GRY-PLANSZOWE.pl

z LCG to nie do końca dojenie kasy. Zwykle im dalej w las (cykle) tym lepiej, autorzy lepiej poznaja mozliwosci systemu ktory stworzyli.
Koszty wejscia sa duze jak sie wchodzi w juz trwajacy system, ale nie ma tez przymusu nadrabiania.
Dla mnie to bardziej abonament, place regularnie (dodatki) a w zamian za to mam wiecej mozliwosci w ulubionym systemie.
Czy abonament na kanał sportowy to tez dojenie kasy ?

Nie dostanę w sensownej i pewnie dlatego w Nemezis nie zagram. W zasadzie core można kupić. Nie są to duże pieniądze. Ale jak się zastanowię to wole za te pieniądze kupić coś innego albo jakiś dodatek do Eldritch. Przynajmniej to mam ogarnięte, a że gra mi się ok, to nie widzę sensu iść w kolejną grę z motywem Cthulhu. Zwłaszcza, że jak piszesz, żeby mieć pełny fun to trzeba tych dodatków nakupić. Raczej takich pieniędzy nie zainwestuje. Już na Zombicide BP i dodatkach się przejechałem. Dobrze, że jakoś wyprzedałem to wszystko w niezgorszych cenach, bo byłbym sporo w plecy...

kamron6 pisze: ↑05 cze 2019, 19:25 Gry akcji, sportowe i wyścigowe nie mają odpowiednika w planszówkach, więc jak ktoś chce porobić coś relaksującego i odmóżdżającego solo to faktycznie gry komputerowe tu wygrywają.

Są gry planszowe, które są wyścigowe, zarówno turowe, jak i w czasie rzeczywistym Natomiast bardzo mało jest gier sportowych....

Myślę że planszowe gry sportowe to po prostu sporty drużynowe

Podbijam temat. Moze znajdzie sie ktos ze swiezym spojrzeniem.

Jak motywujecie sie do grania solo bez pradu zamiast robic cos co przynosi satysfakcje szybciej typu gra video, ksiazka czy serial/film? Mam wolny weekend wiec mi sie przyda inspiracja zeby znalezc sile to rozkladac.

Halloween pisze: ↑26 wrz 2020, 11:58 Podbijam temat. Moze znajdzie sie ktos ze swiezym spojrzeniem.

Jak motywujecie sie do grania solo bez pradu zamiast robic cos co przynosi satysfakcje szybciej typu gra video, ksiazka czy serial/film? Mam wolny weekend wiec mi sie przyda inspiracja zeby znalezc sile to rozkladac.

Gram solo głównie w takie gry, które dają mi inne doświadczenie, niż gra na PC. Chodzi tu o wszelkie gry z istotnym elementem losowym. Podam przykład Robinsona - rzucamy kośćmi przy wykonywaniu akcji (jeśli chcemy) i przy pogodzie. Do tego wychodzą losowe wydarzenia. To dla mnie wystarczająco buduje napięcie. Podobnie Gloomhaven - tu nie ma kostki, ale losowo wychodzą karty modyfikatorów ataku oraz kary akcji potworów. Niemniej, wygrywają emocje przy turlaniu kostek.

Co do pozostałych gier, to zazwyczaj solo gram głównie w celu masterowania gry. Ale ... tu lista jest krótka, ponieważ wielu fajnych gier staram się nie masterować, ponieważ potem ... nie mam z kim grać (zbyt duża różnica umiejętności). Już tak "zepsułem" kilka gier i pozostało mi tylko sportowe granie na BGA.

Halloween pisze: ↑26 wrz 2020, 11:58 Podbijam temat. Moze znajdzie sie ktos ze swiezym spojrzeniem.

Jak motywujecie sie do grania solo bez pradu zamiast robic cos co przynosi satysfakcje szybciej typu gra video, ksiazka czy serial/film? Mam wolny weekend wiec mi sie przyda inspiracja zeby znalezc sile to rozkladac.

Jeżeli czuje, że potrzebuje motywacji do zrobienie czegoś co ma mi dostarczyć zabawy / rozrywki / odprężenia to tego po prostu nie robie. To jest jak ze sportem / ćwiczeniami czy wyjściem do teatru, jeżeli masz na chwilę obecną chęci, czas i wiesz, że sprawi ci to przyjemność to nie będzie ważne ile to zajmie, jak "daleka będzie droga" , po prostu to robisz beż żadnej dodatkowej motywacji.

Z grami solo zasiadam sobie do biurka, gdzie mam kompa, uruchamiam sobie muzykę, serial lub coś podobnego co nie będzie mnie zbytnio rozpraszało, dodatkowo może jakieś piwko i tyle mi wystarczy .

W grach planszowych solo często wyznaczam sobie dodatkowe ogóle cele typu... wygrać wszystkimi korporacjami w terraformacji marsa, przejść wszystkimi postaciami na wszystkich poziomach trudności itp. jak kończą się ogólne cele no to przychodzi czas na dodatki.

Swego czasu dużo grałem w gry komputerowe, obecnie już coraz mniej ale dla mnie planszówki to jednak nieco inny rodzaj rozrywki, który daje mi coś innego niż gra video. Dla mnie tak samo błędne jest porównanie chociażby kina czy teatru, które mają swoje plusy i minusy, a wiele razy spotykam się z dziwnym przekonaniem jakoby jedno było lepsze od drugiego, czy np. całkowite zrezygnowanie z jednego na rzecz drugiego (wiadomo gusta są różne).

Obecnie mamy tak szerokie możliwości jeżeli chodzi o pasje i zainteresowania, że motywowanie się na siłę nie ma chyba zbyt wielkiego sensu, po prostu rób co ci na chwilę obecną sprawia przyjemność, odstaw, przynajmniej na jakiś czas to co wymaga od ciebie jakiejkolwiek dodatkowej motywacji, bo to chyba nie w tym rzecz .

Ja nie potrzebowałem planszówek solo, dopóki praca zdalna nie zmusiła mnie do przesiadywania przed kompem dłużej niż sam bym chciał.

Ponieważ ostatnią rzeczą, na którą miałbym ochotę było spędzanie jeszcze więcej czasu przed ekranem, z dłonią na myszce/klawiaturze, dewastując sobie nadgarstki, plecy i oczy, przesiadłem się na gry bez prądu również do samodzielnej rozgrywki.

Jest spoko. Z ludźmi lepiej. Ale daje radę.

Podobnie jak kolega wyżej. Pracuję przy komputerze, czytam artykuły na komputerze, oglądam youtube / filmy na komputerze i tak dalej - bardzo cenię sobie to, że planszówki pozwalają mi na rozrywkę offline. Więc kiedy mam ochotę pogłówkować przy jakiejś grze wieczorem, ale akurat brak (chętnego) towarzysza, to z przyjemnością siadam do partii solo.

Jeszcze kilka miesięcy temu w ogóle nie grałam solo, a jedyną w miarę atrakcyjną formą planszowania w pojedynkę był tryb ja kontra gra (Robinson, Upadek Rzymu). Granie na nabijanie punktów wydawało mi się mało atrakcyjne. Ale potem wypróbowałam kilka razy Klany Kaledonii, Osadników i Ucztę dla Odyna i również polubiłam takie granie. Jest to dla mnie jakaś forma łamigłówki i sposób na przetestowanie nowych strategii. Lubię też ostatnimi czasy najpierw sama poznać nowy tytuł i nauczyć się zasad na trybie solo (o ile jest taka możliwość), a potem wytłumaczyć mężowi / znajomym. (Kiedyś z mężem mieliśmy rytuał czytania razem instrukcji do nowych gier i wspólnego przechodzenia przez pierwsza partię, ale obecne podejście jest dużo bardziej efektywne w naszym przypadku).

kci83 pisze: ↑26 wrz 2020, 13:53

Halloween pisze: ↑26 wrz 2020, 11:58 Podbijam temat. Moze znajdzie sie ktos ze swiezym spojrzeniem.

Jak motywujecie sie do grania solo bez pradu zamiast robic cos co przynosi satysfakcje szybciej typu gra video, ksiazka czy serial/film? Mam wolny weekend wiec mi sie przyda inspiracja zeby znalezc sile to rozkladac.

Jeżeli czuje, że potrzebuje motywacji do zrobienie czegoś co ma mi dostarczyć zabawy / rozrywki / odprężenia to tego po prostu nie robie. To jest jak ze sportem / ćwiczeniami czy wyjściem do teatru, jeżeli masz na chwilę obecną chęci, czas i wiesz, że sprawi ci to przyjemność to nie będzie ważne ile to zajmie, jak "daleka będzie droga" , po prostu to robisz beż żadnej dodatkowej motywacji.

Obecnie mamy tak szerokie możliwości jeżeli chodzi o pasje i zainteresowania, że motywowanie się na siłę nie ma chyba zbyt wielkiego sensu, po prostu rób co ci na chwilę obecną sprawia przyjemność, odstaw, przynajmniej na jakiś czas to co wymaga od ciebie jakiejkolwiek dodatkowej motywacji, bo to chyba nie w tym rzecz .

No wlasnie nie do konca. O to chodzi, ze w dobie internetu jest zawsze wiecej wszystkiego co chcemy poznac niz jestesmy w stanie skonsumowac.
Zawsze jest cos co chce sie przeczytac, zagrac, obejrzec co wiecej ja juz nie zdaze w moim zyciu przeczytac, zagrac, obejrzec wszystkiego co bym chcial.

Wybiera sie to co jest latwiej i szybciej dostepne. Nawet ksiazki sa latwiejsze do konsumpcji niz gry bez pradu bo nie trzeba ich rozkładać, segregować i mozna je w dowolnym momencie przerywac wracając później do tego samego punktu.
Tym samym jestem ciekawy skad czerpiecie sile na granie takiego gloomhaven samemu.

Halloween pisze: ↑26 wrz 2020, 20:07 Wybiera sie to co jest latwiej i szybciej dostepne. Nawet ksiazki sa latwiejsze do konsumpcji niz gry bez pradu bo nie trzeba ich rozkładać, segregować i mozna je w dowolnym momencie przerywac wracając później do tego samego punktu.
Tym samym jestem ciekawy skad czerpiecie sile na granie takiego gloomhaven samemu.

Bo w danym momencie ma się ochotę i czas akurat na planszówkę, a nie grę video, książkę, film etc.

Halloween pisze: ↑26 wrz 2020, 20:07

No wlasnie nie do konca. O to chodzi, ze w dobie internetu jest zawsze wiecej wszystkiego co chcemy poznac niz jestesmy w stanie skonsumowac.
Zawsze jest cos co chce sie przeczytac, zagrac, obejrzec co wiecej ja juz nie zdaze w moim zyciu przeczytac, zagrac, obejrzec wszystkiego co bym chcial.

Wybiera sie to co jest latwiej i szybciej dostepne. Nawet ksiazki sa latwiejsze do konsumpcji niz gry bez pradu bo nie trzeba ich rozkładać, segregować i mozna je w dowolnym momencie przerywac wracając później do tego samego punktu.
Tym samym jestem ciekawy skad czerpiecie sile na granie takiego gloomhaven samemu.

Osobiście pamiętam czasy jak na dyskietkach (często kilkunastu) kopiowało się gry, później je instalowało na starym kompie, cały proces potrafił zajmować więcej niż długość samej gry, do kina chodziło się ze znajomymi na nogach np. 2 godziny, a później film trwał mniej.

Mam na "swojej liście" filmy, które chce obejrzeć, może kilka gier w które chce zagrać, jednak nie mam obecnie na to ochoty... czy powinienem zapytać jak mam się do tego zmotywować?! Twój punkt do rozrywki, odpoczynku, zabawy nie powinien być określony przez zewnętrzną motywacje, jeżeli jest inaczej to znaczy, że tak naprawdę nie chcesz tego robić, albo po prostu się do tego zmuszasz.

Jeżeli nie mam ochoty na grę video, film czy na grę planszówkową to tego nie robie i nie pytam nikogo o motywacje, bo w tym momencie robie coś innego co mi sprawi przyjemność. Zarówno gry video jak i planszówki są dłuższe i krótsze, są gry video, które do ukończenia będą wymagały od ciebie poświęcenie większej ilości czasu i zaangażowania, wtedy np. uruchamiasz cos szybszego, prostszego, tak samo jak planszówki. Mogę rozłożyć na biurku gre, przerwać ją kiedy tylko chcę i wrócić do niej np. na drugi dzień i w niczym mi to nie przeszkadza. Nie zawsze to co jest szybsze do konsumpcji jest lepsze.

Zastanawiam się jakich odpowiedzi związanych z motywacją oczekujesz... "gra jest świetna i dłuższy czas na jej rozłożenie to rekompensuje" ?

Oczywiście, że filmy na youtube czy książki łatwiej zacząć i przerwać, niż grę planszową, ale kluczowa jest jakość, co mi po słabej książce, jak mogę zagrać w grę, która sprawia mi mnóstwo frajdy. Odnośnie porównania gier video i solo planszówek, to dodając do argumentów przedmówców, to ja lubię bardzo obcować z planszówkami, może nie uznaję ich za dzieło sztuki, ale często grafiki, czy elementy sprawiają mi dużo przyjemności i fizyczne położenie mepla jest fajniejsze, niż WSAD
Są też gry, które mają średni sens grania w kilka osób, np. Paladyni z Zachodniego Królestwa mają poziom interakcji bliski interakcji bociana z wielorybem Gry gram z kimś to i tak gramy solo, a akurat automa w Paladynach jest wyśmienita.

Ja bym jeszcze spróbował ugryźć temat z innej strony, tzn. co nas motywuje do grania solo w planszówki w ogóle, nie tylko na zasadzie wyboru między nimi a konkurencją w postaci filmów/książek/gier video, zwłaszcza że dla mnie gra planszowa i książka to są rzeczy, które się uzupełniają a nie ze sobą konkurują.

Myślę sobie o tym w kontekście stopnia zaangażowania graczy w poznawanie nowych tytułów. Jest wiele gier, co do których wiem, że jeśli ja ich na stół nie wyjmę, to nikt inny tego nie zrobi(*). Albo gdy ma się taką ekipę, która owszem, pogra, ale tylko wtedy, gdy my im grę wytłumaczymy, bo sami z siebie niczego nie zainicjują. Czy zatem popularność gier solo nie jest też jakąś wypadkową tego typu sytuacji? Jeśli sami lubicie eurasy a najlepszy wasz kumpel preferuje gry wojenne, to czy łatwiej jest wam "zmusić się" do zagrania w jego gry, wiedząc, że to nie wasz typ rozgrywki (ale wychodząc z założenia, że lepiej pograć z kimś niż samemu), czy może jednak mówicie "pas" i rozkładacie sobie jakiś wieloosobowy pasjans? Świadomość tego, że dany tytuł komuś się nie podoba i ta osoba gra ze mną tylko z grzeczności, jest jak dla mnie ogromnym demotywatorem już nawet wtedy, gdy tłumaczę takiej osobie zasady, o samej rozgrywce nie wspominając. Wówczas rzeczywiście zastanawiałbym się na inną formą spędzenia wolnego czasu. Chyba za bardzo lubię to swoje hobby i jeśli ja mam ogromne parcie na jakąś grę a widzę, że druga strona nie wykazuje prawie żadnego zaangażowania, to ja osobiście czuję się z tym... może nie źle, ale co najmniej dziwnie.

(*) - licząc się z tym, że gra się grupie nie spodoba i zostanę z dylematem - sprzedać, czy zostawić do rozgrywek solo.

kci83 pisze: ↑26 wrz 2020, 21:49

Zastanawiam się jakich odpowiedzi związanych z motywacją oczekujesz... "gra jest świetna i dłuższy czas na jej rozłożenie to rekompensuje" ?

Jakbym wiedzial to bym nie pytal.

Skoro tez masz inne zajecia to co powoduje, ze rozkladasz gre zamiast wygodnie puscic film? Ze oczy bola po pracy i nie chce sie na nic patrzec ani czytac a lepiej poturlac kostkami na stole?
Ba, co powoduje, ze ludzie rozkladaja nty raz ta sama gre jak maja filmy do obejrzenia, ktorych nie widzieli ani razu.

Wszystko tyczy sie gry solo, spotkanie ze znajomymi w zwiazku z gra to wartosc sama w sobie.

Halloween, a jak się motywujesz do obejrzenia ponownie tego samego filmu, jeśli masz mnóstwo innych, jeszcze nie widzianych?

Halloween pisze: ↑26 wrz 2020, 11:58 Podbijam temat. Moze znajdzie sie ktos ze swiezym spojrzeniem.

Jak motywujecie sie do grania solo bez pradu zamiast robic cos co przynosi satysfakcje szybciej typu gra video, ksiazka czy serial/film? Mam wolny weekend wiec mi sie przyda inspiracja zeby znalezc sile to rozkladac.

Jak masz się motywować to lepiej sobie odpuść. Gra się dla przyjemności. Jak tego nie czujesz to lepiej:

Halloween pisze: robic cos co przynosi satysfakcje szybciej typu gra video, ksiazka czy serial/film

Nie katuj się graniem solo. Jeżeli kiedyś poczujesz, że chcesz pograć solo to właśnie będzie ta motywacja, którą teraz na siłę szukasz.

Osobiście moja motywacja do planszówki w wersji solo wynosi dokładnie zero. Nie mam najmniejszej ochoty na taką rozgrywkę. Bez fizycznego współgracza zbyt wiele traci. Nawet przy najlepszej automie.

Szukanie motywacji do grania w gry planszowe solo...

To wygląda tak, jakbyś szukał motywacji do ćwiczeń, bo to dobre dla zdrowia i musisz schudnąć, ALE Ci się nie chce.

O to chodzi? Myślisz, że gra solo będzie rozwijająca dla Ciebie, ale nie chce Ci się grać? Albo chcesz grać, ale nie masz z kim, a samemu już Ci się nie chce?

W każdym przypadku, jeśli czegoś nie chcesz teraz, to może zechce Ci się innym razem. Nic na siłę. Ale jak to mówią, najtrudniejszy pierwszy krok, nawet jak Ci się nie chce to spróbuj, zrób ten pierwszy krok, rozłóż grę, zacznij. W najgorszym przypadku po 5 minutach złożysz ją i zajmiesz się czymś innym, a w najlepszym złapiesz przynętę i spędzisz miło czas.

mikeyoski pisze: ↑27 wrz 2020, 15:39 Osobiście moja motywacja do planszówki w wersji solo wynosi dokładnie zero. Nie mam najmniejszej ochoty na taką rozgrywkę. Bez fizycznego współgracza zbyt wiele traci. Nawet przy najlepszej automie.

I tutaj się mylisz. Nie każda gra potrzebuje gracza-przeciwnika. Doskonałym przykładem jest This War of Mine! Gra która lepiej spisuje się solo niż w większą ilość osób (bo to coop). Gra 7th Continent, D-Day dice, Detektyw, Zaginiona Ekspedycja, Mage Knight, Sherlock Holmes Detektyw doradczy... pełno jest gier świetnych solo - trzeba tylko znaleźć coś dla siebie.

Halloween pisze: ↑27 wrz 2020, 11:34

kci83 pisze: ↑26 wrz 2020, 21:49

Zastanawiam się jakich odpowiedzi związanych z motywacją oczekujesz... "gra jest świetna i dłuższy czas na jej rozłożenie to rekompensuje" ?

Jakbym wiedzial to bym nie pytal.

Skoro tez masz inne zajecia to co powoduje, ze rozkladasz gre zamiast wygodnie puscic film? Ze oczy bola po pracy i nie chce sie na nic patrzec ani czytac a lepiej poturlac kostkami na stole?
Ba, co powoduje, ze ludzie rozkladaja nty raz ta sama gre jak maja filmy do obejrzenia, ktorych nie widzieli ani razu.

Wszystko tyczy sie gry solo, spotkanie ze znajomymi w zwiazku z gra to wartosc sama w sobie.

U mnie to wygląda tak, że nie mam ochoty, motywacji do gry czy obejrzenia filmu wtedy siadam do planszówek i odwrotnie (nic na siłę).
Granie solo... odejmij pierwiastek drugiej osoby i dodaj pozostałą część, czyli to co lubisz w planszówkach. Film czy gra video nie jest dla mnie odpowiednikiem dla planszówki, są to zupełnie inne wrażenia nawet gając solo, więc "wygoda" nie ma tu dla mnie znaczenia, liczy się to na co mam obecnie ochotę i nie potrzebuje do tego motywacji.

Jeżeli nie masz chęci lub potrzebujesz motywacji do zrobienia czegoś co na starcie będzie od ciebie wymagało nieco własnego wkładu i czasu to znaczy, że na chwilę obecną dane zajęcie czy rozrywka nie jest tego warta. Chcesz zagrać w takiego gloomhavena ale odstrasza cię samo przygotowanie do rozgrywki, to znaczy, że sama rozgrywka nie jest dla ciebie na tyle satysfakcjonująca aby zrekompensowała wkład w jej przygotowanie.

Według mnie wszystko sprowadza się do tego na co masz ochotę w danym momencie, mogę przysypiać oglądając film, grając w grę, czytając książkę czy rozkładając planszówkę będąc zmęczony po pracy... i nie wybieram tutaj co jest szybsze, wygodniejsze tylko to co uważam, że na daną chwilę sprawi mi większą przyjemność.

Golfang pisze: ↑27 wrz 2020, 16:22

mikeyoski pisze: ↑27 wrz 2020, 15:39 Osobiście moja motywacja do planszówki w wersji solo wynosi dokładnie zero. Nie mam najmniejszej ochoty na taką rozgrywkę. Bez fizycznego współgracza zbyt wiele traci. Nawet przy najlepszej automie.

I tutaj się mylisz. Nie każda gra potrzebuje gracza-przeciwnika. Doskonałym przykładem jest This War of Mine! Gra która lepiej spisuje się solo niż w większą ilość osób (bo to coop). Gra 7th Continent, D-Day dice, Detektyw, Zaginiona Ekspedycja, Mage Knight, Sherlock Holmes Detektyw doradczy... pełno jest gier świetnych solo - trzeba tylko znaleźć coś dla siebie.

Sęk w tym, że nie chce mi się szukać. Nie odczuwam żadnej potrzeby ani przyjemności gry solo. I nie chodzi mi o to czy będzie tam automa czy inne rozwiązanie. Jak już chcę pograć solo to wybiorę kompa/konsolę.

Po co się motywować jak nie mam weny do grania? Wychodzę z założenia, że jak już siadam do gry to muszę być wypoczęty i mieć czas oraz chęci. Już przerabiałem, że byłem zmęczony i gra się wlekła i przestawał być fajna, popełniałem błędy w regułach co mnie frustrowało, albo nie kończyłem zwyczajnie gry. Wolę zagrać raz na jakiś czas i mieć z tego frajdę, niż 3 razy się męczyć przy grze gdzie czas goni bo jutro trzeba wstać a dopiero pół scenariusza lub oko leci, mózg nie pracuje jak należy. Co to za przyjemność z gry? Dla mnie żadna.

mikeyoski pisze: ↑27 wrz 2020, 18:58 Sęk w tym, że nie chce mi się szukać. Nie odczuwam żadnej potrzeby ani przyjemności gry solo. I nie chodzi mi o to czy będzie tam automa czy inne rozwiązanie. Jak już chcę pograć solo to wybiorę kompa/konsolę.

Do niedawna podzielałem Twój pogląd, ale zagrałem solo w The Edge Dawnfall i bardzo mi się spodobało. Nie ukrywam, że do stołu siadałem sam niechętnie, ale, że dziewczyna miała goniące deadline, więc nie było wyboru. Ten tryb tak bardzo mi się spodobał, że przez chwilę zacząłem myśleć o zakupie Mage Knight tylko pod niego. Jednak pomalowane figurki w tej grze skutecznie mnie odwiodły od tego zamysłu. Oczywiście nie oznacza to, że będę faworyzował taki tryb grania (na szczęście moja dziewczyna uwielbia te same gry co ja, więc nie ma takiej potrzeby), ale jako alternatywa dla kompa z miłym spędzaniem czasu nad planszą i kochanym plastikiem i kartonikami, jak najbardziej.

Ale o co chodzi z tym pomalowanymi figurkami od MK? Źle się nimi gra czy co? Gra cokolwiek traci? Zawsze możesz je samodzielnie pomalować