solo w kolejce czeka również Sword & Sorcery. Za kilka miesięcy powinien też dotrzeć Apex z KSa, więc myślę, że pod koniec roku "najlepsza trójka gier solo" mogłaby ponownie się u mnie zmienić. Na tą chwilę najwięcej gram w Aliena i Anachrony. Pozostałe wymienione gry również pojawiają się od czasu do czasu na stole.

Co do dyskusji o fajności/niefajności gry na dwie ręce, to mogę się wypowiedzieć odnośnie wszystkich gier z serii Legendary, Aeon's End i Shadowrun: Crossfire. W Legendary nie stanowiło takie granie wielkiego problemu, ale grałem na więcej niż 1 talię tylko wtedy, gdy wymagała tego mechanika gry - np. w Predatorze, gdzie karty roli w rozgrywce solo na jedną rękę... nie odgrywają żadnej roli, natomiast zaczynają dawać kopa dopiero od 2, a najlepiej od 3 talii. Legandary Alien jest pod tym względem znakomity, bo rozgrywka solo jedynie umniejsza znaczenie kart coordinate, co nie wpływa zasadniczo na miodność rozgrywki.

W Aeon's End grało mi się na dwóch magów bardzo dobrze i to była gra w która na dwie ręce grało mi się najlepiej, bo bardzo było czuć synergię pomiędzy dwoma "graczami" i takie granie było po prostu przyjemne i mało uciążliwe.

Z kolei Shadowrun mnie w takiej formie rozgrywki bardzo zmęczył. Ale ta gra po prostu niezbyt do mnie trafiła ogółem.

Co do odczuwania lub nie odczuwania klimatu w grze na jedną i dwie ręce, to coś w tym chyba faktycznie jest - ja mam dość podobne odczucia. Granie solo w Aliena to dla mnie zawsze bardzo klimatyczne doznanie - podczas skanowania mam podobne odczucia co przy graniu w komputerowe Alien: Isolation, gdy wyjmuję detektor ruchu Jest klimat i jest atmosfera totalnego wyobcowania. Gdy gram na dwie ręce to nadal jest bardzo klimatycznie, ale dochodzi też planowanie ruchów na kolejną turę: "ok, Mechanik po dobraniu kart ma 4 gwiazdki i 4 ataku w ręce, czyli teraz dobrze byłoby, żeby Medyk miał w ręce tyle a tyle ataku, żeby w kolejnej turze mechanika dało zabić się tego a tego wroga, itd.". To nadal jest bardzo immersyjne doznanie, ale zaczynam wtedy bardziej kalkulować i rozkminiać co i jak zagrać. W grze na jedną rękę czuję się bardziej na zasadzie "ok, zobaczmy co teraz dostanę na rękę" - jestem bardziej zdany na szczęście lub pecha w doborze 6 kart. Lepiej mi to pasuje do Aliena niż ogarnianie dwóch awatarów na raz. Co ciekawe, w rozgrywce z dwoma, trzema innymi graczami, Alien wciąż jest bardzo klimatyczny, ale wtedy jestem już tylko jednym z ocalałych na statku, a nie mózgiem, który ogarnia dwie postacie. Obecność innych graczy pozytywnie wpływa na klimat w tej grze, a rozmowy nad stołem są nieodłącznym elementem tej gry. Grając na dwie ręce sam ze sobą nie porozmawiam i nie naradzę się, ale muszę równocześnie ogarnąć najefektywniejsze rozegranie tur dwóch postaci. Jednak wolę granie na jedną rękę

Wybaczcie chaotyczność wypowiedzi, ale zupa mi się gotuje xD

[PawelK86]

Wcześniej wypisałem 3 gry ale od dwóch tygodni zagrywam się w This War of Mine i muszę przyznać że jest genialna jeśli chodzi o tryb SOLO:)