Mamy bardzo zbliżoną kolekcję, więc kilka słów ode mnie:
1. Zamki Burgundii - traktujemy tę grę bardziej jako gateway, bardzo często ląduje na stole, ale głownie dlatego, że jest lekka i przyjemna. W sam raz na drugi tytuł wieczoru.
2. Projekt Gaja - brzydka jak noc, ale mechanicznie to majstersztyk. Rzadko grana ze względu na ciężar.
3. Marco Polo - powiedziałbym, że cięży niż Zamkii, ale bez przesady. To co przeszkadza mi najbardziej to duży nacisk na realizację kontraktów. Nie mniej bardzo lubimy ten tytuł. Gra nawet na dwie osoby jest dostatecznie ciasna, wielokrotnie moje plany zostały wykolejone przez nawet przypadkowe zajęcie pola akcji przez innego gracza. Po każdej rozgrywce zawsze zastanawiam się co mogłem zrobić lepiej, bo w jakimś momencie zawsze, ale to zawsze brakuje jakiegoś zasobu.
4. Caylus - mam starą wersję, wlatuje na stół raz na jakiś czas, dlatego, że jest dla nas trudna. Ma tendencję do dłużenia się, ale to raczej wynika ze sposobu w jaki gramy - każdy chce zrobić jak najwięcej i nie ma nikogo kto regulował by tempo. Czuć, że nie jest to najnowszy tytuł. Zastanawiam się nad zakupem nowej wersji do porównania.
5. Puerto Rico - grę można dostać za 100zł, może mniej. Absolutny klasyk, uwielbiamy nawet w dwie osoby. Bardzo dużo interakcji, głównie negatywnej, ale pretensje można mieć wówczas tylko do siebie - za brak dobrego przygotowania.
6. Viticulture - kupiłem i chyba pójdzie pod młotek. Świetnie wykonana, ale lekka gra. Sporo lżejsza niż Zamki. Myślę, że podzielam opinię innych graczy - wygraną w dużym stopniu determunuje dobór kart. Oczywiście nad wszystkim da się zapanować w ten czy inny sposób, ale jakoś nie przekonała mnie do siebie ta gra.
7. Coimbra - gra o suwakach, mam takie odczucie co do tej gry, że wszystko wychodzi samo z siebie. Wielokrotnie zdarza się, że mam pionek we właściwym miejscu, we właściwym czasie, odpowiedni poziom na torach, ale nie mam poczucia, że to moja zasługa. Być może wynika to ze słabej gry przeciwników. Niemniej bardzo ładnie wydana, bardzo dobry insert. Ma negatywną interakcję w słabym wydaniu - przeciwnicy płacą zasoby w momencie zagrania karty. Nie ma ich wiele i można stosować różne warianty z BGG. Jednak wpływają na rozgrywkę dwuosobową, w której są dużo mniej wartościowe (podobnie jak w Terraformacji).
8. Teotihuacan - wygląd gry akurat wpasowuje się w mój gust. Piramida to świetny mechanizm. Bardzo lubię tę grę i zastąpiła trochę Tzolkina (który bardziej przypomina pracę niż rozrywkę). Interakcji jest sporo, ale nie jest bezpośrednia (przynajmniej u nas), chociaż zdarzały się zagrania typowo żeby kogoś zablokować. W dwie osoby kuleje trochę akcja blokowania kostki - prawdopodobieństwo, że ktoś nas „odblokuje” jest niskie. Czasem jest bardzo dużo rzeczy, które należy wykonać w konsekwencji jakieś akcji (przesuń znacznik, weź to, przesuń się na piramidzie, co z kolei może wywołać następne efekty). Można się w tym pogubić, zwłaszcza początkującym.
Teraz to co mogę polecić:
1. Wspomniane wcześniej Altiplano, dla mnie sporo cięższe od Orleanu, na prawdę można sporo pogłówkować. Niedawno było na Aleplanszówki za 90zł + dodatek za 55zł. Promocja pewnie będzie wracała. Bardzo dobrze wykonana gra, wszystko z grubej tektury. Na minus długi setup i składnie, ale pisałeś, że nie ma to znaczenia. Wygrałem tylko jedną partię, ale każda rozgrywka jest satysfakcjonująca, na koniec łatwo dostrzec gdzie popełniło się błędy. Interakcja nie jest duża, jest w zasadzie wyścigiem o kończące się zasoby w drugiej połowie gry, o karty podbijające wartość tych zasobów, na których się skupiliśmy. Mimo, że gramy niemalże równolegle to warto mieć oko na przeciwnika i próbować wchodzić mu w drogę.
2. Madeira - bardzo ciężki tytuł, wymaga na prawdę ciężkiego myślenia. Chyba najtrudniejsza gra w mojej kolekcji, ciągle do dostania, zwłaszcza z drugiej ręki. Rozważałem sprzedaż właśnie ze względu na ciężar. Musi być grana dość regularnie, bo reguł jest dużo i nie są łatwe do zapamiętania.
3. Troyes - moja ulubiona gra, genialny mechanizm kostkowy. Dużo interakcji w najlepszym wydaniu. Po kilku partiach gra idzie bardzo szybko, daje ogromną satysfakcję, bardzo łatwo na koniec ocenić, które akcje spowodowały klęskę lub wygraną.
4. Agricola - plasuje się niedaleko za Troyes. Konieczność wykarmiania pracowników powoduje, że trzeba się sporo napocić. Proste, intuicyjne zasady, ale ogromna głębia. Negatywnej interakcji może być sporo - zabieranie komuś zasobów, które nam też zawsze się przydadzą zdarza się często. Jest też wyścig o karty usprawnień. Świetnie sprawdza się na dwie osoby.
5. Ora et Labora - można chyba jeszcze dostać jako alternatywę dla Le Havre, które jest na rynku wtórnym, ale za miliony monet. Mielenie jednych surowców na drugie z aspektem przestrzennym. Bardzo dobry mechanizm kieratu, który determinuje mnogość zasobów i likwiduje bolączkę dokładania zasobów co rundę w Agricoli. Świetna, ciężka gra ze sporą dozą interakcji (można zapłacić innym graczom za wykonanie akcji ich własnym mnichem) - czyli budynki które kupimy mogą zostać wykorzystane przez innych graczy.
Mam Ucztę dla Odyna, ale moim zdaniem jest dla mnie słabszą grą niż dwie wyżej wymienione. Być może otwartość tej gry sprawia mi problemy i stąd taka opinia. Lubię mieć cel do realizacji w grze, a Uczta przytłacza ogromem wyboru. Być może kolejne partie pozwolą lepiej ją poznać i odmienią moje spojrzenie.
6. Bora Bora - chyba ciężko będzie dostać za mniej niż 200zł z drugiej ręki, ale warto. Być może to znowu ja, ale w środku ostatniej partii miałem pierwszy raz ochotę poddać rozgrywkę. Interakcja jest raczej negatywna i wynika już ze samego sposobu wybierania akcji. Jest element area control wpływający na końcowe punktowanie. W grze należy zrealizować jak najwięcej rzeczy, które przynoszą punkty na koniec, ale akcji jest bardzo tragicznie mało. W zasadzie nie da się dobrze zagrać bez konkretnego główkowania.
Jeśli masz ochotę to rzuć okiem na moją
kolekcję, myślę, że mamy bardzo zbliżony gust.
) 
oczywiście podawajcie też gry, o których nic nie napisałem.
)
