)Może moja sytuacja jest nietypowa, bo mam lekki background akademicki i mój zawód wymaga przyswajania nowych rzeczy na co dzień z zazwyczaj kiepskiej dokumentacji, więc nauka zasad nowej gry mi nigdy nie była straszna. Wydaje mi się jednak, że jeśli ktoś ma zadatki na geeka, to proste gry nie są w stanie dać mu dostatecznej satysfakcji już na początku i nie wciągną go w hobby. Owszem, mogą odepchnąć większość opornych, którym takie Carcassone czy gry imprezowe mogłyby się spodobać znacznie bardziej, ale z nich i tak nigdy byśmy nie mieli współgraczy
Jeśli więc pokazuję komuś nowemu grę, to od razu wymagającą myślenia - Tikal, Ninjato, Glory to Rome. Podejrzewam, że dla większości z was też punktem zwrotnym nie było nic prostego.
. Owszem, we dwójkę ćwiczymy względnie regularnie Nawigatora czy Amyitis, lecz już próby zaimplementowania takich tytułów wśród przyjaciół okazały się porażką. Sam też w sumie chyba wolę zagrać w kilka osób po partyjce Tobago, Dixita i 7 Cudów, niż spędzić cały wieczór nad jakimś ceglastym sucharem. 
. Owszem, jak się z nią oswoić, to można ją tak traktować, lecz nie zachęcam do polecania jej na start. 
, mam jakieś 120 gier i mnóstwo osób, które zaraziłem hobby.
- "jak można wkręcać się w takie niepoważne gierki, jak ten Catan?! Brzydkie to, krótkie i pewnie nudne!"
