Prosperity (Sebastian Bleasdale, Reiner Knizia)

[adikom5777]

Zainteresowała mnie mocno nowa gra ekonomiczna od Ystari Games - Prosperity (http://www.boardgamegeek.com/boardgame/ ... prosperity)
Grę zaprojektował duet Knizia(Tygrys i Eufrat) i Bleasdale(Keyflower). Gra jest o rozwoju kraju w dłuższej perspektywie, będziemy zarządzać krajem od 1970 do 2030 w różnych aspektach: energii, ekologii, finansów, badań i dobrobytu. Brzmi ciekawie, gra ma być dostępna na targach w Essen. Dla mnie musowo do sprawdzenia.

[Veridiana]

wygląda epicko, ale ten czas gry... tylko 60 minut

[Alman]

wygląda epicko, ale ten czas gry... tylko 60 minut

No ale może to być najlepsze planszówkowe 60 minut w Twoim życiu

[prz22]

Jakaś niezła konspira, że nie ma ani jednego zdjęcia z samej gry;P

[Furan]

Zdjęcia gdzieś widziałem. Natomiast grafiki były na trictracu.
Reiner wypuścił w zeszłym roku 2 bardzo dobre/dobre średniej ciężkości tytuły, z zachowanymi b. prostymi zasadami - Qin i Spectaculum (to drugie nieco mniej ,,fajowe"). Keyflower pomimo kilku świetnych pomysłów cierpiał na brak dobrego wydawcy, który pupraszczałby nieco grę i dodał jej kopa na rozpęd (gra rozpędza się w zimę, na koniec gry, wcześniej trzeba się strasznie nabawić klocuszkami, o losowości narzędzi nie wspomnę).
Trzymam kciuki, ale zarządzanie 2-3 suwakami jakoś nie brzmi fascynująco (patrz Suburbia). Z drugiej strony to RK - z byle rzucania kostkami zrobi solidny tytuł, więc kto wie?

[Galatolol]

Wygląda na to, że gra będzie prosta (5 stron instrukcji, 4 akcje do wyboru). Stwierdzenie, że w odbiorze (nie mechanicznie) ma przypominać Eufrat i Tygrys napawa optymizmem. Myślę, że jest szansa na dobrą pozycję, chętnie w nią zagram, ale spodziewam się, że całość będzie pozbawiona klimatu.

[jax]

Chyba prosta mechanicznie, bardzo sucha, ale i tak przetestowanie to obowiązek. A nuż coś fajnego.
Mi się kojarzy (w sensie ogólnego odczucia a nie mechaniki) z 20th Century.

[Veridiana]

ale brzyyyyyydka! no nijak nie umiem polubic grafik Ystari :/

[Tehanu]

ale brzyyyyyydka! no nijak nie umiem polubic grafik Ystari :/

dobrze, że chociaż okładka ładna...

[Veridiana]

czyli postawić na półce, obowiązkowo frontem do widza i broń Boże nie otwierać

[KubaP]

czyli postawić na półce, obowiązkowo frontem do widza i broń Boże nie otwierać

Choruję na gry Ystari i uważam je wszystkie bez wyjątku uważam za śliczne. No, może Caylus jest trochę brzydalem

[Veridiana]

skoro je aż 2x uważasz, to musi być naprawde silne przekonanie btw, jakie minusy nosisz? ;p

[KubaP]

skoro je aż 2x uważasz, to musi być naprawde silne przekonanie btw, jakie minusy nosisz? ;p

Chwalę się wzrokiem sokolim, lecz faktycznie, moja wrażliwość estetyczna nieco zachwiana jest

[staszek]

Ktoś coś wie, zagrał, widział itd. ?

[gabione]

Graliśmy w 2 osoby. Na urodę gry nie narzekam, po prostu wszystko widać. Żetony są grube, plansze również dobrze wykonane.
Co do samej gry to podobała nam się. Jest lżejsza niż Suburbia, którą nam bardzo przypomina pewnie ze względu na tory z kosteczkami Skrótowo gra polega na bodowaniu swojego miasta przez kolejne dekady. W swoim ruchu bierzemy żeton ze stosu i wszyscy gracze otrzymują korzyści lub kary za zaznaczony symbol (energia, drzewka itp.) Potem wykonujemy swoje 2 akcje. Niby nic, a tak na prawdę trzeba się mocno nakombinować, aby na żadnym torze nie wskoczyć za nisko. Żetony, które kupujemy dają nam różne możliwości, ale przeważnie jest tak, że jak dostajemy dobrą energię to robimy źle dla ekologii. I odwrotnie: jak bierzemy żetony z pieniędzmi, punktami czy lupkami to prawie zawsze lecimy w dół na jakimś torze. A musimy pamiętać, że co rundę jest punktowanie nieznanych nam korzyści. Na szczęście mamy naprawdę przydatną ściągę z tyłu instrukcji. Dzięki niej możemy patrzeć, jakie żetony punktowania pozostały w danej dekadzie oraz jakie budynki przyjdą w kolejnych. Całkiem niezła gra, po rozgrywce czuć takie przyjemne uczucie zmęczenia. Nie jestem do końca przekonana, czy bym ją zakupiła, ale zagram w nią ponownie z przyjemnością

[dumspirospero]

A tymczasem na Board Times - recenzja