Po małej dawce złośliwości pora na moją relację z OKO.
Daniem wieczoru było dla mnie
Im Shatten des Keisers czyli
W cieniu cesarza, przyniesione przez Cina. Po zgrabnym wytłumaczeniu przez niego zasad walkę o 7 dzielnic (nie dziewic, tylko dzielnic, proszę czytać uważnie) rozpocząłem w towarzystwie Polarosa, Konrada i Piotra. Cesarz Polaros już po pierwszej rundzie nieźle się rozpanoszył (grał już drugi raz), pozostali gracze szybko poznawali o co chodzi w grze i też całkiem nieźle sobie radzili. W środku rozgrywki wyraźnie na czołówkę wysunęli się Polaros i Konrad. Ja w tym czasie oswoiłem się już dobrze z zasadami i myślałem co tu zrobić, żeby chociaż zająć trzecie miejsce, czyli prześcignąć Piotra w punktacji. Piotr raczej mi w tym nie pomagał, bo kilka razy minimalną przewagą przejął mi dzielnice. Cesarz Konrad też nie był zbyt przyjacielski...
W czwartej rundzie sięgnąłem po cesarski tron i ponieważ byłem w tyle z punktami, bez problemu zyskałem poparcie innych baronów, niezadowolonych z rządów ciemiężcy Konrada. Tron udało mi się już bez problemu utrzymać do końca gry (skoro byłem niegroźny, to lepiej, żebym na nim pozostał). Czwarta runda poszła mi całkiem nieźle, za to w piątej było jeszcze lepiej. Po zakończeniu rozgrywki okazało się, że bezapelacyjnie wygrał Konrad z 26 pkt. (ładnie sobie na to zapracował) na drugim miejscu wylądowali Polaros i ja (po 22 pkt.) a za nami był Piotr z 20 pkt. Ech to zdziwienie Polarosa - bezcenne
Po pierwszej rozgrywce (z drobnymi błędami w regułach) muszę przyznać, że gra jest bardzo dobra. Dziwi mnie tak niskie miejsce w rankingu BGG. Rewelacyjna, zaprojektowana ze szwajcarską precyzją mechanika pracuje, aż miło. Dla mnie
W cieniu cesarza pokazuje, co to znaczy dobry projekt - jest kilka zasad do przyswojenia ale w trakcie rozgrywki stają się one intuicyjne, jednocześnie dając szeroki wachlarz możliwości. Do tego cała gra nie sprawia wrażenia oderwania od tematu i abstrakcyjności. W dodatku mamy tu jeszcze pewne pole do dyplomacji, z której w sumie prawie nie korzystaliśmy, bo tak zostało ustalone na początku gry (za czym lobbował Polaros). Co do grafiki, to nie rozumiem tych lamentów, że jest brzydka, fe itd. Fakt, grafika na pudełku mogłaby być bardziej dorosła (bo kojarzy się z grą dla dzieci) ale plansza, karty i wszystkie elementy są naprawdę w porządku. W dodatku bardzo ważna jest przejrzystość elementów, a ta jest tu bardzo dobra. Jasne i lekkie kolory powodują, że patrzenie na plansze i elementy nie męczy i pozwala łatwo ocenić sytuację w dzielnicach.
Krótko mówiąc chętnie jeszcze zagram, jak będzie okazja.
Na zakończenie wieczoru dosiadłem się z doskoku do
Eufrata i Tygrysa w pełnym składzie. Cóż, okazało się, że można spokojnie zagrać w godzinę, jak się gra z ludźmi znającymi zasady. Poza tym okazało się, że Michał Stajszczak wie co robi. Gdy trzeba było bez mrugnięcia okiem wywoływał konflikty, w których sam nie uczestniczył. Wiedział, że wprawdzie ktoś inny zarobi na tym parę punktów ale miał plan i wiedział, że mu się to opłaci w rozliczeniu końcowym. Wygrał bezapelacyjnie, mając 6 punktów w najsłabszej dziedzinie, 7 w drugiej i chyba po 9 w trzeciej i czwartej. Pozostali gracze rozdzielili miejsca w kolejności na prawo od Michała - miałem to szczęście, że siedziałem najbliżej
W sumie to udało mi się wyciułać to drugie miejsce (przewagą jednego punktu na trzecim kolorze) przez zbudowanie monumentu w ostatniej rudzie. Wprawdzie dałem punkty nie tylko sobie ale się opłaciło.
. Rumisa oczywiście też przyniosę, noszę go w końcu ze sobą od dłuższego czasu.
Chyba, że chodzi o Kuhhandel, to się wszystko zgadza (ale po poście Don Simona zacząłem mieć wątpliwości). Z tym smokiem to odnośnie mojej osoby? Bo sobie nie przypominam 
