GRY-PLANSZOWE.pl

Gra skończyła się paskudnie. Jeden z bohaterów umarł. To game over i to game over w naprawdę złym stylu. Gracze nie byli nawet blisko. To była kiepska partia.
- „Mieliście pecha. Przyszło wam naprawdę sporo złych wydarzeń. To gra przygodowa, czasem ma się szczęście, czasem go brak…” zacząłem ich pocieszać.
Vlaada przeglądał karty.
- „We wszystkich z tych decków są dobre i złe wydarzenia?” spytał pokazując stosy kart.
- „Tak.”
- „Musisz się pozbyć dobrych wydarzeń.”
- Czy ja dobrze słyszę?! „Żartujesz? Właśnie zostaliście zdemolowani, bo wychodziło za mało dobrych wydarzeń!”
- „Wywal wszystkie dobre wydarzenia. Pozbądź się ich. Teraz zupełnie nie kontrolujesz gry. Musisz ją kontrolować.”

No dobra, przyznaję – w tamtym momencie niezbyt rozumiałem, o czym on gada. Usunąć dobre wydarzenia? Dlaczego? Przejąć kontrolę? Jak?
Miałem jednak dość odwagi, by pytać. Nie krępowałem się, więc i poprosiłem, by mi wyjaśnił, o co mu chodzi. Wyjaśnił.
- „Ile dobrych i ile złych wydarzeń zaprojektowałeś do tej talii?” spytał pokazując talię Wydarzeń.
- „40 dobrych i 60 złych.” odpowiedziałem. „Statystycznie wychodzi tak, że w grze pojawiają się 3 złe i 2 dobre w pierwszym etapie gry i tak samo w drugim etapie.”
- „To nie ma sensu. To jest złe. Musisz wywalić te dobre. Musisz kontrolować rozgrywkę.”
Wciąż nie rozumiałem. I wciąż nie odpuszczałem.
- „Vlaada, nie kumam, o co ci chodzi.”
Wziął jedną z moich kartek, długopis. „Popatrz”, powiedział. „Na początku gry bierzesz pięć kart z talii wydarzeń, tak? Statystycznie będą to 3 złe i 2 dobre wydarzenia i tak właśnie ustawiłeś poziom trudności rozgrywki, ale spójrz…” i zaczął pisać.
„Może się zdarzyć, że wylosujesz:
5 złych, 0 dobrych
4 złe, 1 dobry
3 złe, 2 dobre
2 złe, 3 dobre
1 zły, 4…’
- „Dobra, łapię” powiedziałem.
- „Ustawiłeś poziom trudności rozgrywki dla sytuacji, gdy gra rzuca graczom 3 złe wydarzenia i dwa dobre. Ale to jest konfiguracja idealna, wymarzona, ona nie zdarzy się za każdym razem. Matematyka jest bezlitosna. Będą gry takie jak nasza, że złapiemy 4 złe wydarzenia pod rząd. Będą i takie, gdzie graczom wylosuje się zero złych i pięć dobrych wydarzeń. Zagrają sobie, skończą partię bez najmniejszej trudności, a potem wejdą na forum o grach i napiszą, że grali, że gra łatwa jak bułka z masłem, nudy na pudy i że nie polecają.”
- „Masz rację.”
- „Musisz nad tym panować. Teraz to jest jazda kolejką bez trzymanki. Nie masz pojęcia, jak będzie wyglądała rozgrywka. Trafiają się piekielnie trudne i cholernie łatwe. Twój wymarzony układ 3/2 to tylko jedna z opcji. A co z innymi? Ignacy, wywal wszystkie dobre wydarzenia. Zostaw tylko złe. 5 złych wydarzeń. I do tego dostosuj poziom trudności rozgrywki.”
- „Matma jest do dupy”, powiedziałem.
Na miejscu Vlaady odparłbym, że w obecnej postaci to Robinson jest do dupy, ale Vlaada tak nie powiedział. To sympatyczny gość.

Wnioski? 120 kart wydarzeń musiało polecieć do kosza. Musiałem odzyskać kontrolę nad grą. Żeby ją odzyskać musiałem wywalić 40% kart, które tworzyłem przez ostatnie 4 miesiące.
Wywaliłem je. Bez mrugnięcia okiem.
Lekcja? W zasadzie kilka.
Vlaada zna się na matmie.
Matma to suka.
Twórca gier musi mieć jaja, by nie zawahać cię ani na moment, wywalić swoje pomysły do kosza i zacząć wszystko od nowa.
Na tym polega tworzenie gier – nie ma litości dla złych rozwiązań.