Shadow over Camelot - przeżytek?

[Piehoo]

Chcę poszerzyć swoją kolekcję o kolejną grę kooperacyjną, najlepiej z motywem zdrajcy. Czy SoC jest jeszcze grywalny, czy chętnie do niego wracacie?
Graliśmy kilka razy w BSG i klimat "agenta" był genialny, jednak wszyscy odnosiliśmy wrażenie że gra ciągnie się trochę za długo. Rozpatrywaliśmy wieeele kart kryzysów które nie miały oznaczenia przygotowania do skoku, co sprawiało że nie mieliśmy nawet szansy żeby zaryzykować i wygrać/przegrać grę tylko żyliśmy w pewnym zawieszeniu . (byliśmy przed polami "ryzykownego" skoku)
Czy dobrze mi się wydaje że rozgrywki w SoC są zazwyczaj nieco krótsze?
Czy regrywalność faktycznie jest tak dużym minusem gry?
Jak dużą barierą wejścia dla nowych osób jest j.ang na kartach?

Wiem że Vessel i jego ekipa nadal rozpływają się nad grą, ale jednak reprezentują trochę inną kulturę planszówkową.

[syd3r]

Piszesz o karciance czy planszówce?

[Piehoo]

Planszówce.
http://boardgamegeek.com/boardgame/1506 ... er-camelot

Dodatkowe pytanie: grał ktoś na 7 osób? Ma to ręce i nogi?

[Curiosity]

Ja grałem nawet w 8 osób. Jest trochę czekania na swoją kolejkę, ale jest 2 zdrajców i gra się całkiem przyjemnie

[krecilapka]

Ale może nie być żadnego zdrajcy i gra nie ma wtedy takiej wersji jak Battle Star Galactica.
Jeśli liczysz na grę w rozszyfrowywanie kto jest kretem, to po BsG Camelot Cie nie zachwyci. To po prostu w miarę nieskomplikowana przygodówka, i tak na nią trzeba patrzeć. Zdrajca to taki poboczny akcencik.

[Misio205]

Też interesuje mnie ten tytuł i ta opinia bardzo pomogła mi w przekonaniu się do niego. Jeżeli "kret" jest tylko opcjonalny to zawsze pogłębia rozgrywkę, bo po grze wyjdzie zabawna sytuacja, w której wszyscy czają się niepotrzebnie

[kwiatosz]

SoC jest całkiem przyjemną grą, tylko po pewnym odkryciu okazuje się skopana dokumentnie. Ale zanim się tego odkrycia dokona, zwłaszcza jeśli się go nie szuka, to gra wystarcza na długo całkiem. Sugai tutaj z forum dobił do 57 partii bodajże.

[Bardias]

Mógłbyś w spoilerze napisać co jest "skopane dokumentnie"?

[kwiatosz]

Spoiler:

Najskuteczniejszym sposobem gry dla zdrajcy jest od razu ujawnienie się i po prostu stawianie katapult. Wszystko inne to rezygnowanie ze skuteczności na rzecz dobrej zabawy - to jest moim zdaniem dokumentne skopanie realizacji motywu zdrajcy - przynajmniej przez pewien czas powinno dla niego być opłacalne krycie się.

[Misio205]

Nie czytam spoilera, ale czy żaden prosty/skomplikowany home-rule, albo dodatek nie naprawiają go ?

[kwiatosz]

Ja jestem ortodoksem i gram wg instrukcji (ba, nawet się o to kłócę przy takim np. Avalonie - ale się przyjęły inne wzorce i czasem muszę ustąpić...), nie mam podstaw więc o wartościach modyfikacji się wypowiadać.

[Misio205]

Spoko też należę do takich i faktycznie czasem niestety trzeba ustąpić

[zia]

ozpatrywaliśmy wieeele kart kryzysów które nie miały oznaczenia przygotowania do skoku, co sprawiało że nie mieliśmy nawet szansy żeby zaryzykować i wygrać/przegrać grę tylko żyliśmy w pewnym zawieszeniu .

Gry dopasowywuj tak, by dawały tobie i znajomym najwiecej funu. To one sa dla nas, nie my dla niech. Jesli takie karty przeszkadzaja, to co za problem zmienjszyc ich ilosc albo i usunac zupelnie, a poziom trudnosci wyregulowac iloscia zasobów itd ?

[syd3r]

Po pierwsze - w SoC częścią zabawy jest odgrywanie postaci. Sama mechanika jest dosyć prosta, a dopiero odgrywanie roli rycerza nadaje temu życie i komplikacje. Jeśli gracze zaczną oszukiwać ten mechanizm (a zwykle tak robią) to gra traci wartość.
Oszukiwanie, o którym mówię wygląda tak: w grze jest zasada, że nie możesz mówić o wartościach liczbowych kart. Wobec tego gracze nadają kartom jakieś umowne nazwy. Jedynka staje się giermkiem, dwójka - słabym rycerzem, piątka - elitą rycerstwa itp. Wobec tego często gracze wiedzą o jakich kartach mówią, chociaż teoretycznie reguła jest przestrzegana.

Po drugie - kwiatosz ma rację.

Po trzecie - nie jestem pewny (dawno nie grałem), ale chyba była w grze jedna optymalna (taka lepsza niż inne) strategia. Odgrywanie i utrzymywanie w tajemnicy swoich kart, oraz losowe zdarzenia, potrafią kamuflować ten problem. Ale jak to jest z zachowaniem tajemnicy już pisałem.

Ale, pomimo tego wszystkiego, gra w SoC to bardzo fajne doświadczenie. Zabawa jest naprawdę klimatyczna.

[Piehoo]

Dzięki wielkie, bardzo budujące opinie. Mamy w kolekcji już trochę sucharów, więc faktycznie coś klimatycznego się nada.

90 minut przy 5-7 graczach to realna długość rozgrywki? Oczywiście zakładając że wszyscy już znają zasady.
Bawił się ktoś w tłumaczenie kart postaci?

[kwiatosz]

Na 7 graczy proponowałbym Avalona - klimat ten sam, a gra lepsza I pasuje długością. Ale te 7 osób warto mieć. Na 5 też jest ok, natomiast na 6 jest dziwnie słabo.

Tak czy siak - jeżeli się siądzie z otwartym na przygodę umysłem, to Camelot może dać naprawdę solidną porcję rozgrywki - ale raczej nikt nie obieca, że tak to zadziała z sucharzystami

[Curiosity]

Polecam. To gra, w którą każdy erpegowiec powinien zagrać.

[Bardias]

Co do spoilera Kwiatosza - myślę, że można spróbować naprawić ten mankament home-rulem. Co więcej...

Spoiler:

wydaje mi się, że odpowiednia dywersja może wiele zdziałać, na pewno jest duuużo trudniejsza niż zwyczajne dokładanie katapult, ale... Zgromadzenie kilkunastu białych kart (np. jako Artur) i ciche krzyżowanie planów pozostałych graczy może być nie mniej efektywne. Zaznaczam, że moje doświadczenie z tą grą jest dość nikłe, więc tak się głośno zastanawiam.

Ja jestem ortodoksem i gram wg instrukcji (ba, nawet się o to kłócę przy takim np. Avalonie - ale się przyjęły inne wzorce i czasem muszę ustąpić...)

Jak można grać w Avalon niezgodnie z oficjalnymi zasadami gry? Pytam z ciekawości, bo w sumie nie widzę tam zbyt wielu możliwości naginania instrukcji.

[kwiatosz]

Gramy dokładanie kart ról zupełnie losowo (oprócz Merlina i Skrytobójcy) - na tyle losowo, że dopiero w ostatniej partii udało mi się wywalczyć, że się losuje czy Lancelotów jest dwóch czy 0, bo do tej pory mogło być tak, że się trafia 1. Ale dalej nie wiadomo czy oni są czy nie.

[Alwirin]

Jako posiadacz SoC wraz z dodatkiem mogę tylko potwierdzić to, co już zostało napisane: gra jest raczej mało skomplikowana (co wcale nie znaczy że zła: uważam ją za znacznie lepszą od często chwalonego Pandemica), aczkolwiek bardzo klimatyczna, a z dodatkiem jeszcze zyskuje (głównie dlatego że staje się mniej przewidywalna a przez to trudniejsza). No i można weń grać w od 4 do 7 (8 z dodatkiem) graczy.

Na 7 graczy proponowałbym Avalona - klimat ten sam, a gra lepsza

Nie wiem, gdzie jest klimat w Avalonie. Bez pionków, żetonów, praktycznie bez planszy i kart widzę w nim tylko elementy blefu, które można rozgrywać zwykłą talią a efekt ten sam .

Jeszcze a propos strategii wygrywającej:

Spoiler:

Z tego co pamiętam, to zdrajca nie może się ujawniać ot tak, a jedynie pod wpływem czyjegoś oskarżenia lub po zagraniu karty Fate, której może nie dostać przez całą grę. Nie przeszkadza to oczywiście w coturowym dostawianiu katapult, ale jeżeli ktoś z takim zamiarem siada do tej gry to chyba wie co z tego wyniknie

[Assaultmarine]

ozpatrywaliśmy wieeele kart kryzysów które nie miały oznaczenia przygotowania do skoku, co sprawiało że nie mieliśmy nawet szansy żeby zaryzykować i wygrać/przegrać grę tylko żyliśmy w pewnym zawieszeniu .

Hmm a engine room to co ? Pies? Chyba, że graliście w podstawkę wtedy sie nie zastanawiac tylko marsz po Pegasusa!!!!

[Komimasa]

Nie wiem, gdzie jest klimat w Avalonie. Bez pionków, żetonów, praktycznie bez planszy i kart widzę w nim tylko elementy blefu, które można rozgrywać zwykłą talią a efekt ten sam .

To zależy z kim grasz. Ja właściwie staram się nie skupiać na fabularce ale właśnie dedukcji, jednak partia z podtrzymaniem klimatu "wyprawa po złoty gral na pustynie" "zabić wszystkie dziewice, żeby smok zdechł. Zaraz, po co zabijać? Lepiej je rozdziewiczyć. Dobrze, szlachetni rycerze, kto podejmie się tego jakże ważnego dla całego królestwa zadania?" itd budowało naprawdę klimat:P

Co do Camelota, grałem i było naprawdę przyjemnie. Miałem czasem wrażenie, że coś było lepiej od razu zrobić, ale gra dawała sporo satysfakcji i potem te zdziwienia, jak na stół ląduje czarny miecz. bardzo klimatyczna gra, normlanie grałem, jakbym miał na sobie zbroję a w ręce zamiast kart dzierżył mieczxd
Co do mechaniki mógłbym jej zarzucić losowość doboru kart, ale jak karty nie podejdą zawsze można inaczej się przysłużyc królestwu. Możliwości wiele i kurde, zagrałbymxd