Na poczatek - gratuluje wytrwalosci (6 godzin grania to jest cos), chwala zwyciezcom i zwyciezonym.
Grac poraz pierwszy w Fryderyka Prusami zawsze jest ciezko. Mnie tez, jak bylem Prusakiem rozwalili
Bronilem sie dzielnie do ok. 16 etapu, ale i tak poleglem...
Gra na 3 graczy, to jest minimum - duzo ciekawiej jest, gdy gra czterech. Raz, ze im wiecej ludzi przy stole, tym lepsza zabawa, dwa - ze wtedy Austriak musi bardziej uwazac probujac zwyciezyc Armia Rzeszy (wystarczy, ze np. Francja odpadnie z gry - wowczas to gracz francuski przejmuje kontrole nad bliska zwyciestwa Armia Rzeszy).
Natomiast za zbyt restrykcyjną uważam radę z instrukcji aby z każdym państwem Prusy walczyły tylko jednym kolorem (zbyt nieelastyczne to jest)
To jest zasada-ideal. Odstepstwa od niej sa mozliwe, ale kiedy robi sie ich za duzo, to sie za to gorzko placi. Z tego co zrozumialem z relacji, to Prusy bily sie ochoczo i wszedzie (tj. w roznych sektorach). Austria gromadzila karty, a potem wykorzystala dobra pamiec - i pobila Prusy tam, gdzie liczba kart w danym kolorze juz spadla.
Grajac Prusami nie mozna na poczatku zostawic w spokoju Austrii. Austriak zbiera 5 kart (czyli tylko o 2 mniej niz Prusy), wiec jak sie go nie zaczepia, to szybko uzbiera duuuze stosy i to w kazdym kolorze.
Niestety, ale grajac we Fryderyka trzeba byc na pewnym poziomie abstrakcji. Nie liczy sie to, czy broni sie Warszawy, Wroclawia, Drezna, czy Pragi - liczy sie tylko, w jakim kolorze trzeba o to miasto walczyc.
Gdyby Jax bardziej stosowal sie do zasady: jedno pansto/jeden kolor, to koalicja bylaby duzo bardziej sfrustrowana: Ruscy oberwaliby np. w karo, Francuzi np. w treflu, a Austriacy np. w kierze (piki mozna sobie zostawic, jako kolor rezerwowy do walki i do odtwarzania regimentow). Pruska przewaga w kartach powinna spowodwac, ze konkretny kolor szybciej skonczy sie jednemu z sojusznikow, niz samym Prusom. I potem gracz rosyjski, ktoremu sie skonczylo karo, ale ma np. duzo kart kier ma dylemat: Jak zmusze Prusaka do walki w kierze, to pomoge Austriakowi (ale czy nie za bardzo?). Jak dalej zostane w karo, to mnie Prusak wykonczy...
Oczywiscie, Prusak powinien tak dobierac kolory, w ktorych sie broni przed poszczegolnymi panstwami, zeby chronic przy okazji wlasciwe miasta-cele.
Czas gry - fakt dluzy sie. Jest to niewatpliwie wada, bo Fryderyk to nie jest gra na 2-3 godzinki, tylko wymagajaca poswiecenia mu calego popoludnia, a moze nawet i wieczoru (ach, ten los i jego karty). Z drugiej strony, jest to symulacja wojny siedmioletniej, wojny ktora miala sie szybciutko skonczyc, a wlokla sie niemilosiernie dlugo. Zwlaszcza Fryderykowi.
Jesli chcecie zrozumiec ta gre, to koniecznie przeczytajcie historie wojny siedmioletniej napisana przez autora (a przetlumaczona przeze mnie). Mozna ja znalezc
tutaj.
Pozdrawiam,
V.
P.S. Pancho, piszac recenzje Fryderyka musisz koniecznie choc raz zagrac Prusami (najlpiej przeciwko trzem wrogom). Tego sie nie da latwo opisac, to trzeba po prostu przezyc.
i musiałem wycofać się o dwa pola gdybym wycofał się o jedno dalej bym kontrolował punkt strategiczny dla Francji. Natomiast w następnej rundzie zwycięstwo byłoby niemal pewne gdyż w ostatnim starciu prawie zmiotłem z powierzchni Austrie która musiała wycofać się o 12 pół i ponieść tyleż samo strat. 
). Ładnie diablosi tam wszystko po polsku podrukowali (chyba tylko małej erratki nie przetłumaczyli). Nie wiem jeszcze jak się w to gra, ale łapki już świerzbią i dziś wieczorem sobie poćwiczę.
