Też się zastanawiam nad kupnem FG, skoro na dodatek ma wyjść w wersji PL, chociaż angielska jest od ręki a gra i tak bazuje na ikonach (flavor text mi do niczego potrzebny nie jest), ale...
Wcale nie jestem pewien, czy FG mi bardziej "siądzie" niż HN. Może dlatego, że ten ostatni jest dla mnie grą.fajnie pomyślaną, choć bez wodotrysków; jest to przyjemna, mimo że banalna mechanicznie solówka i wiem na co się piszę gdy do niej zasiadam.
FG powiększa przestrzeń decyzyjną o... przestrzeń na planszy, plus zarządzanie zasobem czasu. Jest to na pewno krok we właściwym kierunku, są przedmioty, eventy, różne mapki i złoczyńcy, ale to wszystko się odbywa na zasadzie "w tę i z powrotem" - tu trochę czasu stracę, tam zyskam, tu zadam dwa obrażenia, tam je zablokuję, tu stracę serducho, tam je odzyskam. Obawiam się, czy zaczerpnięty z HN szkielet mechaniczny (roll-2-resolve), tak zgrabnie popychający naprzód kolejne rundy negocjacji z porywaczem, będzie nadążać za warstwą fabularną i za wszystkim tym, co w tej grze możemy (albo chcielibyśmy) faktycznie zrobić i co nas może w niej spotkać.
W teorii brzmi to oczywiście bardzo smakowicie, osoby grające też zachwalały, ale ze względu na brak jakichś nowych znaczących mechanizmów w grze (nie mylić z decyzyjnością), może się to dla mnie okazać trochę zbyt żmudnym turlaniem by dojść do celu, albo odwrotnie - zbyt szybko gra się skończy, zanim zdążę poczuć te wszystkie smaczki z danej "przygody" (mowa oczywiście o pojedynczej rozgrywce). Prostota HN daje mi odczuć tę presję czasu, że rundy tak szybko uciekają a rzucane przeze mnie kości uporczywie lądują na stole pustą ścianką ku górze.
A może jednak moje obawy względem FG można wywalić w błoto? (w przeciwieństwie do kasy zainwestowanej w tę grę
)
. Tak jak w slasherach z tamtych lat chodzi o to aby uratować ludzi, uciec czy zabić antagoniste, tak podobnie jest w grze, gdzie dodatkowo jest masa losowych, idiotycznych wyborów, poświęcenia innych, pułapki, pomocne przedmioty, zwroty akcji (poprzez różne kart) itp. jest sporo klimatu.
