Z fajnych gier, o których pewnie nikt już nie pamięta :
Macao - Bardzo fajne euro z kościaną mechaniką w centrum, które Feld zmajstrował jeszcze przed Zamkami Burgundii i Bora Bora.
W każdej rundzie rzuca się sześcioma kościmi o różnych kolorach, każdy gracz wybiera po cichu dwie z nich, bierze taką ilość kosteczek w odpowiednim kolorze jaką jest wartość kości, ale ale umieszcza je na polu dostępnym za tyle rund, ile wskazuje kostka. Można więc robić mało ale teraz, lub przygotować się na późniejsze mega-rundy i kosztem solidnych wyrzeczeń.
Za kosteczki walczy się o kolejność, pływa stateczkami dostarczając towary do odległych krain, zajmuje dzielnice miasta oraz wystawia wesołe karty z różnymi bonusami - przy czym dwie ostatnie rzeczy wymagają specyficznych kombinacji kosteczek, które trzeba jakoś zebrać na daną rundę.
Wykonanie jak w Zamkach Burgundii, kary trochę lżejsze niż w Roku Smoka, ale za to masa ryzyka, emocji, modlenia się o właściwy wynik, i szoku, gdy ktoś leżący na dnie przez pół gry wreszie odpala swojego kombosa za 20+ kosteczek.
Mondo - Gra wydana kilka lat temu przez Rebela, gdzie (podobnie do Galaxy Trucker) pod presją czasu zbiera się kafelki i układanie z nich własną krainę, tak by zdobyć jak najwięcej punktów w różnych kategoriach. Tytuł bardziej familijny, ale osiągnięcie dobrych wyników wymagało już dosyć strategicznego podejścia i znajomości kafelków.
Castle for All Seasons - Starsze euro twórców Pokoleń.
Każdy gracz ma do dyspozycji ten sam zestaw kart, w każdej rundzie wszyscy wybierają po cichu jedną z nich i równocześnie odkrywają, wykonując akcje w odpowiedniej kolejności. Karty pozwalały zdobywać pieniądze, surowce, budować fragmenty tytułowego zamku (za kasę lub
punkty zwycięstwa), bądź zajmować pola punktujące na końcu gry za różne osiągnięcia.
By karty można było użyć ponownie, trzeba je było odzyskać zagrywając odpowiednią kartę (podobnie jak w Concordii), która dodatkowo pozwalała nam zgarnąć bonusowe punkty jeżeli ktoś wybudował się w tej samej rundzie.
Piękne grafiki Menzla, zabawna interakcja między kartami i wymagana solidna doza wyczucia, kiedy co zagrać i jak się podpiąć do innych.
Boss - Mała gra łącząca w ciekawy sposób blef z area control.
Na stole wykłada się kilka miast, o kontrolę których się przepychamy. Każde miast ma przypisany zestaw kart, który pokazuje jakie nagrody są w danym mieście - mniej lub więcej pieniędzy, ale też szpital bądź śmierć dla gangstera którego tam wyślemy. Dla każdego miasta jedna karta jest odkładana na bok jako nagroda, reszta rozlosowywana między graczy, tak, że każdy ma częściową informacje na temat tego, czego na pewno nie można wygrać w odpowiednim mieście.
W swojej rundzie musimy odkryć jedną kartę i możemy wysłać cześć naszego gangu do któregoś z miast. Im dłużej czekamy tym więcej mamy informacji, ale tym trudniej jest nam zdobyć kontrolę nad miastem, bo trzeba "przebić" liczebność siedzącego tam gangu.
Szybka, doskonała w swojej prostocie gra.
Palaces of Carrara - Eurowate euro, gdzie za pieniądze kupuje się materiały budowlane z "Rosebergowego" kółka, za budulec stawia się budynki w różnych miastach, a za miasta bądź zestawy budynków zdobywa się pieniądze, punkty zwycięstwa i specyficzne znaczniki.
Niby standard, ale klu zabawy robią tu losowane na początku rozgrywki karty, które mówią jakie są warunki zakończenia gry i za co się punktuje, tak, że nie można grać na jedno kopyto - trzeba dobrze wymierzyć strategię, być zawsze o krok przed przeciwnikami i jeśli to możliwe zaskoczyć ich nagłym zakończeniem gry.
Zadziwająco szybka i stresująca gra, elegancka mechanika, świetne wykonanie - jeszcze niedawno niemieckie wersje były dostępne w świetnych promocjach.
Limes - Malutka gra będąca duchowym następcą "Cities" autorstwa Martyna F. Rewelacyjnie gra się w nią solo (jeżeli kogoś nie razi tryb "pobij swój rekord") ale można też grać multiplayer solitare.
Zasady są banalne - z kolejno dobieranych kart układamy krainę 4x4, każda karta składa się z różnych obszarów z różnymi zasadami punktowania, po dołożeniu każdej karty możemy umieścić na obszarze (bądź przemieścić z innego miejsca) meepla by zgarnąć za nią punkty.
Meepli jest ograniczona ilość, obszary nie zawsze podchodzą nam jak chcemy, konieczność zmieszczenia się w układzie 4x4 zawsze gdzie nam zabije ćwieka, a majstrowanie jak najbardziej optymalnych obszarów jest dosyć wymagającym wyzwaniem (szczególnie przy "zaawansowanym" systemie punktacji). Oj ciężko jest wykręcić wynik, który wedle oceny autora jest "zadowalający"
.
Tournay - Po świetnym "Troyes", jego autor stworzył kolejną grę utrzymaną w podobnej stylistyce, z inną mechaniką, aczkolwiek kilkoma wspólnymi elementami (jak "pożyczanie" właśności przeciwnika za pieniądzę czy walka z zagrożeniami).
Gra zapewne zawiodła oczekujących na sequel "Troyes", ale sama w sobie broni się całkiem zgrabnie - to miejscami wrednawy wyścig, gdzie budujemy nasze małe miasteczko z kart, starając się zakończyć je takimi premiującymi budynkami, z których przeciwnicy będą mieli jak najmniej punktów a my jak najwięcej.
Cargo Noir - pierwsza (no może druga) gra, w której spotkałem się z przypadkiem, gdzie zaawansowani planszówkowicze grali w nią całkowiecie źle, będą w pełni przekonanymi, iż wszystko jest by-the-book.
A jak już się zagra w "Cargo Noir" z poprawnymi zasadami, to mechanika zaczyna śmigać i przyjemnie zaskakuje eleganckimi rozwiązaniami.
Solidny tytuł, świetnie wykonany (jak na DoW przystało) i warty kilku partii.
Gringo - kwintesencję bluffu, o banalnych zasadach, potrafiąca generować masę wesołości. Aż dziw, że tak rzadko się ją sugeruje jako szybki filler dla wszystkich.
Decathlon - Print-and-play'owa turlanka autorstwa Reinera Knizii. Wściekle losowa, ale bardzo satysfakcjonująca, gdy wreszcie uda nam się pobić nasz światowy rekord
Chronicle - radosny trick taking twórcy Listy Miłosnego, który wybijał się kilkoma szczególnymi cechami :
- Każda karta miała specjalną zdolność ("tym razem bierze najniższa", "koniec tury, nikt już nie dorzuca", "w tej rundzie nie zdobywasz punktów").
- Na początku każdej rundy losowało się 1-4 warunków zdobywania punktów ("najwięcej niebieskich", "najmniej jakichklwiek", "przynajmniej jedna 'w tej rundzie nie zdobywasz punktów'")
- Można było wygrać całą rundę w ryzykowny sposób, jeżeli udało nam się zgarnąć wszystkie karty "w tej rundzie nie zdobywasz punktów".
Szkoda, że nie wybiła się głośniej.
Lost Legacy / Zaginione Dziedzictwo - następca "Listu Miłosnego", ale przeleciał całkowicie bez echa. A szkoda, bo gra naprawdę rozwija skrzydła, gdy gra się w grupie 4+ graczy dwoma zestawami.
