Bo to przesyłka morska jest
30-60 dni - tyle podaje na swojej stronie GMT jeśli idzie o czas dostawy tą drogą.
Myślałem, że napiszesz coś bardziej odkrywczego
No dobra, Tatuś Clown poczytał przepisy i się teraz będzie mądrzył. Gra na pewno wieloaspektowa, chociaż dotyczy tematu znanego. Przy okazji warto zerknąć i poczytać dyskusje na BGG oraz Consimworld dotyczące tego, czy gra nie jest aby tworem „propagandy” GMT i czy nie dzieli graczy na lepszych Amerykanów i gorszych Islamistów (w instrukcji jest nawet fragment o tym jak definiować Islamistę dla potrzeb tej gry).
Na początek – kraje lub regiony wyróżnione są wg kilku kategorii – religia (muzułmańskie, niemuzułmańskie i Iran), zarządzanie, zasoby, stosunek do Amerykanów (kraje muzułmańskie), postawa w stosunku do terrorystów (kraje niemuzułmańskie). Same Stany Zjednoczone również przejawiają określony stosunek do działań ekstremistów islamskich – twardy lub miękki. Warto wiedzieć, że obie postawy mają swoje plusy i minusy, więc zdecydowanie się na konkretną opcję pociąga za sobą określone konsekwencje. Oczywiście mamy także tor amerykańskiego prestiżu, który uzależniony jest od przeprowadzanych przez nich działań. W grze mamy także kostki reprezentujące wojska oraz cylindry symbolizujące komórki terrorystyczne. Bardzo ciekawy mechanizm występuje przy umieszczaniu tychże elementów na planszy. Amerykanie mogą wysyłać wojska do krajów muzułmańskich co zapewni im zmianę reżimu w sposób automatyczny i może przyczynić się do poprawy bądź pogorszenia prestiżu, ale z drugiej strony ataki na regiony w których występują terrorystyczne komórki wiąże te siły. Może to w konsekwencji wpływać na ograniczenie ilości kart na ręce. Z kolei fundamentaliści i ich komórki są w różny sposób sponsorowani i zbyt rozległe działania również mogą ograniczyć rękę gracza islamskiego.
Obie strony maja do dyspozycji szereg działań – strona amerykańska działa zarówno militarnie jak i politycznie oraz gospodarczo. Islamiści przede wszystkim starają się destabilizować rządy w krajach muzułmańskich i zmieniać ich stosunek do amerykańskiej polityki.
Jak na Card Driven Game przystało, mechanikę napędza 120 (lub 110, bo są jakieś rozbieżności w tym co jest w instrukcji, a tym co jest oficjalnie napisane na stronie GMT) kart, wyróżnionych liczbą punktów operacyjnych oraz zdarzeniami. Rozgrywka przebiega w sposób następujący – najpierw gracz islamski zagrywa dwie karty, potem gracz amerykański i tak aż do zużycia całej ręki. Amerykanin może przetrzymać bądź wymienić ostatnią kartę na ręce. Po zakończeniu zagrywania kart rozstrzyga się ataki terrorystyczne. Podobnie jak w Twilight Struggle tutaj zagrywając kartę z wydarzeniem dla przeciwnika decydujemy, co rozgrywane jest najpierw.
Granie karty na punkty operacyjne umożliwia Amerykanom:
- poprawę zarządzania danym krajem
- wysyłanie wojsk
- niszczenie komórek terrorystów
- ostrzeganie przed atakami terrorystów
- zmianę postawy Stanów Zjednoczonych w stosunku do terrorystów
Islamiści mogą po zagraniu karty:
- rekrutować nowe komórki terrorystyczne
- przemieszczać bądź usypiać komórki
- wszcząć dżihad
- zaplanować ataki terrorystyczne
Istotne, że w zależności od jakości zarządzania danego państwa różne są możliwości działania obu adwersarzy. Islamiści muszą dla prawie każdej swojej operacji rzucać kością, a szansa sukcesu jest tym większa, im słabiej zarządzany jest dany kraj. Natomiast Amerykanie mogą zagrywać karty o określonej wartości operacyjnej w zależności od jakości zarządzania w danym kraju. Im gorzej zarządzany, tym wyższą wartość operacyjną karty należy zagrać.
To na razie tyle – przepisy raczej solidne (przynajmniej na sucho), interesujące zagadnienia taktyczno – techniczne, przede wszystkim także odmienne cechy obu przeciwników, co determinuje odmienny sposób grania.
"Cała kraina gier jest oczywiście krainą maniactwa, a jednak rejon gier naśladowczo-wojennych jest w tej krainie bardziej maniacki niż inne rejony. Jak na mój gust, jest to już 'konik' posunięty zbyt daleko, hermetyczny, bez przyszłości."
