oduck pisze: ↑04 gru 2021, 09:44
Dalej będzie tylko lepiej
A gra jest taktyczna również dlatego, że nikt nie wie, jakie karty czają się w talii. I to też jest super.
Na to wygląda. Za mną druga i trzecia partia. Druga potoczyla się ekspresowo i zakończyła po pierwszym sprawdzeniu dominacji. Chłopaki się zagapili.. udane sprawdzenie.. każdy w swoim sojuszu.. 5 punktów dla mnie.. cześć i czołem.
Było trochę zamotki.. "armie się liczą, nie drogi.. drogi też.. Też? No.. sprawdzę.. no też.. qrna wygrał.. oszukali nas."
I tak to przekonaliśmy się, że i w trzyosobowej rozgrywce też warto zmieniać sojusze. I dlaczego się to robi... bo przed samą rozgrywką m.in. takie pytanie/twierdzenie padło: "Jak gramy w trzech to każdy będzie miał swój sojusz i nie będzie się opłacało co zmieniać.. bo po co.." No to się pokazało po co..
Trzecia partia już uwazniejsza.. patrzylismy na swoje, ale już rozgladalismy się na boki. I konkluzja generalna się pojawiła u wszystkich: jakie to jest sprytne i różne od wszystkiego w co graliśmy do tej pory (nikt z nas nie grał w żadnego paxa, szczytem złożoności to chyba Brass, w którego grywamy, jeden kumpel grywa w Twilight Struggle). Mała w sumie gra, zasady bazowe proste, bo de facto: kupujesz kartę, zagrywasz kartę. Tyle. Ale kilka sprytnych zabiegów robi tam mega robotę. I wszystkie w zasadzie działają w podobny sposób: nakładają się na siebie jak rownolegle światy/warstwy.
Masz swój dwor/plemię, ale masz równocześnie sojusz, których rownocześnie pilnujesz. Rozpatrujac dominację, co do zasady zależy ci aby twój sojusz wygrał, ale jednak kalkulujesz, bo może jedak lepiej jak twojemu sojuszowi się nie powiedzie i zapunktujesz z przewag? Na plaszczyzny dworu i sojuszu nakłada się kolejna warstwa - preferowany aspekt. Manipulujesz nim, multiplikujac złożoność perspektywy, która zarzadzasz w grze, itd.
Nawet sama idea gry jest w podobny sposob opracowana: niby masz dwie zasady bazowe, a rozpatrujesz je z uwzgledniem zbioru bonusowych zagrań zmieniających się w zależności od okoliczności (warunkow). Masz limity kart, które ulegają nieustannym zmianom. Masz swobodę pomiędzy kartami a regionem, ale zasada obalenia jest jej zaprzeczeniem.
Bardzo to sprytne i w zadziwiający sposób buduje złożoność gry (wieloaspektowość). W tym byliśmy najbardziej zgodni. A druga spójna konkluzja była taka, że w tych trzech partiach nawet nie poznaliśmy możliwości tej gry.. trochę jak w szachach.. nauczyłeś się zasad, zagrałeś trzy partie i.. tyle. Nadal nic o grze nie wiesz..
To poczucie niedosytu dominowalo. U mnie pojawiło się coś jeszcze, co lubię w planszowkach. Po odejściu od stołu, moje myśli przyjemnie orbitują wokół rozgrywki.. co by było jakbym zagrał to.. albo tamto.. A jakby tu zrobić to i to, to co by się wydarzyło..
Bardzo to uczucie lubię, ale ono wcale częste nie jest. Gram dla przyjemności, która zazwyczaj kończy się z chwilą złożenia planszy. Było miło, do następnego razu. Pax się tu wyróżnił, przy czym gra w mojej ocenie jest bardziej taktyczna niż strategiczną, stad wszelką refleksją typu obmyślanie strategii (Jak np w szachach) jest raczej bezcelowa. Pisząc tu o tych przemyśleniach, mam na myśli pewnego rodzaju przedłużenia skupienia w czasie i przestrzeni.. namotalem coś.. nevermind..
Tak, że tak. Pax pierwsze wrażenia bardzo na plus. Jest zgodnie z oczekiwaniami, które były z mojej strony wysokie. Może jest nawet powyżej oczekiwań? Gra siadla, będzie grana. Ma wszystkie cechy do wpisania się w grę roku i wjazd do mojego osobistego top5.
Był wątek ceny. No drogo, ale wrażenia so far w pełni mi to rekompensują. No jest radość, co tu dużo gadać..
Ps. Jedno zaskoczenie negatywne. Kupiłem wersję z dodatkowymi monetami. Mnie się szalenie podobają, robią dodatkowy klimat. Ale kumple zgodnie oswiadczyli, że lepiej dzialają tekturowe monetki, bo można trzymać je w stosach i nie rozwalają się po stole..
no i zadowól tu wszystkich. Tak że tego.. jak kupujecie Pamir, kupcie może najpierw w base.. jeśli się spodoba, to po co generować dodatkowe koszty?
