Legun pisze:No daj spokój - jedyne, do czego chciałbym Cię sprowokować to mała refleksja nad własną komunikacją. Komunikowanie o komunikowaniu jest owszem przez takich jak Ty zadaniowców traktowane zwykle jako strata czasu, lecz z codziennych domowych zawirowań wiem, że są w stanie wziąć sobie pochodzące stąd wnioski do serca, nawet jeśli starają się nie dać tego po sobie poznać
.
Nie mam nic przeciwko surowym ocenom gier, jak długo nie są surowymi ocenami tych, którzy je lubią. To się da zrobić, choć odruch odwoływania się do negatywnych stereotypów jest całkiem mocny.
Dobrze, okres przedświąteczny, akurat teraz mam trochę czasu, to sobie popiszę, niech zostanie dla potomności
Oczywiście, cokolwiek co się słyszy o sobie, gdzieś tam się filtruje i stara wyłowić coś, z czym można popracować. Byłbym zarozumiałym bucem, gdybym nie słuchał, jak inni reagują na moje komunikaty.
Ale.
Co do ogólnej komunikacji, to trzeba tutaj pamiętać parę rzeczy:
- jest to komunikacja okazjonalna, sporadyczna, przerywana
- jest to komunikacja pomiędzy osobami sobie "obcymi", nie znającymi się w rzeczywistości, połączonymi jedynie zainteresowaniem
- jest to komunikacja pozbawiona niemal całkowicie elementów niewerbalnych, komunikacja w internecie
- jest to komunikacja jeden do wielu, czyli potencjalnych rozmówców/odbiorców może przydarzyć się całkiem niemała liczba
- jest to komunikacja na forum, gdzie sama natura narzędzia trochę przeszkadza w przejrzystym śledzeniu wątku (wypowiedzi się przeplatają, kończą, urywają, itd.)
W takim kontekście trzeba sobie zdawać sprawę, że nie wszystko da się kontrolować. Szanowanie rozmówcy to rzecz naturalna, ale co gdy tym rozmówcą jest nieokreślony, obcy "tłum"? Można się bardzo starać, a i tak znajdzie się ktoś, kto coś inaczej zrozumie, wytnie z kontekstu, skupi się tylko na istotnej dla niego części i pociągnie dalej. Można angażować dużo sił, by starać się swój komunikat dopieszczać do granic możliwości, by zminimalizować ryzyko. Ja, stety albo niestety, nie mam tyle energii i chęci, by w komunikacji tego typu aplikować tak dużo. Co innego w przypadku np. pisanego artykułu. Dlatego, w pewnym sensie, godzę się na to, że wypowiedzi będą przeinterpretowywane i nie porywam się z motyką na słońce, by każdemu przypadkowemu rozmówcy w internecie wszystko tłumaczyć. Jeśli ktoś przez to źle sobie pomyśli - trudno, moja strata/koszt. Niemniej jednak właśnie ze względu na charakter komunikacji, wolę się skupiać na konkretach i rzeczach merytorycznych, ponieważ sfera samej wypowiedzi jest w większości przypadków "ułomna" i rozjeżdzanie każdej dyskusji przez wycieczki osobiste lub udowadnianie komuś że "jest głupi", tylko na podstawie losowego wpisu w internecie, to dla mnie strata czasu (który można by przeznaczyć na granie). Jak da się zauważyć, najczęstszą obrazą jest założenie, że ktoś rozmówcę potraktował jako "nooba, który się pewnie jeszcze nie zna", w sytuacji "skoro mi się podoba, to w takim razie muszę należeć do wymienionej kategorii, a to już jest potwarz". Założenie najczęściej nijak się mające do faktycznej wypowiedzi oryginalnej. Ja np. mam wokół siebie ludzi, którzy w planszówki grają okazjonalnie i nieświadomi są wszelakich rozróżnień, czy kategoryzowania. Podoba im się pewien określony typ gier. Sugerowanie, że gra dla takiej grupy właśnie się nadaje to nie atak. Ani bowiem oni atakowani się nie czują (nie mając potrzeby żadnej przynależności), ani atakowani nie powinni się czuć Ci, którzy do takiej grupy nie należą - bo przecież to oczywiste, że nie o nich mowa. Łatwo też zapomnieć, że przebywając w określonym towarzystwie niejako dopasowujemy się do ich upodobań i oczekiwań, i na określony czas stajemy się "tą grupą", świadomie. Wtedy, jeśli gra jest "dla początkujących", my też jesteśmy "początkującymi".
A że zawsze znajdują się jakieś wyjątki? Tajemnica życia...
Tylko, żeby tak głęboko w to wejść, trzeba przysiąść i się zastanowić, rozważyć wszystko. W komunikacji w internecie nie ma na to czasu, jest szybka, spontaniczna, impulsywna reakcja. Ani to dobrze, ani źle, ale warto o tym pamiętać. W wypowiedziach "za" i "przeciw" największą moc mają rzeczowe argumenty, za to najmniejsze "tarcie" (siłę posuwania dyskusji do przodu), wypowiedzi wartościujące/emocjonalne - dokładnie odwrotnie. Czasem, świadomy rozmówca, może dla swoich celów próbować nieco zmanipulować dyskusję, sterując poziomem natężenia obydwu kanałów.
Była kiedyś taka rozmowa, czy w najbardziej popularnych wątkach "doradźcie co kupić" warto odpowiadać argumentując szeroko swoje wybory. Ja z tego zrezygnowałem, ograniczając sie do podrzucania tylko listy tytułów. Po pierwsze dlatego, że argumentacja już tam na miejscu generuje spory między zapaleńcami. Po drugie dlatego, że kupujący i tak nie ma szansy wyrobić sobie własnej opinii na podstawie kilku odpowiedzi przypadkowych osób. Zakładam, że jest osobą inteligentną i zrobi sobie własny mały research wokół tego, co zostało mu udostępnione, naprowadzony na jakiś konkretny trop.
Wypowiedź "podoba mi się" / "nie podoba mi się", powinna jednak zawierać jakis rzeczowy opis, uzasadnienie, argumentację, jeśli chce być traktowana merytorycznie. Bez tego jest tylko wtrętem/zdawkową informacją przypasowującą nick do tytułu gry - i nic więcej. Rozmowy merytoryczne to jest coś, co mnie interesuje. Jeśli lubisz kolejną eurogrę, wyjaśnij mi, co w niej jest innego, innowacyjnego, ciekawszego od poprzedniej, czym się różni, dlaczego warto wydać na nią pieniądze, jakie inne emocje generuje od poprzedniej. Nawet jeśli odpowiedzią ma być tylko "bo mi się podoba tytuł / setting i mam do tego sentyment", to już jest jakaś informacja, bo mówi, że ocena powstała na bazie emocjonalnej, nie merytorycznej. A to też jest zupełnie ok (lubię bardzo parę gier, które mechanicznie kuleją i doskonale zdaję sobie z tego sprawę). Naturalne jest, że wypowiedzi "nie podoba mi się", będą analizowane bardziej, krytykowane częściej, większe jest ryzyko, że ekstrapolowane będą na samą osobę wypowiadającą się. Ale akceptowanie wad produktu to coś, czego się uczy. I nic tu nie da, że ktoś stwierdzi, że te wady owinie w dyplomatyczny bełkot, tak by powiedzieć, ale nie powiedzieć. Szczególny problem tutaj mają recenzencji, bo uzależnieni są od wydawnictw, więc nie wypada gryźć ręki, która karmi (w przenośni). Gry jako produkt cechują się szeregiem różnych właściwości. Nie ma takiej siły na świecie, żeby każda gra była udana w 100%. I przez "udana" rozumiem tutaj "wypełniająca swoje zadanie w obrębie założonego tematu i mechanik" a nie "dopasowana do pewnego archetypu, który akurat ja najbardziej lubię". Jak wspomniałem, jestem zdania, że bycie uczulonym na dostrzeganie takich elementów gier, sprawia, że łatwiej potem nam definiować co nam się podoba/nie podoba i dlaczego. A, jeśli ktoś ma odwagę, także łatwiej potem obiektywnie jak to tylko możliwe, wskazywać faktyczne braki/niedociągnięcia gry. "Common knowledge" mówi, że ocena negatywna filmu, książki, gry, bedzie prawdopodobnie bardziej merytoryczna/wartościowa od oceny pozytywnej - tak bowiem funkcjonujemy. Wystawiając ocenę pozytywną czujemy się dobrze, chwalimy też produkt i nic nie trzeba dodawać. "Smakuje Państwu wszystko? Tak, pyszne, dziękujemy". Ale gdyby na pytanie kelnera odpowiedzieć, że nie, naturalnie dociekałby detali "co się stało, co nie smakuje, w czym rzecz" - co wymaga od nas konkretnego precyzowania i opisywania, innymi słowy uzasadniania swojej negatywnej oceny.
Ponieważ dzisiaj żyjemy w czasach, w których oceniamy i definiujemy się przez to co lubimy i co manifestujemy (samochody, coca cola czy pepsi, starbucks, apple czy pc, marka słuchawek, itd itp), ocen pośrednich nie da się uniknąć. Żyjemy też w czasach, w których wskazane jest chwalenie i mówienie, że wszystko jest super. Jeśli ktoś skrytykuje produkt, jego entuzjasta czuje, że produkt jest przedłużeniem jego samego, a zatem jest to bezpośredni atak, który należałoby najlepiej odeprzeć, broniąc swojego statusu quo. Tego się raczej zmienić nie da. Natomiast już sama świadomość, że tak jest, daje pewnego rodzaju wolność i spokój w wypowiedzi: zakłada się bowiem, że prawie na pewno komuś się nie spodoba - i że to naturalny stan, którego nie trzeba za wszelką cenę formować.
Wracam do pierników, a potem do cudownego Steampunk Rally
