No właśnie napisałem, że wydałbym 270 PLN (można znaleźć taniej) na same 205 figurek - wychodzą wtedy po ponad 1PLN/szt. Pamiętam, jak chciałem kiedyś dokupować figurki jednostek z Memoir44. Ceny wychodziły po 1 $ za sztukę.Odi pisze:Natomiast mimo wszystko chyba największą barierą jest cena. 270 zł, i to za grę praktycznie wyłącznie dwuosobową (taki Mage Knight w praktyce 1-3 os, Twilight Imperium, Eclipse, GoT - 4-6 itp) to dużo...
Cały sęk w tym, że 2-3h (cżesto 3-4) to właśnie długie gry.tequira pisze:Moim zdaniem czas gry wcale nie jest bardzo długi, można się uwinąć w 2-3 h czyli standardowo, jak w większych grach.
.
Ranking na BGG pokazuje chęć zagrania. Widocznie dużo osób kupiło grę za niemałe pieniądze, teraz nie ma z kim lub kiedy zagrać, a bardzo by chciałodjedi gamer pisze:A Wojna o Pierścień znalazła się właśnie w pierwszej 20-stce najlepszych gier na BGG ze średnim ratingiem graczy na poziomie 8,43 - najwyższym spośród wszystkich gier.
(...)
Dziwi mnie fakt, że ta gra jest pomimo wszystko tak mało znana i mało się o niej mówi.
Może chodzi o to, że praktycznie nie żyje swoim życiem - nie wydaje się co chwila nowych dodatków? Może gracze są już zmęczeni tematyką Tolkiena (za dużo tego w kinach na przykład)? Może jest za droga (choć ja bym kupił za tę cenę same 205 figurek)? Może zbyt długa (choć w Battlastara i Zimną Wojnę gram zwykle tyle samo czasu)? Nieregrywalna (ale przecież nie codziennie ratuje się Świat przed cieniem)?
Jak to jest naprawdę?
No, czyli w sumie bardzo "historycznie"lintu pisze: 2) Rola Minas Tirith - zgodzę się, że zgodnie z książkowym fluffem Minas Tirith to kluczowa lokacja i gdyby padło, Sauron miałby otwartą drogę do podboju militarnego Śródziemia. W grze nie działa to niestety najlepiej, ponieważ w momencie gdy Sauron zdobywa stolicę Gondoru (jest to rzecz jasna bardzo trudne, ale wykonalne - odpowiednio dobrane karty i szczęśliwe rzuty = pozamiatane) staje przed nim otworem cały kraj z mnóstwem osad i twierdzą w Dol Amroth. Jeśli Rohan nie ruszy na pomoc - to jest po grze. Tak naprawdę gracz Cienia może skupić się na parciu na Minas Tirith, wiążąc jednocześnie Sarumanem siły Rohanu
Zwycięstwo militarne "dobrymi" jest możliwe, ale dość trudne do osiągnięcia. Zdobyć dwie twierdze (i jednocześnie nie stracić niczego co się posiada) wcale łatwo nie jest:)lintu pisze: 3) Warunki zwycięstwa dla Wolnych Ludów - Wolnym Ludom wystarczy zająć dwie twierdze, by wygrać. Gra przez to może przerodzić się w parcie na Morię i Mount Gundabad i skończyć nad wyraz szybko.
Ot, czasem rzut się uda, czasem nie, ale kości akcji zawsze można pozamieniać pierścieniami, jeśli to konieczne.Całkowicie się zgadzam, w żadnej grze, którą rozegrałem Wolne Ludy ani razu nie użyły armii stacjonujących na zachodzie (Szara Przystań, Ered Luin). Jest stamtąd zwyczajnie za daleko, do przejścia 5-6 regionów żeby dostać się do Angmaru, Gundabadu lub Morii. Przy mniejszej liczbie kostek i Drużynie Pierścienia "do wykarmienia" taki marsz nie ma sensu, tym bardziej że w tym czasie Cień i tak zdąży się umocnić.1) Niewykorzystany potencjał mapy - na dobrą sprawę w północno-zachodnim krańcu mapy przez większość gry nie dzieje się nic - nie ma potrzeby (ani też zazwyczaj czasu), by ruszać stamtąd dość mizerne zresztą wojska. Eriadoru mogłoby w zasadzie nie być, bez uszczerbku dla gry - a szkoda. Wiąże się z tym też problem zbyt dużego rozdrobnienia prowincji, przez co uruchamianie wojsk z odległych prowincji jest niezmiernie czasochłonne i większości nieopłacalne.
. Są po prostu bliższe cele do zdobycia. Z książką to w sumie się ładnie zgadza, na zachodzie nie działo się nic ciekawego w czasie wojny.Ja grając WL bardzo się cieszę gdy przeciwnik atakuje Minas Tirith. W twierdzy i fortach w Osgiliath można przy pomocy Gandalfa Białego i np. Boromira z jakimś towarzyszem niezwykle długo skutecznie się bronić. Cień musiałby mieć naprawdę mocne karty i szczęście w rzutach, żeby szybko zdobyć twierdzę.2) Rola Minas Tirith - zgodzę się, że zgodnie z książkowym fluffem Minas Tirith to kluczowa lokacja i gdyby padło, Sauron miałby otwartą drogę do podboju militarnego Śródziemia. W grze nie działa to niestety najlepiej, ponieważ w momencie gdy Sauron zdobywa stolicę Gondoru (jest to rzecz jasna bardzo trudne, ale wykonalne - odpowiednio dobrane karty i szczęśliwe rzuty = pozamiatane) staje przed nim otworem cały kraj z mnóstwem osad i twierdzą w Dol Amroth. Jeśli Rohan nie ruszy na pomoc - to jest po grze. Tak naprawdę gracz Cienia może skupić się na parciu na Minas Tirith, wiążąc jednocześnie Sarumanem siły Rohanu, i dość szybko wygrać partię.
Zdobycie szybko wszystkich czterech punktów na Północy (Moria plus Gundabad/Dol Guldur) jest chyba bardzo trudne. Same siły elfów nie wystarczą, a aktywowanie i wejście w stan wojny Północy/Krasnoludów to jest już mnóstwo kości do wykorzystania. W takim układzie to chyba trzeba zrezygnować z ruchów Frodem.Warunki zwycięstwa dla Wolnych Ludów - Wolnym Ludom wystarczy zająć dwie twierdze, by wygrać. Gra przez to może przerodzić się w parcie na Morię i Mount Gundabad i skończyć nad wyraz szybko.
Z losowością trzeba się pogodzić. Jak dla mnie jest ona zaletą gry, rozgrywki nie są powtarzalne. A z wszystkich gier które rozegrałem tylko raz kostki mocno wpłynęły na przebieg wojny, Wolne Ludy przez 5-6 rund z rzędu nie miały Woli Zachodu i nie mogły awansować Gandalfa i Aragorna.Losowość - bardzo lubię system kości akcji, ale czasami potrafi on niesamowicie napsuć krwi. Fakt, że za ruchy armii odpowiadają w zasadzie trzy wyniki (co jest dużym ułatwieniem), jednak czasem niekorzystne rzuty akcji w jednej turze potrafią ukręcić łba skrzętnie zaplanowanej akcji. Nie mówiąc już o tym, że i na k6 czasem zdarzają się cuda (w ostatniej partii np. mój przeciwnik wyrzucił w bitwie trzy 6 i dwie 5, czym posłał mi całą armię do piachu).
Wcale nie jest tak łatwo. A nawet, powiedziałbym, wciąż jest całkiem trudno. Z różnych względów: dyplomacja, mobilizacja, ograniczone rezerwy, układ twierdz, kostki... Ale jest to możliwe. Najczęściej mimochodem, nieco przypadkowo, przy zagapieniu się Saurona, ale da radę.
Moim zdaniem razem z limatem odpada 90% wartości gry. Bo nagle to nie jest tak, że Aragorn idzie pogadać z konkretnymi ziomami, tylko leci figurak do innych figuraków, które wyglądają dokładnie tak samo jak cała reszta i czemu w ogóle musi lecieć przez całą planszę zamiast pójść o tu, obok. Dla czerwonych będzie to wyglądać jak Ryzyko, a Drużyna będzie przeżywać nieinteresujące przygody na wielkiej mapie.Fuser pisze:kilka pytań:
1) czy dla osoby, która nie czytała/oglądała WP gra będzie równie atrakcyjna? Czyli jaka jest wartość gry gdy odpada cały książkowy klimat
Wystarczy, że poczekasz na: http://galakta.pl/epicka-bitwa-u-stop-s ... ozpocznie/lintu pisze:Czy II edycja zmienia mocno balans i wpływa w jakiś sposób na bolączki opisane powyżej? Świta mi też pomysł na zmodyfikowanie WotR do strategii "totalnej", opartej wyłącznie na kontroli prowincji. War of the Ring: Total War?
Zdecydowanie nie będzie równie atrakcyjna. Za grą przemawia klimat, który dodaje jej bardzo wiele. Obowiązkowo należy "Władcę Pierścieni" chociaż obejrzeć1) czy dla osoby, która nie czytała/oglądała WP gra będzie równie atrakcyjna? Czyli jaka jest wartość gry gdy odpada cały książkowy klimat
Śmiem twierdzić, że tak. Na ogół gram Wolnymi Ludami i za każdym razem muszę walczyć o wygraną. Poza tym nie jest to jednak gra "na co dzień", bo wtedy mogłaby się pewnie znudzić.2) czy gra jest regrywalna zakładając, że grają ciągle te same dwie osoby i nie zmieniają stron?
Kod: Zaznacz cały
3) czy do polskiej drugiej edycji można dokupić angielskie dodatki?