GRY-PLANSZOWE.pl

Zakładam ten temat aby zaspokoić własną ciekawość. Stworzenie własnej dobrej gry to masa własnego wolnego czasu. Czasu na: wymyślenie założeń, stworzenie prototypu, znalezienie i namówienie do gry testerów, testy, poprawienie kolejnej wersji prototypu, szukanie wydawcy, nakładanie poprawek które chciałby wydawca, testowanie tych poprawek, negocjowanie umowy, angażowanie się w proces promocji. Po wydaniu istnieje też ryzyko, że gra spotka się z krytyką, z którą projektant będzie musiał się użerać i fizycznie i psychicznie. Często może się okazać, że pomimo najszczerszych chęci prototyp jest do kitu. Dobrze jak sam projektant to zauważy na którymś z etapów gry, gorzej gdy zweryfikuje to rzeczywistość – np. nieodpowiadające na maile wydawnictwa, albo odpowiadające, że projekt im się nie podoba. Wówczas u takiej osoby może narastać poczucie straconego czasu. Co powoduje ludźmi, że chce im się tworzyć gry? No nie jest to chyba przewidywany zarobek w granicach 2 % za grę? Czyżby chęć zdobycia prestiżu wśród znajomych i rodziny? Potrzeba samorealizacji i zapisania się chociażby w drobny sposób w historii świata? Zbytek wolnego czasu? Hobby? Co o tym sądzicie?

Zapewne zaczyna się od hobby w większości przypadków. Ludzie robią wiele rzeczy, które nie przynoszą pieniędzy a "marnują" sporo czasu. Człowiek ma coś w sobie co go pcha do projektowania, bo jest to bardzo satysfakcjonujące zajęcie niezależnie od kalibru projektowanej rzeczy. Do tego grając w gry planszowe, dużo osób wpada na swoje pomysły - coś co mi by się podobało, w co sam chciałbym zagrać, czego jeszcze nie było - stąd już tylko krok do domowego klejenia prototypu, a jak już się coś stworzy i jest dobre, dlaczego nie spróbować coś z tym zrobić?
Tak sobie to wyobrażam, sam mam w szufladzie kilka prototypów i co jakiś czas mam ochotę zrobić z nimi coś więcej.

Witam i pozdrawiam, gdyż jest to mój pierwszy post na forum:) Ja postanowiłem zaprojektować grę i wysłać ją na konkurs do Galakty z dwóch prostych powodów. Po pierwsze nigdy nie dawało mi spokoju, to że każdy mój projekt lądował w szafie, a po drugie wolę grać w stworzone przez siebie gry.

Nalilou pisze:po drugie wolę grać w stworzone przez siebie gry.

No to chyba nie grasz za wiele (póki co)? ;>

Głównie hobby Zawsze miałem "ciekawe" pomysły co do różnych projektów gier PC itp. ale z racji całkowitego braku wiedzy w tym zakresie, nie byłem w stanie ich nawet zacząć, stąd od czasu, kiedy zacząłem się bawić planszówkami pomyślałem: kurcze... a dlaczego nie przelać tego na planszę? I tak się zaczęło. To naprawdę fajna zabawa, ale wymaga tony cierpliwości i ciągłego motywowania się do działania (co niestety nie zawsze się udaje).

Trochę tych gier jest/było:) Wszystko lądowało w szafie lub w koszu po paru grach. Pisząc o swoich grach mam na mysli ich prototypy, którymi grałem tylko w gronie swoich znajomych.

Powodów jest wiele, np.:
wymyślam coś czego jeszcze nie było i może się spodobać innym,
wymyślam coś co mi się podoba i może innym też,
wymyślam coś co może być lepsze od istniejących podobnych gier,
wymyśla się coś samoczynnie, wierci mi w głowie, że warto przetestować, temat nawet pasuje, ludziom się pewnie spodoba. No, stary, rób mnie!

Generalnie osobnicy z genem twórczości (artyści, rzemieślnicy, koła gospodyń wiejskich) czasem tworzą z samego popędu tworzenia.

Ouragan pisze: No nie jest to chyba przewidywany zarobek w granicach 2 % za grę?

Jeżeli nakład jest duży, to nawet te 2% może dać niezłą kwotę.

MichalStajszczak pisze:

Ouragan pisze: No nie jest to chyba przewidywany zarobek w granicach 2 % za grę?

Jeżeli nakład jest duży, to nawet te 2% może dać niezłą kwotę.

O jakim nakładzie mówisz? 10 tys egzemplarzy? Takie nakłady osiągają jedynie na prawdę hity hitów. No zawsze można mieć nadzieję, że jest się wyjątkowym i to właśnie mój prototyp jest hitem hitów. Dlatego wydaje mi się, że chyba tylko wielcy optymiści jako na powód tworzenia wskażą zarobek.

nie mierzmy wszystkiego miarą naszego karłowatego ryneczku...

ale fakt, zawodowych designerów nie ma aż tak wielu - częściej jest to dodatkowe zajęcie wynikające w hobby bądź zawodu ( matematyk, pedagog)

Ouragan pisze:O jakim nakładzie mówisz? 10 tys egzemplarzy? Takie nakłady osiągają jedynie na prawdę hity hitów.

Bez przesady. Nie wiem, czy grę Rancho można uznać za "hita hitów", a 10 tys. sprzedało się w trzy miesiące.

MichalStajszczak pisze:

Ouragan pisze:O jakim nakładzie mówisz? 10 tys egzemplarzy? Takie nakłady osiągają jedynie na prawdę hity hitów.

Bez przesady. Nie wiem, czy grę Rancho można uznać za "hita hitów", a 10 tys. sprzedało się w trzy miesiące.

No tak gry dla dzieci to moze byc faktycznie inna inszość. Może z punktu finansowego jak tworzyć to właśnie gry dla dzieci?

Autorze tematu, pytasz pasjonatów po co Tworzą swoje gry.

Spytaj np.kogoś kto gra w domu na gitarze i próbuje komponować swoje utwory- nie zostanie gwiazdą,jego dzieło może się nie nadawać
do publikacji dla szerszego grona- ale co z tego, robi coś co sprawia mu przyjemność i daje satysfakcje-nawet gdyby miał grać tylko dla 5 znajomych,wkładał w to swoje pieniądze i nie miał szans na ich zwrot.Pasja to pasja-nie istotne czy się finansowo zwraca

Myślę, że to po prostu megalomania. Myślimy że jesteśmy tacy zajebiści, że jak
wydamy naszą grę to świat padnie do naszych stóp i będzie błagał byśmy nim
rządzili. Do tego 2% z miliona to lekko ponad miliard co daje nam czołową 10-tkę
wśród najbogatszych Polaków. Potem przestajemy być megalomanami, zamiast gier
robimy dzieci i przygoda się kończy. Przy najmniej na jakiś czas

Dominusmaris pisze:Do tego 2% z miliona to lekko ponad miliard co daje nam czołową 10-tkę
wśród najbogatszych Polaków.

Trochę się pogubiłem bo wychodzi 50tys. zł za grę. Chyba, że chodziło o biliona zamiast miliona...

lacki2000 pisze:

Dominusmaris pisze:Do tego 2% z miliona to lekko ponad miliard co daje nam czołową 10-tkę
wśród najbogatszych Polaków.

Trochę się pogubiłem bo wychodzi 50tys. zł za grę. Chyba, że chodziło o biliona zamiast miliona...

A mi się wydaje, że chodziło o mocny sarkazm

Samo wyszło

A tak serio to zawsze tak miałem, że angażując się w jakieś hobby robię coś dla innych: a to system ligowy dla graczy go, prelekcje w ramach grupy .net w Warszawie, recenzje zacząłem pisać i nagrywać z tego samego powodu. Z Magnum Sal to był zbieg okoliczności i szczęście, że spotkałem Filipposa z jego zacięciem i uporem. Parę protosów wpadło poza tym do szuflady. U mnie jest to chyba tworzenie dla samej radości tworzenia - a jak się uda coś wydać to jeszcze lepiej. Chociaż raczej projektuje się z myślą / marzeniem ze się uda wydać. Jeżeli ktoś to robi żeby zarobić kupę kasy to raczej daleko nie zajdzie

Teraz korci mnie pomysł na inny projekt związany z forum, ale najwcześniej się za to zabiorę latem - zobaczymy co z tego wyjdzie.

Część ludzi ma potrzebę tworzenia, a z osobowością twórczą ciężko wygrać Niektórzy to realizują coś pisząc, inni obmyślając gry (a po kilku piwach do tej drugiej grupy wpada pewnie większość planszomaniaków). Więc to z przymusu jest robione, a nie z chęci

yosz pisze:Samo wyszło

A tak serio to zawsze tak miałem, że angażując się w jakieś hobby robię coś dla innych: a to system ligowy dla graczy go, prelekcje w ramach grupy .net w Warszawie, recenzje zacząłem pisać i nagrywać z tego samego powodu. Z Magnum Sal to był zbieg okoliczności i szczęście, że spotkałem Filipposa z jego zacięciem i uporem. Parę protosów wpadło poza tym do szuflady. U mnie jest to chyba tworzenie dla samej radości tworzenia - a jak się uda coś wydać to jeszcze lepiej. Chociaż raczej projektuje się z myślą / marzeniem ze się uda wydać. Jeżeli ktoś to robi żeby zarobić kupę kasy to raczej daleko nie zajdzie

Teraz korci mnie pomysł na inny projekt związany z forum, ale najwcześniej się za to zabiorę latem - zobaczymy co z tego wyjdzie.

Nie dość, że odpowiedź na temat, to jeszcze "przypadkiem" się pochwaliłeś
Mistrz ;D

Ja pierwsze gry zacząłem robić bodaj na początku lat 90-tych. Powód był w zasadzie banalny - nie było takich gier. Pamiętam że często były to próby przenoszenia gier z C64 na planszę. Osobnym typem gier jakie masowo robiłem to gry przygodowe w zeszytach. Nie wiem jak taki typ gry nazwać, ale polegało to na tym, że każda kartka miała swój numer, jakąś ilustrację, opis i możliwe wyjścia z odnośnikiem do następnej strony.
A co moim zdaniem pcha do robienia gier? Chęć tworzenia czegoś, co innym się może spodobać i co spotka się z wyrazami podziwu. W gruncie rzeczy chodzi więc o zwykłą próżność. Pomijam tu oczywiście profesjonalistów, którzy robią to dla zarobku.

Ale samych osób które czy to amatorsko czy bardziej profesjonalnie coś tam projektują jak widać po ilości wejść na ten temat nie ma zbyt wiele. Ciekawe jaki jest to odsetek wśród graczy gier planszowych...

fidelpatcha pisze:Osobnym typem gier jakie masowo robiłem to gry przygodowe w zeszytach. Nie wiem jak taki typ gry nazwać, ale polegało to na tym, że każda kartka miała swój numer, jakąś ilustrację, opis i możliwe wyjścia z odnośnikiem do następnej strony.

Gry paragrafowe - w Polsce najbardziej znaną grą tego typu był Dreszcz

Dominusmaris pisze: robimy dzieci i przygoda się kończy. Przy najmniej na jakiś czas

Niestety nie dla wszystkich. Ja już mam rodzinę, dzieci, ale potrzeba projektowania gier wcale mi nie mija. Czasami naprawdę wolałbym zająć się czymś innym, zwłaszcza, że w moim środowisku gry planszowe uważane są za hobby dość infantylne, nie mówiąc już o ich wymyślaniu. Teraz też pracuję nad całkowicie niszowym projektem i właściwie robię to w tajemnicy. Kiedy jednak w głowę wejdzie jakiś pomysł nie potrafię przestać o nim myśleć. Oczywiście robię to bez żadnej nadziei na publikację, myślę, że nawet gdyby ktoś chciał coś wydać, to byłoby fajnie, ale jako autor nie miałbym chęci uczestniczyć w całej tej promocji. Kiedyś gdy w "Fantastyce"były organizowane konkursy literackie bodajże Maciej Parowski, zapewne w złudnej nadziei obronienia się przed zalewem grafomańskich tekstów, napisał do młodych twórców:" Jeśli nie musisz pisać to nie pisz". Otóż właśnie chodzi o to, że niektórzy muszą.

kwiatosz pisze:Część ludzi ma potrzebę tworzenia, a z osobowością twórczą ciężko wygrać Niektórzy to realizują coś pisząc, inni obmyślając gry (a po kilku piwach do tej drugiej grupy wpada pewnie większość planszomaniaków). Więc to z przymusu jest robione, a nie z chęci

O właśnie Potrzeba samorealizacji (wg Maslowa) albo tworzenia (wg Max-Neefa czy Murraya) należą do fundamentalnych potrzeb człowieka - chociaż niekoniecznie priorytetowych. Niektórzy mają tę potrzebę słabszą, inni silniejszą - jeśli u kogoś z dużą potrzebą tworzenia, zainteresowania i umiejętności podążą akurat w kierunku gier, to efekt jest łatwy do przewidzenia
Osobiście uwielbiam tworzyć różne rzeczy, a wśród nich gry planszowe - od wczesnego dzieciństwa bardziej interesowało mnie robienie sobie "zabawek", niż bawienie się nimi. Od niedawna próbuję też znaleźć wydawców dla niektórych projektów, bo jak się ma trzydziechę na karku, to dobrze jest: 1) pochwalić się znajomym, że coś mojego mogą znaleźć w sklepie i wszystkie wycinanki i testy nie były tylko "śmiesznym hobby", 2) dostać gratyfikację finansową, która chociaż pokryje koszty materiałów wykorzystanych na prototypy (oczywiście, nowe prototypy, a nie te już wykonane ).
Inna sprawa, że poza tworzeniem gier bardzo lubię też testować prototypy - niekoniecznie tylko swoje. Wyszukiwanie luk, destrukcyjnych strategii, znajdowanie łat na nie oraz optymalizowanie przejrzystości projektu i płynności gry są równie przyjemne, jak granie w wydaną grę. Tak więc czas poświęcony na testowanie i deweloperkę nie jest dla mnie w żadnym wypadku zmarnowany, niezależnie od sukcesów wydawniczych, bo to rozrywka jak każda inna.

Mam całe pudło rozmaitych elementów z wcześniejszych, niedziałających prototypów i nie mam serca się ich pozbyć, więc cierpliwie składam je w nowe układy, które niestety też nie działają jak bym sobie tego życzył. Drugi powód jest taki że lubię robić prototypy i mam wdzięczną pomoc do zmieniania je w śmieci, co samo w sobie też jest dobrą zabawą. Trzeci to chyba obsesyjna potrzeba wymyślania rozmaitych historyjek i bajek co można połączyć z dwiema poprzednimi.

Dominusmaris pisze:robimy dzieci i przygoda się kończy. Przy najmniej na jakiś czas

Całe szczęście że dzieci wychodzą mi lepiej niż gry.