Ja miałem przykre doświadczenia bo jako mały chłopiec dostałem w jakiś sposób szachy. Okazało się, że całkiem nieźle gra w nie mój ojciec bo przyszło mu spędzać dzieciństwo w sąsiedztwie radzieckiej jednostki a rosjanie to grać w szachy akurat potrafią
tak więc kilku trików się nauczył. No i aby zagrał ze mną musiałem go wybłagać po czym dostawałem łupnia bez jęknięcia i wytłumaczenia. Ostatnią partię zagrałem w wieku 9 lat. Do szachów wróciłem już po tym jak zaczął się u mnie szał na planszówki i nauka musiała się zacząć od nowa bo tłumaczenie w stylu że wiem jak się co rusza i znam kilka ruchów to nawet w grze z komputerem sie nie przyda 
dla dzieci i młodzieży polecam serie trzech książek pani Mirosławy Litmanowicz. Jako dzieciak przerobiłem je i naprawdę poczułem się mocny. No ale nie dane mi było rozprawić z dziecięcym koszmarem. Nie mam jeszcze swoich dzieci ale zdarza mi się pogrywać z cudzymi i wiem, że to może być przyjemne. Tym bardziej kiedy gramy ze swoimi pociechami. Każda forma spędzania wolnego czasu z dziećmi w przyszłości zaprocentuje
