Aż z wrodzonej hojności w rozdawaniu 3 groszówek,w kilku miejscach skomentuję. Gdyż, z przytoczonych przez Arteusza fragmentów recenzji nie wyczytałem aż takiego uprzedzenia, z kolei chwilami komentarze Arteusza uprzedzeniem zalatują
Arteusz pisze:Jeżeli wielkość pudełka ma znaczenie w rozgrywce to zgadzam się z tym zarzutem rozczarowania. Pudełko jest duże i co z tego. Jest duże i tyle. Dodatkowo wielkość pudełka uznana jest za wadę w podsumowaniu.
Kiedyś tego nie znałem, choć wielu graczy zwraca na to mocną uwagę - recenzent widocznie też. I ma prawo. Zbędnie wielkie pudełko zajmuje więcej, niż to konieczne, miejsca na półce oraz utrudnia transport gry (na konwent, do klubu, do znajomych). Z całym szacunkiem dla indywidualnych opinii wszystkich razem i kazdego z osobna, uwagi o zbyt dużym jak na potrzeby gry pudełku, nie potraktowałbym nigdy jako uprzedzenia.
Fakt, nie jest to wielka wada, ale jest wielu ludzi (głównie eurogracze - mogący rozegrać kilka partii na wieczór) którzy zwracają na to uwagę.
Recenzent pisał do Nich.
Arteusz pisze:Jeżeli rysunki na kartach terenu mają być czytelne i funkcjonalne (i takie są), a uznamy je za brzydkie to zgoda. Są raczej normalne, nie brzydkie i nie piękne.
Subiektywna opinia. Recenzent stwierdził, że kafelki terenu są wg Niego brzydsze niż te w Tide of Iron. Miał takie prawo. Poza tym, nie powiedział wprost, że są brzydkie.
Tak czy inaczej, znajdą się tacy, którzy się zgodzą i tacy, którzy zaoponują. To jednak nie odbiera recenzentowi prawa komentarza.
Arteusz pisze:...Normandia [...] To nie wada gry że jest o czymś, a raczej przesyt grającego danym tematem.
Tu się w sumie zgadzam z obydwoma Panami
.
Mamy prawo nie lubić jakiegoś tematu - ale wtedy po prostu nie sięgamy po gry o tym traktujące, jak mówi Arteusz.
Chociaż, czasem ciągłe ekploatowanie pewnych miejsc/ realiów może zirytować i dziwi, że autorzy nie sięgają po tematy mniej oklepane, a nie mniej ciekawe
.
Arteusz pisze:Jeżeli pominiemy zawarte w grze karty akcji pozwalające na dużo więcej, oraz to że można przekazywać aktywację, ruszać się dwa razy, ruszyć się lub zaatakować i kilka innych czynności specjalnych zawartych na kartach jednostek to pełna zgoda.
Tu pełna zgoda z Arteuszem - rozpatrywanie gry karcianej bez kart, to komplrtna pomyłka.
Arteusz pisze:Jeżeli pominiemy kilka innych oddziałów, które mogą się poruszać po skosie, oraz nie zauważymy że rozpoznanie porusza się o dwa pola to pełna zgoda. Wystarczyło spojrzeć na karty jednostek.
Potrafię zrozumieć zarzut recenzenta - jest to jedna z przyczyn, dla których i ja nie sięgam po tą grę. Wychowałem się na innego typu wojenniakach.
Aczkolwiek kolega nie powinien aż tak upraszczać sprawy, skoro możliwości ruchu jest jednak więcej (jak mówi Arteusz).
Arteusz pisze:Recenzent pisze:- "Oczywiście trochę
się czepiam, ale jestem
przyzwyczajony do mniej uproszczonych gier
strategicznych."
Zastanawiam się czy trochę, ale brnijmy dalej.
Ta uwaga była, moim zdaniem, niepotrzebna
Recenzent pisze:(pisał o walce i chaosie na "planszy")
Arteusz pisze: (wykazywał, że walka nie jest aż tak skomplikowana, polega na dodawaniu/ odejmowaniu w granicach 20tu i dokładaniu znaczników)
W grę nie grałem. Mam bardzo ogólne pojęcie, jak wygląda.
Ani opinia Recenzenta, ani (zbieżna w treści, choć różna w wymowie) opinia Arteusza nie zachęciły mnie do grania. Oczywistym jest, że już dzieci w podstawówce potrafią liczyć w granicach 20tu. Ale znam wiele gier, gdzie tego robić nie trzeba - słowem, gdzie mechanika w bardziej elegancki sposób załatwia "te sprawy". Trudno jest mi odnieść się do tego, czy jest to faktycznie tak upierdliwe jak to sugeruje Recenzent, czy zupełnie niezauważalne, jak to sugeruje Arteusz. Podejrzewam, że prawda leży po środku - a to, jak konkretna osoba podejdzie do tego fluff'u (tak się nazywa to majtanie żetonami?) w PG, zależy pewnie od tego, jak bardzo podoba się jej pozostała część gry (klimat, reszta mechaniki, grafiki itd).
Mnie osobiście przekładanie żetoników w Descencie nie przeszkadza, ale wielu wkurza
.
Recenzent pisze: "Dodatkowo często jesteśmy zmuszeni odrzucać z
ręki wartościowe karty, aby dodać wysoką liczbę do
wartości bojowej. Niejednokrotnie tracimy na tym w dłuższej
perspektywie czasu, ponieważ rezygnujemy w ten
sposób z zagrania silnych jednostek/efektów."
No to Recenzent faktycznie walnął jak z moździerza. Postawionego do góry nogami :O.
Recenzent pisze: (pisał o tańszym powoływaniu jednostek w bazie i nierówności stron z uwagi na szczęście w kartach)
Arteusz pisze: Kart dobieramy stosunkowo dużo z dosyć małej talii. I prędzej czy później trafimy na coś co nas zadowoli (każdy gracz) oraz częściej opłaca się wystawiać jednostki na planszy blisko wroga niż za obniżoną wartość w bazie i drałować później przez kilka tura po planszy aby zaatakować.
Zgadzam się z Arteuszem. To nie zarzut - to element mechaniki gry wojennej, która z samej definicji wojny, jest losowa i niesprawiedliwa (w znaczeniu dysproporcji sił, środków i pozycji).
Recenzent pisze: (kontynuuje temat nierówności stron)
Arteusz pisze:Jeżeli uznamy, że na wojnie strony mają zawsze wyrównane szanse na zwycięstwo to zgoda, ale dobrze wiemy że zazwyczaj jedna strona ma zawsze pod górkę. I tutaj nie rozumiem, wadą gry i prestiżu jest to ze zmusza do myślenia i starania się unikać błędów? Jeżeli zmuszanie do "pomyślunku" w grach jest ich wadą to faktycznie PG jest złą grą.
Ponownie w pełni się zgadzam z Arteuszem.
Równe strony są w szachach (prawie - bo białe zaczynają).
W grach wojennych równości stron być nie może, tak jak to było w bitwach, jakie gra przedstawia.
Inną sprawą jest balans warunków zwycięstwa - ale Panowie o tym nie wspominają, więc i ja się nie wypowiadam.
Recenzent pisze:(pisze o losowości, potrafiącej rozwalić rozgrywkę)
To bardzo subiektywna opinia. Niektórzy losu w grach nie znoszą (vide eurogracze), niektórzy tolerują, inni uznają, że jest niezbędny. W odniesieniu do gier wojennych, należę zdecydowanie do trzeciej grupy. Wojna rządzi się prawami chaosu. Najlepszy generał z najlepszą armią może przegrać z uwagi na zwykłego pecha (może, a nie musi. Z rozsądnym prawdopodobieństwem, oczywiście!). Mówi się trudno. Taki los.
Na szczęście PG nie wygląda na grę długą - i jeśli faktycznie los sprawi, że polegniemy, zawsze można zagrać od nowa
.
Wszystko co powyżej ma oczywiście sens
tylko jeśli los jest tylko jednym z, a nie jedynym, czynnikiem wyłaniającym zwycięzcę.
Arteusz pisze:Chciałbym to zobaczyć jak zwycięża się w drugiej turze w grze na dwóch graczy. Jaki scenariusz, jaki sposób? Wypadałoby to opisać jeżeli stawia się tak poważny argument. Zresztą o kartach pisałem akapit wyżej. I kto to jest niedzielny odbiorca? To jakiś ułomny rodzaj gracza czy coś?
Tu chyba niepotrzebna irytacja ;>.
Idąc za określeniem "niedzielny kierowca", niedzielny gracz byłby osobą, która po grę sięga nieczęsto, ot, od święta, przy rzadkich okazjach
.
Recenzent pisze:"Najgorszą wadą Panzer Generala jest jednak totalny
chaos panujący na planszy. Masa znaczników, kart,
rozsuwające się pola, żetony, które trzeba co turę
kłaść i zdejmować…"
Arteusz pisze:Faktycznie masa znaczników: 7 rodzajów słownie: siedem (kontroli, okopania, morale, ruchu/strzału, po jednym znaczniku bazy, znaczniki celów i mostów) w niewielkich ilościach i nie wszystkie są zawsze używane. Masa kart? Po maks. 10 na stronę, karty terenu są dość ciężkie i nie zauważyłem ich nadmiernego rozsuwania ( w Manoeuvre to jest problem, ale tutaj?). Żetony, które trzeba kłaść i zdejmować to koszmar wart odnotowania, Zapewne! Przy np. Brassie to musi być problem.Tam to musi panować chaos. W PG zazwyczaj dokładasz lub zdejmujesz znaczniki morale, a i to nie zawsze bo tylko w wyniku walki.
Recenzent chyba przesadził z tym chaosem (choć dla kogoś nawykłego do zwartej planszy, plansza karciana może sprawiać takie wrażenie). Choć po tym, co pisze Arteusz widać, że jednak trochę się tego po stole wala.
Ale tu, podobnie jak z walką, wszystko zależy od ogólengo odbioru gry przez gracza. Ktoś, kto się w grę wciągnie, nie zwróci uwagi na "kartonowy bałagan". Ktoś, kto nie przepada za takimi klimatami (II Wojna, ogólnie jakaś wojna, klimat tej konkretnej gry itp) może odczuć dyskomfort.
Recenzent pisze:"Ta gra naprawdę potrafi
przetestować naszą cierpliwość. Jeden przypadkowy
ruch ręką i tragedia gotowa. Tak fatalnie
rozplanowanego przebiegu rozrywki dawno nie
widziałem i naprawdę nie rozumiem, dlaczego
podczas betatestów czegoś z tym nie zrobiono. No,
chyba że ich w ogóle nie było, albo okrojono je do
niezbędnego minimum, co wcale by mnie nie zdziwiło."
Zgadzam się z Arteuszem.
Zarzut z przypadkowym ruchem ręki nietrafiony - dotyczy każdej planszówki.
Zarzut braku testerów - aż niesmaczny.
Arteusz pisze:patrzenie na grę na 1-2 osoby, przez pryzmat rozczarowania ilością scenariuszy na jedną osobę tez jest wątpliwe.
Niewielka ilość scenariuszy dla 1 osoby w grze dla 1 i 2 osób może być, wg mnie, poczytana za wadę. Skoro tryb 1 osobowy jest równoprawny z 2 osobowym, to miło, żeby dawał 1 osobie podobne możliwości gry. Choć to pewnie byłoby już zbyt piękne.
Co nie zmienia faktu, że Recenzent ma prawo oczekiwać od gry dla 1 osoby większej dawki zabawy w pojedynkę - i ma obowiązek wspomnieć o tym w recenzji, choćby po to, by uprzedzić ludzi szukających typowej gry dla singli
.
Arteusz pisze:Mam wrażenie po całości, że autor wyznaczył sobie na początku pisania jakiś cel i z uporem maniak starał się go udowodnić.
Cóż, każdemu czasem się zdarza
.
pozdr,
farm
