czy się nie rozpłacze?-Gra o tron

[Nataniel]

na czym polega jej wyjatkowosc pod tym wzgledem i dlaczego akurat tu wlasnie wszyscy tak podkreslaja role zdrady a nie jest ona podkreslana tak mocno w innych wojennych tytulach.

Chodzi tu przede wszystkim o rozkazy, ktore kladzie sie niejawnie - i nie mozna ich zmienic juz w trakcie kolejki (a kolejek nie jest duzo, maksymalnie 10, wiec kazdy rozkaz ma znaczenie). Masz niewiele rozkazow ataku i niewiele rozkazow obrony, wiec musisz je sensownie rozlozyc. Jezeli z kims sie dogadasz to raczej nie polozysz obrony przy granicy z nim - wiec jego zdrada bedzie prawdopodobnie bardzo bolesna.

W wiekszosci gier wojennych nie ma tego elementu - wszystkie wojska sa jakby "zmobilizowane" do ataku jak i obrony i moga na biezaco reagowac na wydarzenia na planszy.

[hobb3]

Czynnikiem decydujacym o charakterze GoTa sa rozkazy i kolejnosc ich wykonywania. Po kilku turach wiekszosc dostepnych terytoriow jest zajetych i prawie zawsze zdarza sie sytuacja, ze sasiadujemy z dwoma rodami. Udzielanie wsparcia w odpowiedniej chwili lub odmowa pomocy i zablokowanie najwazniejszego przeciwnika jest jednym z kluczy do zwyciestwa. Tutaj wlasnie lezy najwieksze pole do popisu dla zdrajcow.

Mimo ze wiem, iz to tylko gra, za kazdym razem, gdy lamie sojusz czuje sie okropnie i mam poczucie winy, ze zachowuje sie niehonorowo. W wiekszosci rozgrywek jednak bez zdraty trudno wygrac.

Gra jest wysmienita i charakter ksiazki jest oddany w 100%. Mimo ze jej przeczytanie nie jest wymagane, by cieszyc sie rozgrywka, to jednak gra ZYSKUJE zdecydowanie, gdy znamy swiat, poszczegolne rody i postacie.

Mysle takze, ze po przeczytaniu troche latwiej podejmowac trudna decyzje o zdradzie.

[EstEst]

Kluczową sprawą, nieobecną w innych grach, a podstawową, jeśli chodzi o negocjacje w GoT, jest rozkaz wsparcia, dzięki któremu twoje wojska mogą brać udział w bitwach toczonych na sąsiednich polach - nie tylko twoich. Wsparcie określa się dopiero po rozpoczęciu bitwy, więc jeśli komuś obiecasz, że go wesprzesz, a potem wesprzesz przeciwnika, to może bardzo zaboleć - tym bardziej, że wojsk każdy ma dość mało i stracić je niełatwo - a najłatwiej właśnie w takiej bitwie "z kontrataku" - czyli w pościgu za armią już raz pokonaną.

[Geko]

realnie przedstawiac swiat?? Martin rotfl

Może się źle wyraziłem. Chodzi o to, że przedstawiony świat jest u Martina dla mnie jak prawdziwy. Nie mam wrażenia, że czytam jakieś wymysły, tylko historię z alternatywnego świata. Nie ma się co tarzać po podłodze

Co do gry, to już od dawna mam ochotę spróbować. Tylko jakoś nigdy nie miałem okazji.

[macike]

Chodzi o to, że przedstawiony świat jest u Martina dla mnie jak prawdziwy.

Normalnie jak średniowieczna telenowela brazylijska. CBDO ;P

[Molu]

I oczywiscie mam nadzieje na rozgrywke z powaznymi ludzmi, ktorzy sa w stanie odroznic gre od rzeczywistosci

Tez chetnie zagram

[ALF]

Pomimo zachwytów wszystkich nad ta gra ja bym jej nie polecil. I bym jej nie kupił. Jest bardzo długa i bardzo rywalizacyjna. Zwłaszcza żle mysle gra się z osobami , które się lubi i zna. Gry, przynajmniej dla mnie mają być zabawą, rozrywką a nie powodującym wzajemne pretensje pożeraczem czasu. No ale pamietaj ,ze ja jestem tylko kosmitą , wielu strategow(chyba tylko mezczyzn ?) zachwyca się tą grą.


ALF

[Browarion]

Pomimo Jest bardzo długa i bardzo rywalizacyjna.

Co prawda to prawda:
Długa - dla mnie to zaleta, czasem po prostu BARDZO CHCĘ zagrać w coś parę godzin
Rywalizacyjna - well, dla mnie to tez max dobrze, bo interakcja dodatkowo podnosi miodnośc gry; oczywiście z zaznaczeniem, że konflikotowośc nie wynosi się poza plansze

[MataDor]

Jest bardzo długa i bardzo rywalizacyjna.

Jak dla mnie same zalety.

Dla mnie gra jest największą zabawą jeśli jest rywalizacja, jak jej nie ma raczej tracę zainteresowanie graniem.

[ALF]

Matadorze i Browarionie : ok rozumiem. Powtarzam ,ze to pewnie swietna gra ale dla strategów. Ludzi , ktorzy ten tytul znaja spotykaja sie co weekend itd.

Chodzilo mi o ukazaniu dla przeciwwagi do ogolnych zachwytow oooh i aaah nad ta gra, braku jej uniwersalnosci( przynajmniej moim zdaniem). Nie wyobrazam sobie np telefonu : "o przyjechala do mnie kuzynka mamy 2h chodz to zagramy szybko w game of thrones". Alle piekny przykład mi wyszedl:D:D

Ja juz koncze : moim zdaniem gra dobra ale Na Pewno nie wszystkim sie spodoba i trzeba miec zarezerwowane duzo czasu(no chyba ze nie gracie do konca)

ALF

[Browarion]

... koncze : moim zdaniem gra dobra ale Na Pewno nie wszystkim sie spodoba ...

ALF - jasne, z tym nikt nie dyskutuje

NIE MA NICZEGO NA ŚWIECIE coby się wszystkim podobało
Nie ma gry, która wszyskim pasuje i to w każdym momencie (vide: dyskusje o fillerach - krótkich grach).

Po prostu moim zdaniem zbytnie przekładanie gry na real to w ogóle mocno pojechana "koncepcja" - trzeba grac z ludżmi, którzy widza granicę... i tyle.
Jezeli ktoś zastanawia się nad GOT (czy jakąkolwiek inna grą) musi sobie zadać pytania: z kim / dla kogo, jaki cel zabawy (ekonomiczne zmagania intelektualne czy wojenne strzelanki... do owieczek ), jak długo ma trwać, itd.

Cała ta dyskusja ma przeciez słuzyc ewentualnym zainteresowanym GOTem na wyrobienie sobie opinii - reszta to i tak ryzyko grającego / kupującego


POzdro

[ALF]

NIE MA NICZEGO NA ŚWIECIE coby się wszystkim podobało

Znam taka rzecz oj znam ja dobrzze browarionie %%%%%%%


ALF

[MataDor]

Nie wyobrazam sobie np telefonu : "o przyjechala do mnie kuzynka mamy 2h chodz to zagramy szybko w game of thrones". Alle piekny przykład mi wyszedl:D:D

Dobry przykład Taka sytuacja raczej nie może mieć miejsca.
Na GoT'a to umawiamy się na jakieś pięć dni wcześniej z zaznaczeniem że każdy przeznacza na niego cały wieczór.

[ronczi]

Grałem wiele razy w GoT z różnymi ludźmi. Z jednymi gra była sucha (bez sojuszy bez emocji itp.), z innymi odwrotnie. Raz nawet połowę czasu gry (gra trwała ok 5h) spędziłem poza planszą, plansza w dużym pokoju a gra w pokojach i na balkonie. Tutaj dyplomacją, sojuszami matactwem, obiecankami itp. można grę wygrać. Jeżeli do tego moi znajomi przeczytali książkę (księgi ) a wywodzą się z kręgów RPG zabawa murowana.
Ale wszytko zależy od ludzi z jakimi się gra.
Dla ciekawostki dodam, że pierwszy raz grałem na nadzorze sobotnim w jednostce wojskowej z moimi żołnierzami służby zasadniczej. Gdy trzeba było iść na rejony (takie sprzątanie wokół koszar) i przerwać rozgrywkę nie było hasła idź ty lub ty (a wystarczyło tylko 2 do sprzątania) tylko wszyscy solidarnie poszli sprzątać, w tej grze musisz obserwować cały czas sytuację nie tylko na planszy ale również poza.
W tej grze występuje często syndrom "może lepiej ubrać pampersa, bo jak mi się zachce to co wtedy?"
Wg. mnie jest to najlepsza gra jaką posiadam. Rozgrywka zawsze inna (a plansza i rozstawienie początkowe to samo).

[MacDante]

Cóż jeżeli mogę jako weteran swoj 5 groszy wtrącić....

Jak na poczake polecam o wiele bardziej Mare Nostrum niż GoTa...

GoT to gra tak naprawdę Taktyczna z minimalnym rzekłbym 0 aspektem losowości. Jest to Ciężka wielogodzinna kobyła i trzeba grać w to z ludzmi, dal których granie jest zabawą a nie życiem, którzy nei przenoszą antypatii z gry do Real World.
Jak dla mnie po analizie porzednich postów... granie po to aby się zemścić w GoT jest po prostu bzdurne... gra polega na zdradzie uzyskaniu co moje i wycofaniu. Jeżeli będzie się dążyło do eliminacji kogoś przez zemstę to szybko należy się spodziewać zdrady na plecach ze strony innego rodu... jeżeli tak nie jest to osoby w które to grają nie potrafią w nią grać

Mare Nostrum to gra także taktyczna ale bardziej strawienna dla lekkich nie spaczonych ciężkimi kobyłami umysłów jak płeć piękna, któa dzięki lekkim zasadom i licytacjią mogą zwyciężyć w taki sam sposób jak przed długoterminowe wojny z dośćsporym aspektem losowości Poz tym Mare Nostrum ma łatwiejszą mechanikę i jest o wiele lżejszym kucykiem niż GoT... a ma zbliżoną miodność z rozgrywki

[Neurocide]

Co do obrażania nie, to w mojej ekipie mamy do gry dystans i tak naprawde uczymy sie mechanizmow polityki i zaprzedawania wartosci. Tak jak np. Kaczyński co sie niby z komuchami nie brata, ale banda apartyczkow pezetpeerowskich w samoobronie mu nie przeszkadza. A wiec wchodzimy w role politykow i wiemy, ze zdrady to nic osobistego - a teksty idą naprawde ostro retoryczne i brudny erystycznie, ze jakby nas słuchał sam mistrz Kurski, to byłby zachwycony. Wiadomo, to gra.

Ale co do obrażenia się, to był przypadek, kiedy jeden z graczy solidnie się obraził, kiedy inny poddał grę, czynił durne ruchy itd. To jednak 4 godziny poszły się chrzanić.

[otgees]

... granie po to aby się zemścić w GoT jest po prostu bzdurne... gra polega na zdradzie uzyskaniu co moje i wycofaniu. Jeżeli będzie się dążyło do eliminacji kogoś przez zemstę to szybko należy się spodziewać zdrady na plecach ze strony innego rodu... jeżeli tak nie jest to osoby w które to grają nie potrafią w nią grać

Wcale nie uważam, że gra żeby się zemścic jest niezgodna z duchem gry. Jest tak z pewnością, jeżeli zemsta następuje w innej rozgrywce - to jest bez sensu. Ale w tej samej rozgrywce uważam za dopuszczalne, że jakiś ród zdradzony będzie szukał zemsty na zdrajcy tak jak bodajże Martellowie z Dorne w książce, którzy latami czyhali na błąd Baratheonów . To też jest życiowe, a jak ubierze się to w dramatyczne okoliczności np. w czasie zdradzieckiej napaści zgineło ukochane dziecko głowy rodu, to może być całkiem przekonujące.

Inna sprawa, że jeżeli robi się to w każdej grze po to, by pokazać: "mnie nie opłaca się zdradzać" to na dłuższą metę wypacza to jednak grę.

P.S.
Nigdy nie grałem w GOT, kurzy się na półce z braku czasu i ludzi do grania, niestety, dlatego piszę tylko teoretycznie.

Pozdrawiam

[MacDante]

Właśnie o tym mówię,

Dal mnie zaczynająć partię w GoTa pryśwituje jedna idea...

ZWYĆIĘŻYĆ... a sposób w jaki to osiągnę to już tylko gra... mogę knuć, proponować innym bardziej podatnym na sugestie graczom ruchy, albo objecywać wsparcia, albo zdradzać lub wspomagać w najmniej oczekiwanych momentach stać się najsilniejszym sojusznikiem by nagle zmienić front i podbić słabo chronioną prowincję która da mi zwycięstwo

Jeżeli ktoś mi zaufał jako graczow w GoT to trudno jego problem, może next time mi nie zaufa, ale co mi tam to tylko gra, nie będzei mi ufał następnym razem to nei będzei miał we mnie wsparia, a ja jak będe miał go najechać to zrobię to bez względu na to czy się lubimy cze nie...

A jezlei ktoś mi sztylet wsadzi w plecy.. to zrobię wszystko aby nadal wygrać a nie się mścić, a jeżeli zemsta będzei drogą do zwycięstwa to zrobię to niszcząc wszystko na swojej drodzę w imię ZWYCIĘSTWA !!!

Ktoś chętny ze mna pograć w GoTa

[Browarion]

Ktoś chętny ze mna pograć w GoTa

ZAWSZE

[macike]

Ktoś chętny ze mna pograć w GoTa

Chętny zawsze, gdybym tylko jeszcze miał wolnych tych parę godzin w odpowiednim momencie.
No i był w Warszawie.

[Molu]

Właśnie o tym mówię,
Ktoś chętny ze mna pograć w GoTa

To kiedy ?

[Magma]

No i był w Warszawie.

Nie trzeba być w Wawie, żeby zagrac w GoT'a, tylko uważnie rozglądać się na forum, żeby wiedzieć gdzie, z kim i w co można zagrać

[macike]

No i był w Warszawie.

Nie trzeba być w Wawie, żeby zagrac w GoT'a, tylko uważnie rozglądać się na forum, żeby wiedzieć gdzie, z kim i w co można zagrać

Odpowiedź dotyczyła konkretnie gry z MacDante. ;P

A z rozglądania się wynika, że z Wrocka to na Mazury trzeba by teraz jechać, żeby pograć.

[Orzech]

MacDante idealnie podsumował GOTa.

Grałem około 20 razy, ale zaledwie tylko raz z ekipą, która rozumie jak w to się gra. Problem pojawia się, gdy do stołu siada choć jedna osoba, która nie gra po to, żeby wygrać.

Ta gra wywołuje ogromne emocje, ale nigdy nie zdażyło mi się mieć pretensji do gracza, który zdradził. Często natomiast byłem wściekły na ludzi, którzy grali bezsensownie - mścili się bez względu na osiągane korzyści (w większości to nawet straty), nie zdradzali w sytuacji gdy mogli osiągnąć korzyści i co chyba najgorsze, wspierali gracza idącego po zwycięstwo by (nie wiem jak to ładnie ująć) zająć "drugie" miejsce albo nie wypaść najgorzej...

Mimo to, jest to dla mnie najlepsza gra planszowa.

[jax]

Grałem około 20 razy, ale zaledwie tylko raz z ekipą, która rozumie jak w to się gra. Problem pojawia się, gdy do stołu siada choć jedna osoba, która nie gra po to, żeby wygrać.

Ta gra wywołuje ogromne emocje, ale nigdy nie zdażyło mi się mieć pretensji do gracza, który zdradził. Często natomiast byłem wściekły na ludzi, którzy grali bezsensownie - mścili się bez względu na osiągane korzyści (w większości to nawet straty), nie zdradzali w sytuacji gdy mogli osiągnąć korzyści i co chyba najgorsze, wspierali gracza idącego po zwycięstwo by (nie wiem jak to ładnie ująć) zająć "drugie" miejsce albo nie wypaść najgorzej...

No to chyba masz tam ciekawie z Matadorem...