Gra historyczno-militarna, ma sporo płaszczyzn (różne sposoby zdobywania punktów, nianse taktyczne przy ruchach, konieczność reagowania na zmienną sytuację, elementy blefu).
Trzeba przyznać, że gra bardzo mnie pochłonęła (pomimo, iż wielka rola kart budziła me obawy przed nadmiarem chaosu). Losowość duża, ale chyba jednak nie nadmierna, miałem raczej wrażenie "chaosu kontrolowanego", dostosowywania planów na bieżąco.
Niestety pod koniec zdarzył się niemiły incydent. Atmosfera przez całą grę była miła, a docinki przyjacielskie. W pewnej chwili obrzucono mnie jednak epitetem, za który w znanych mi kręgach ma się gwarantowany darmowy remodeling twarzy.
Starałem się hamować, ale też nie chciałem dać sobą pomiatać, więc też bardzo ostro odpowiedziałem. 
To zwarzyło atmosferę... Potem zresztą dowiedziałem się, że akurat wyzwisko, jakim mnie obdarzono, w środowisku strategów uchodzi za łagodne, niemal przyjacielskie... 
Przepraszam więc, jeśli kogoś uraziłem... 
Z drugiej strony - jak się gra z kimś nowym w danej grupie, to z grubymi żartami należy chyba trochę uważać... 
Mam nadzieję, że ten szczegół nie zepsuje nadmiernie wspomnień z tej skądinąd mocno sympatycznej rozgrywki.W momencie przerwania partii prowadziłem na punkty, ale to podobno jeszcze niczego nie oznaczało i wszyscy mieli bardzo realne szanse na zwycięstwo. W grze trzeba wyczuwać moment, kiedy i gdzie iść do szturmu, a gdzie się okopać/wycofać. Jednak rodzina Aleksandra wymusza pewną dynamikę - dobrze jest ich ścigać po planszy, co utrudnia "bunkrowanie się".
Kiedyś chętnie jeszcze zagram... choć trzeba uważać na czas. Jestem wdzięczny za pomoc (byłem jedynym nowicjuszem) i świadom, że ona też sporo czasu zabrała. Z drugiej strony, w mniej niż 4 godziny zagraliśmy tylko z trzech na pięć etapów... Bezpiecznie na partię nawet weteranów trzeba chyba przeznaczać jakie 6 godzin - mimo, iż dzięki specjalnym warunkom zwycięstwa szybszy koniec jest jak najbardziej realny.
Dziękuję i pozdrawiam.
Gratulujemy zwycięstwa właścicielowi gry - gargowi 
": 1x Keleno 1x Sir-lothar.
Nasza zaawansowana partia szła na tyle sprawnie, że i trzecią epokę rozegraliśmy. Wprawdzie bez wojen, straty populacji pomiędzy epokami i z pozostawieniem czterech początkowo wyłożonych wydarzeń. Ale i tak było świetnie. Cały czas coś się działo, były ciekawe zwroty akcji i zupełnie nie wiem kiedy te kilka godzin minęło. A wydanie gry jest całkiem w porządku, pisanie o jakości papieru toaletowego to czysta bzdura.
Ale na szczęście przyznał, że jednak gra nie jest taka koszmarna, jak Scotland Yard 
Wygrałem. Większość moich punktów pochodziła z kart, które mnożyły mi poziom populacji i narzędzi. Moją strategię ułatwiało z pewnością to, że pozostali gracze nie interesowali się narzędziami i dość łatwo udało mi się rozwinąć w tej dziedzinie.
). Jak dla mnie świetne mechanizmy Wallace'owe (zarządzanie budżetem i jego wydawanie), różne sprzeczne strategie do realizacji (zarabianie kasy wymaga raczej mało, ale za to rozbudowanych oper, z kolei zarabianie VP wymaga wielu (nawet malych) oper), różne triki i świństwa ktore można robić innym graczom (podkupywanie kafelków, krytyk zjeżdżający kompozytora którego akurat wystawiają przeciwnicy), no i kolejny element interakcji: nieustanna, mordercza, pełna dylematów walka o jak najlepszą pozycję na torze kolejności. Można nawet sterować za pomocą niuansów - wstawienie/nie wstawienie 1 dzieła danego kompozytora do wlasnej opery może wpłynąc na jego (i innych) popularność i od razu wyniki punktowe graczy. 
