Jaka gra was oczarowała swoją mechaniką?

[Legrad]

Mage Knight

Robinson

[gocho]

Zdecydowanie Władca pierścieni LCG za:
1- dużą możliwość kombinacji zestawienia bohaterów, talii
2- każdy dodatek to nowa, czasami zupełnie inna mechanicznie, przygoda (pod którą należy ułożyć talię)
3- zawsze można sobie odświeżać scenariusze, które już się zaliczyło poprzez granie jedno,dwu,trzy,cztero osobowo (przy czym więcej osób nie zawsze znaczy łatwiej - niektóre podstępy bardziej bolą przy większej liczbie graczy)
4- można grać solo na 3/6/9/12 bohaterów
5- ludzie na BGG sami dorabiają scenariusze i karty do nich (wydruk i kilka kolejnych partii mamy do rozegrania)

Dla mnie gra, do której z pewnością będę częściej wracał niż do Cywilizacji poprzez wieki.

[Sandman]

TtA - za wszystko
mage Knight - że deck building może mieć sens

[lintu]

War of the Ring
Terra Mystica
Robinson
Netrunner

[okon]

TtA - za wszystko
mage Knight - że deck building może mieć sens

Święta racja sam osobiście deck buldingu nie znoszę. Właśnie to sprawiało że w MK nie chciałem inwestować dopiero filmik Gambita mnie przekonał i jestem grą zachwycony . Deck bulding jest w tej grze elementem który nie przeszkadza i gra nie traci na klimacie .

[Brylantino]

Netrunner!

[elmer]

Póki co nie zagrałem nawet jeszcze w 100 tytułów, więc może nie mam tak dużego przeglądu różnych mechanik. Ale powiem jedno. Nie zauroczył mnie ani Mage Knight, ani Robinson, Race for the Galaxy czy Terra Mystica i wiele innych, jak zauroczył mnie Netrunner. Chociaż wszystkie te gry bardzo lubię i naprawdę nie mam im nic do zarzucenia, to jednak tą jedyną miłość od pierwszego wejrzenia wzbudził tylko Netrunner. Świetna asymetryczność, doza blefu, budowanie talii. Nie wiem czy jakaś inna gra aż tak mnie zauroczy.

Co prawda wcześniej mogłem się wypowiedzieć w ten sposób o BSG, ale po premierze Netrunnera została zdeklasowana

[tomiz123]

Zamki Burgundii- gra to czysta mechanika, bardzo przyjemna
Shogun ( wieża )
Android: Netrunner
Summoner Wars - każda frakcja to inne strategie
Tzolkin - zębatki
7 cudów

[Arkadiusz]

Neuroshima Hex. Zachwyca mnie, ile tematu i klimatu udało się twórcom upchnąć w tak abstrakcyjnej mechanice. I że kolejne rozszerzenia wprowadzają przemyślane modyfikacje, które nadają poszczególnym frakcjom unikalnego charakteru. Te frakcje są tak ciekawe i różnorodne, że w moim przypadku wybór nie sprowadza się do tego, którą armię bardziej lubię ale do tego, na jaki styl rozgrywki mam w danym momencie ochotę. I mimo, że cała rozgrywka odbywa się na dość małej planszy i w krótkim czasie, to jednak naprawdę daje się odczuć, że to potyczka między dwoma armiami a nie tylko dopasowywanie kolejnych trójkątów i innych znaków. I to wszystko naprawdę działa i nieustannie bawi.

[omam]

Maelstrom: Vortex - wykorzystywanie kafli frakcyjnych (każda frakcja to inna strategia) tworzących "modularną planszę", która powoduje nieograniczone możliwości taktyczne.

[Malin]

Dla mnie bardzo dobrą mechanikę (choć losową) ma Pandemia. Ta gra co i róż zaskakuje. Za każdym razem może wydarzyć się coś co pokrzyżuje nam plany. A do tego te poziomy trudności. No super.

[Lothrain]

"co i róż" co i fiołek...

[olocop]

Mnie też róż zaskoczył, choć podchodzi raczej pod fiolet.


A w temacie, to na pewno Robinson i Troyes.

[Malin]

Oj mały błąd się wkradł.

[lacki2000]

nikt chyba jeszcze nie wspomniał, że czarującą mechanikę ma Rój

[gafik]

Netrunner - za serwery i motyw skoku na serwer.

Pokolenia - za możliwość wyboru czy poświęcamy czas czy wpływ na wykonanie dobra. Jeśli poświęcimy czas to ludzie szybciej "odchodzą" - super mechanizm.

Trains - za to, że im więcej budujemy, tym więcej śmieci do talii wchodzi, "rozcieńczając" ją.

Darjeeling - za pochyła rampę popytu na herbatę - staczające się walce są cool.

TTA - za to, że zaniedbanie zrównoważonego rozwoju swojej cywilizacji kończy się ostatecznym krachem systemu.

Puerto Rico / Rftg - za wybór i rozgrywanie ról/faz, który likwiduje downtime.

Taluva - za dokładanie kafelków planszy, symulujących erupcję wulkanu.

Can't Stop - za to, że nie umiem się powstrzymać od "jeszcze jednego" rzutu kośćmi ;P

Helvetia - za "dzielnicowego", który budzi wybraną część wioski.

Nightfall - za mechanizm łańcucha.

Niagara - za "fizycznie" płynącą rzekę.

[Legun]

Czołówka mojej listy:
* Nie, Dziękuję i Dixit - cudowne w swej prostocie mechanizmy żółtej interakcji - korelacji,
* Tobago - system wskazówek, modularna mapa i podział skarbów, wszystko zaś bardzo zgrabnie połączone,
* 7 Cudów - przekazywanie kart sąsiadowi i systemy powiązań różnych ścieżek rozwoju,

Do tego wspomniane już: Niagara, Tajemnica Opactwa i San Juan (za to samo co w PR i RftG)

[powermilk]

Jako, że na Pyrkonie niedługo będę prowadził prelekcję o ciekawszych mechanikach w grach planszowych, to ten wątek wydaje się być idealny na moje potrzeby

Chciałbym rozgraniczyć pewną rzecz. Wpierw należy zdefiniować czym jest mechanika. Z czego co rozumiem jest co całość działania gry, więc opis mechaniki na moje równa się opisowi zasad. Dana mechanika składa się z mechanizmów, takich jak worker placement, deck-building, licytacja, itp. Gdy dany mechanizm wyróżnia się z pośród innych w danym tytule, można ogólnie powiedzieć, że ten mechanizm jest mechaniką gry. W tym świetle, jak ktoś mówi, że lubi grę taką i taką, bo oczarowała go ta i ta czynność, to najczęściej mowa o samym mechanizmie, a nie mechanice.

A teraz do sedna tematu: najbardziej to oczarowały mnie drobne gry zręcznościowo-logiczne, które w swej prostocie są genialne. Panic lab, Uga buga, Jungle Speed, Tak mroczny władco, Palce w pralce, czy 6. bierze!

Warto też wspomnieć o Liście Miłosny, za to, że tylko 16 kart, a cieszy

Z bardziej skomplikowanych to Tezeusz, daje to tyle kombinacji, a cała mechanika gry jest oparta na poruszeniu tylko jednego piona i zagraniu jednej karty.

[Munchhausen]

A teraz do sedna tematu: najbardziej to oczarowały mnie drobne gry zręcznościowo-logiczne, które w swej prostocie są genialne. Uga buga, Jungle Speed, Tak mroczny władco, Palce w pralce, czy 6. bierze!

Dokładnie! Sam uważam, że najciekawsze mechaniki da się zaobserwować w tych prostszych, imprezowych tytułach. Uga Buga i Jungle Speed to świetne przykłady, sam dodałbym jeszcze Dixit, Maskaradę oraz Cash&Guns. Zwłaszcza ten ostatni zasługuje na wyróżnienie, bo mechanika stanowi wręcz jedność z tematem (gracze wcielają się w bandytów, którzy po wielkim skoku muszą podzielić się kasą; negocjacje są burzliwe, bo każdy ma przy sobie broń. Cała gra polega na zagrywaniu karty i celowaniu do innych graczy za pomocą piankowych pistoletów).

[poooq]

Magia i Miecz, ale to było ćwierć wieku temu...

[Wosho]

Netrunner i Mage Wars.