Gra miesiąca - luty 2023

[kwiatosz]

Spartakusowi niestety średnio wychodzi wychodzenie do nowych ludzi, to taki tytuł któremu mocno pomaga bycie studentem mam wrażenie. Bo tak w pracowym życiu każda spartaczona przez grę partia to realna strata czasu...

[ckbucu]

TRANSMISSIONS – Nie kumam, jak to jest możliwe, że ta gra przeszła bez echa! To najlepsza i najbardziej sympatyczna gra rodzinna, jaka wyszła w zeszłym roku! Mechanicznie to jest zlepek kilku pomysłów, ale główne skrzypce gra tu rondel z polami akcji. Na ręku mamy karty, którymi sterujemy czterema robocikami. Mamy tutaj niewielki engine building, zbieranie setów i budowanie z kafelków połączonych rur. Gra jest obłędnie wydana, dostarcza super ciekawych decyzji, a całą partię da się rozegrać w godzinę (no chyba, że gra się z zamulaczami, bo jest tu pole do optymalizacji). Całość ma tylko jedną wadę – jest tu jedna strategia wygrywająca, natomiast autor gry wypowiedział się na BGG, jak w łatwy sposób to naprawić i od trzeciej partii graliśmy z tym „oficjalnym houserulesem”. Gra zaliczyła u mnie najwięcej rozgrywek w miesiącu i była absolutnym hitem w rodzinie. Wszyscy chcieli w to grać! A moja mama, której większość gier raczej nie podchodzi, tym razem była zachwycona i powiedziała, że jest to jedna z najlepszych gier w jakie kiedykolwiek grała! 8.5/10

Transmissions jest na prawdę świetne! Jedno z najmilszych zaskoczeń KSowych zeszłego roku. To gra, która w mega krótkim czasie (schodzi nam ok 15-20 minut na gracza) daje mega intensywną rozgrywkę, bardzo kombogenną. Coś, w co zagrają i "swieżaki" i zaawansowani gracze - i każdy się przy tym będzie dobrze bawił. Do tego mechanizm programowania własnych robotów jest mega fajny!

[tomg]

Z różnych przyczyn bardzo słaby miesiąc, tylko 14 rozgrywek w 8 tytułów.

Nowości:
Small City Deluxe -
Do tego stopnia, że na ten moment to mój kandydat do eurasa roku. Nie mogę się doczekać partii wieloosobowej. Brakowało mi fajnego city-buildera w kolekcji i ten wpasowuje się świetnie. Jest feeling z grania w Clinic oraz Tramways, natomiast nie ma tego, co mnie najbardziej w Clinicu bolało - dosyć upierdliwego upkeepu. Na ten moment to 9/10 i być może po partii multi ta ocena wzrośnie.

Gra miesiąca: Small City Deluxe

Jaki jest próg wejścia w tą grę ? Faktycznie to jest > 4 wg Bgg (w znaczeniu zasad a nie ciężkości rozgrywki). Instrukcja nie wygląda optymistycznie na pierwszy rzut oka (dużo mikrozasad ?)

[ckbucu]

Jaki jest próg wejścia w tą grę ? Faktycznie to jest > 4 wg Bgg (w znaczeniu zasad a nie ciężkości rozgrywki). Instrukcja nie wygląda optymistycznie na pierwszy rzut oka (dużo mikrozasad ?)

Po dwóch rozgrywkach już pojmiesz co i jak. Jest trochę mikrozasad, bo każdy rodzaj strefy rządzi się swoimi "prawami" podczas budowy. Np. budynki mieszkalne musze się stykać z kulturalnymi, przemysłowe nie mogą z mieszkalnymi, handlowe muszą z mieszkalnymi, a np. specjalne budynki też mają swoje (np budując fabrykę, musisz dodać magazyn, budując port - jego 2 przestrzenie to budynki przemysłowe a pozostałe 2 mogą stykać się z mieszkalnymi). Ale to jest szybkie to załapania. W rundzie masz 8 faz, ale większość z nich idzie szybko. Trudno mi się odnieść do skali BGG bo dla mnie to bardzo niejasny wyznacznik. IMO trudność tej gry wynika nie z liczby zasad (te przyswoiłem po 2 rozgrywkach, żeby grać płynnie) ale gry samej w sobie.
Jak coś chcesz dopytać wal na pw, żeby nie ciągnąć offtopu.

[RUNner]

Jaipur. Całkiem fajna gra dla dwojga. Szybka, dynamiczna i nie przekombinowana mechanicznie. Można rozegrać kilka partii pod rząd, ale później warto odstawić na jakiś czas. 7/10.

Mr Jack Londyn. Nie wiem co myśleć o tej grze. Z jednej strony całkiem fajnie działa pod względem mechanicznym. Jest miejsce na blef, ale z drugiej strony już po kilku partiach wdarły się pewne schematy. Nie jest to wielka wada, bo nadal są emocje, ale jakaś drobna ryska. 7/10.

Cthulhu Death May Die. Kocham tę grę i nienawidzę jednocześnie! Nie mam drugiej tak irytującej gry. Sporo mnie tutaj wnerwia, jak choćby losowość, czy nawał plastiku, który się nie mieści na polach planszy... Grę sprzedawałem już 4 razy i ciągle do niej wracam, bo ma w sobie coś co lubię - lekkość, przejrzystość mechaniki i przyjemny flow rozgrywki, a do tego nie zabiera aż tyle czasu, żeby się zmęczyć. No i dużo opcji modyfikacji już w samej podstawce. Świetna modułowość. 8.5/10.

Znak Starszych Bogów. Dokładnie opisałem wrażenia w wątku z grą. Tutaj tylko podkreślę, że najbardziej lubię grać w podstawkę z Nieznanymi Siłami. To prosta gra kościana i nie ma sensu robić z niej fabularnego doznania. 7.5/10.

[BOLLO]

Ocaleni- po prawie 4 latach od pierwszych partii ponownie zawitały na stole aby sprawdzić czy gra nadal bawi i cieszy. Tak nadal mam to przyjemnie uczucie rozegrania prostej gry euro w klimacie postapo. Nadal mnie wkurza niski poziom promieniowania ale rozbudowa bunkra i zdobywanie ekwipunku to coś co nadal lubimy robić.
No i te grafiki mega.....

[Tachion]

Skromnie, ale dobrze.

Nowości:

Xia z dodatkami - Długo odkładana partia, ale w końcu się udało. Bardzo fajny sandbox, nieskomplikowany. Koniecznie z dodatkami, bo podstawka wydaje się bez nich całkiem goła. W pierwszym odruchu zapragnąłem mieć tytuł w swojej kolekcji, ale trochę ochłonąłem. Może koniec końców to zbyt prosta gra. Bardziej taka zabawa. Ale o to w grach też czasem chodzi, żeby sobie pograć, a nie wygrać. 7.5/10
Mosaic: A Story of Civilization - Angielskie kopie już dotarły, także w oczekiwaniu na polskie wydanie zagraliśmy 2 razy w egzemplarz kolegi. Dwie partie na 2os. W takim składzie robi się straszny wyścig po karty punktujące. Zdecydowanie do sprawdzenia w 4 osoby. Sama gra szybka w ruchach i decyzjach, ale ilość kart, która się przewija ogromna. Więc sporo czasu schodzi. Tak 3h trzeba liczyć, a i jeszcze setup nie jest najprzyjemniejszy. Póki co 7/10. Może 7.5 jak gra zaskoczy w liczniejszym gronie.
Pathfinder Adventure Card Game Core Set 2019 i CotCT - Naszła mnie ochota na wypróbowanie karcianego Pathfindera po fantastycznych doświadczeniach z wersjami komputerowymi (Kingmaker i WotR). Kiedyś myślałem nad Dragonfire, w bliższym mi uniwersum DnD, ale tam grind zabija całą frajdę z zabawy. Tutaj mamy przyjemne konstruowanie decku, rzucanie kosteczkami. Wszystko mega klimatyczne i jestem mega zaskoczony jak sprytnie kolejne scenariusze są projektowane. Jedyna gra oprócz TMB, w którą gram w znienawidzonym trybie solo. Jedynie upierdliwy jest setup i przeszukiwanie pudła z powodu efektów niektórych kart. 7/10 Bo to jednak prosta gierka. Przy przemyślanym decku ciężko przegrać. Zwłaszcza, że gram na dwóch bohaterów.

Powroty: On Mars, Tyrants of the Underdark, Legends of Void

Grą miesiąca chyba dalej pozostaje Legends of Void. No każda gra to świetna, choć długa zabawa.

[KurikDeVolay]

Wróóóóóciliśmy! Mamy to! Graliśmy w grę! A nawet kilka. Tendencja wzrostowa, oby zachowana.
Tyrants of Underdark - Pierwsze spotkanie z tak polecanym tytułem. Dwoje graczy obeznanych z decbuildingiem, nie koniecznie w tym wydaniu. Na początek trochę podróży po omacku i poszukiwań w celu rozwiania wątpliwości. Gra choć prosta, ma okropnie zredagowaną instrukcję, która w żaden sposób nie pomaga. Ale w końcu ruszyliśmy. Napchaliśmy talie, pograliśmy zachowawczo, ale pod koniec nie dało się uniknąć konfrontacji. Chyba wyszedłem z tego obronną ręką. Zapoznanie z grą wyszło... Takie se. Na ten moment ani grzeje, ani ziębi ale oboje widzimy potencjał na 'ZING'. Być może po kolejnej grze czy dwóch poczujemy iskierkę, którą wierzę, że Tyrani mogą wykrzesać.
Mindbug - Po przeczytaniu wymiany zdań na forum, nie mogłem się oprzeć. Gra kupiona i zagrana. Jejku, jejku, jakie to jest dobre! Dostałem destylat z Keyforge i Hearthstone. Z gier zostało wyciągnięte to co najlepsze, podbite do granic absurdu, a potem bach! Zbalansowane mindbugami (Chociaż mam wrażenie, że mindbugi były od początku konceptu na tą grę). Żona miała problem z podłapaniem całego tricku, ale po drugiej rozgrywce już szliśmy na noże na pełnej. W to nie da zagrać się raz. Zawsze jest kolejna partia, "jeszcze szybki rewanżyk", "odetnę ci twarz", ot miłe przepychanki przy rozgrywce.
Valor & Villainy - Oj, długo się naczekał na półce. I jeszcze poczeka. Gra jest bardzo przyjemna. Lekka turlanko-chodzanka wszyscy na jednego. Grałem Mordakiem, żona prowadziła dwójkę bohaterów. Mamy wrażenie, że większość ciężaru gry spoczywa na zaklęciach, ale jeszcze nie dane nam było tego dobrze przetestować. Bawiliśmy się całkiem dobrze, ale im więcej bohaterów tym zabawniej. Gra powróci na stół w przyszłości bliżej nie określonej. Czeka sobie na szafie i wiem, że jak tylko Malutka będzie potrafiła czytać, będę ją masakrował na dziesiątki różnych sposobów <3.

I tym miłym akcentem przechodzimy do kącika gier z pełnoprawnie już teraz pięciolatką. Pozbyliśmy się zamulaczy, odbyły się urodziny, rodzina pytała "co temu dziecku kupić!", a mi się tylko ślepko błyskało i odpowiadałem...
Pędzące żółwie - Wowowowow! Ja tą grę zabiorę na spotkanie z przyjaciółmi z roku! Doprowadzimy się do stanu upodlenia i będziemy się ścigać! Wróć... Dziecko... No tak. O tej grze już wiele napisano, pewnie będę wtórny. Pierwsze gry były niezłe. Mała faworyzowała swojego żółwia, wiadomo. Po kilku przegranych nie chciała odpuścić, poprosiła o radę (pięciolatek prosi o radę? wtf? zwarło mi mózg na minutę). Podrzuciłem kilka pomysłów. Wdrożyła je bez mrugnięcia. Karty podeszły, rozwalcowała mnie. Ja z nią do pokera siadał nie będę...
Zombie Kidz - Każdy kto siadał do tej gry z dzieckiem wie co było. W dwa tygodnie zmielona większość wyzwań i otwarte koperty. Wkrętka była do tego stopnia, że mała potrafi prowadzić sama 2-3 postaci. Czwartej nie chce, bo jednak tatuś czy mamusia muszą być i przy stole nie gra się samemu (moja krew, łezka pociekła). Pierwsze gry standard, krew w piach, absolutny brak optymalizacji. Ale nie może być za łatwo. Zagryzłem żal ciastkiem i graliśmy dalej. Z rozgrywki na rozgrywkę szło lepiej, a teraz stworzyłem małego pandemicowego wymiatacza. Może nas poskładać tylko wyjątkowo pechowy dociąg zombie. Ponownie nadmieniam, że czekam z wypiekami na twarzy aż Malutka będzie sprawnie czytać i lecimy z pandemicami.
Domek - Tutaj było... średnio. Teściowa bawiła się świetnie, ja z żoną umiarkowanie, dziecko się wynudziło. To jeszcze nie moment na tableau buildery. Tu muszą być emocje, przygody, potwory! O, patrzcie!
CoraQuest - Jaaa! @Leser, dziękuję. Dziękuję w imieniu wszystkich rodziców którzy czują ciepło w serduszku. Dziękuję w imieniu małej Heleny, która wytrzymała przy planszy ponad 120 minut i obiecywała rzeczy niemożliwe, jeśli z miejsca ogramy kolejny scenariusz. Tłumaczenie świetne, rozgrywka płynna, wybory chwilami trudne, ale... Jakie to jest dobre. Regrywalność, frajda, zabawa, zarządzanie ryzykiem... Na samą myśl o Corze banan mi z twarzy nie schodzi. Brawo.
Karak - Ostatnio nasz codzienny rytuał. Nadal jestem w trakcie sezonu w pracy, więc wracam dosyć późno. Ale zawsze chętnie siądę z Malutką do Karaka. Gra tylko Aderyn. Układa pod siebie mapę, sprząta mi spod nosa skarby i klucze, potrafi wykorzystać kafelki z fontanną do brute-forcowania trudniejszych przeciwników... Gracz kompletny.
Szachy - Nie lubię. Nie rozumiem fenomenu. Chyba wolę Uno psi patrol. Ale mimo wszystko szanuję. W końcu udało się skupić ciekawość dziecka na tyle, żeby pokazać jej ruchy wszystkich figur. Pierwsze ruchy w ciemno, bardziej zapoznawczo niż związane z jakąkolwiek strategią. Mimo to jestem pewien że ziarno zostało zasiane i z czasem rozgrywki będą coraz bardziej świadome. Docelowo pewnie wdrożę jakieś proste zagadki przestrzenne,bo dla mnie to sedno istnienia szachownicy.

Przyszły miesiąc to na pewno Cora, Żółwie i Zombie Kidz... Nie mam złudzeń, ale to świetne gry przy których nie ma się ochoty na lobotomię. Jest progres.

[cboot]

Nowe gry: Sen, Decrypto, Red7

Najczęściej grane: Red7 (2x)
Gra miesiąca: Decrypto

[anitroche]

Moja lutowa lista:

NOWOŚCI:

Zwierzęcy Front (+++) - oj jak mi się ta mała gierka spodobała! Na razie zagraliśmy tylko kilka razy, bo mężowi aż tak bardzo nie podeszła i woli Mind Buga. Teraz zastanawiam się nad kupnem zapowiedzianego przez LDG dodatku/standalone, ale jak Robert nie będzie chciał grać, to nie wiem czy jest sens , ech te gry bez trybu solo... zawsze do nich trzeba mieć współgracza niestety .

Black Sonata (+++) - w końcu zagrałam i się zakochałam - nareszcie mam w kolekcji grę hidden movement, w którą mogę zagrać solo . Jestem pod wrażeniem tego genialnego systemu z perforowanymi kartami. Ciągle nie wiem, jak to działa, ale działa! Też nie chcę za bardzo rozkminiać mechaniki w tej grze, bo nie wiem, czy przypadkiem nie stanie się wtedy policzalna, a nie chcę psuć sobie zabawy. Uwielbiam takie nietypowe rozwiązania w grach, więc Black Sonata wdziera się do topki moich ulubionych gier solo .

W Grocie Króla Gór (++-) - bardzo chciałam sobie kupić ten tytuł odkąd zapowiedziała go Galakta, ale jakoś od premiery ciągle się nie złożyło i ostatecznie kupili znajomi i w końcu udało się zagrać. Teraz cieszę się, że nie kupiłam, bo choć grało się fajnie, to niczym mnie ta gra nie zachwyciła i byłam bardzo zawiedziona, że przy grze 4-osobowej ciągle nie wchodziliśmy sobie w drogę - miałam nadzieję, że gra wymusza ciaśniejszą rozgrywkę na więcej osób. Gra sympatyczna i partyjki nie odmówię, ale sama nie potrzebuję jej w kolekcji i nawet jakby znajomi sprzedali, to tęsknić nie będę.

Kur-Nu-Gi (+/-) - jedna rozgrywka solo i jedna dwuosobowa. Po pierwszej rozgrywce solo jednak zraziłam się do gry, bo tryb solo jest tutaj najgorszym, jaki kiedykolwiek widziałam... jak można wpisać na pudełku, że jest od jednego gracza, kiedy tryb jednoosobowy jest wyprany zupełnie z sedna tej gry, czyli z rywalizacji o kontrolę?! Tzn. niby "walczymy" z botami o kontrolę w grobowcach, ale tak naprawdę to żadna walka, jeśli "przegrałam" tylko dwa razy i mi zabrakło swoich żetonów do oznaczania zwycięstw... W grze dwuosobowej chociaż większość pól worker placement jest zablokowanych, a w grze solo zasłaniamy tylko dwa pola co rundę, co wynika z karty wydarzenia, ale co z tego skoro zawsze mam drugie (droższe) pole robiące to samo do wykorzystania, nigdy nikt mi karty boga nie podbierze, wszystko robię sobie w dowolnej kolejności, bo boty nie korzystają w ogóle z worker placementu. Ostatecznie zdublowałam wynik obu botów i myślałam, że źle grałam, ale obejrzałam gameplay SoloGram i tam Jakub ma dokładnie te same spostrzeżenia i wynikiem odleciał w kosmos. No jestem zła, bo podczas kampanii na wspieram.to zagrałam sobie solo na TTS i napisałam o tych wątpliwościach na forum i autor odpisał, że wariant solo to taki wstępny i będzie poprawiany. Dokładnych zasad solo z czasu kampanii nie pamiętam, ale albo nie poprawili nic, albo poprawili tak, że w ogóle nic nie naprawili... Na dwóch graczy jeszcze jako tako się gra, ale widzę, że gra potencjał ma dopiero od 3 graczy wzwyż. U mnie ta gra jak tylko wrócę z wyjazdu do rodzinki leci na sprzedaż :/. Bardzo żałuję, bo mechaniki są tam bardzo fajne i gdyby fajnie się grało chociaż we dwójkę, to by została.

Ark Nova (++) - w końcu udało mi się zagrać, tak żeby sprawdzić, bo jakoś nie kręcił mnie ten tytuł tak jak niektórych. Muszę przyznać, że bawiłam się super, nie wiadomo kiedy zleciały dwie godzinki (graliśmy we dwie osoby, gdzie ja grałam po raz pierwszy), moim celem było nie mieć ujemnych punktów na koniec, no i się udało osiągnąć wynik +13 , więc jestem z siebie dumna. Gry nie kupię, bo jednak choć ciekawa jest ta mechanika przecinania się dwóch torów punktowych, to dla mnie to takie trochę przekombinowane i tylko dodaje dodatkową rzecz do kontrolowania co turę, ale może to odczucie się zmieni, jak zagram jeszcze kilka razy, a nie że jak teraz po prostu wszystko było nowe i na wszystko musiałam zwracać uwagę i rozkminiać, czy to ważne, czy nie. Co do losowości kart, no to ona jest w tej grze i ostatecznie gra się tak, żeby wyciągnąć z kart, które posiadamy jak najwięcej do momentu przerwy, kiedy to część kart najprawdopodobniej będzie trzeba odrzucić albo olewamy karty, bo nam się nie podobają i albo szukamy optymalizacji wykonując inne akcje, albo staramy się dobrać nowe karty. Mi akurat nie odpowiada to, że raczej nie mogę sobie obrać jakiejś strategii na początku gry i w nią iść (ewentualnie mieć jeden plan B), tylko raczej trzeba być w tej grze elastycznym - z jednej strony moim zdaniem daje to ogromną regrywalność, bo praktycznie co chwilę trzeba gimnastykować mózg i w każdej grze będziemy zmuszeni kombinować trochę inaczej, z drugiej jednak strony wolę w grach regrywalność wynikającą z różnego setupu początkowego, gdzie mogę sobie jakąś strategię wymyślić na początku i się jej w miarę trzymać. Suma summarum gra fajna i jeszcze kiedyś chętnie zagram, ale w kolekcji nie potrzebuję. Ale też uważam, że zasłużenie wskoczyła tak wysoko na BGG, bo wszystko tam działa tak jak powinno i jedyne w czym się z tą grą nie zgadzam to mój gust, co do tego, czego w grach szukam.

Next Station London (++) - bardzo przyjemny flip & write. Szybkie wykreślanie tras autobusów, tak aby się nie przecięły, ale też tak, żeby odwiedzić jak najwięcej przystanków, które pozwolą nam zapunktować karty celów. Trzeba ciągle kombinować jak tu spełnić cel końcowy, ale też dostać jakieś dobre punkty w punktacji na koniec każdej rundy. Jest to też troszkę push your luck, bo nigdy nie wiemy, kiedy dokładnie skończy się runda (kończy się jak wyjdą wszystkie karty danego koloru). Przyjemne to, ale nie chwyciło mnie za serce, głównie dlatego, że ja ogólnie fanką wykreślanek nie jestem , ale chętnie kiedyś jeszcze zagram jako taki lekki przerywnik między większymi tytułami.

Baśniowa Gospoda (+) - lekka gra rodzinna, ale z rodzaju tych, co i wytrawny gracz może się przy niej dobrze bawić. W każdej grze losujemy postaci, które będą nocować w gospodzie i potem w trakcie gry wyciągamy żetony tych postaci z woreczka. Każdy w swojej turze bierze żeton z wystawki i umieszcza w "ścianie" gospody. Każda postać punktuje inaczej i trzeba poustawiać je tak, aby po twojej stronie gospody żetony sąsiadowały tak, żeby jak najlepiej zapunktować. Niestety jest to gra, w której nie zobaczymy wszystkich żetonów w grze (dość sporo ich zostało w woreczku na koniec), więc można przegrać przez zwykłego pecha, że postawimy na początku gry na żetony, które później przestaną się pokazywać na wystawce i tym samym nie będziemy mieli jak ich dobrze zapunktować. Bardzo nie lubię tego w grach, więc tytuł nie dla mnie.

Friday (+) - wcześniej były dwa plusiki, ale teraz spadek, bo jak wyciągnęłam grę po długiej przerwie, to choć rozgrywka była przyjemna, to sobie uświadomiłam, że Bohaterowie Tenefyru dają mi podobne odczucia, przy jednocześnie dużo większej regrywalności i fajności rozgrywki. Stąd gra chyba wpada na listę na sprzedaż.

Too Many Bones (?) - jedna rozgrywka w lutym i już wpadły dwie w marcu, a jutro będzie kolejna, tym razem dwuosobowa. Gra wykonana świetnie (aż za świetnie jak dla mnie, bo ja wolę tańsze gry bez wodotrysków ), wszystko w niej działa, ale... mi gra się dłuży, jakoś z jednej strony fajnie, że jest tyle "dni", bo możemy sobie fajnie rozwinąć postać, ale szczerze mówiąc wolałabym, żeby to wszystko zachodziło dwa razy szybciej, a nie tak dodawać po jednej kosteczce. Upewniłam się, że jest tak jak myślałam dwa lata temu, jak rozważałam wzięcie udziału w zamówieniu grupowym - to gra po prostu nie dla mnie . Mimo że mamy mechanikę gnatów, czyli jak rzut nam nie wyjdzie to mamy gnaty do akcji specjalnej, ale ja często miałam tak, że gnatów miałam za mało, żeby zrobić coś sensownego, a na kościach wypadały same pojedyncze ataki i obrony i było ich za mało, żeby sprawnie wygrać i się człowiek męczył bardzo długo z każdą walką. No mi to po prostu nie odpowiada, ale może się moje wrażenie zmienić po zagraniu we dwie osoby oraz potem solo, ale na dwie ręce, bo na pewno ciekawiej się robi, jak można wykorzystać dodatkową postać, dlatego jak na razie bez oceny.

POWROTY, O KTÓRYCH JUŻ PISAŁAM W POPRZEDNICH MIESIĄCACH I ZDANIA O NICH NIE ZMIENIŁAM:
Mur Hadriana, Kawerna, Root, Heroes of Tenefyr, Lands of Galzyr, Botanik, Mind Bug


GRA MIESIĄCA: Początkowo myślałam nad Zwierzęcym Frontem, ale ostatecznie najfajniej się bawiłam przy dalszym odkrywaniu Daimyrii w grze Lands of Galzyr, chociaż pojawiły się też pewne minusy tej gry, ale tutaj już się nie rozpisywałam, bo się wypowiedziałam w wątku z grą.

ROZCZAROWANIE MIESIĄCA: Kur-Nu-Gi i ten beznadziejny tryb solo, który wierzyłam, że będzie poprawiony :/.

[tommyray]

Gra miesiąca:
Aeon Trespass (6) - nadal, czyli już po 24 rozgrywkach, najlepszy tytuł jaki poznałem i w jaki grałem w ostatnich dwóch dekadach (zaraz obok Go). To jest to czego szukałem. Mamy znaczące decyzje podczas eksploracji, wyborze technologii, w tym co wytwarzamy, zdecydowanie dużo taktyczności i z czasem również strategii w walkach. W każdym z tych obszarów mamy to co tygryski lubią najbardziej czyli podejmowanie znaczących decyzji. Uczucie osiągania (czegokolwiek) czyli sense of accomplishment - jest.
Konkretność celu jaki mamy osiągnąć - jest.
Uczucie rośnięcia w siłę - jest.
Połączenie niepokoju i ekscytacji wraz z kolejnymi eskalacjami, z rozwojem, z kraftingiem - wszystko działa jak należy.
Walki - trudne, krwawe, bezlitosne.
Narracja jest świetna (to jest dobra pisarska robota), nie za długa, nie jest przytłaczająca. Jest też sporo emergentnego storytellingu wynikającego z tego jak układa się rozgrywka.
Tytuł kompletny.

Rozczarowanie:
Oathsworn (5) sumarycznie rozgrane już 19 sesji i bolesne pożegnanie ze złudzeniami.
Swoje szczegółowe wrażenia i opinie o różnych elementach przedstawiłem w kilku postach w wątku poświęconemu OS. Przyczyną podstawową rozczarowania to brak poczucia jakiejkolwiek sprawczości i jakichkolwiek konsekwencji naszych działań oraz fakt, że ilość działań jakie może się podjąć się wykonać gracz w walce czy w story jest komicznie mała. Niewiele tu gry w grze.
Jest to jeden z najgorzej zaprojektowanych tytułów "przygodowych" jakie dane było mi poznać. Już Talizman ma większy potencjał i większą grywalność. Tytuł wydmuszka jadący na wizualiach, plastiku, FOMO i obietnicy (niespełnionej...) ciekawego Boss Battlera.
Wizualia są nierówne, skromne ilościowo, i choć są malunki świetne - plansza i postacie (Dongjun Lu i Dongbiao Lu to rewelacyjni artyści) to zdarzają się również mapki lokacji które hmm, wyglądają jak szkic średnio utalentowanego dziecka. Słowem - wizualia nie budują tu ani imersji ani dobrego wizualnego storytellingu. A już kafle Deepwood po którym czasem chodzimy - jezus maria, to jest wizualne g.
Eksploracja Deepwood jest to także duże G pod względem mechaniki. Tak słabo zaprojektowanego i słabo przemyślanego eksplorowania morderczej dziczy nie znajdziecie nigdzie indziej. Muł.
Walki - krótkie (w ilości rund i akcji podejmowanych przez graczy, czasowo to trochę trwa), łatwe, już przy trzech graczach czuć zbyt małą ilość działań na gracza. Nie polecam na 3 lub 4 osoby.
Wydarzenia - są dwie talie które z czasem tylko puchną, ale ze względów niezrozumiałych dla mnie gra „zapomina” ci ich serwować.
NPC - po kilkunastu scenariuszach masz już stos sojuszników i tyle. Są ale jakby nie mają znaczenia, bo ich nie używasz.
Łupy i przedmioty - jedyny plus że są. Poza tym leniwy design w tym aspekcie to łagodne określenie.
4/10 z tendencją w dół.

Zaskoczenie:
Tzolkin (1) - druga rozgrywka po 10 latach i zaskoczenie pełne klarownością rozgrywki, deterministycznym aspektem gry i potencjałem na optymalizację. Przy dobrze ogranych graczach Tzolkin może być rozgrywką na noże - oczywiście to nie nastąpiło w naszej grze ale już pod koniec było widać, że tu Muza dobrze twórcom zagrała, i było widać coraz lepiej jak można inteligentnie psuć plany innym. Ja w eurasy grywam jedynie z uprzejmości, ale w Tzolkina zagrałbym jeszcze z przyjemnością, nawet bym pomasterował. 7.5/10

[KubaP]

64 partie w 47 różnych tytułów (z czego 7 to prototypy).

Nowości:

Next Station Tokyo - 8/10 (2 partie) - nowa odsłona Next Station: London. Bardzo satysfakcjonujące budowanie połączeń po zawiłym tokijskim metrze. Gra typu draw and write. Warto!

Twilight Struggle: Red Sea – Conflict in the Horn of Africa - 7.5/10 (2 partie) - sympatyczne, choć płaskie, bo zasady są właściwie identyczne jak w dużej zimnej wojnie, ale gramy tylko dwie rundy, więc można dostać losowością w twarz i albo wziąć to na klatę, albo się obrazić. Ja jestem w rozkroku i jak ktoś zaproponuje partię, to siądę, ale chyba lepiej w tym samym czasie zagrać w Żelazną Kurtynę albo Watergate.

51. Stan Master Set - dodatek Ziemia Niczyja - 7/10 (1 partia) - kocham 51. Stan i uważam za jedną z najwybitniejszych polskich gier. Wymieniam ją jednym tchem z Nemesis. Mam wszystko, co wyszło przed tą ostatnią wersją deluxe i w Ziemię Niczyją zagrałem u przyjaciela. I chyba tak zostanie, bo mimo ślicznej neoprenowej maty, sam dodatek jest zaledwie ok. Zmusza do dużo większej negatywnej interakcji, niż poziom, który lubię (co nie jest zarzutem, przecież w Master Secie mamy też Nową Erę, w którą po prostu można nie grać). Co mnie jednak boli to to, że ta nowa mata trochę odwraca uwagę od tego, co było do tej pory clue gry. Ale again, to nie jest zły dodatek, wolę go chyba od tego semikooperacyjnego. Dla większych fanów negatywnej interakcji, będzie super.

Decorum - 6/10 (1 partia) - kooperacyjna gra o toksycznych relacjach i braku komunikacji. Widziałem na wyjeździe planszówkowym w styczniu, jak grono przyjaciół ZAGRYWAŁO się w Decorum, bawiąc się świetnie. Ja zagrałem jeden scenariusz i mam uczucie, jakbym uniknął zderzenia się z pociągiem, nie dając się wciągnąć w resztę. Nie zrozumcie mnie źle, to nie jest zła gra, ona po prostu budzi we mnie emocje, których z pewnością nie chcę przeżywać.

Eleven: Football Manager Board Game - 3/10 (1 partia) - o, a to już jest po prostu zła gra. Długa, męcząca, nużąca, powtarzalna, losowa, nieciekawa. Po prostu nie.

Garbage Day - 7/10 (1 partia) - głupia imprezówka o niesprzątaniu swojego pokoju we współdzielonym z innymi studentami mieszkaniu. Naprawdę nic mądrego, ot, zręcznościowo układamy karty śmieci na przepełnionym śmietniku, kto wreszcie zrzuci je na ziemię, musi je zgarnąć. Moje dzieci jednak bawiły się świetnie, a i ja nienajgorzej.

Kohaku - 6/10 (1 partia) - całkiem ładnie wygląda to na stole, ale liczenie punktów to makabra, bo jest tyle różnych kafelków punktujących. Niby lubię budowanie swojego scoringu w grach, ale tutaj nie zostało to za dobrze zaimplementowane.

Na Straganie - 6/10 (1 partia) - od razu zaznaczę, że grałem tylko w grę podstawową, a w pudełku są 3 moduły, więc będę jeszcze chciał zagrać z nimi wszystkimi. Po przeczytaniu instrukcji miałem efekt "wow, lepsze Machi Koro!", ale gra okazała się nudna i powtarzalna.

Number Drop - 8/10 (1 partia) - bardzo fajna implementacja Tetrisa do roll&write.

Puerto Rico 1897 - 8/10 (1 partia) - niby nie nowość, ale jednak, więc wciskam i tutaj. Klasyk pozostaje klasykiem, teraz w polskim wydaniu ze wszystkimi dodatkami. Świetne, zwłaszcza w dwie osoby!

Rachmistrz - 7/10 (1 partia) - absolutne szaleństwo, gra w liczenie na czas. Zagrana w gronie sześciorga projektantów i deweloperów urządziła nam grupowe palenie zwojów. Specyficzna i nie polecam każdemu, ale jest to na pewno bardzo ciekawe doświadczenie

Rurik: Dawn of Kiev - 5/10 (1 partia) - świetny mechanizm wyboru akcji, który pozwala nam na urządzanie krwawej łaźni w kluczowym dla gry area control. No fuj.

Ale Cyrk! - 7/10 (1 partia) - szybka i zabawna, choć mocno losowa gra zręcznościowa w układanie drewnianych klocków cyrkowych akrobatów w szybko zmieniające się wieże.

The Two Heirs - 3/10 (1 partia) - gra bez historii, bez przyszłości, bez sensu. Zbędna.

Powroty i stali bywalcy:
Ludzie Kontra Kamienie, Karaluszek kłamczuszek, Lisek urwisek, FUSE, Point Salad, Set&Match, War Chest, 7 Ronin, 7 Cudów Świata, Adventure Land, Adventure Land, Alien Frontiers, Beyond the Sun, Blitz Bowl, Brian Boru: High King of Ireland, Campaign Trail, Chronicles of Avel, Jaś i Małgosia, Kroniki zamku Avel, Maunz Maunz, Mindbug: First Contact, Potwory do szafy, Sen, Split the Loot, Trails of Tucana, Village Rails

Nowość miesiąca: Next Station Tokio chyba jest najświeższe, choć serce podpowiada, że powinno wygrać Puerto Rico, ale jednak to jest taka mocno pół-nowość
Powrót miesiąca: 7 Ronin, zapomniałem już, jaki to świetny i oryginalny tytuł.
Rozczarowanie miesiąca: Eleven, bo po the Two Heirs nie spodziewałem się niczego, a jednak Eleven to gra, o której było bardzo głośno.
Wydarzenie miesiąca: kilkanaście godzin z przerwą na sen u przyjaciela <3

[Apos]

Luty to krótki miesiąc pełen rozgrywek, testów prototypu i kilku nowości. Kontynuując postanowienia noworoczne, nie udało się znaleźć czasu na tytuły z półki wstydu, ale uszczupliłem kolekcję o 10 gier .

Styczeń: 45 rozgrywek w 20 tytułów.


---Nowości---

Great Western Trail: Argentyna (10/10) - Pfister znowu to zrobił. Tak jak GWT, dostałem grę do której zasiadam z czystą przyjemnością. Cieszą mnie zmiany, które mają duży wpływ na rozgrywkę - ta jest teraz płynniejsza, a zarazem bardziej strategiczna. Swoje pierwsze wrażenia szczegółowo opisałem tutaj. GWT:A to tytuł, do którego obecnie najchętniej usiądę i zagram.

Kryptyda (8/10) – Była na radarze od ponad roku, a znalazła się w moich rękach jako prezent walentynkowy . Jest to gra logiczno-dedukcyjna o szukaniu leża tajemniczego stwora. Tytuł bardzo przypadł mi do gustu ze względy na właśnie swój logiczny charakter oraz mapę. Każda kosteczka, dysk czy inny element skrywa informację potrzebną do wygranej. Spostrzegawczość, połączona z analizą tego co widzimy tworzy intrygującą kombinację. Sama gra nie należy do trudnych, doceniam szybki setup, oraz łatwość tłumaczenia jej współgraczom - u tych, musi tylko zaskoczyć w jaki sposób kłaść swoje elementy oraz co mogą zawierać poszlaki. Gdybym miał Kryptydę porównać do podobnych planszówek jak Niepożądani Goście, Poszukiwania Planety X czy Alchemików, ta wygrywa lekkością zasad, krótkim czasem rozgrywki oraz ilością kminienia na planszy. Jest również najbardziej "logiczna" oraz "sucha", co czyni ją dość specyficzną i nie każdemu się spodoba ten brak klimatu. Gracze, którzy lubią takie gry, będą mieli jednak masę frajdy z łamigłówki dedukcyjnej zawartej w Kryptydzie.

Escape Room: Zamek Draculi (7/10) – Wyprawa na imprezę Halloween, zamienia się w przerażającą przygodę. Tak w skrócie mogę opisać tematykę tego "pokoju ER". Wykonanie oraz spójność tematyczna zagadek jest, co jest plusem. W porównaniu do pozostałych gier z tej serii, ta jest jedną z najbardziej wymagających. Nad zagadkami trzeba się pogłowić, a często pierwsza odpowiedź, która przyjdzie nam do głowy nie jest tą właściwą. I my, i druga para znajomych miała podobne zagwozdki nad zagadkami - co w/g mnie jest zaletą, bo łatwo nie było. Ogólnie bawiliśmy się dobrze, ale brakowało efekty "wow", który podbiłby ocenę wyżej tej części.

The Old Prince 1871 (++) – ciekawa i intrygująca 18XX. Wiele zmian, która sprawiają, że w TOP, gra się inaczej. Do zagrania więcej razy, zanim mogę opisać coś więcej. Pierwsze wrażenia pozytywne.

Heroes of Might & Magic III The Board Game – Prototyp tej gry trafił do naszego stowarzyszenia od Archon Studio. Gra przeszła do na nas testy oraz prezentacje w ramach naszych wydarzeń planszowych. Podczas tych drugich, miło było zobaczyć tylu fanów komputerowego klasyka oraz zadowolenie na ich twarzach w trakcie rozgrywki. Legendarne Heroes III wkracza na plansze, jako wierna adaptacja ze wszystkimi swoimi cechami. Było to dla nas ciekawe doświadczenie prowadzenia takich testów, wyszukiwania elementów do poprawek i pisania raportów. Trzymamy kciuki za finalną wersję gry .


---Powroty---

Azul (7,5/10) – wróciła jako propozycja dla początkujących znajomych. Gra zachwyciła wyglądem i wykonaniem, rozgrywka była już mniej ważna. Nowi zadowoleni, a ja nawet chętnie wróciłem do tego klasyka. Pewniak dla początkujących!


---Stali bywalcy---

Załoga: Wyprawa w głębiny (9,5/10) – bezapelacyjnie gra, która zdominowała nasze spotkania planszowe. 22 rozgrywki, w których świetnie bawią się początkujący oraz doświadczeni gracze. Jest to tytuł, który z jednej strony może odrzucić po zagraniu pierwszych paru misji, ale wciąga na trudniejszych poziomach i to jak! Szybkie partyjki, które trzymają w napięciu i skupieniu. Czasami źle zagrana karta potrafi sprawić, że wyrywa się to jedno wulgarne słowo, za którym podążają salwy śmiechów współgraczy.

Dylemat Wagonika + Postacie i modyfikatory (7,5/10) – gra, która wzbudza salwy śmiechu. Dużo gry i dyskusji nad stołem.

Gra w Zielone (9/10) - nasz stały filler, gra do wprowadzania nowych “nie-graczy”, bądź po prostu - aby pokombinować i pośmiać się. Bardzo lubimy.

Ultimate Railroads (9/10) – mapa azjatycka. Moja pierwsza miłość związana z worker placement. Nadal bardzo lubię i chętnie zagram, pomimo paru elementów, które po latach "widać". Np. efekt kuli śnieżnej i wyniki idące w setki.

Great Western Trail Druga Edycja (9/10) – Po doświadczeniach z Argentyny, staje się moim drugim wyborem z gier Pfistera. To nadal świetna gra, którą polecę każdemu na początek przygody z grami Pfistera.

Carnegie (9,5/10) – euro z pazurem. Gra o intuicyjnych zasadach, emocjonującej rozgrywce, która nie jest pasjansem. Sprawna i nie przedłużająca się rozgrywka przy pełnym składzie. Z jednej strony smuci, że żaden polski wydawca nie zdecydował się wydać u nas tej gry, z drugiej nie ma problemu z wersją angielską. Dodatkowo zapowiedziano dodruk w kwietniu i tu pewnie nabędę dodatek, gdzie nowe departamenty robią dużo dobrego, bez komplikowania zasad.

Zamki Burgundii (9/10) – ponadczasowe euro, które się nie zestarzało. Czekam na najnowsze wydanie, które wygląda tak, jak powinna planszówka w XXI wieku!

Gizmos (7/10) – Miły, sympatyczny i lekki engine builder. Szkoda, że gra nie jest już dostępna, ani nie wyszedł do niej żaden dodatek.

---18XX---

Zerkam na poniższą listę i reprezentuje ona najbardziej lubiane tytuły. Szeroki wachlarz odnóg i podkategorii 18XX, które po prostu bawią.
1830 (9,5/10)
1846 (9/10)
1848 Australia (8/10)
1849 (9,5/10)
1882 (9/10)
18Chesapeake (9/10)



---Wyróżnienia---

Argentyna pozamiatała, aczkolwiek jedna rozgrywka w Carnegie, wymaga wyróżnienia. Oj, jaka to była świetna partyjka!

Rozgrywka miesiąca: Carnegie
Nowość miesiąca: Great Western Trail: Argentyna
Gra miesiąca: Great Western Trail: Argentyna


Plany na Marzec: Jutro gramy w Dominant Species w ramach ogrywania półki wstydu i prezentowania nowości. W kolejce czeka Pax Pamir, Tyrants i nie odpuszczę kolejnej rozgrywki w GWT Argentynę. Z dziewczyną kończymy również Kroniki Zbrodni 1900, które sprawiły nam wiele frajdy.

[nimsarn]

Luty tylko o 3 dni krótszy od grudnia i tyle samo mniej było rozgrywek...

Nowości:
Unmachet: Bitwa legend 1 (++) - Myślę że bardzo trudno wymyślić dobrą - pasjonującą grę pojedynkową dla dwóch osób, ale autorom tego tytułu, to się na pewno udało - sprawdza się zarówno na dwie jak i na cztery osoby;
Gra o mózg (+++) - bardzo ciekawa imprezówka i to nie taka która bazuje tylko na interakcjach między towarzyskich ale też ma sprytne reguły z (różowym) jajem;
Gra w zielone (+) - przyjemna imprezowa zabawa mazakiem ścieralnym, ale albo coś mi źle tłumaczono albo w grze tej wszyscy wygrywają..;
Marvel Dice Throne (+/-) - nie jestem przekonany - fajnie się kombinuje ale mimo wszystko to dalej dla mnie są Potwory w Tokyo + ;
Tawantinsuyu: Imperium Inków (+++) - w końcu udało się ściągnąć z półki i muszę wam powiedzieć że po doświadczeniach z Anachrony bałem się "pustki pomiędzy zasadami" ale wygląda lepiej.

Stali bywalcy i powroty:
Cytadela (++) - klasyk do znudzenia ale wciąż się podoba rodzinie..;
World of Warcraft: Wrath of the Lich King (+++) - jedna solówka a potem w pełnej scali z gośćmi rodziny - w obu przypadkach się ten pademic sprawdził;
Ride to Rails (++) - tak jak podejrzewałem zapał dość szybko stajał ale nie przez złośliwą interakcję, a przez schematyczność - kto pierwszy zainwestuje w pomarańczową, kto wykorzysta/wykiwa czarną etc.

Gra miesiąca:
Unmachet zasłużył ale to mój ranking nie syna i będzie Tawantisuyu za to że tak długo czekałem i w końcu się udało. Niemniej gra jest warta poświęcenia jej odrobiny czasu, który jak już się przyjmą zasady płynie z szybkością fotonów.

[charlie]

Luty 2023 roku wypadł średnio, za krótki był 59 partii w 29 tytułów, w tym 5 nowości. 15 rozgrywek online.

Nowości: 7 Cudów Świata: Pojedynek x1, Buła, pizza, kot, ser, koza x 1, Terra x2, Seikatsu x2, Tranquility: The Ascent x2.
Powroty: Smash Up x3, Szarlatani z Pasikurowic x2, NMBR9 x1, The Mind x 3, Żółw i zając x4, Sushi Roll x1, Domek x1, Yokai x1, 7 Samurajów x1.
Stałe tytuły: Kroniki Zamku Avel x1, Jamajka x2, Pory Roku x2, Moje Skarby x4, Półeczka x1, Ryzyk Fizyk x1, Chakra x2, Mały Książę: Stwórz mi planetę x1, Salt and Paper x5, Corsari x6, Bandido x1, Paszczaki x1, Fabryka czekolady x2, Piraten Kapern x5.
Najwięcej Partii: Corsari.
Powrót miesiąca: Smash Up.
Chwiler miesiąca: The Mind.
Rozczarowanie miesiąca: Seikatsu, Terra.
Zaskoczenie miesiąca: Tranquility: The Ascent - fajny pasjans, już wiem w co będę łupał w marcu.
Nowość miesiąca: 7 Cudów Świata: Pojedynek - lepsze niż & Cudów Świata - ma się więcej kontroli.
Pozostałe nowości: Buła, pizza, kot, ser, koza - za dużo ultra pozytywnego gadania o niej słyszałem, ale raz na jakiś czas można.
Gra miesiąca: The Mind.

[emoprzemoc]

Luty w graniu mocno poniżej oczekiwań. Niby zima, a w statystykach jakby późna wiosna albo lato. Granych było 19 tytułów, z czego 3,5 było całkiem nowych - czyli 3 podstawki i 1 duży dodatek, ale wpadły też niegrane wcześniej moduły w znanym już dodatku (Viticulture: Toskania) i promo rozszerzenia do Rolling Realms. Zamknąłem się ostatecznie w 58 partiach.
Trochę winy leży w nieraz średnio dopasowanych do oczekiwań zmianach w pracy, trochę czasu, który potencjalnie mógł być przeznaczony na granie, ostatecznie rozmyło się w innych aktywnościach, choć można uznać, że część z nich ma jakiś wpływ na poprawę jakości grania. Migracja W. z powrotem w te okolice ostatecznie umożliwia rozgrywanie Uśpionych Bogów w sensownym rozkładzie czasowym, a że to jednak kobyła (gra, nie W.), to zżera czas i wypiera inne tytuły, ale nie jest mi tego żal ani trochę. Z kolei tych parę godzin spędzonych w pociągach do i z Warszawy zaowocowało całkiem świeżymi doznaniami w graczowskim życiu, a rozgrywany tytuł (KS-owe Wonderland's War) sam w sobie niekoniecznie odpowiada za większość z nich, o czym będzie elaborowane dalej. Do wartych wspomnienia czynników jakościowych lutego grania doliczyłbym jeszcze lekkie przeproszenie się z graniem solo: wróciła mi ochota na samotne skreślanie i zacząłem też się bawić przy książce paragrafowej.
Średnio nam poszło z kontynuacją naszych stałych większych/dłuższych wyzwań czy kampanii. Nie udało się domknąć założonego planu miesięcznych rozgrywek w Neuroshimę Hex, Kaskadia w ogóle w lutym na stół nie zawędrowała, a w powtórnym trybie legacy Mojego Miasta na BGA zaliczyliśmy jedynie 3 partyjki, czyli jedną wirtualną "kopertę".
Udało się zebrać w sobie i wystawić na sprzedaż 2 pozycje czekające od tygodni na stercie sprzedażowej, póki co bez efektu. W kolejny tytuł nominowany do sprzedaży nie udało się rozegrać pożegnalnej partii, może uda się w marcu. I tak już nominowałem kolejne tytuły do pozbycia się (choć może zachowam coś na mathandel?). Natomiast do kolekcji w lutym wpadło stosunkowo sporo. Poza wyczekiwanymi Uśpionymi Bogami z dodatkiem wpadły jeszcze nieoczekiwanie 4 promosy do Rolling Realms, a w samej końcówce lutego odebrałem zamówienie z Three Sisters i Dorfromantik, którego spodziewałem się w marcu. Dla spokoju sumienia mogę sobie wmawiać, że wśród nowości lutego były pozycje, które dla odmiany rzutem na taśmę dotarły jeszcze w styczniu.

Topka miesiąca:
1. Uśpieni Bogowie.

Spoiler:

No nie mogło być inaczej. Na razie za nami dwie dłuższe sesje, przy czym mamy za sobą gdzieś między 1/3 a 1/2 pierwszej kampanii. Z naszej trójki klimatoentuzjastą w największym stopniu jestem chyba ja, a więc mogę się w temacie klimatu wypowiedzieć: graficznie Laukat, narracyjnie Laukat, a premium komponentów nie kupowałem. Uff, koniec wątku, można przejść do istotniejszych kwestii.
A taką jest chociażby przestrzeń styczna między tematem czy światem przedstawionym gry a metagrowym zachowaniem graczy, o czym coraz częściej wspominam, że jest tym, czemu w kolejnych ogrywanych pozycjach poświęcam dużo uwagi. I pod tym kątem jest znakomicie. No, wrócę na moment jeszcze do kwestii "klimatyczności" gry. Jest ona z samego założenia projektu w ograniczony sposób imersyjna, bo zamiast wczuwania się w konkretną postać i prowadzenia jej przez całą kampanię, rozgrywamy fabułę całą załogą statku i niezależnie od liczby graczy, wychodzi więcej niż jedna postać na łebka, a realną "wczutkę" można łapać co najwyżej w przypadku kapitan Odessy, gdyż to z jej perspektywy jest prowadzona narracja i to ona jest członkinią załogi, którą kontroluje każdy z grających po kolei w swojej aktywnej turze. Na ile ma sens wczuwanie się w, dajmy na to, trójkę w jedną postać, jak w naszym przypadku - nie wiem, nie obchodzi mnie to, zwłaszcza że zbliżamy się w tym do jakichś chrześcijańskich tajemnic wiary. Natomiast samo takie odgórne kierowanie wieloma postaciami prowadzi do potężnych metanarracji, tworzonych przez graczy dla poszczególnych bohaterów. Wystarczy, że nominujemy jakąś postać do bycia "chłopcem do bicia" i zrzucamy wszystkie kary statusowe na nią - i już można komentować jej ciężki żywot. Albo można całymi rundami traktować załoganta jak piąte koło u wozu, a potem nagle dzięki wyposażeniu go w specjalną broń czy ciekawe umiejętności - zafundować mu prawdziwy redemption arc. I to jest to! Takich sytuacji jest naprawdę multum, "śmiechom nie ma końca", i dzięki temu kolejne godziny spędzane przy tym tytule są naprawdę znakomitym doświadczeniem, hm, społecznym. Nie jest to Brzdęk! legacy, gdzie sam świat przedstawiony jest wypełniony gagami - ale nie jest to też euras, w którym kreuje się rolling joke nawiązujący do jakiegoś surowca (jak np. bycie drugim Łukaszenką, gdy jest się potentatem kartoflanym w Tawantinsuyu). Jest to natomiast tytuł z ogromną przestrzenią do kreowania tej śmieszności, która łączy grających.
Z mechanicznych kwestii: z początku trochę mierziła mnie walka i świetnie rozumiałem, skąd bierze się u niektórych graczy chęć, by ją w ogóle pomijać, ale z czasem mocno doceniłem ten aspekt gry. Jakby nie było, bitki są tym momentem, kiedy w grze jest najwięcej kooperacji. Oczywiście nie jest to poziom kooperacji jak w Spirit Island, ale nikt tego nie oczekuje od gry, gdzie potyczki są tylko jednym z elementów rozgrywki, a całość skupia się na przygodowej narracji. I z drugiej strony: nie jest to kooperacja a la Robinson Crusoe, gdzie gracz alfa rozdysponuje zadania między wszystkie dostępne piony, własne czy cudze. Mimo że taka sytuacja jest w UB możliwa, to równe zaangażowanie graczy skutecznie hamuje dyktatorskie zapędy i wszyscy biorą udział w ocenie kogo wyeliminować w pierwszej kolejności, w jakim szyku atakować, by skutecznie zranić przeciwnika i dołożyć żeton synergii innej postaci, jak z tych żetonów najlepiej skorzystać, kogo poświęcić w walce. No świetna sprawa. Jedynie mam mieszane odczucia co do oceny poziomu walki. Zdarzały się już takie, które teoretycznie miały się poziomem niewiele różnić, a w praktyce jedna mocno paliła zwoje i kończyła się niemal połową załogi na deskach, a druga - mimo walki przeciwko aż 4 wrogom - była tylko formalnością do szybkiego rozpykania bez niemal jakichkolwiek strat. A załoga wcale jakoś potężnie nie przypakowała pomiędzy nimi.
Mam więcej przemyśleń, ale już nie będę zbytnio przedłużać - jestem niemal pewny, że jeszcze kilka razy się w topce miesięcznej ten tytuł pojawi, a z nim okazja, by się trochę rozpisać znowu. Wspomnę jeszcze tylko trochę o minusach. Mam obawy co do regrywalności gry. Oczywiście sama w sobie jest ona ogromna - liczba map, lokacji, zadań jest naprawdę spora, a mamy oba dodatki, więc jest co eksplorować. Problem może tkwić raczej w tym, że w przeciwieństwie do bardziej "zamkniętych" gier kampanijnych czy legacy, tutaj korzystniejszym z perspektywy gameplayu wydaje się rozgrywanie kolejnej kampanii niedługo po skończeniu bieżącej. Im więcej pamięta się, co, gdzie, jak, tym lepiej - nie wszystko da się zapisać na arkuszu z mapką świata. A zadań jednak pojawia się sporo. Jedne wynikają wprost z zakończeń innych, układając się w logiczny ciąg, inne trafiają się przypadkiem, choćby podczas eksploracji lokacji, które potencjalnie mogły pomóc nam zakończyć któreś z zobowiązań, a okazały się nie być właściwym wyborem w kontekście danego zadania. Można trochę odczuwać potęgujący się natłok rzeczy do zrobienia, przy ciągle kurczącej się talii wydarzeń, odliczającej czas do końca kampanii. Nie przeszkadza mi szukanie po omacku, to wręcz działa pozytywnie na poziom wczucia się w grę, ale czasem bywa, że trochę nie spina się to fabularnie - na przykład gdy z tekstu dowiadujemy się o zaznaczeniu współrzędnych przez zleceniodawcę, ale gracze naprawdę otrzymują jedynie średnio precyzyjną informację o umiejscowieniu poszukiwanej lokacji, do której pasuje więcej niż jedno oznaczone w atlasie miejsce. W takich warunkach nie łudzimy się, że uda się doprowadzić do końca wszystkie zaakceptowane zlecenia i do niektórych trzeba będzie wrócić w którejś z kolejnych kampanii... które nie będą już tym samym przeżyciem - sama świadomość istnienia tych zadań i korzystanie z zapisków z poprzedniej rozgrywki skutecznie utrącą sporo z immersji. Jak dobrze, że to nie na niej nam głównie zależy w Uśpionych Bogach.

2. Wonderland's War.

Spoiler:

Gdyby nie UB, byłoby murowane pierwsze miejsce w tym miesiącu. Gra grą, ale to było niesamowite przeżycie w całości! Było tu wiele świeżości i pierwszych razów. Przede wszystkim: pierwszy raz tych ludzi - naszych hostów i właścicieli gry - widziałem na oczy. Te koty także. Nawet nie czułem się jakoś przesadnie skrępowany. No i w końcu wiem, kim trzeba być i jakie warunki trzeba mieć, żeby kupować te wszystkie turbo KS full plastik deluxe ENG edycje. I jeszcze trzymać je w folii. Naprawdę ciekawa kolekcja na półkach, w tym tytuły, o których nawet nie słyszałem. Następne zaskoczenie: to nie ja tłumaczę zasady gry! To naprawdę był taki szok, że nie potrafiłem się w pełni skupić na przekazywanej treści. Z drugiej strony: graliśmy w czwórkę, co prawie nigdy mi się nie zdarza, i wszyscy mieli przeczytaną instrukcję. I to TEŻ BYŁO CZUĆ. Mimo że gospodarze trochę się z grą przed naszym spotkaniem zapoznali, to nie do końca poprawne działania pojawiały się ze strony każdego z grających, i - WOW! - znajdował się zawsze ktoś, kto dzięki znajomości instrukcji poprawił tę osobę. To jest coś, czego brakuje mi na co dzień w graniu, bo z naszej standardowej trójki do grania, instrukcję do gry znam zwykle tylko ja, bądź ja i żona. I potem się trafiają takie kwiatki, jak błędne rozgrywanie konkretnego tytułu MIESIĄCAMI. I jeszcze kończąc kwestię świeżości doznania: pierwszy raz obcowałem fizycznie z tak dofinansowanym wydaniem gry. Ogromne pudło, tona figurek (choć co jak co, ale szarość trochę się zlewała i w duchu błagałem o standeesy ), no i te żetony. I... ogrom miejsca, jakie rozłożona gra zajęła przy czworgu grających. Tak że niewiele trzeba było, żeby gra mocno spadła na wishliście. Kartonowe żetony to jednak nie byłoby to samo, a na sensowne rozłożenie gry moglibyśmy sobie pozwolić najprędzej po przeprowadzce (nasz setup wyżej opisywanych Uśpionych Bogów woła o pomstę do nieba).
I w końcu sama gra. Ależ to było dobre! Rozegraliśmy zapoznawczą rundkę herbatki i bitwy, a potem jedną kompletną partię. Całe szczęście, bo ta pierwsza runda była u mnie moooocno zapoznawcza. I mój cały push-you-luckowy pech, latami prześladujący mnie w Brzdękach, ujawnił się przy dociągach z woreczka. Przyjąłem więc z pokorą, że jako Jabberwock będę w faktycznej rozgrywce dzielnie walczyć o to, by nie być ostatnim... A jednak stało się całkiem inaczej! Solidne budowanie workowej puli, odblokowanie zdolności profitującej podczas dociągania żetonów szaleństwa, i zaskakująco dobre dociągi w trakcie gry... I udało wysunąć się na prowadzenie. Potężnie dopakowany lider w połączeniu z niezłą zawartością worka skutkowały mocnymi wynikami w potyczkach. Nieraz zbyt mocnymi, by wypełnić upatrzone zadanie z karty. Chyba byłem jedyną osobą, wygrywającą niejedno starcie przez docieranie do maksymalnej wartości na torze. I, ku zaskoczeniu wszystkich, zwłaszcza mojemu i mistrza gry, nigdy nie zapełniłem w pełni toru szaleństwa. Nigdy... aż do któregoś ze środkowych starć w ostatniej rundzie bitwy, co skutecznie przekreśliło moje szanse na zdobycie kolejnych 6 punktów z rozpoczętej już karty zadania, bo miałem na koniec gry punktować za siłę lidera. Za to nasz mistrz gry, który w rundzie prezentacyjnej zdobywał niebywałe punkty, a w faktycznej rozgrywce został w którymś momencie w tyle z punktami, mimo czasu spędzonego stojąc i rozmyślając nad planszą (normalnie jak "nasz" W.!)... Cóż, w ostatecznej punktacji dodał sobie potężny dwucyfrowy wynik za zamki, którym nabił spory mnożnik, dzięki czemu święcił tryumf. Co tylko wzmocniło nasze poczucie jego podobieństwa do W., jeśli chodzi o styl gry. A że te 6 punktów, utraconych przez nieszczęsny dociąg ostatniego żetonu szaleństwa, dawałoby mi jednak zwycięstwo - to oznacza, że wszystko w świecie działa dobrze, i mój push-your-luckowy niefart obudził się w porę.
Naprawdę solidna pozycja, znakomite grafiki, i sporo do poznania, jeśli chodzi o skuteczne odblokowywanie umiejek i zapełnianie torów na planszetkach. Chcemy to kiedyś powtórzyć, i podobno mamy zabrać ze sobą W. tym razem, by odbyło się prawdziwe starcie tytanów.
Od tego zaczęło się i, niestety, na tym skończyło się granie tego dnia. Ograniczony czas ze względu na powrotny pociąg do domu, jak i przepełnione brzuchy po indyjskim żarciu, trochę wyeliminowały jakąś drugą pozycję. Żądam, by ci ludzie przeprowadzili się gdzieś bliżej. To jest skandal, że mieszkają w Warszawie, co raz, że zajmuje kilka godzin na dotarcie w jedną stronę, a dwa: że mają tam świetne curry w sensownej pojemności (i ogromny ryż) za niższą cenę niż mniejsze - i nieraz mniej smaczne - porcje w lokalach w Kato. Dobra, żarty na bok. No i tak naprawdę to dobrze, że nic growego na stół już nie wpadło. Tych parę godzin to i tak za mało, żeby nowych ludzi dobrze poznać, a po co tracić czas na (nie wierzę, że to piszę!) granie, gdy można pogadać, nawet tak, ruszając x-dziesiąt tematów tylko po łebkach.
Koty też spoko, i może też bym trzymał gry w folii, jak długo się da, przy takiej ilości sierści wszędzie.

3. Viticulture + Toskania.

Spoiler:

Częściowo "nowości" miesiąca, bo ruszyliśmy pozostałe dwa moduły (poza rozszerzoną planszą), oferowane przez dodatek, przy czym specjalnych pracowników nawet z dodatkiem kart promo. Nie są to tak kluczowe modyfikacje podstawowej rozgrywki, jak nowa plansza, ale urozmaicają grę i dokładają może nie całego "poziomu" kombinowania, ale "stopnia" kminienia już tak. Jasne, dość szybko przed oczami stają wielkie litery B A L A N S, bo jedni pracownicy są niezwykle użyteczni, a inni bardzo sytuacyjni (na szczęście dostęp do nich jest równy da grających). Tak samo konstrukcje: są lepsze i gorsze, i mimo dedykowanej temu modułowi strony planszy, wprowadzającej zmiany w profitach pól akcji, dostęp do pomarańczowych kart jest trudniejszy, niż do bazowych 4 rodzajów - lub wiąże się z wyborem niekoniecznie zachęcających akcji. Stąd dociąg mniej użytecznej konstrukcji "boli" bardziej. Z drugiej strony są też sytuacje, gdy konstrukcja trafia się naprawdę sensowna (robienie wina przy okazji zbiorów!), i dodatkowo zmienia balans dobrze trafionej karty gościa, jak w moim przypadku: zbuduj konstrukcję i pozyskaj punkty, jeśli to twoja x-ta - bez tego modułu zdarzało mi się budować coś, czego nie miałem w planach, tylko żeby pozyskać te punkty, a teraz mogę dołożyć na planszetkę konstrukcję ze sporym potencjałem, zyskać punkty z karty gościa i jeszcze dodatkowy z samej karty konstrukcji. Ale to tylko takie utyskiwania.
Natomiast to, co faktycznie zagwarantowało zestawowi V:EE+T trzecie miejsce w topce, to zauważalnie zwyżkowa forma żony. Jakby nie było, to ona niejako spowodowała, że ta gra się w domu pojawiła, i aż mi było przykro, że tak ją raz po raz leję. A tu proszę! W drugiej partii ze specjalnymi workerami przegrała już tylko jednym punktem (28:29), a grając z konstrukcjami, wysforowała się w pewnym momencie na prowadzenie i ostatecznie oboje przekroczyliśmy 30 punktów. No dobra, wciąż zwycięstwa były moje, ale już nie czuję się tak pewnie, siadając z nią do Viti. Będzie grane dalej!

4. Ark Nova.

Spoiler:

A na miejscu czwartym gra, gdzie zwyżkową formę prezentuję przede wszystkim ja. Po kolejnym kilkumiesięcznym przestoju wpadły dwie gry, 2P i 3P. To, co udało mi się osiągnąć jeszcze w 2022, to przestać kończyć z ujemnym wynikiem. Natomiast tym razem... Najpierw mocna dominacja nad żoną (28:-1), a następnie ostateczny test umiejętności. Gra w trójkę, z W. I zdałem. Wszyscy z wynikiem na plusie, ale z moją 10- bądź 13-punktową przewagą. Utrzeć nosa W. to jak wygrana w totka, więc choć poza podium, to czwarte miejsce musiało należeć do AN.

5. Praga: Caput Regni.

Spoiler:

Moja ulubiona Praga trafiła na stół, a w topce jednak musiała ustąpić miejsca przehajpowanemu AN. Trudno. Wpadły dwie partie z żoną, chorą na dodatek (ale sama chciała niedziei pełnej grania!). Wyniki? Żałośnie słabe. W moim przypadku nawet dwukrotnie ten sam, niczym w naszych pierwszych dwóch partiach w tę grę w zeszłym roku (przy czym wtedy także żona dwukrotnie osiągnęła ten sam wynik). Choć w drugiej partii wystarczyło, by wygrać - ale było widać, że jednak wirus trochę już wtedy obwody przepalił, bo była to w sumie nasza czwarta rozgrywka tego dnia (2x Zamki Burgundii wcześniej) i dopiero pierwsza, w której przegrała. Największym plusem tych dwóch partii było natomiast ich tempo. Poza moim typowym zblokowaniem się w ostatnich 1-2 akcjach szło nam błyskawicznie. Wyniki rzeczywiście są tego odzwierciedleniem, ale teraz naprawdę widać, kto nam tę zamulatorską atmosferę do Pragi wprowadza, przez co jedna partia trwa godzinami i wypycha inne gry z planu dnia. Tak, W., na Ciebie patrzę.

Inne nowości:
- Kryptyda.

Spoiler:

Dość spontaniczny zakup... ale świetny wybór. Wgapianie się w planszę i analizowanie sytuacji na niej zyskało nowy wymiar. We właściwym miejscu styku krzyżują się towarzyska zabawa z ukrytymi przekazami oraz dedukcyjne zadania logiczne, jakie lubiłem rozwiązywać w dzieciństwie. Wypróbowaliśmy też dodany tryb dwuosobowy. No, widać, jak bardzo na siłę był on wymyślany. Ale prawdziwa rozgrywka w 3-osobowym gronie - miód.

- Promo realms do Rolling Realms: Libertalia, Rolling Realms, Smitten.

Spoiler:

Jestem fanem sprytnego projektu podstawowej gry, zapewniającego sporą regrywalność z uwagi na zróżnicowane kombinacje 3 światów w obrębie pojedynczej rundy, przez co często do konkretnej karty trzeba podejść w danym zestawieniu nieco inaczej niż zwykle, i to nie tylko z uwagi na wyniki rzutów kością. Jednakże z uwagi na to, że do pełnej rozgrywki wchodzi 9 kart z 11 dostępnych światów, zwykle trafia mi grać na znienawidzonych przeze mnie kartach Pendulum czy Tapestry. W nieregularnych odstępach czasu zdarzało mi się sprawdzać, czy może jakiś sklep zaczął sprowadzać wydawane przez SM "boosterki" z promo światami, ale nic z tego. Po cichu liczyłem, że Phalanx schyli się po ten tytuł i promki będą też tutaj osiągalne, albo ewentualnie wykorzystamy nasz kontakt u Wuja Sama, żeby w sensowny sposób kupić i dostarczyć promki stamtąd... Aż przyszła pora live'u z planami wydawniczymi Phalanx, gdzie wyszło, że nie ma szans na wydanie RR u nas - i postanowiłem raz jeszcze sprawdzić, czy może jednak... TAK. Znalazły się promki w Planszomanii, i nawet 4 były dostępne od ręki. A że żona bardzo grę lubi, to pasowały do prezentu walentynkowego. W lutym spróbowaliśmy 3 z 4 kupionych promek (czwartą jest Terra Mystica) i jest naprawdę ciekawie! Incepcyjny świat RR wydaje się całkiem nieskomplikowany, a jednak wymaga sprytnie dobranych 9 kostek do uzyskania kompletu punktów. Smitten potrafi iść jak z płatka - a jednak jeden fałszywy ruch z początku i można uwalić sobie ten świat na dobre, zwłaszcza jeśli rzuty w kolejnych rundach są nie najlepsze. No i ta bezczelna Libertalia! Lubisz robić sobie wirtualne kostki-jedynki za zdobywane monetki? Wal się, teraz potrzebujesz monet, żeby dostać jakiekolwiek sensowne punkty na tej jednej karcie. Inne światy w tej rundzie prawie w ogóle nie dają monet? Och, jak bardzo nam nie-przykro! Mam swoje kolejne nemezis w tej grze. Z minusów trzeba natomiast wspomnieć o tym, że tak jak w podstawce, w promoskach też zasady są pisane w sposób niejasny. W przypadku gry podstawowej bodaj jakiś FAQ czy zaktualizowana instrukcja dopiero wprost dały do zrozumienia, że "sprzedaż" kostki na surowiec jest możliwa jedynie wtedy, gdy nie da się jej wykorzystać w inny sposób. Tutaj musieliśmy przyjąć tymczasowego potencjalnego home rule'a, a następnie przegrzebać BGG, żeby się dowiedzieć, czy w Libertalii można uzupełniać pola dające gwiazdki za zapłatę w surowcach w sytuacji, gdy nie stać nas na poniesienie tego kosztu (i po prostu chcemy tylko uzupełnić wszystkie pola, żeby chociaż za to móc dostać jakieś punkty). No okazuje się, że można - tak jak i my sobie sami założyliśmy. Co i tak na dobre mi nie wyszło, przez tragiczny ostatni rzut kośćmi. Arrrr!

- Z biegiem strumienia dodane do Łąki.

Spoiler:

Wpadły dwie partyjki w dwójkę, po jednej na każdy z dwóch trybów oferowanych w dodatku. Lubię podstawkę, ale jest u nas grą głównie właśnie do grania w parze. A że sporo ciasnoty w dociąganiu kart/odpalaniu akcji pojawia się dopiero z trzecim graczem, to jest dla nas po prostu przyjemnym pykadełkiem. Z dodatkiem... no właśnie. Jest ciekawiej, owszem. Nowe symbole, wmiksowanie ich w główną talię, żeby upłynnić połączenie podstawka-dodatek i poprawić balans, podejmowanie decyzji, czy iść w czyste punkty, jak dawniej, czy w bardziej pośrednio wpływające na wynik ikony wioseł, sporo bonusowych akcji czy dodatkowych szans na punkty i wybory do podejmowania w samym strumieniu... Brzmi fajnie, gra się przyjemnie, ale jest jakiś niedosyt. Gra przestaje być tym pykadełkiem - a raczej: udaje, że to robi. Bo wciąż gra się żwawo - ale nie tak żwawo. Gra się rozszerzyła - a jednak niekoniecznie skomplikowała. Są dwa tryby teoretycznie różniące się poziomem trudności - ale w tej skali jest to naprawdę niewielka różnica i raczej otrzymaliśmy dwie na równi ciekawe alternatywy niż dokładanie/ujmowanie ciężaru przy przewracaniu planszy na drugą stronę. Najbardziej zauważalną zmianą jest to, że z naszym niewielkim stołem potrzebujemy dodatku parapetu, żeby zagrać z dodatkiem, a w przypadku podstawki tylko jedna osoba musiała kombinować z szukaniem miejsca na swoje tableau. No nie wiem, czy przekonuje mnie to, co dodatek ma do zaoferowania. Daje trochę świeżości, to fakt, bo bazowa gra szybko się zgrywa. Ale raczej dwóch partii z dodatkiem z rzędu nie zagram, a z podstawką tak mieliśmy, i pozostaje szukać drugiego tytułu na wieczór. Ciekaw jestem, jak wypada na 3 osoby. Może tu też odczucia będą intensywniejsze, tak jak w przypadku "gołej" podstawki? Razi mnie jeszcze to, że przy niefortunnym stasowaniu kart o wiele łatwiej można się zablokować w "rzecznej" części swojego tableau niż bywało to kiedykolwiek przy podstawce. Przynajmniej takie wrażenie odniosłem już przy pierwszej partii, gdy przez długi czas pojawiały się karty wymagające ikony ryby, a karty ją zapewniające masowo trafiały się o wiele później. Pogramy jeszcze, namówimy W., zobaczymy. Ale no, Toskania to nie jest.

Wielkie powroty:
W zasadzie największymi były opisywane już wyżej Ark Nova i Łąka, ale po paru miesiącach pojawiły się na stole także:
- Mur Hadriana.

Spoiler:

Zadbałem o porządne przetasowanie talii losu i oczywiście w ostatniej potyczce sześciokrotne uderzenie na prawą kohortę praktycznie z rzędu. Lubię poziom skomplikowania tego skreślacza, ale losowość mi czasem smak życia odbiera. Nie chodzi tu nawet o wygraną czy przegraną. Ja po prostu często lubię sobie jakąś grę poeksplorować i zobaczyć, co z tego wyjdzie, a tutaj spotykam się z wrogością ze strony samej planszówki, że jak ja w ogóle śmiałem pomyśleć, że dzisiaj sobie coś więcej poskreślam w minigierce, którą zwykle olewam. Niemniej lubię Mur, tylko czasem jest to sympatia natury masochistycznej.

- Roll Player.

Spoiler:

Pojedyncza partia z żoną, bo partii 3P nie udało nam się uskutecznić od grudnia, kiedy ją sobie założyliśmy, zawsze zabraknie czasu. Tym razem może obyło się bez setupu postaci na Karola Wojtyłę, za to styl gry żony przeniósł ten tytuł z okolic Sagrady bliżej w rejony 7 Cudów Świata: Pojedynku tym hate draftingiem/discardingiem.

- Rzuć na tacę.

Spoiler:

Kompletnie mnie nie porwało, kiedy spróbowaliśmy tego w Ludi w dwie osoby, ale wróciłem jakoś do tytułu - tyle że online i solo jako przerywnik w ciągu dnia. Może kiedyś nawet osiągnę jakiś zadowalający wynik.

Stali bywalcy:

Spoiler:

Oczywiste pozycje to kontynuacja challenge w Neuroshimę Hex, tryb legacy Mojego Miasta i kilka partii w Kartografów bądź Herosów, głównie z poznanym w styczniu dodatkiem Nebblis. Ale cieszy też kontynuowanie grania z moją mamą w Tajniaków. "Sokół" wśród moich haseł, "kruk" wśród haseł żony, odpada rzucanie podpowiedzi "ptak 1". No to co, może "hej! 1"?
Poza tym - kontynuowaliśmy z żoną ogrywanie Wyspy Skye. Borze, ale dostaję bęcki w tej grze. Przed nami wciąż jeszcze przedstawienie gry W. oraz zapoznanie się z dodatkiem Druidzi.

Honorowe wzmianki:

Spoiler:

W zasadzie jedynie Zamki Burgundii. Tylko i aż, bo to esencja mojego wyobrażenia o współczesnej grze planszowej, przynajmniej pod kątem mechanicznym i stosunku prostoty zasad do frajdy z grania. Siadły dwie partie z żoną z dorzuconymi Białymi zamkami. Nooo, czuć, że żona dużo pogrywa na BGA w ZB.

Kategoria bonusowa!
Łowienie rybek.

Spoiler:

Nielogowane wśród moich rozgrywek (litości ), ale ma wpis na BGG? Ma. Żona tyle wspominała o tym, że pojawiło się w Pepco takie blast from the past, i że znajome pokupowały, niby to dzieciom, a najwięcej zabawy i tak mają dorośli. No, to na Walentynki dostała m.in. swoje własne rybki. Sam pamiętam swoją irytację w latach 90. przy innym wydaniu tego dexterity game, mniejszym i opartym na magnetycznych wędkach. Tutaj mamy haczyki, nieszczęsną, wydzierającą dziury w mózgu "zabawną muzykę w trakcie gry", parzystą liczbę rybek i jakiś felerny odprysk plastiku, przez który jedna z niebieskich staje się prawdziwym trollem w stawie, zwykle nie otwierając japy niemal w ogóle i jej złowienie zdecydowanie rozwiązuje wszelkie remisy. Graliśmy już ze sobą, żona wyjęła grę, gdy przyjechała teściowa, zabraliśmy pudło też do mojej mamy, ba, nawet namówiliśmy kiedyś W., który chował się chyba gdzieś pod kamieniem, bo jest ledwo rok młodszy ode mnie, a nigdy nie miał styczności z żadną wersją Łowienia.

Plany na marzec:

Spoiler:

- pora z większą werwą kontynuować nasze stałe elementy, ale żonie coś NHex obrzydło. Trzeba też ruszyć dalej z kampanią w Uśpionych Bogach - na stan obecny (10 marca) jeszcze nie wpadło na stół, a trochę nam się terminy z W. rozjeżdżają, mimo że teraz już nie ma do nas tak daleko.
- z nowości ogrywamy głównie Three Sisters i dodatki do Rolling Realms, wpadła też już rozgrywka z Działem Zagłady w kosmicznym Brzdęku, a to tylko przedsmak, bo przecież Pulsartomat zaraz dotrze. Dorfromantik (serio, Iuvi? musieliście zapowiedzieć wydanie PL edycji po tym, jak już mi angielski egzemplarz dotarł? xd) na razie czeka, aż skończymy z Moim Miastem na BGA.
- z półki wstydu ma w tym miesiącu zejść Grand Austria Hotel. Powoli turlamy się w stronę nieco cięższych wagowo półkowników.
- ostatnio czuję wewnętrzne rozdarcie, z jednej strony jest tyle gier do poznania, a z drugiej... kurde, grałbym tylko w tytuły, które są z nami od wczesnych miesięcy grania i zbieractwa. Hex, Brzdęk, Everdell, Na skrzydłach, Zamki Burgundii, Carcassonne, może dodając do tego z świeższych pozycji jeszcze Wyprawę do El Dorado i Viticulture z Toskanią. I to chyba są moje zdecydowane typy do grania w marcu, zobaczymy co z tego wyjdzie.
- ewentualnie chyba czas zapoznać W. z niektórymi tytułami, w które do tej pory graliśmy tylko w dwójkę z żoną. I w drugą stronę, mogę czasem wpaść do W. wypróbować kolejne zestawienia w Imperium: Classics/Legends.
- w ramach uzdatniania przestrzeni na rzecz gier przeorganizowaliśmy już szafę w przedpokoju i wrzuciliśmy do niej moje ubrania, przez co zyskaliśmy trochę przestrzeni w pokoju (i w końcu w jednej szafie przestał panować układ: gry-ciuchy-ciuchy po domu-więcej gier), ale jeszcze to i owo pójdzie na sprzedaż. To jest chyba właściwy moment, żeby wypchnąć z domu Roota, choć oczywiście żona pierwsza do sprzedawania tej gry, gdy się gubi podczas tej jednej odświętnej partii 3P, a jak tylko przebąkniesz jej o sprzedaży, to już ją w serce kłuje potencjalny brak na półce, bo ona chce w to grać i wjeżdża jej ten tytuł na ambicję. Dlatego nigdy nie proponuje grania akurat w ten tytuł. Czego tu nie rozumiecie?
- rozszerzanie kolekcji... cóż, okres marzec-kwiecień wyjątkowo obfituje w premiery skrojone pod nas. Poza wspomnianym wyżej Pulsartomatem, czaję się jeszcze na Ziemię, gdy więcej sklepów rzuci preorderem. Może przy okazji dodatkowy kontent. Chciałem po raz pierwszy zamówić coś w sklepie Portalu, ale przedsprzedażową ofertę Woodcraft + R'n'W wywiało zanim złożyłem zamówienie - cóż, głównie do zakupu teraz zachęcał mnie bonus, tak że nie zamierzam za tytułem ganiać w najbliższym czasie. Żona ma w planie poszerzyć naszą kolekcję o Półeczkę, w którą zagrywaliśmy się na BGA w zeszłym roku. Walczę jeszcze ze sobą, żeby odłożyć na później Akropolis i Doniczki - starczy nam chyba puzzlowych tytułów do grania, póki co. No i coś z tytułów gnijących na wishliście latami pewnie wpadnie.
- zadałem ostatnio żonie pytanie - czy planszowy event jeszcze wróci do galerii Libero? No i pyk, kilka dni później kolejna edycja zapowiedziana. Tak że przejdziemy się pod koniec miesiąca i tam, może nawet ściągniemy W.

[Faziee]

Ocaleni- po prawie 4 latach od pierwszych partii ponownie zawitały na stole aby sprawdzić czy gra nadal bawi i cieszy. Tak nadal mam to przyjemnie uczucie rozegrania prostej gry euro w klimacie postapo. Nadal mnie wkurza niski poziom promieniowania ale rozbudowa bunkra i zdobywanie ekwipunku to coś co nadal lubimy robić.
No i te grafiki mega.....

Niski poziom napromieniowania? Już nie pamiętam kiedy zagrałem partię, żeby mi ktoś nie zdechł, bo nie miałem miejsca na przesunięcie Trochę żart, zdarzało się, ale u mnie to raczej na granicy jest.

[BOLLO]

Ocaleni- po prawie 4 latach od pierwszych partii ponownie zawitały na stole aby sprawdzić czy gra nadal bawi i cieszy. Tak nadal mam to przyjemnie uczucie rozegrania prostej gry euro w klimacie postapo. Nadal mnie wkurza niski poziom promieniowania ale rozbudowa bunkra i zdobywanie ekwipunku to coś co nadal lubimy robić.
No i te grafiki mega.....

Niski poziom napromieniowania? Już nie pamiętam kiedy zagrałem partię, żeby mi ktoś nie zdechł, bo nie miałem miejsca na przesunięcie Trochę żart, zdarzało się, ale u mnie to raczej na granicy jest.

Noooo...to jak nie trzymasz min 3 ocalałych w głównej śluzie to nie dziwota. Mi gineli zdecydowanie częściej z głodu....

[Faziee]

Ocaleni- po prawie 4 latach od pierwszych partii ponownie zawitały na stole aby sprawdzić czy gra nadal bawi i cieszy. Tak nadal mam to przyjemnie uczucie rozegrania prostej gry euro w klimacie postapo. Nadal mnie wkurza niski poziom promieniowania ale rozbudowa bunkra i zdobywanie ekwipunku to coś co nadal lubimy robić.
No i te grafiki mega.....

Niski poziom napromieniowania? Już nie pamiętam kiedy zagrałem partię, żeby mi ktoś nie zdechł, bo nie miałem miejsca na przesunięcie Trochę żart, zdarzało się, ale u mnie to raczej na granicy jest.

Noooo...to jak nie trzymasz min 3 ocalałych w głównej śluzie to nie dziwota. Mi gineli zdecydowanie częściej z głodu....

Fakt, że ja tak maks 2, ale najczęściej 1, a czasami żadnego się nie złowi. Staram się, żeby dwie wody nigdy nie płacić, wolę dostać promieniowanie niż wodę stracić. Mi też częściej giną z głodu, tylko ja odczytałem, że w ogóle to promieniowanie nie jest problemem, u mnie jednak było, chociaż to zależy jak się gra ułoży, jakie eventy wejdą. Dodatkowo ja gram już od dłuższego czasu z dodatkiem, a tam jest dodatkowe duże pole, w którym jedną z akcji jest obniż sobie 1 opromieniowanie, a pozostałym graczom podwyż o 1 (lub wzmocniona wersja, rzadziej stosowana o 2), więc z dodatkiem, to bardzo trzeba na to napromieniowanie uważać.

[Atk]

Luty nie był u mnie taki najgorszy, bo była różnorodność w rozgrywkach.....

Gra miesiąca: Pipeline

Od dłuższego czasu widzę, że mamy podobne gusta więc chyba zacznę sprawdzać te polecane przez Ciebie tytuły!

[kuleczka91]

Od dłuższego czasu widzę, że mamy podobne gusta więc chyba zacznę sprawdzać te polecane przez Ciebie tytuły!

Widziałam, że ostatnio ktoś na Pegazie się chciał pozbyć Pipeline, ale już nie pamiętam ceny. Do tego polecam dorwać dodatek jeżeli gra przypadłaby do gustu, bo on zmienia co "roku" cenę ropy do przetworzenia, można pozmieniać kafelki akcji na planszy gry co nieraz ma znaczenie i są kafelki dzięki którym możemy pozmieniać ceny na rynku. Jeszcze są tam nowe karty dodane, ale póki co z nich praktycznie nie korzystam

[JollyRoger90]

Lepiej późno niż wcale

Moje zestawienie za Styczeń 2023:
Od nowego roku postanawiam dawać oceny przy grach:
3/3 - gra siadła bardzo i zostaje w kolekcji/będzie grana z dużą chęcią i jak często się da.
2/3 - gra dobra, lubię w nią grać, jak ktoś zaproponuje to chętnie zagram
1/3 - gra jest poprawna, nie ma na tyle mojej uwagi, abym ją wyciągał na stół/proponował. Jak ktoś wyjmie to zagram.
0/3 - pozycja z która definitywnie nie chce mieć nic do czynienia. Pojdzie na sprzedaż.

1) Standardowe rozgrywki

Nowości:
Trek12: Himalaje (4) 1,5/3 - dobra promka empiku. Dużo zawartości, koperty do odkrywania. Gra się szybko i przyjemnie. Losowość na poziomie ok. Żonie się podoba
Ark Nova (2) 2/3 - w końcu wjechał ten hit na stół. Widać pewną analogie do TM. Osobiście chętniej zagram w to niż w TM. Obie rozgrywki 2 4 osoby i spory downtime. Docelowo będę grać w 2-3 osoby, więc powinno być dobrze
DOG (2) 0,5/3 - wariacja na temat chinczyka. Przynieśli znajomi. Raczej wolałbym nie wracać do tej gry już.
Skymines (2) 2/3 - było FOMO z mojej strony i nie zawiodłem się. Bardzo mało losowości i dużo planowania. Zasady proste a głębia duża Chce więcej!
Top Ten (2) 2/3 - Zabawna imprezówka. W moim przypadku ciekawa alternatywa do tajniaków, gry w zielone i rakiety imprezowej
Czerwona katedra (1) 1,5/3 - Niestety tłumaczący zasady nie do końca ze zrozumieniem przeczytał instrukcje, przez co ok polowa rozgrywki byla zle grana. Generalnie jest to calkiem przyjemna gra, ale raczej typowo sucha i optymalizacyjna.
Elekt (1) 1/3 - żona chciała spróbować, ale po rozgrywce stwierdzila ze meh. Ja widzę potencjał i głębię, ale raczej będzie trzeba się pożegnać z tym tytułem.
Gloomhaven: Szczęki Lwa (1) 2/3 - w końcu! Udało się zdjąć z półki wstydu i rozegrać 1 scenariusz z żoną. Ciężko coś wyrokować poza tym, że trzeba grać dalej
Massive Darkness 2 (1) 1,5/3 - figurkowy moloch wjechał na stół. Przyjemna turlanka z rozwojem bohaterów i zbieraniem ekwipunku. Lekki vibe Diablo. Damy temu więcej szans.
Monster City (1) 1/3 - pierwsza i ostatnia rozgrywka. Set collection bez szału. Zostawiliśmy znajomym w prezencie.
Tsukuyumi: Full moon down (1) 2/3 - w końcu wjechało na stół. Zasady proste do przyswojenia, ale ilość możliwości jest duża. Do tego taka różnorodnośc frakcji. Hype miałem duży i nie zawiodłem się
Weather Machine (1) 1,5/3 - Niestety chaotycznie tłumaczona i po 10h gier w inne pozycje. Gubiliśmy się przez prawie cala rozgrywke. Widzę tutaj potencjał i chciałbym jeszcze raz do niej usiąść. Lacerda jednak odrobinę zaciekawił


Powroty:
Gra w zielone! (9) 3/3 - nie ma co więcej dodawać, grana często.
7 cudów Świata: Architekci (3) 2/3 - przyjemna szybka rozgrywka. Dobra na wprowadzenie. Gram zarówno na BGA jak i na żywo.
Fantastyczne światy: Przeklęte skarby (3) 3/3 - ulubiony fillerek na 2 osoby w 15 minut. Zestawy z dodatku dawno wprowadzone. Ostatnio graliśmy z przedmiotami i jest to jakieś takie niepasujące. Nie wiem czy będziemy dalej je wrzucać.
Draftozaur (2) 2/3
Abyss (1) 1,5/3 - jakoś tak luzno na dwie osoby się wydaje. Do sprawdzeni aoba dodatki jeszcze oraz autorski stricte na dwie osoby
Brzdęk! Nie drażnij smoka (1) 2/3 - jak zawsze przyjemna rozgrywka. Rozgrzewka przed rozpoczęciem legacy.
Demeter (1) 2/3 - nadal lubie te wykreslanke. W kolejce do testowania wersja zimowa i jesienna
New Frontiers (1) 1,5/3 - jedna z ulubionych gier żony. Ciekawie się prezentuje na stole, ale odrobine za bardzo go zajmuje. Reimplementacja puerto rico. Przyjemne i co jakiś czas można zagrać.
Seikatsu (1) 1,5/3 - bardzo fajny fillerek. Na 2 osoby gra się z 20 minut max. Polecam.
Wyprawa do ElDorado (1) 2/3 - przyjemny wyścig. Alternatywa dla Brzdęka. Gry odrobine podobne, ale na tyle różniące się, że mogą być koło siebie na półce. Osobiście planuje rozegrać wszystkie mapy z instrukcji i z BGG
Wyspy Tukana (1) 2/3 - nadal lubiana. W kolejce nowe mapy do zagrania
Zamki Toskanii (1) 1,5/3 - jednak wyżej cenie Zamki Burgundii, ale w Toskanię tez chętnie zagram


Łącznie rozgrywek - 44 w 24 gry - R E K O R D !

2) Board Game Arena.
Zamki Burgundii: 13 gry
Lost Seas: 8 gry - odkrycie miesiąca na BGA
Trek 12: 6 gry
Martian Dice: 6 gry
Królestwo w budowie: 4 gry
Age of Civilization: 3 gry
Architekci 7 Cudów Świata: 3 gry
Troyes Dice: 3 gry
Sushi Go Party!: 2 gry
Abyss: 2 gry
Azul: 1 gry
Nova Luna: 1 gry [Filtr]
Jaipur: 1 gry
Seikatsu: 1 gry
Gizmos: 1 gry

Łącznie rozgrywek - 55 w 15 gier
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Podsumowanie: rozgrywek wszelakich - 99 w 39 gier
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Gra miesiąca: Ark Nova - w końcu zeszła z półki wstydu i nie zawiodła. Tuż za nią Skymines i Tsukuyumi. Na BGA - Lost Seas.
Rozczarowanie miesiąca: DOG. Iteracjom chińczyka mówię stanowcze nie.
Podsumowanie miesiąca: Dużo gier z półki wstydu zeszło - 8. Oby ta tendencja się utrzymała. Do tego planszowy męski weekend był. Sporo dużych gier ograne. Liczę, że w marcu uda się to powtorzyć
Plany na kolejny miesiąc:
Udana eksploracja półki wstydu - check.
Udany planszowy weekend do odciny - check.

To samo do powtórki w marcu

[Fyei]

Elekt (1) 1/3 - żona chciała spróbować, ale po rozgrywce stwierdzila ze meh. Ja widzę potencjał i głębię, ale raczej będzie trzeba się pożegnać z tym tytułem.

Koniecznie namów żonę na jeszcze przynajmniej jedną partię w Elekta. Ta gra pokazuje prawdziwe oblicze w momencie gdy obaj gracze dobrze znają talię kart elitarnych oraz zapamiętują co przeciwnik ma na ręce. Ona zdecydowanie nie jest meh .

[alex_dp88]

W lutym udało się zagrać 32 razy w 17 tytułów.

NOWOŚCI

Parki (4) - przepiękna i przeurocza. Na 2 osoby dobra, ale w pełnym składzie skradła show. Jest ciasno, trochę chaotycznie, ale w grze na niecała godzinę wcale to nie przeszkadzało. Polecam
Eleven (3) - jest tu sporo klimatu Football Managera, ale sama gra niestety się nie broni. Jest stołożerna, upierdliwa w obsłudze i długa. Tryb wieloosobowy wciśnięty na siłę. Szkoda ze nie zaryzykowano zrobienia jej jedynie pod tryb solo i nie doszlifowany. Już wypadła z kolekcji.
Aeon’s End: Nowy Początek (3) - 3 rozgrywki solo. To moje drugie podejście do tej serii i mam mieszane uczucia. Lubię deckbuilding, różni nemesis robią robotę, ale mam wrażenie , ze sam mechanizm nietasowania talii niewiele zmienia. Jeszcze dostanie szansę.
Demeter (2) - leciutki i kombogenny flip and write. Wykreślanki powoli skradają moje serce.
Gresy Western Trail: Argentyna (1) - 4osobowa rozgrywka i ponad 3h gry , trochę mnie to zmęczyło. Wydaje się być bardziej złożona od pierwowzoru.

STALI BYWALCY
Marvel Champions (4) - udało się dokończyć pierwszy dodatek. Wciąż bawi. Już upewniłem się, że będę grał jedynie true solo ze względu na szybsza obsługę gry. Gdyby tak znaleźć kogoś do gry w 2 osoby…
Mur Hadriana (3) - sam nie wiem czemu mi się podoba. Niby robi to samo co inne wykreślanki, tylko kilka razy dłużej. Ale jednak szukanie nowych strategii sprawia frajdę.
Tichu (2) - evergreen
Abyss (2) - z oboma dodatkami. Lewiatan od teraz jest obowiązkowy. Krakena można sobie odpuścić.
Brass: Birmingham (1) - z każda partią moja ocena tej gry rośnie. Sztos
Scythe (1) - partia solo, i tylka nie urwało
Grand Austria Hotel (1) - podobny przypadek jak Brass. Im lepiej poznaje grę, tym bardziej mi się podoba. Trzeba sprawdzić z dodatkiem.
Misja Czerwona Planeta (1) - rozgrywka 2osobowa i ogromne pozytywne zaskoczenie. Jakże to jest sprytnie wymyślone. Granie na 2 kolory zmienia te grę w mięsisty tytuł
Ark Nova (1) - utwierdzam się w przekonaniu, ze trwa o godzinę za długo w stosunku do tego co oferuje
Osadnicy: Królestwa Północy (1) - nieustanne wymienianie zasobu na punkt albo dwóch zasobów na trzy punkty chyba już przestało mnie bawić. Pożegnałem grę bez żalu
Splendor: Pojedynek (1) - ależ jestem w to słaby. Ale sama rozgrywka jest szybka i angażująca. Dodanie aspektu przestrzennego moim zdaniem wychodzi grze na plus. Zostaje w kolekcji
Santa Monica (1) - wciąż uważam, ze gra jest urocza, ale już zobaczyłem w niej wszystko co można było zobaczyć. Czas aby ktoś nowy się z nią zapoznał