Arnak jest piękny i robi wrażenie. Niestety dla kogoś kto ma dopiero zacząć grać w gry planszowe jest zdecydowanie za trudny. Szczególnie jeśli ten ktoś nie jest napalony, tylko trzeba go przekonywać. Myślę, że trzeba wtedy raczej zacząć czymś, co daje więcej zabawy i przyjemności, a mniej trudnych wyborów i parowania czachy.
Jednocześnie piszesz, że od prostych gier Ciebie odrzuci. Niestety uważam, że w sytuacji, kiedy to Tobie zależy na wciągnięciu Żony, a wygląda na to, że Jej może nawet wręcz przeciwnie, to jeśli nie weźmiesz na siebie trudów i nieprzyjemności to nie masz szans. Czyli jeśli sam nie przekonasz siebie do grania (z nadzieją, że tymczasowego) w gry które dla Ciebie są raczej nudne i za proste, to nic z tego nie będzie.
Dodatkowo, jeśli Ty masz duże doświadczenie w grach, decyzjach i optymalizacji ruchów, to jest ryzyko, że w większości gier Żonę zmiażdżysz i totalnie zniechęcisz. Bo i po co miałaby to sobie robić? Sytuacja jest trudna
Dlatego odrzuciłabym np. Na skrzydłach i Little Town, choć ogólnie uważam, że są dobre na wciąganie kogoś w planszówki.
Polecałabym spróbować czegoś mniej standardowego w myśleniu (np. Patchwork lub Park niedźwiedzi) i przez to dające Żonie większe szanse, albo np. Wyprawę do El Dorado, gdzie zasady są proste, i też wydaje mi się, że dysproporcja między graczem a kimś nowym nie będzie tak duża.
Może też Wsiąść do Pociągu. Choć może musiałbyś przez jakiś czas optymalizować swoje ruchy na pół gwizdka, żeby nie było imby
Wydaje mi się, że ogólnie ważne, przy każdej grze, żebyś nie grał o zlote majtki. Przynajmniej jeszcze nie teraz
Może 7 cudów świata Architekci?
Gejsze?
Niezwykłe ogrody?
Draftozaur?
Do tych simsów może faktycznie Domek?
No i dobre mogą być też gry kooperacyjne. Może faktycznie któryś Pandemic. Może Zakazana Pustynia/Wyspa. Licząc się z tym, że wybory Żony to mogą nie być najlepsze decyzję, i udźwignąć to bez wchodzenia w rolę gracza alfa. To też może być dla Ciebie bardzo trudne..
A skoro grasz w Robinsona, to może Robinson? Ale tak, jak się gra z dziećmi - zostawiając Żonie emocje płynące z przygody, a biorąc na siebie większość technicznej strony przeprowadzania konkretnego ruchu (żeby nie przytłoczyć zasadami).
I jeśli już próbować to może jakiś scenariusz junior? Przygoda w Nibylandii?
Może jakieś push your luck? Jeśli wysiedzisz
Polowanie na robale?
Proste i krótkie zabawne gierki? Np. Mamma mia, Wirus, Pechowa krowa? Tylko nie wiem czy wszystkie działają od 2 graczy.
I na zakończenie mojego eseju jeszcze historyjka
Kilka dobrych lat minęło zanim dotarło do mnie, że mój Mąż naprawdę nie przepada za graniem w gry i że go to nie cieszy. Że widocznie naprawdę są tacy ludzie i że akurat On do nich należy
I podjęłam decyzję, że nie chcę Mu już jęczeć o granie i Go napastować. Kupiłam sobie kilka gier solo lub z trybem solo. I zaczęłam też co jakiś czas umawiać się na gry z moimi Rodzicami i Rodzeństwem. I poczułam się szczęśliwa, że uwolniłam i Jego i siebie.
I pewnego dnia, ni to z gruchy ni z pietruchy, mój Mąż mówi, że może w coś zagramy
Byłam w szoku. I mówię mu, że myślałam, że nie lubi grać. Powiedział, że faktycznie nie przepada, ale wie, że ja lubię, więc czasem możemy zagrać dla mnie. No i czasem sobie gramy w coś
Co u nas oznacza raz na miesiąc albo dwa
A czasem razem gramy z dziećmi.
Nie mówię, że u każdego efekt byłby taki sam. Podaję to jako ciekawostkę oraz okazję do refleksji, że realia, sytuacje i konsekwencje nie zawsze są takie jakimi się wydają.
Powodzenia!
