Gra miesiąca - wrzesień 2023

[pingus]

Star Trek Away Missions - 12 Partii. Gra nie tyle miesiąca co nawet roku. Skirmish, w którym ustawianie i zastanawianie się co przeciwnik chce zrobić jest ważniejsze niż proste nawalanie. Świetny theming, genialny w swojej prostocie system na kościach. Gdyby ktoś mi powiedział, że do końca roku mogę grać tylko w to, to bym nawet nie oponował.

Wildlands - 1 partia? Bardzo podoba mi się system wystawiania postaci i to w zasadzie tyle. Playexp słaby, a wieje nudą tak bardzo, że nawet nie dograliśmy, bo wszyscy stwierdzili, że nie ma co.

Challengers - niezliczona liczba gier na bga, czekam już na dodatek, bo podstawkę mam rozpracowaną, ale to dalej jedna z najprzyjemniejszych gier do popykania w tle, jak się robi coś innego.

Terra Nova - 10 partii na BGA i mocny kandydat do odkrycia roku gdyby nie Star Trek. Ta gra jest tym czym chciałem zawsze, żeby Terra Mystica była.

Heat - 2 partie na BGA. Gra działa, ale niestety jest nudna, z każdą rozgrywką coraz bardziej. Jedyny ciekawy moment to draft rzeczy z garażu, ale to i tak lepiej zagrać po prostu w coś z draftem.

[alex_dp88]

Wrzesień wypadł skromnie, ale za to znalazło się sporo nowych gier. W sumie rozegrałem 14 partii w 10 tytułów:

NOWOŚCI

Lacrimosa (3) - średniej ciężkości euro, które może niczego mi nie urwało, ale każda rozgrywka była bardzo przyjemna. Trochę tu deckbuildingu, trochę walki o kontrolę terenu, zarządzania ręką, itp., itd. Przepięknie prezentuje się na stole, jest w miarę szybka, downtime’u nie uświadczyłem. Może w topce roku się nie znajdzie, ale na półce na razie zostaje.

Niezbadana Planeta (3) - nie wyrobiłem sobie jeszcze zdania na jej temat. Pierwsze wrażenie jest świetne, tortownica ma swoje uzasadnienie mechaniczne, dobrze to działa, bla, bla, bla… Nie jestem w stanie jednak powiedzieć, czy dobrze się bawiłem. Czegoś tu brakuje. Może interakcji, która jest znikoma? Może większej kontroli? W kategorii gier kafelkowych w dalszym ciągu na tronie zasiada Akropolis.

Brzdęk: Katakumby (1) - wielkie rozczarowanie. Losowość wkracza tutaj na poziom dla mnie nieakceptowalny. Moja partnerka mniej więcej w połowie partii została zamknięta w podziemiach bez możliwości wyjścia i tylko czekała na koniec. Uważam, ze w zupełności wystarczy mi podstawowy Brzdęk! i zestaw kilku dodatkowych plansz. Katakumb na pewno nie kupię.

Pięć Szczytów (1) - pozytywne zaskoczenie. To co nie działa w Katakumbach, tutaj sprawdza się świetnie. Tez budujemy plansze w trakcie gry, ale przemieszczanie się po niej jest dużo bardziej dynamiczne, a mniejsza różnorodność kart paradoksalnie robi grze dobrze, bo łatwiej o zbudowanie interesującego nas silniczka. No i pięknie jest to wszystko narysowane. Jedyne moje zastrzeżenie to, ze gra jest o 20 minut za długa w stosunku do tego co oferuje, ale jako gra drugiego kroku może się sprawdzić. Niedzielnym graczom polecam przynajmniej sprawdzić.

Sherlock Holmes: Detektyw Doradczy (1) - niestety za mało tu dla mnie gry, za dużo tekstu i błądzenia po omacku. Dla fanów rozwiązywania zagadek kryminalnych jak najbardziej, ja się wynudziłem.

Mindbug (1) - lubię takie małe i szybkie gry konfrontacyjne. Mindbug pod tym względem nie jest wyjątkiem. Niestety w moim otoczeniu oczywiście nikomu nie podeszło, wiec gra pewnie podzieli los świetnych Radlandsów i trafi do nowego właściciela. Ja jednak partii nigdy nie odmówię.

POWROTY
The Godfather: Imperium Corleone (1) - zawsze wracam do niej z wielką przyjemnością. Idealna kombinacja prostego worker placementu, zarządzania ręką i negatywnej interakcji. Wiele zależy tutaj od ekipy, z którą zasiadamy do stołu, ale gra jest u mnie bezpieczna.

STALI BYWALCY
Papierowe Morze (1)
Akropolis (1)
Azul: Mistrz Czekolady (1)

[charlie]

Wrzesień 2023 roku 106 partii w 37 tytułów, w tym 6 nowości. Tym razem troszeczkę pograłem online: 24 partie.

Nowości: Aeon's End: Pogrzebane Sekrety x3, Domek na Drzewie x6, Ekö x2, Suusle x3, Bąbelsy x3, Aves x2.
Powroty: Imhotep: Budowniczy Egiptu x3, Dobry Rok x2, Zamki Caladale x3, Blueprints x2, Domek x1, Papierowe Morze x9, Spacer po Burano x1, Dziobaki x3, SET x5, Dr Eureka x2, Kiwi: Leć nielocie, leć x2, Bandido x5, Tranquility: The Ascent x5, Śpiące Królewny x2, Fabryka czekolady x2, Piraci: Karaibska flota x1, Zaginione Dziedzictwo: Gwiezdne Ostrze x3, Zaginione Dziedzictwo: Przybysz x3, Zaginione Dziedzictwo: Wieża Białozłota x3, Zaginione Dziedzictwo: Latający Ogród x3.
Stałe tytuły: Aeon's End x3, Pory Roku x2, Dixit x1, Bolidy x2, Small World x1, Moje Skarby x2, Jamajka x1, Mały Książę: Stwórz mi planetę x2, Ptakostki x3, Similo: Baśnie x3, Piraten Kapern x2, Corsari x4.
Najwięcej Partii: Papierowe Morze(9).
Powrót miesiąca: Dobry Rok.
Chwiler miesiąca: Tranquility: The Ascent.
Rozczarowanie miesiąca: Ekö.
Zaskoczenie miesiąca: Domek na Drzewie - bardzo dobre do wprowadzenia dzieciakom draftu, alternatywa do np. Sushi Go!
Pozostałe nowości na plus: Aeon's End: Pogrzebane sekrety - same karty + kilka ciekawych mechanik z Aeon's End: Legacy - nie urywa, ale dla różnorodności zawsze lepiej.
Pozostałe nowości na minus: Suusle to marnnawa podróbka Dobble, Bąbelsy frustrujące, Aves za proste i nudne.
Nowość miesiąca: Domek na Drzewie.
Gra miesiąca: Bolidy.

[feniks_ciapek]

Mój miesiąc był dla odmiany bardzo monotematyczny.

Rozegrałem w zasadzie tylko kampanię Vampire: the Masquerade - CHAPTERS, o której wywnętrzałem się w wątku o grze. Bardzo dobra gra przygodowo-kampanijna, ale usiana błędami jak żadna inna pozycja, w jaką miałem okazję grać. Oceny finalnej nie wystawiam, bo się nie da, ale tytuł gry miesiąca przyznaję. Zainteresowanych szczegółami odsyłam do wątku.

[wrojka]

Dotychczas najbardziej owocny w planszówki miesiąc.

Too Many Bones [x4 solo] - Gra która nie patyczkuje się z graczem. Złe decyzje szybko przynoszą konsekwencje, a ryzykowne zagrywki zwracają się w benefitach. O dziwo szybki setup/reset. Podstawka jest bardzo kompaktowa, zapewnia sporą różnorodność (4 gearlocki, 7 tyranów). Brakowało mi czegoś co jest móżdżalnie lżejsze od Spirit Island i zapewnia więcej 'akcji'.

Blood on the clocktower [x3 sesje po 4-5 gier] - Długo przymierzałem się do kupna, bo cena zaporowa. Jeszcze dłużej kurzyło się, bo trzeba było ogarnąć ludzi [8+1], ale gdy już wjechało na parkiet to kliknęło w mgnieniu oka i uzależniło wszystkich jak twarde narkotyki. To prawda co mówią, że to najlepsza wersja mafii/wilkołaków. Łata ułomności poprzedników, ma gigantyczną regrywalność i o dziwo jest głębia strategii do odkrycia dla każdej z dostępnych ról.

Niezbadana Planeta [x1 w duecie] - Jest okej, ciężko powiedzieć coś więcej. Szybkie, miłe, proste. Nie wiem czy Uczta Dla Odyna siądzie bardziej. Czas pokaże. Na pewno jest to gra, które mogłaby rywalizować z Szarlatanami jeżeli chodzi o 'wrzuć na stół i 5 laików będzie miało fun'.

Tesseract [x1 w duecie] - Prościutki coop z KS. Paradoksalnie relaksujący wyścig z czasem i optymalizacja ruchów. No i wygląda tak kusząco, że mam ochotę to trzymać rozłożone na biurku jako curio .

[JollyRoger90]

Moje zestawienie za wrzesień 2023:

Od nowego roku postanawiam dawać oceny przy grach:
3/3 - gra siadła bardzo i zostaje w kolekcji/będzie grana z dużą chęcią i jak często się da. Chętnie zaproponuję rozgrywkę.
2/3 - gra dobra, lubię w nią grać, jak ktoś zaproponuje to chętnie zagram. Okazjonalnie zaproponuję rozgrywkę
1/3 - gra jest poprawna, nie ma na tyle mojej uwagi, abym ją wyciągał na stół/proponował. Jak ktoś wyjmie to zagram.
0/3 - pozycja z która definitywnie nie chce mieć nic do czynienia. Nie chce w to grać. Pojdzie na sprzedaż (jeśli to mój egzemplarz).

1) Standardowe rozgrywki

Nowości:
Hero Realms: Ruiny Thandaru (5) 1,75/3 - HR znamy bardzo dobrze, przyszedł czas na rozpoczęcie kampanii, która od premiery leżakowała. Gra się nieźle. Losowość rynku potrafi położyć rozgrywkę niestety. Poziom jest wysoki (albo my słabi) i żeby mieć jakiekolwiek szanse graliśmy na najniższym poziomie. Szkoda tylko ze kampania to 3 rozgrywki tylko. Żonie siadło na tyle, że zamówiliśmy zaginioną osadę od razu W ruiny planuje zagrać jeszcze raz, żeby przejść inną ścieżką. Graliśmy z genezą.

Sagrada życie (1) 2/3 - przyjemne urozmaicenie podstawki. Polecam

Zamki Burgundii: Edycja Specjalna (1) 3/3 - w zamki było grane wiele razy, ale nowa edycja to nowe rozdanie. Wykonanie w końcu na miarę klasyka Moduł winnice też nam się spodobał. Nic tylko grać i grać i grać


Sekcja nowości ze Spodka w Katowicach:
Mordercze Krewetki (4) 1/3 - ot taki filerek grany na koniec sob i ndz na stoisku rebela, żeby wycisnąć 100% ze Spodka takie luźne push your luck. Nic az tak specjalnego.

Dochodzenie (2) 1/3 - byłem ciekawy tej pozycji i udało się zagrać w spodku. Wrażenie mam, że to takie kalambury trochę i szybko udało nam się rozwiązać sprawę. Może za mało nas było (5os) albo tak dobrze nam poszło.

Ukryta Tożsamość (2) 1,5/3 - ciekawa koncepcja na imprezowe, ze zgadywaniem tożsamości przy pomocy piktogramów. Sam nie zakupie, ale partyjki nie odmówię.

Doniczki (1) 1,5/3 - graliśmy bardzo szybko i trochę zasad umknęło, żeby tylko zdążyć skończyć przed zamknięciem Spodka. Wiele osób stawia ją na jednej półce z Calico i Kaskadią. Dla mnie Doniczki są odrobine bardziej skomplikowane niż kaskadia. Calico mi nie siadło (oczekiwanie na tę jedną płytkę, która się nie pojawi). Jeśli miałbym uszeregować to 1. Kaskadia, 2. Doniczki, 3. Calico. Kaskadia daje mi idealny balans między złożonością zasad, czasem gry, a kombinowaniem.

Kanban EV (1) 1,5/3 - z tego miejsca chce podziękować chłopakom ze stowarzyszeniu Trzy Plansze, którzy tłumaczyli zasady (moi znajomi grali jeszcze u was w Vinhos i Galerista). Szkoda ze do was mam tak daleko, bo bym często bywał. Sztos 10/10
Co do samej gry to pierwsze rozruchowe ruchy po omacku, ale potem już jakoś szło. Generalnie moim zdaniem o jedną warstwę mechaniczną/kombinowania za dużo. Czuć, że cięższa gra w porónaniu do Bot Factory. Nie mniej jednak cieszę się, że ją poznałem

Lacrimosa (1) 1,5/3 - przed spodkiem w ogóle nie interesował mnie ten tytuł, ale jakoś znalazłem się przy stole. Bardzo ciekawy mechanizm zarządzania swoim deckiem kart. Do tego lekki motyw area majority na pięcioliniach, rozwój swojej talii, podróżowanie po mapie. Zlepek różnych mechanik, ale widać w tym jakąś myśl przewodnią. Na minus za bardzo podobne ikony spisanie wspomnień i zlecenie dzieła oraz brak klimatu. Gra równie dobrze mogłaby być o czymś innym.

Piramido (1) 1/3 - kolejny abstrakt do zagrania. Poprawny. Zagrany i zapomniany. Jakbym nie miał żadnych gier tego typu to mógłbym zakupić, w przeciwnym wypadku, nie widzę takiej potrzeby.

Point Salad (1) 1,5/3 - na BGA sporo partii. Na żywo pierwsza. Przyjemny filerek, do pogrania w 20 minut. Polecam sprawdzić.

Turing Machine (1) 0,75/3 - nie leżą mi takie gry. Z dedukcyjnych wolę chociażby niepożądanych gości. Dodatkowo tutaj to w zasadzie gra solo. Interakcja znikoma. Chciałbym zagrać jeszcze raz, aby się upewnić.


Powroty:
Gloomhaven: Szczęki Lwa (12) 2,5/3 - niby powrót, ale kiedyś zagrałem tylko jedną rozgrywkę z żoną, nie zachwyciło jej. Teraz rozpoczęliśmy z ekipą planszową, z kopyta, całą kampanie. Bardzo siadło. Dla mnie jest tam idealny balans między fabułą, setupem, samą rozgrywką i kombinowaniem. Czuć eurowatosć, ale mi to nie przeszkadza. Lepiej się grało niż w Massive Darkness oraz Descent: Legendy Mroku. Nie mogę się doczekać kolejnego spotkania celem zakończenia kampanii

Brzdęk: Mokra Robota (1) 2/3 - na nowo polubiłem brzdęka. Chciałem się pozbyć całego zestawu na korzyść Katakumb, ale jednak chyba zostawie sobie w sumie jeszcze trochę zawartości mam do zagrania.

Wiedźmin Stary Świat (1) 2,5/3 - zagrana podstawia z nowym graczem. Przede mną jeszcze tyle zawartości do zagrania, nie mogę się doczekać

Pozostałe pozycje, komentowane w poprzednich miesiącach:
Amazonia (1) 1,5/3
Konspiracja: Uniwersum Abyss (1) 2,5/3
Kubb/Molkky (1) 2/3

Łącznie rozgrywek - 38 w 18 gier


2) Board Game Arena.

Papierowe morze: 7 gry
Sobek: 2 Players: 2 gry
Martian Dice: 2 gry
Konspiracja: Uniwersum Abyss: 1 gry
Zamiast nas: 1 gry
7 Cudów Świata: Pojedynek: 1 gry
Jaipur: 1 gry
Turing Machine: 1 gry

Łącznie rozgrywek - 16 w 8 gier
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Podsumowanie: rozgrywek wszelakich - 54 w 24 gry
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Podsumowanie miesiąca:
Moje trzecie z rzędu planszówki w Spodku również było fajnie. Udało się zagrać w kilka nowości z listy oraz poznać Lacerdę. Ubolewam jedynie, że Portal miał tylko jeden stół i to przez dwa dni z tym samym.... Po wszystkim gdzieś wyczytałem, ze na gralni mieli swoje tytuły i ludzi od tłumaczenia. Szkoda ze szerzej takie info nie było głoszone, chociażby na ich stoisku.
Cieszę się też, ze wróciły comiesięczne nasze spotkania do odciny. Teraz łupiemy w Szczęki Lwa i jesteśmy zadowoleni. W kolejce czeka akt 2 descenta
Niestety zdjęcie półkownika Clash of Culture ponownie przesuwamy z żona na kolejny miesiąc.

Gra miesiąca:
Bezapelacyjnie kampania Szczęk Lwa. Drugie miejsce za rozgrywkę w nową, przepiękną edycję zamków.

Rozczarowanie miesiąca:
Brak możliwości zagrania w inne tytuły w Portalu na Spodku oraz kolejny oraz przesunięta zaplanowana pierwsza rozgrywka w Clash of Cultures z półki wstydu....
Z gier to Turing Machine.

Plany na kolejny miesiąc:
Skończyć kampanię Szczęk Lwa oraz zdjąć w końcu Clash of Cultures z półki wstydu

[miker]

Wrzesień 2023: 30 rozgrywek w 15 gier z 3 różnymi osobami (w gronie rodzinnym). 19 godzin czystego grania (zatrzymuję apkę do liczenia punktów, więc mamy uwieczniony czas czystej rozgrywki).

Skala ocen z BGG (1-10).

Niezbadana planeta - 7 rozgrywek i gra miesiąca września. Niby nic odkrywczego, ale przeniosła mnie do lat 80-tych mojego dzieciństwa, kiedy kosmos i jego eksploracja wywoływały u mnie szybsze bicie serca. Umieszczamy kafelek, losujemy wydarzenie, przekręcamy tortownicę i jeździmy łazikiem! Dla mnie 9/10.

Draftozaur - 3 rozgrywki z dziećmi. Draft dinusiów. Bardzo szybki (średnia długość gry to 10 minut) i przyjemny. 8/10

Ark Nova - 2 rozgrywki z żoną. Nadal cieszy i nadal nie wiem jak jestem w stanie wyjść zazwyczaj obronną ręką z gorszej sytuacji. Może ilość gier (67) pozwala na to? Nie wiem. Dodatek zamówiony i czekam z niecierpliwością. 10/10

Karak z oboma dodatkami - 2 rozgrywki z dziećmi. Wiem, że ta gra jest prosta i przewidywalna, ale ma w sobie coś takiego, co pozwala mi w nią grać i nie nudzić się za bardzo. Oczywiście trzeba podejść z dobrym nastawieniem, etc., ale można się przy niej nie nudzić i miło spędzić czas z dziećmi, przegrywając czasem 8/10

Takenoko - 2 rozgrywki. Wprowadzamy dzieciaki do bardziej (dla nich) skomplikowanych gier i tu Takenoko sprawdza się nieźle. Oczywiście nie wygrywają z nami, ale grają coraz lepiej (w końcu jakoś trzeba wychować partnerów do gry w Brassa, Barrage, Tiletum czy Wyprawę Darwina ). Dodatek kupiony i jedna gra z nim już rozegrana. 8/10

Buła, Pizza, Czapka, Prezent, Tort - 2 rozgrywki. Jakie to jest złe… Gra potrafi się ciągnąc i końca nie widać. Szczególnie z dziećmi, które mają dobry refleks. 7/10

Tyrants of the Underdark - 2 rozgrywki z żoną. Nadal świetna i szybka gra, a z dodatkiem Sites of Power jest jeszcze fajniejsza. 9/10

Patchwork: Polski folklor - 2 rozgrywki z córką. Śliczne kafelki i prosta, szybka rozgrywka. 8/10

Kryptyda - 2 rozgrywki z żoną i córką. Uwielbiam tę grę i sposób odgadywania gdzie jest Kryptyda. 9/10

Star Wars: Imperium Atakuje - 1 rozgrywka. Ulubiony dungeon crawler w ulubionym universum. 9/10

Woodcraft - 1 rozgrywka. Tak jak pisałem w sierpniu, mam z tą grą problem losowości. Nie wiem czy to problem gry, czy mój, ale od tego czasu nie chciało mi się w nią grać. Nie jest to zła gra, ale 7/10 to max.

Kartografowie Herosi - 1 rozgrywka z córką. Długa i czasami złośliwa wykreślanka, bo 50 minut per rozgrywka to sporo jak na tak prostą grę. 8/10

Wsiąść do pociągu Europa - 1 rozgrywka z rodziną. Zaskakujące ile frajdy może dawać tak prosty tytuł. Naprawdę bawiłem się przednio z dziećmi i żoną. 8/10

Rój - 1 rozgrywka z dzieckiem. Szybka gra, wystarczający poziom móżdżenia. 8/10

Wirus! Z dodatkami - 1 rozgrywka z dziećmi. To najwięcej ograna przez nas gra. 8/10

[emoprzemoc]

Wrzesień to, jak zwykle, mój miesiąc urlopowy. Nie da się ukryć, że ma to dość istotny wpływ na granie w planszówki.

Spoiler:

Nie jestem tym typem, który na wakacyjny wyjazd zabiera duże tytuły - zresztą to mogłoby być dość nieporęczne, a ja na dodatek bałbym się, że pogubię komponenty poza domem. Stąd jedna trzecia miesiąca pod kątem grania jest po prostu ciupaniem w trzy niewielkopudełkowe tytuły. Z drugiej strony, wrzesień równa się Planszówki w Spodku! A już w poście za sierpień wspomniałem o tym, że tamta sobota to było 0% kupowania, 100% grania (no okej, było też czekanie w kolejce, albo czekanie na powrót współgraczy). No i też jakieś pół urlopu spędziło się w domu lub na krótszych wyprawach, więc dało się pograć w coś sensownego. Co prawda trochę siebie samego zasabotowałem kupując switcha, ale ostatecznie: nie było źle. Wpadły w sumie 74 partie w 31 (32?) tytuły... choć akurat te ostatnie dałoby się trochę pozbijać w mocno zbliżone grupy czy serie wydawnicze.
Wśród rozegranych we wrześniu partii było 13 solowych, dzięki którym raz, że w dalszym ciągu udaje się grać codziennie i to bez poczucia jakiegoś przymusu (przebite sto dni już na początku miesiąca), a dwa, że poznałem m.in. jedną nową grę i jeden dodatek. W sumie to tych nowości było... 5 + (1) + 3x0,5 + 1x0,25, jeśli miałbym używać mojej upośledzonej skali. Czyli tak po ludzku: 5 nowych tytułów, 1 gra znana z gry solo/na dwie ręce doczekała się debiutu multi, był 3 nowe dodatki do znanych już gier i 1 minidodatek/promka. Udało się, nieco rzutem na taśmę, do tych nowości zaliczyć 2 gry z tych kiblujących na półce wstydu, i to te zamierzone już wcześniej według naszej wewnętrznej rozpiski. Ale jeszcze sporo ich poznawania przed nami: w Glen More II ruszyliśmy ledwo jedną kronikę, gdzie tam kolejnych 8, a w Tiletum zaliczyliśmy tylko partię zapoznawczą w ostatni wieczór miesiąca.
Z rzeczy bardziej przykrych: we wrześniu po raz ostatni, przynajmniej na jakiś czas, graliśmy w czwórkę. Plusem nowych graczy pojawiających się w grupie dzięki prowadzonym przez dotychczasowych jej członków relacjom międzyludzkim jest to, że jest to takie bardziej "organiczne" poznanie nowego człowieka niż zaproszenie do grania jakiegoś totalnego randoma, o którym wie się tylko tyle, że lubi grać. Minusem sytuacji jest za to wysokie prawdopodobieństwo wypadnięcia takiego gracza z grupy w momencie, gdy wspomniane relacje międzyludzkie wygasają. No cóż... zostawiło nas to w niedosycie Diuny: Imperium (dodatek rozegrany tylko solo...), z - jak się okazuje - płonnymi nadziejami na ciaśniejszą rozgrywkę w Scythe czy Western Legends i z ledwo rozgrzebaną kampanią w Pandemic Legacy S1. Ech. Może przynajmniej namówimy kiedyś sąsiadów na zagranie w coś, bo zupełnie nieoczekiwanie trafiliśmy na nich w Spodku.
Oczywiście kolejny miesiąc to kolejna porażka w temacie ograniczania zakupów i zwiększania sprzedaży gierek. Owszem, brak zakupów spodkowych to jest jakiś sukces, ale co z tego, jak już tydzień później w sklepiku Portalu wrzucałem do koszyka dwie gry? A przecież jeszcze urodzinowo do kolekcji wpadła Wyprawa Darwina z dodatkiem. Do sprzedaży udało się wytypować kilka gier, ale... tylko wytypować, póki co. No zabiorę się za to... kiedyś.
A, rzuciłem tam wyżej tą słynną "półką wstydu". No i w końcu to sformułowanie ma nieco więcej sensu w moim przypadku, bo trochę przemeblowałem kolekcję i - za wyjątkiem np. nowych dodatków wpakowanych w pudełka od znanych już podstawek - niemal wszystkie oczekujące na swój debiut tytuły trafiły w jedno miejsce. Teraz straszą mnie ze szczytu szafy i przypominają o tym, żeby już nic nie kupować. A-aleee... Podwodne miasta... i jeszcze takich tam, parę innych rzeczy... Oj, będzie wojna z samym sobą, choć przegrane bitwy już na starcie.

Tl;dr:
74 partie
13 solo
31/32 tytuły (naciągane )
5 nowych gier, 3 nowe dodatki i 1 minidodatek
1 debiut multiplayer gry znanej z solo
128 dni grania cięgiem
+4 pudełka w kolekcji: 2 podstawki z zakupu własnego i 1 zestaw podstawka+dodatek w prezencie
0 pudeł opuściło kolekcję

Topka:
1. Glen More II,

Spoiler:

czyli debiut rozgrywek z przeciwnikiem innym niż własna prawa ręka. No przewyborna gra! Miks prostych, w większości dobrze już nam znanych mechanik, łączących się ze sobą w bardzo miły ciąg o rosnącej frajdzie: time track-rondel-układanie kafelków-tableau builder (i to nawet nie wszystko!), z czego układają się dodatkowo w bardzo świeże i sprytne pary. Stąd w grze nie spotykamy się z biegnącym gdzieś na marginesie planszy torem czasu/kolejności czy upchanym gdzieś z boku zegarkiem - kolejność ustala się sama w momencie wyboru kafelka z rondlowego ryneczku, co prowadzi do wieeelu decyzji polegających na szacowaniu zysków i strat. Niby perfekcyjny kafelek dla nas jest dostępny, ale hen, daleko, i może nas ominąć niejedna tura zanim przyjdzie wybrać kolejny - a tu jeszcze dochodzi presja, że w międzyczasie ryneczek będzie uzupełniany tyle razy, że dojdzie do cząstkowej punktacji, na którą niekoniecznie jesteśmy dobrze przygotowani. Z drugiej strony, jeśli będziemy drobić, wciąż wybierając całkiem niezłe kafle, to może i w lepszym stanie wjedziemy w tę punktację, ale rośnie ryzyko, że ktoś nam ten mocarny kafel sprzątnie. Dołóżmy jeszcze do tego fakt, że niektóre kafle wymagają dodatkowej opłaty w surowcach, które też gdzieś pierw trzeba wyprodukować lub zakupić... Drugą parą mechaniczną jest budowanie terytorium z kafelków - i jednocześnie swojego tableau, które zbiorczo, ale w ramach postępu gry coraz bardziej cząstkowo odpalamy przy dokładaniu nowego kafelka, gdyż bazowo działa to tak, że nowy element naszego terytorium, poza ewentualnymi profitami instant, uruchamia samego siebie i do 8 kafli znajdujących się wokół niego. Jednocześnie ten fragment łamigłówki w grze też nie jest zbyt prosty, bowiem kafelka nie da się położyć w dowolnym miejscu. W sąsiedztwie jego docelowej lokalizacji musi znaleźć się mepel Szkocika - uznajmy, że cwaniak wypatrzył ze wzgórza nowy teren... przez który na dodatek płynie rzeka, a z nią to zawsze te same mecyje w grach kafelkowych, że urwać się nie może, że dokładać do istniejącego już nurtu trzeba i tak dalej. Poruszanie i dokładanie Szkocików to kolejna gra w grze, gdzie z jednej strony chcemy mieć jak największy i najbardziej korzystny zasięg poszerzania swojego terytorium, a z drugiej - w czasie punktacji cząstkowych chcemy mieć ich jak najwięcej w zamku rodowym, bo za to są punkty. Z tym poszerzaniem terytorium to też można trafić na taki grząski grunt, bo na koniec gry najbardziej profituje gracz, którego terytorium jest niewielkie, acz cenne, a każdy fanatyk ekspansji płaci trzema punktami za każdy kafelek ponad rozmiar terytorium tegoż gracza. Na szczęście tematycznie gra wiąże się głównie ze szkockimi Highlands, więc mamy tu czasem opcję budowania swego terytorium wzwyż.
Z żywą przeciwniczką lub przeciwnikami gra oczywiście nabrała dodatkowych rumieńców. Zdecydowanie trzeba kontrolować, w co kto idzie, gdyż poza Szkocikami w zamku punktujemy jeszcze za posiadanie zdobytych z niektórych kafelków kart znanych punktów na mapie Szkocji (a te potrafią dostarczać potężnych efektów natychmiastowych i pasywnych); za beczki whisky w zamkowej piwniczce, będące dość niestandardowym zasobem, który otrzymujemy głównie uruchamiajac akcję przetwórstwa zboża, a w odróżnieniu do pozostałych zasobów, whisky ani nie przetrzymujemy na kafelkach terytorium, ani nie możemy sprzedać; za kafelki znanych Szkotów, które na rondlu wypadają pomiędzy kolejnymi fragmentami terytorium i dają dostęp do kolejnych pól na planszy klanów, gdzie, zwykle za drobną opłatą, zawieramy sojusz z kolejnymi szkockimi klanami i raz mamy z tego jakiś zasób czy Szkocika (mam nadzieję, że to nie handel ludźmi, a sprawy matrymonialne), a raz jakieś mocne punkty czy potężną zdolność.
Iiiii tu się pojawia mały problem, bo dopiero po ostatniej z ośmiu rozgrywek, które zaliczyliśmy we wrześniu, zorientowaliśmy się, że coś nie gra z liczbą kafelków. Gra kupiona z drugiej ręki, i nie byłem do końca świadom, że są tam jakieś inne promki czy cuda z KS-a poza dodatkową kroniką z Nessie. Graliśmy dotąd tylko w gołą podstawkę i do ostatniej gry użyliśmy Kroniki I, nieco nas zafrapowała tarcza sugerująca kształtem, że powinna znaleźć się na planszy klanów. Instrukcja nic o niej nie mówiła, więc zacząłem guglowańsko po partii. No cóż. To element innej promki, opisanej jako #2. A ta z Nessie to promka numer 3. Co w takim razie jest promką #1? 4 alternatywne kafle postaci. Słowo-klucz: alternatywne. A myśmy cały czas grali z nimi w środku stosów, co raz, że nieco wydłużało grę, a dwa, że czyniło planszę klanów bardziej dostępną i więcej dawało się na niej natrzaskać. Ups.
O grze już trochę napisałem przy okazji gry na dwie ręce parę miesięcy temu, i chyba to mocno powieliłem tutaj, ale wyraziłem tam lekkie obawy co do rynku towarów, który w partii "solo" cierpiał na mocną stagnację, a jest dość interaktywnym fragmentem gameplayu. Tu muszę przyznać, że żywi przeciwnicy (no tak, jakbym ja sam nie był żywy xd) rozwiązują ten problem i jest wystarczająco kombinowania nad tym, kiedy sprzedać jakieś zasoby, żeby podreperować swój budżet i czy ktoś nam nie zrobi kuku podbijając cenę jednego czy dwóch surowców, przez co nie będzie nas stać na zakup cennego, ale zasobożernego kafelka.
Z kolei pojawia się nowa obawa: klan MacLachlan na planszy klanów. Nie trzeba zbyt wiele, by stać się z nimi sojusznikami, a gracz, który to zrobi, może odtąd niewykorzystane punkty ruchu Szkocików z aktywowanych kafelków zamieniać w punkty zwycięstwa. Ta umiejka jest w stanie w ciągu gry przysporzyć naprawdę sporo punktów i była jednym z filarów moich zwycięstw, aż żona zaczęła mi ją zwyczajowo podkupywać i jej wyniki nagle wybiły w górę, a niedługo potem zacząłem już z nią przegrywać. Trochę OP się wydaje.
Ale, ale. Udało nam się na razie sprawdzić pierwszą z 8 (+ 1 promo) kronik, a ta dodaje do gry wyścigi łodzi. Te płyną po kaflach rzeki w tableau graczy... wszystkich graczy. I wracają do punktu wyjścia, czyli lecą naokoło obszaru gry - a że terytorium się rozbudowuje, to i trasa łodzi się wydłuża. W przypadku niższej liczby graczy rzekę uzupełniają neutralne, podłużne kafle będące równoważnością kilku zwykłych. Podczas wyścigu pobieramy premie, przepływając obok zamków rodowych (także neutralnych), natomiast dopływając na "metę" otrzymujemy nagrodę za zajęte miejsce, czyli dodatkowe punkty, i to niemało. Z kolei ostatni gracz, który ukończy zawody (a właściwie to nie ukończy, bo wyścig uznajemy za zamknięty, gdy przedostatnia osoba zaliczy kółeczko), otrzymuje kartę kary - na koniec jego pieniądze nie dają punktów zwycięstwa. Kronika dorzuca też do puli kafelków płytkę rozpoczynającą wyścig (gdyż nie ścigamy się od samego początku partii) oraz kilka dających nie standardowy jeden, a aż dwa punkty ruchu. Mówiłem, że punktami ruchu poruszamy Szkocików? No, to teraz alternatywnie możemy te punkty wydawać na ruszenie łodzią. A że nagrody są warte zachodu, to niewiele punktów ruchu zostaje niewydanych. I to zdaje się bardzo dobrze balansować grę i odciągać uwagę od klanu MacLachlan. No chyba, że ktoś zdecyduje całkiem wyścig odpuścić, nadal punktować z tarczy tego klanu, a pieniędzmi i punktami końcowymi za nie się nie przejmować.
Znakomita gra, a przecież dopiero liznąłem mnogość opcji, jak oferuje. Wszak kronik jest sporo, a do gry można przecież dorzucić więcej niż jedną. Nie czuję jednak znużenia grając nawet w samą podstawową zawartość gry (a raczej w podstawową z nieopatrznie i źle dorzuconą promką xd), bo jest to solidny dizajn. Liczę na to, że w kolejnych miesiącach dalej tytuł pociągniemy i poznamy, co jeszcze ma do zaoferowania.

2. Brzdęk! Katakumby.

Spoiler:

Hit sierpnia tym razem doczekał się tylko jednej partii... multi. Bo solo, z kampanią z apki, jest teraz stałym bywalcem stołu. I to naprawdę stałym, bo kończę rozdział i od razu układam sobie wszystko pod następny, nawet jeśli wyjeżdżam na urlop i trochę minie, zanim znowu zagram. A gdyby inni chcieli pograć, to przecież Brzdęków ci u nas dostatek.
Wiem, że granie z aplikacjami, choć w ostatnich latach stało się bardziej powszechne, wciąż jest trochę kontrowersyjną sprawą. Bo co to za granie bez prądu, jak trzeba ciągle stukać w telefon? Sam jestem raczej z tych, których widok współgraczy wgapionych w telefon wpienia, no, chyba że sprawdzają, czy jakaś niedopowiedziana w instrukcji zasada została wyklarowana np. na forum BGG. A jednak aplikacje potrafią dodać smaczków rozgrywkom, ułatwić obsługę botów czy zliczanie punktów... albo dołożyć wyśmienity tryb solo, jak właśnie w tym przypadku!
Jednym z częstych zarzutów wobec Katakumb, nieraz przekreślającym tytuł, jest nadmierna losowość. Też dawała mi się we znaki, ale starałem się podchodzić do niej jak do feature, not bug. Gra solo napędzana aplikacją tę losowość... jeszcze bardziej podbija. I to wcale nie jest zła rzecz! O ile w grze multi niespodzianki typu obrócenie kafla potrafią mocno zirytować, zwłaszcza gdy w wyniku obrotu twoja droga ucieczki właściwie przestaje istnieć, za to drugiemu graczowi ułatwia to sprawę, to w grze solo takiego poczucia niesprawiedliwości nie ma. Jest za to powiew przygody i duża doza niepewności,co się stanie, gdy klikniemy przycisk zakończenia tury. Choć w kampanii występuje postać rywala, to jej obecność niemalże (;)) zawsze ogranicza się do okazjonalnego pojawienia się we wtrętach fabularnych, a przede wszystkim: do zapełniania worka innym kolorem kostek niż ten solowego gracza. Głównym przeciwnikiem jest natomiast sama gra, same katakumby i to, co w nich czyha. Oj, smok Umbrok Vessna to nie wszystko.
Najczęstszym efektem zakończenia tury gracza jest odrzucenie sąsiednich kart z rynku (środkowych lub skrajnych; początkowo 2, a po przekroczeniu punktu kulminacyjnego rozdziału - 3), które może być jeszcze poprzedzone wstawką fabularną z dodatkowym efektem. A tym nieraz jest... zapadnięcie się części katakumb. I to zwykle najbliższego nam kafelka, a przez zapadnięcie się mam na myśli odwrócenie kafla rewersem, czyniąc go całkiem niedostępnym do końca gry. Cała zawartość z niego spada, tak że nasz postęp z ołtarzykami się nieco kasuje, a artefakty przepadają. Oj, bywa groźnie, gdy masz obok siebie tylko jeden kafel i nagle musisz kombinować nad nową drogą ucieczki przy użyciu kafli, które dopiero nadejdą.
Kampania składa się z sześciu rozdziałów, spośród których pierwsze cztery udało mi się przejść we wrześniu, z jedną skuchą już na początku, gdzie winić mogę fakt, że dopiero zapoznawałem sę z tym, jak to działa, więc trochę przesadziłem z eksploracją. Każdy rozdział rozpoczyna się kilkuetapowym przygotowaniem - i to potrafi być najbardziej upierdliwym elementem rozgrywki, gdyż nieraz wymaga ułożenia początkowego schematu podziemi z konkretnych kafli, a dodatkowo odłożenia konkretnych kart i żetonów znajdziek. Trochę szukania jest, a do tego mamy lekki spoiler tego, co się może w tym rozdziale wydarzyć. Rozdziały potrafią mieć szereg własnych zasad, jak choćby brak możliwości wykroczenia poza przygotowany obszar gry, a ponadto otrzymujemy konkretne cele do wykonania. Czasem jest to odkrycie konkretnego kafla podziemi, czasem zebranie czegoś z mapy lub kolekcjonowanie określonego rodzaju kart. Do tego potrafią dochodzić bonusy, których wypełnianie jest opcjonalne, ale potrafi generować dodatkowe profity (lub kary) i poprawiać ocenę za rozdział. A tak, istotnie, jesteśmy oceniani na koniec partii, o ile tylko nie skończymy jako mięsko dla smoka. Nie pamiętam już, na jakim poziomie uruchomiłem kampanię (raczej standardowy), ale raczej bezproblemowo udawało mi się dostać A+ za zebrane artefakty, sumę punktów, wypełnione bonusy, nawet jeśli gra kończyła się utratą przytomności w bezpiecznej strefie. Trzeba jednak przyznać, że czasem poboczne questy potrafią namącić w ogólnym planie i trzeba zrezygnować z ich wypełniania na 100%, żeby zdążyć z ucieczką.
Bawiłem się znakomicie - i już teraz wiem, że w topce za październik też Katakumby się znajdą. Gorąco tryb solo polecam, nawet osobom nie do końca przekonanym do grania solo czy grania z aplikacją. Nawet W. już sobie zaklepał pudełko do wypożyczenia, żeby też tej kampanii spróbować. Wielki plus dla Dire Wolf za to, jak rozszerzają swoje gry aplikacjami, a to, co zrobili z Katakumbami, tym bardziej zasługuje na pochwałę, bo czyni z gry prawdziwie przygodowego dungeon crawlera. Hej, przygodo!

3. Imperium: Legends + Classics.

Spoiler:

W tej kolejności, gdyż ciupaliśmy z W. 3 razy jednego dnia, po trzykroć na talii Commons z pudełka Legends, ale dobór frakcji w pierwszej partii był międzypudełkowy (i wymagał jednej podmianki w kartach Tributary), natomiast w kolejnych dwóch talie szły już tylko z samych Legend. Parę miesięcy bez grania, to trzeba było na urlopie skorzystać. Czy gra jest czasochłonna, wymaga sporo obsługi, a punktowanie jest zmorą? Tak, i nigdy nie twierdziłem inaczej. Natomiast wcale nie jest aż tak powtarzalna i wtórna pomiędzy różnymi frakcjami, a ogranie profituje. Bo to już nie te czasy, że gramy godzinami i ogrywam W. z wynikiem grubo ponad 100, gdzie on do tej stówy nawet nie/ledwo co dobiega (aczkolwiek tak też się raz stało w 2023). Teraz poziom jest bardziej wyrównany, talie bardziej ograne i sposób grania nimi opanowany i dopasowany do kart z ryneczku, a koniec gry pojawia się wcześniej i niekoniecznie z powodu wyczerpania stosu kart Fame. Stawianie dalszego trwania gry na włosku poprzez uszczuplanie stosu Unrestów albo przebijanie się z dodatkowym przyspieszeniem przez stos Development własnej cywilizacji - to jest teraz norma. Jak i normą jest nie do końca pewne szacowanie swoich szans. Mieliśmy już w tym roku partie, gdzie sądziłem, że wygraną mam w kieszeni, a ostatecznie przegrywałem, i to nie jednym punktem. Takoż i tym razem było trochę niespodzianek. W starciu moich Olmeków z jego Kartagińczykami, W. przegrał ledwo o 2 punkty, choć przeczuwał klęskę. Z kolei grając Maurjami czułem, jak bardzo opornie mi idzie i że zostanę przebity o kilkadziesiąt punktów, zwłaszcza że W. dowodził najbardziej przez siebie już zgranymi Egipcjanami, co zwykle jest naprawdę ciężką przeprawą dla mnie, a ostatecznie przegrałem 84:85.
Mieliśmy też partię, którą sam W. zaproponował: jego dobre ziomki Egipcjanie kontra moi Atlantydzi, czyli największa niedoróbka tej gry. Frakcja, która już na papierze wydaje się OP, chociażby dlatego, że potężne karty, które dla innych są jednorazowe i lecą od razu do historii, dla Atlantydów są po prostu odrzucane i po przetasowaniu znowu mogą namieszać. Cóż... Jeszcze ryneczek siadł tak piękny, że partię mogliśmy równie dobrze zamknąć po kilku pierwszych turach, gdy pozyskałem kartę aż przesadnie kombującą się ze specyfiką mojej frakcji. Wygrana zaledwie 138:97. xd
Co jak co, ale Imperium: Horizons to jak dla mnie jedna z najbardziej oczekiwanych premier przyszłego roku i zawiedziony jestem, że nie zmieściła się w planie wydawniczym Osprey na 2023, choć mogła. Tyyyle nowych cywilizacji, w tym takie od czapy, jak Marsjanie - no jest na co czekać. Tym bardziej, że do tego dochodzi czytelniejsza - i poprawiona - instrukcja, alternatywny, handlowy tryb gry w miejsce dotychczasowego ofensywnego... i nerf dla Atlantydów.

4. Rzuć na tacę (seria).

Spoiler:

A konkretnie jej trzy pierwsze części. I tak, jednym fragmentem tekstu w poście zaliczam stałego bywalca (część pierwsza), wielki powrót (część druga) i nowość (część trzecia - grana solo online). Przede wszystkim przeprosiłem się z graniem w te tytuły w większym gronie niż ja sam, choć czasem naprawdę dłuży się to oczekiwanie na swoją turę czy choćby opcję użycia kości jako gracz pasywny. Na szczęście w części pierwszej nie ma aż tyle kombinowania, a w drugiej dochodzą ewentualne dodatkowe emocje, czy upragniona kostka zostanie na tacy, czy zostanie przywrócona do gry. Rzuć na tacę zabraliśmy na krótki wyjazd do Gdańska/Gdyni i tłukliśmy nawet w maczku w oczekiwaniu na pociąg powrotny. W Duże sumy z kolei zagrałem solo tuż przed wyjściem na pociąg rozpoczynający ten wyjazd. A potem udało się rozegrać jeszcze jedną partię w trójkę z W., który jest już wyjadaczem w grze solo w pierwszą część online, ale z drugą nie miał dotąd do czynienia. No, ta "partia" to trochę naciągana taka, bo zagraliśmy 4 z 5 rund, zanim W. musiał gonić na pociąg, i dopiero 1 października dokończyliśmy. Wciąż mnie trochę ta część przerasta, za to W. się dość szybko zadomowił w nowych zasadach. Z kolei Clever Cubed odpaliłem po raz pierwszy i... nooo, bardzo ciekawe się wydaje. Będę miał co rozgryzać teraz jesienią - a i żonę ta część zaciekawiła i też czasem widzę, jak pyka solo na telefonie.
Ogółem - bardzo moja opinia o grze/serii sę poprawiła względem pierwszych podejść w zeszłym roku, gdzie trochę mi doskwierała choćby totalna abstrakcyjność tytułu. Teraz gram/gramy całkiem sporo i często i wgryzamy się w kolejne części, choć w którymś momencie pojawia się przesyt i trzeba dać sobie nieco przerwy, nawet kilka miesięcy. Z tym, że dzięki temu, że linia wydawnicza jest już całkiem rozbudowana, to można sobie dla odmiany po prostu zamienić jedną część na inną. My mamy jeszcze nieruszony alternatywny bloczek do Dużych sum, tak że sporo skreślania na nas czeka.

5. Tajniacy.

Spoiler:

To już trzeci raz w tym roku, jak lądują w topce miesiąca! Tym razem z uwagi na granie trzyosobowo (wiadomo, optymalny skład to to nie jest) u B. Inny człowiek, inne drogi kojarzenia, jedenaście partii i całkiem sporo gnicia ze śmiechu. Krótko i zwięźle, tak jak w podpowiedziach w grze.

Więcej nowości, choć raczej w zwięzłych słowach:
- Pandemic Legacy: Sezon 1.

Spoiler:

Pierwsze dwie partie - i raczej ostatnie, no, chyba że kupimy własny egzemplarz. Ledwo liznęliśmy zmian w stosunku do klasycznej Pandemii, choć było już tego sporo. Trochę podziw, że O. chciało się dołożyć tyle roboty, żeby uczynić z tego pudła egzemplarz wielokrotnego użytku, choć wprowadzało to sporo chaosu w rozgrywce. Właściwie to nawet nie wiem, co myśleć o tytule, ale chyba spada z wishlisty. Jakoś odniosłem wrażenie, że o ile taki Brzdęk legacy w trzy osoby dawał radę, to tutaj granie w mniej niż optymalna czwórka to dość spora strata.

- Cyklady.

Spoiler:

Propozycja spróbowania gry pojawiła się już przy sierpniowym wyjściu do Ludi, i w Spodku została uskuteczniona, tym bardziej, że sam chciałem kiedyś ten klasyk sprawdzić. Trochę się gubię przy tłumaczeniu zasad przez O., więc i tak prześledziłem instrukcję (całe szczęście - dość krótką), zresztą żona też... a mimo to trochę nieporozumień się pojawiło. Najbardziej na niekorzyść W., który do instrukcji nie zajrzał. Ciekawa rozgrywka, nie powiem. Różne drogi do tego samego celu, zmienność w rundach, jakaś szansa na odbicie się nawet, gdy jest się w czterech literach od paru rundek. Trochę mnie gra zmęczyła, nie powiem, właśnie z uwagi na obczytywanie instrukcji, a zaludniona hala to nie jest stan komfortu, w którym dobrze mi się poznaje nowe gry, bez uprzedniego zapoznania się z zasadami w spokojniejszym otoczeniu, ale ogółem wrażenia na plus. Żona chyba nawet jeszcze bardziej pozytywnie grę ocenia, a przynajmniej tak wynikało z naszych wewnętrznych topek gier zagranych w Spodku. Ja to wiadomo - na papierze, czasem nawet w praktyce, doceniam area control itp., ale grać w to za cholerę nie umiem. Mimo to, na szarym końcu partii był W., który zakończył grę nie mając żadnego miasta. Wygrała bardziej doświadczona O., ale nam też tak wcale aż tak źle nie szło. Nawet takiemu chłopcu do bicia jak ja.

- Miasta oraz Liderzy do 7 Cudów świata.

Spoiler:

O. i W. kupili w Spodku dodateczki, i od razu je wypróbowaliśmy, oba naraz i dwukrotnie, z podstawką z wypożyczalni. Ta co prawda była w starej edycji, no cóż, nie zawsze ma się to, co się chce. Jak na kogoś, kto dopiero w ostatnich miesiącach jakoś zwalczył starą urazę i nauczył się grać w tytuł i to całkiem chętnie, dorzucenie dwóch dodatków naraz to nieco za dużo, choćby z powodu nagromadzenia nowej ikonografii. Mimo to - bawiłem się całkiem nieźle podczas tych dwóch partii, a w drugiej nawet udało mi się zdobyć drugie miejsce, obficie punktując za symbole naukowe. Jeśli kiedyś jeszcze przyjdzie nam zagrać w to w czwórkę (czy nawet większym gronie), to z chęcią widziałbym w tym jakiś dodatek. Który? Nie wiem, trudno mi jakoś ocenić przy implementacji obu naraz. Mam za to bardzo wyklarowaną opinię co do starego wydania podstawki: czy ktoś to, do cholery, testował na finalnym egzemplarzu?! Umiejscowienie ikon i informacji na kartach jest tragiczne i nie da się tych kart układać w żaden sposób tak, żeby wszystkie potrzebne dane były dostępne, a przy okazji nie zajmowały połowy wcale nie małego stołu. Brrrr.

- Potęga Ix do Diuny: Imperium.

Spoiler:

Poza topką - to pojedyncza partia solo była. Jakaś jedna partia w trójkę (bo już niestety, nie w czwórkę) i pewnie na podium miesiąca by się znalazła. Na razie zatem potencjał dodatku tylko czuję, a doświadczenie go jeszcze przede mną... niemniej: co nieco o nim wiedziałem wcześniej i główne zmiany już na papierze wyglądały bardzo dobrze. A jak już dodatek trafił w moje łapska, to okazało się, że wprowadza znacznie więcej niż się spodziewałem. Zapoznawczo zagrałem tę solo partię na łatwym poziomie, udało się boty ograć, ładnie spinając technologie i przygotowując się na kluczową rundę. Kolejny plusik dla Dire Wolf za apkę, w pełni ręcznie to by mi się dwóch automatycznych graczy niekoniecznie chciało obsługiwać.

- Tiletum.

Spoiler:

Tu również małe ogranie nie dało grze szansy na obecność w topce, bo zagraliśmy zapoznawczą partię dopiero wieczorem 30 września. I po pierwszej dekadzie października muszę przyznać, że to była jedyna partia, w której udało się wygrać. Nic dziwnego zatem, że żona pokochała tytuł niemal z miejsca. xd To nasz drugi raz z Włochami. Pierwsze było Grand Austria Hotel, które przebojem i praktycznie jednogłośnie w tym roku wdarło się w topkę gier w kolekcji (a w kolejce czeka jeszcze Darwin). Jak dla mnie GAH wciąż niezagrożone, nawet mimo jawnych niedoróbek. Zaprzeczam, abym tę opinię opierał na fakcie, że w GAH akurat dość często wygrywam! Więcej o Tiletum z pewnością za miesiąc, bo nie wątpię, że na topkę października się złapie.

Wielkie powroty:
a) sekcja Planszówek w Spodku:
- Palec Boży.

Spoiler:

Własnego nie mamy (choć gdyby nie mało foremne pudło, to może i byśmy mieli ), za to czy w Ludi, czy na organizowanych przez nich eventach zdarza nam się z chęcią wracać. Tym razem była to dla nas gra otwarcia w Spodku. Jedna partyjka z żoną w oczekiwaniu na resztę ekipy, a potem pstrykanie w czwórkę i... pożałowaliśmy, że przegłosowaliśmy kartę o instant wygranej, bo skorzystał na tym dość wlekący się z punktami W., a najbardziej straciła O., która niemalże dublowała jego wynik. Bardzo przyjemna rzecz.

- Zamki Toskanii.

Spoiler:

To z mojej inicjatywy i ku jękom rozpaczy żony i W., że łeeee, upośledzone Zamki. No nie umywają się do Zamków Burgundii, wiadomo, ale to całkiem miła gra jest i choć sam musiałem sobie przypominać zasady, to dość łatwo się je tłumaczy, a O. przecież tytułu nie znała. Trzy wyrównane wyniki i W., który nas dość zauważalnie odsadził. Ale to nie ten pułap punktowy, co te właściwe Zamki, więc najbardziej go cieszyło zniknięcie gry ze stołu.

- Królestwo w budowie.

Spoiler:

To akurat też moja propozycja, tak na koniec dnia i żeby łatwo było tłumaczyć/przypominać. Dotąd trafiały mi się tylko partie w dwie osoby, więc było na mapie ciaśniej i trochę więcej trzeba było się nakombinować. Czasem lubię takie proste, klarowne, eleganckie projekty, z potencjałem w modularnych elementach setupu, bez wydziwiania. Całkiem dobra partia, rywalizacja głównie z W. - ostatecznie wygrałem ledwo jednym punktem.

b) reszta tałatajstwa:
- Szachy.

Spoiler:

Nasz raczej niegrający gospodarz części urlopu postanowił nauczyć moją żonę grania w szachy, to i ja się załapałem na pierwszą od nie wiem ilu lat partyjkę, choć jemu się już zbytnio nie chciało i dopięliśmy partię do końca tylko dlatego, że bardzo naciskałem, nawet trochę mu się w pewnym momencie podkładając, żeby było więcej emocji, bo już po paru turach twierdził, że przecież to wygrałem i po co ciągnąć. xd Jezu, weekendowa zabawa ludzi po trzydziestce (w tym jednego świeżo upieczonego): siedzenie w domu przy szachach i przecenionych ciastkach z biedry, walących zjełczałym tłuszczem, a w tle wyuzdane hity Kim Petras i siermiężnie kwaśne ghetto rytmy Partiboia69. Dla takich momentów warto żyć. xd Z innych plusów: po jakimś ćwierćwieczu w końcu (chyba) wiem, jak działa to słynne bicie w locie.

- Dobble (system).

Spoiler:

U mamy siadły Dobble Zwierzaki, gdzie w dalszym ciągu niektóre zwierzęta powodują potężną zwiechę przy próbie ich identyfikacji (pies i kot to jakiś dramat xd), a także Qkaj, gdzie w sumie jeszcze więcej rzeczy się człowiekowi zlewa. W domowych warunkach zadebiutowała też bombowa nowość, o której zapomniałem tam wyżej, mianowicie Zagraj w pary z DOZią, tj. DOZ-owska wariacja na temat Dobble, którą W. przyniósł z pracy. Kurde, a było ogarnąć te z KFC. xd

- Wyprawa do Newdale + Pfisterie.

Spoiler:

Minidodatek zagościł w grze po raz pierwszy, natomiast samo pudło trafiło na stół pierwszy raz od roku lub nawet więcej, i naprawdę spoooro uleciało z głowy, co do zasad (o dodatkowym surowcu za samo uruchomienie łańcucha oboje zapomnieliśmy gdzieś tak do ostatniej rundy). A graliśmy na najbardziej bazowym rozstawieniu plus w zeszłym roku jednak siadło dość dużo partii, bo przerobiliśmy każdy rozdział. Promka... no spoko, choć jej największym walorem jest po prostu połączenie tematu i mechaniki gry z nazwiskiem autora i jego genezą. Może jeszcze raz zagramy, choć wątpię, ogółem - jest to dość push-your-luckowy tytuł z wspólną planszą, planowaniem akcji z góry i obfitym mieleniem talii, w której nigdy nie ma kart o kolorze, którego potrzebujemy do jakiegoś obfitszego odpalenia swojej produkcji. Gra chyba już miała swój czas, kiedy się całkiem nieźle bawiliśmy przy niej, ale ten czas był i minął w 2022. Pójdzie na sprzedaż.

- Bonfire + Leśne stworzenia i Pradawne drzewa.

Spoiler:

Czy jakkolwiek się ten dodatek nazywa. W każdym razie, tym razem zagraliśmy z wszystkimi trzema modułami. Dobrane na starcie umiejki ze stworzeń tym razem nie wywołały salw śmiechu, każdy trafił na coś użytecznego - choć przypomnę, że poprzednim razem z tym modułem całą partię naigrywano się z mojego wyboru, gdzie naprawdę zostawiono mi mało ciekawe opcje, po czym udało mi się wykorzystać tę umiejkę najlepiej, jak mogłem i wygrać, zanim oponenci byli w stanie dopiąć większość z elementów układanki. Drugi moduł, czyli talia wydarzeń, tym razem został dobrze zaimplementowany, bo ten fragment instrukcji się przeczytało, zamiast tylko rzucić okiem, jak niektórzy... Z kolei drzewa były tym razem chyba chętniej dobierane niż poprzednio, nawet pewna rywalizacja o nie się pojawiła. Partyjka z kolei zakończyła się dość wcześnie i nikt nie mógł powiedzieć, że jakoś szczególnie dużo rzeczy udało mu się dopiąć do końca. To chyba pierwszy raz, kiedy wyniki były tak wyrównane, ale też niezbyt imponujące (83:78:77).

Stali bywalcy:

Spoiler:

- Res Arcana + Lux et Tenebrae. Odkąd żona nauczyła się sprawnie wygrywać, częściej sama proponuje, nie tylko ze względu na moją sympatię do tytułu.
- Wyspa Skye + Druidzi. Dodatek właściwie stał się obowiązkowy, a gra wciąż plusuje, zwłaszcza szybkością i interakcją.
- Brzdęk! w! Kosmosie! + Pulsartomat. Wracamy do standardów, czyli ja kończę z 0 punktami. Nie wiem, jak ten człowiek te kostki losuje, ale w sytuacji, gdy moich tam naprawdę nie ma jakoś szczególnie obficie, ten wycąga naraz 5 (czy tam nawet 6?) niebieskich i kończy mi grę w momencie, gdy czuję się stosunkowo zdrowo. xd
- Viticulture + Toskania (3 moduły) + Pracownicy promo + Goście z Doliny Renu. Viti z dużym dodatkiem, choć teraz nieco rzadziej, wciąż często trafia na stół, a ostatnimi razy próbujemy grać z alternatywną talią gości. Tym razem graliśmy w trójkę i oczywiście wygrał ten, co to niby "nie ogarnia tej gry jakoś", czyli W., dla którego to była pierwsza partia z tą talią, a całkiem możliwe, że też i pierwsza ze specjalnymi pracownikami (niezbyt tym razem użytecznymi) i konstrukcjami. Mam strasznie słabą rękę do dociągania kart gron ostatnio, czego nie ratują nawet nie najgorsze zamówienia i dobry dociąg konstrukcji. Ugrałem niewiele więcej niż żona, której wynik ten szalony człowiek zdublował.
- Zamki Burgundii. #teambigbox i jego nieczytelne kafelki klasztorów, ale za to rozsądna kompaktowość. Choć tych Winnic i welu kopii poszczególnych planszetek zazdroszczę.
- Kartografowie. Pograne sporo na wyjeździe, w tym solo, a także w trójkę z B.
- Wiedźmia skała. Wreszcie powrót do sensownych punktów. Przegrałem ledwo o 4, a jak tak teraz o tym myślę, to chyba jednak o 2.

Było grane poza tym:

Spoiler:

Santa Monica, na którą żonę naszło po spacerze po plaży w Gdyni, Welcome to... w bardziej zaawansowanym wariancie, gdzie zbyt często się przeliczaliśmy, Ziemia, w którą tym razem nie dałem się orżnąć, ale żadnego osiągnięcia wpisać znowu nie mogłem.

BONUS: Nie było grane:

Spoiler:

Po raz pierwszy od 20 miesięcy nie zagraliśmy ani razu w Neuroshimę Hex, warte odnotowania. xd

Plany na październik:

Spoiler:

Na pewno nie kontynuacja Pandemika legacy. :s A tak serio, to akurat plan jest całkiem prosty w egzekucji, choć wielopunktowy.
Przede wszystkim gospodarowanie półką wstydu, skoro teraz te gry masowo na mnie zerkają z góry. Tiletum już poznaliśmy, to pora je dobrze ograć (już teraz mogę zdradzić, że ogrywany to najbardziej jestem ja), kroniki z Glen More II będą bardziej rozłożone w czasie, ale sukcesywnie w kolejnych miesiącach się je sprawdzi. Z pełnych nowości raczej w tym miesiącu postawiłbym na rzeczy prostsze, krótsze, niewymagające większego wysiłku w nauce zasad. Już w pierwszym tygodniu października udało się ruszyć świeżynkę, czyli Podziemne imperium, zarówno solo, jak i... też w sumie solo, ale dla dwóch osób. A poza tym mamy jeszcze wybór spośród takich opcji jak Machi Koro, Grimm Forest czekający od prawie roku, Na skrzydłach: Ptaki Azji to przecież ledwo kilka zdań zasad dla trybu duetu, Wiek rzemieślników do AZK ogrywałem już solo i od miesięcy już napomykam innym, że chętnie bym pograł z nimi, no i mamy też Mokradła i smoki do Wyprawy do El Dorado i z uwagi na modułowość dodatku można by ogrywanie go rozłożyć na kolejne miesiące.
Żeby nie było zbyt wesoło tą półką wstydu, to... pojawiły się przedsprzedaże kompletu Podwodnych miast i już od ponad roku nosiłem się z tym zakupem, a słuchanie Starych Kości dodatkowo nakręcało, więc ta edycja jest już zamówiona, tak jak i dodatek do Ark Nova, bo ten to na pewno długo nie będzie półkować.
Szykuje się albo i już odbyło parę powrotów - AuZtralia + Zemsta Przedwiecznych, Londyn, Dolina Kupców 1 i 2 i ten nieco cięższy kaliber euro, którego brakowało w ostatnich miesiącach: jakaś Praga, jakieś Bitoku. Jeszcze minie kilka miesięcy, zanim z W. będzie można grać też w środku tygodnia, za to w listopadzie na jakieś 2 weekendy wypadnie, to trzeba wykorzystać te niedziele.
Liczę na to, że powystawiam trochę gier w końcu, bo przyda się trochę miejsca dla tych, które z półki wstydu zejdą. Może się zdarzyć, że zawitamy z żoną do Ludiversum, bo za paroma tytułami spoza kolekcji się zatęskniło. Oczywiście nie zamierzam ani poddawać się w temacie łańcucha kolejnych dni z graniem, ani odpuszczać grania solo, zwłaszcza że mam pykadełko w postaci Podziemnego imperium, a Wędrowcy znad Południowego Tygrysu też kuszą. Przydałby się też dodatkowy challenge: ograniczenie wink-emotki w postach podsumowujących.
No i na koniec: pora wrócić do NHex!
.
.
.
.
.

[arturmarek]

Wrzesień był u mnie pierwszym miesiącem od ponad dekady, w którym nie zagrałem w "normalną" grę. Nie liczę BGA w czasie czynności fizjologicznych, ani kilku partii z młodszą córką w Dobble.

[Kal-El83]

U mnie wrzesień zleciał nie wiem kiedy. Szczerze mówiąc to nie pamiętam jakichś szczególnie fajnych rozgrywek w cięższe euraski (coś co uwielbiam, może nie koniecznie zawsze wygrywam). Za to było grane w rodzinnym gronie z żoną i synkiem.
Kroniki zamku avel (drugie życie), karak (nie ma miesiąca bez kilku partii), kraken attack (jedna rozgrywka po dłuższej przerwie) i eksplodujące kotki (nowość w zbiorze).

Ba szczęście październik już jest lepszy, choćby za sprawą nocy planszówkowej w miejskiej bibliotece 19-6 , ale o tym za miesiąc

Gra miesiąca: eksplodujące kotki zarówno mój nieplanszówkowy brat jak i 5,5 syn złapali bakcyla i był syndrom jeszcze 15x

Pozdrawiam uczestników wątku i do zobaczenia w podsumowania następnego miesiąca

[KurikDeVolay]

Ciężki miesiąc. Natłok pracy spowodował mierną ilość partii. W październiku będzie lepiej.
Via Nebula - Grałem z 5,5-latką. Zarządzanie zasobami mała ma opanowane. Gorzej z planowaniem, ale wydaje mi się, że to w tym wieku normalne. Jeszcze nie jest w stanie snuć planów, na ten moment to czysta improwizacja, ale i tak było całkiem miło. Granie w atmosferze całkowitego luzu. Tutaj chciałbym tylko nadmienić, że jestem całkowicie #teamGizmoo. Ta gra to olana perełka. Jest pięknie wydana, urocza i potwornie niedoceniona. W dobrej ekipie to prawdziwa wojna podjazdowa. Jej jedynym problemem jest toksyczne środowisko graczy. "Gdzie krew, kał i II wojna światowa?", "ee, to dla dzieci" i mnóstwo innych idiotycznych argumentów, bo obrazki nie są dla poważnych człowieków (sic!).
WoW Pandemic - Gra z żona i córą. Wyszło całkiem nieźle. Mała miała niesamowite szczęście do rzutów, za każdym razem idealne wyniki. Staraliśmy się nie podpowiadać, tylko tłumaczyć dostępne opcje i sytuację na mapie. Rozgrywka wygrana, dzieciak zadowolony.
O pozostałych typowo "dzieckowych" tytułach rozpisywałem się w poprzednich podsumowaniach, wiecie jak jest. Październik zapowiada się lepiej.