To dziwne, bo ja zawsze (oczywiście z powodu stereotypowych dowcipów), za skąpych uważałem Szkotów a nie Żydów.Senthe pisze:(patrz "skąpi Żydzi"). Ja sama w życiu nie spotkałam żadnego Żyda, więc tym bardziej nie mogłam zostać zalana nadmiarem informacji na temat Żydów, ale za to zostałam nauczona, że Żydzi są skąpi.
Miałem na myśli co innego. Poruszamy się w świecie, który dostarcza nam mnóstwo informacji i żeby móc podjąć JAKĄKOLWIEK decyzję musimy ten świat upraszczać. Temu właśnie służą stereotypy - żeby zajmować się rzeczami, które są dla nas istotne, a o pozostałych mieć - w razie potrzeby - ogólne i zwykle stereotypowe pojęcie. Oczywiście powinniśmy odczuwać potrzebę pogłębienia tego pojęcia, ale to już temat na osobną rozmowęSenthe pisze:Można tu odróżnić stereotypy społeczne i indywidualne (podział roboczy). Społeczeństwo jako takie nie może otrzymać "nadmiaru informacji", może co najwyżej przeżyć coś, co potem jest tłumaczone na stereotyp i przekazywane dalej (patrz "skąpi Żydzi"). Ja sama w życiu nie spotkałam żadnego Żyda, więc tym bardziej nie mogłam zostać zalana nadmiarem informacji na temat Żydów, ale za to zostałam nauczona, że Żydzi są skąpi. Nadal jednak głupotą byłoby w to ślepo wierzyć, tym bardziej zdając sobie mniej więcej sprawę, skąd ten stereotyp się wziął (jak sądzę, z zawiści względem naprawdę gospodarnych Żydów, ciągnącej się za kulturą zachodnią od dawna).
.
BARDZO się nie zgadzam. To właśnie m.in. dzięki stereotypom buduje się spoistość grupy. A mają one jeszcze wiele innych funkcji.Senthe pisze:Dlatego nie uważam, by narzucone przez społeczeństwo stereotypy były pojedynczym osobom naprawdę potrzebne.
Po prostu mówisz wyłącznie o jednym rodzaju stereotypów. Stereotypy mówią na przykład o tym, że rzeczy tanie są niskiej jakości. To nie jest ani stereotyp dotyczący osoby, ani negatywny - on jest neutralny emocjonalnie. Jeśli w Geancie były kiedyś do kupienia w promocji garnitury męskie dwuczęściowe za 49.99 (nawet były na billboardach), to co o nich myślimy? Że były wysokiej jakości? Raczej nie. A czy to wiemy? Na pewno nie.Senthe pisze:Zauważ, że zwykle stereotypy mówią o cechach negatywnych, stając się bezsensownymi uprzedzeniami.
ToucheSenthe pisze:W końcu - gargu, czy nigdy nie narzekałeś na pogodę?
.
Chciałem zdementować tę wersję. Ta rozgrywka to był klasyczny przypadek dla którego staram się unikać grania z parami/osobami powiązanymi więzami rodzinnymi. Paweł z żoną zaczynali na południu i Paweł nie atakował swojej żony (bo byla jego żoną), więc siłą rzeczy atakował mnie. Na północy ojciec z synem też się nie atakowali, więc siłą rzeczy atakowali mnie. Na koniec żona Pawła wbiła mu nóż w plecy wygrywając grę. Stereotyp czy nie?GOT to kiepski przykład kobiecej "niekumacji". Grałem z żona, kolegą i jego synem a także forumowym Clownem. Gra sie skończyła, gdy żona stwierdziła ze czas do domu. Mnie wbila nóż w plecy, zdrowo pojechała Clowna, i gra skończona
O to, to! Aż musiałam coś w tym temacie napisać. Nie mogłam się powstrzymać. Jestem jedną z tych przywoływanych kobiet-geeków, których ponoć nie dotyczą tematy w stylu "polećcie grę dla dziewczyny". Niemniej czasem przy stole czuję się traktowana jak gorszy gracz, zwłaszcza kiedy gram tylko w "męskim gronie" znajomych mojego lubego.clown pisze:Niektórzy mają natomiast problem z graniem z kobietami, gdyż z góry zakładają, że są głupsze.
). No i w Twilight Imperium skończyliśmy po zdobyciu 6 punktu przez jednego z graczy (graliśmy wtedy 6 godzin, a rano do pracy trzeba było iść...), kiedy moja ogromna flota właśnie ruszała na podbój kosmosu (miałam wtedy 5 pkt). Ale do czego zmierzam - żaden, powtarzam żaden z tych panów nie robił ruchów, które mogłyby mi w jakiś sposób przeszkodzić. Miałam wrażenie jakbym była przy stole powietrzem. Jakbym nie grała. Potem zazwyczaj dowiadywałam się, że gra jest słaba (jeśli akurat ja ją przyniosłam) albo że ktoś tam popełnił gdzieś błąd. Nigdy nikt nie wspomniał, że moje przemyślane ruchy i zupełne olanie mojej skromnej osoby przez przeciwników spowodowały wygranie przeze mnie kilku partii.E tam, ja grając w GoTa czasem reaguję dokładnie tak samo ("Nie atakuj mnie! Greyjoy nie powinien atakować Starka! Powinieneś zrobić coś z Lannisterem! Grasz beznadziejnie!")clown pisze: Kiedyś w czasie rozgrywki w Andean Abyss, jeden z graczy zajął ostatnie miejsce i potem miał do koleżanki pretensje (zadziwiające, ze nie miał ich do siebie, bo zagrał słabo), że grała głupio, bo go atakowała i nie dawała mu rozwinąć skrzydeł. Koleżanka co prawda nie wygrała, ale była od włos od wygranej. W takich przypadkach pewnie dużą rolę grają jakieś dziwne psychozy i/lub wychowanie w patriarchacie.
Nie wiem czy to akurat wynikało z ulegania stereotypom, czy z faktu, że mężczyźni z natury nie lubią przegrywać z kobietą, z drugim facetem to co innego, ale nie z kobietą. Może grali tak właśnie dlatego, żeby nie było, że się tak bardzo starali z tobą wygrać a i tak się im nie udało. Mają na własny użytek ciche wytłumaczenie, że gdyby naprawdę chcieli to by wygrali. Oczywiście to tylko moja teoria i nie musi być prawdziwaidha pisze:. I jak tu nie denerwować się na stereotypy i tego typu forumowe tematy
Dlatego wymyślono statystykę... Może nie żeby udowadniać jakieś teorie, ale wyciągać pewne wnioski.charlie pisze:(...) Ilościowe dane i tak nic nie pomogą bo będą niereprezentatywne, a od każdej reguły znajdzie się wyjątek obalający rację. I w każdej grupie to prawdopodobnie będzie wyglądać inaczej.(...)
. Dlatego gdy gramy w coś z nowymi graczami (bez względu na płeć czy ilość nowych osób) warto stosować delikatnego handycapa i nie wygrać na początku.
dewodaa pisze:charlie pisze: Z tego co zauważyłem, nikt nie lubi przegrywać
Dokładnie to są powody, dla których wolę gry taktyczne od strategicznycholocop pisze:mam szósty zmysł i potrafię spontanicznie reagować na to, co przyniesie los, ale nie potrafię tak jak ty, że sobie planujesz naprzód ruchy i strategie na całą grę i musisz wszystko przemyśleć wcześniej, zanim się do czegoś zabierzesz"
kwiatosz pisze:No chyba że ktoś pyta o grę dla żony po to, żeby poszła grać w te swoje suchary, a my w spokoju rozstawimy wtedy naręcze figurek
I to jest chyba sedno całego "problemu"sqb1978 pisze:Inna sprawa, że każdy powinien swoją partnerkę znać na tyle, żeby nie pytać o "grę dla żony" tylko np. o grę "dla wielbicielki tropikalnego survivalu bez schronienia" lub "zwolenniczki hodowli owiec na ogrodzonych wybiegach"
moja małżonka zobaczyła jak wydane jest Conflict of Heroes i powiedziała - " cóż, może spróbujemy kiedyś?". Jakbym siedział, to bym spadł z krzesła. Teraz szykuję się na łagodne wprowadzenie w wojenne, choć wiem, że będzie baaardzo ciężkoRocy7 pisze:Ja zas sklaniam sie ku stanowisku, ze istnieja roznice miedzy preferencjami plci jesli chodzi o gry planszowe. Widze to zwlaszcza jak weszlem w wargaming. Duzo racji tutaj ma Odi, ze faceci szybciej lapia ten typ rozgrywki.
