.
Jakiś czas temu też myślałem o nowym deckbuilerze SR odrzuciłem, ze względu na język (nie każdy z moich współgraczy lubi gry po angielsku), myślałem o Cthluhu Realms, a potem pojawiła się DK. Już byłem bliski zakupu, ale pojawiły się głosy, że tam mała decyzyjność jest, właściwie kupuje się najdroższą kartę, po to, żeby kupować za nią kolejne drogie i tyle. Nie korzysta się za bardzo z akcji itp. Jak to jest w rzeczywistości?rattkin pisze:Do bardziej emocjonujących gier wolę Dolinę Kupców, gdzie decyzji jest więcej.
Ja kupiłem Cthulhu Światy, bo podoba mi się humor tej gry i teksty w rodzimym języku zrozumiałe dla potencjalnych wspołgraczy Świetnie ujęte! Podpisuję się pod tym, mając na koncie pewnie ze dwie setki rozgrywek. Na początku gra mnie zachwyciła, ale później... dokładnie tak jak napisałeś.rattkin pisze:Mechanika SR, która każe zagrywać wszystko co na ręce, sprawia, że rozgrywka jest bardzo proceduralna i dość nudna. Jedyna decyzja to "co kupić". Dzięki temu gra się szybko, ale bezmyślnie. Grając w SR nigdy nie czuję się "mądry", tylko czuję, że miałem farta, bo coś tam doszło akurat dla mnie, a potem dociąg dobrze wszedł. Na dłuższą metę taka rozgrywka nie sprawia przyjemności.
Z pewnością jest to jedna ze strategii, ale na pewno nie jedyna i to cały urok. Ja akurat korzystam z akcji bardzo dużo. W przeciwieństwie do SR, w tej grze naprzemian zbieramy karty, a potem je tracimy (w SR też jest scrap, ale relatywnie rzadki i używany zwykle w jednym krytycznym momencie). Dynamika gry jest więc szalenie ważna, ponieważ idzie falami, dużo/mało. "Tempo" zagrań jest bardzo istotne, czyli w skrócie: jak bardzo do tyłu vs jak bardzo do przodu ustawia mnie kolejna decyzja. Optymalne zagrania starają się utrzymywać ten wykres conajmniej na jednym poziomie, bez wahań w żadną stronę, czyli: zbierać karty, ale jednocześnie je zagrywać na stos, lub też rosnąco (zagrywam karty ale i tak jestem do przodu).janekb pisze:Już byłem bliski zakupu, ale pojawiły się głosy, że tam mała decyzyjność jest, właściwie kupuje się najdroższą kartę, po to, żeby kupować za nią kolejne drogie i tyle. Nie korzysta się za bardzo z akcji itp. Jak to jest w rzeczywistości?
Brzmisz zachęcająco, ja niedawno wróciłem po dłuższej przerwie do Dominiona i zaczęło mnie ciągnąć do deckbuildów, może się skuszę w takim razie Kupców. Szkoda, że tak mało opinii jest w wątku o tej grze.rattkin pisze:Z pewnością jest to jedna ze strategii, ale na pewno nie jedyna i to cały urok. Ja akurat korzystam z akcji bardzo dużo. W przeciwieństwie do SR, w tej grze naprzemian zbieramy karty, a potem je tracimy (w SR też jest scrap, ale relatywnie rzadki i używany zwykle w jednym krytycznym momencie). Dynamika gry jest więc szalenie ważna, ponieważ idzie falami, dużo/mało. "Tempo" zagrań jest bardzo istotne, czyli w skrócie: jak bardzo do tyłu vs jak bardzo do przodu ustawia mnie kolejna decyzja. Optymalne zagrania starają się utrzymywać ten wykres conajmniej na jednym poziomie, bez wahań w żadną stronę, czyli: zbierać karty, ale jednocześnie je zagrywać na stos, lub też rosnąco (zagrywam karty ale i tak jestem do przodu).janekb pisze:Już byłem bliski zakupu, ale pojawiły się głosy, że tam mała decyzyjność jest, właściwie kupuje się najdroższą kartę, po to, żeby kupować za nią kolejne drogie i tyle. Nie korzysta się za bardzo z akcji itp. Jak to jest w rzeczywistości?
Oznacza to, że taktyka kupowania najdroższych kart by kupować kolejne drogie jest zasadna (choć jest to uproszczenie, bo nie da się zbudować stosu 3 kartą o wartości 5 - trzeba zbierać też karty o mniejszych wartościach), ale w większości wypadków, odstawia tempo gracza tak bardzo do tyłu, że zanim zacznie on robić użytek z tych kart i budować stos, pozostali gracze/gracz zdążą zbudować swój, jeśli będą lepiej optymalizować (czyli: taki gracz wygra raczej tylko wtedy, gdy mu inni na to pozwolą). Cały bajer polega więc na wyczuciu momentu, kiedy kartę wrzucać na stos, a kiedy "zbroić się" dalej. Chomikowanie kart na ręce jest przeważnie niebezpiecznie, jeśli gramy z zestawami kart, które umożliwiają interakcję z talią/ręką przeciwnika. Bączek to mój ulubiony efekt zdecydowanie - wszystkei karty z naszych rąk tasujemy razem w jedną talię i potem rozdajemy, tak by na końcu wszyscy mieli tyle samo co przedtem - jeśli ktoś chomikował karty i dostał takim bączkiem, to właściwie przegrał grę (dostał za duży cios w tempo, by móc się odkuć) . "Właściwie", ponieważ ze względu na różne ciekawe akcje na kartach, czasem możliwe są epickie comebacki.
Jest to jedna z najlepszych (jeśli nie najlepsza) niewielkich gier w jakie grałem w ciagu ostatniego roku. Nadaje się zarówno dla początkujących jak i wyjadaczy, a możliwości rekonfiguracji pozwalają definiować oczekiwany charakter gry. To jest po prostu świetny design.
( Kupiłem, pograliśmy kilkanaście partii i po pierwszym zachwycie przyszedł czas na wolne spokojne przemyślenia i szczerze daje tej grze ocenę 3/10 (1 punkt za grafiki, 2 punkt za grafiki, 3 punkt za to ze autor gry sam zrobił grafiki)... W większości gier karcianych zagranie karty to główna opcja. Ostatecznie jakie opcje są w SR? Zagranie wszystkich kart z ręki (nawet nie da się żadnej zatrzymać). Nie rozumiem tutaj zaskoczenia.Pan QnshT pisze:gra gdzie posiadamy pierdylion możliwych decyzji (dokładnie 3 , kup kartę, wybuduj stragan, zagraj kartę) [już widzę to oburzenie, że jak to tylko 3 przecież jest jeszcze czwarta akcja odrzucenia kart, poważnie ilu z was użyło tej akcji?]
Kolega właśnie opisał kombo, czyż nie? Znów, porównując do SR, czy innych gier karcianych: ustala się pewną strategię i taką kolejność zagrania kart, by uzyskać pożądany efekt. Wybudowanie stosu, zmaksymalizowanie dmg, efektywny dociąg... to są po prostu efekty.Pan QnshT pisze:mimo, że na początku wydaje się, że gra ma tryliard różnych kart które coś tam robią i wpływają na siebie to ze smutkiem powiem, że nie istnieje tutaj żadne combo wombo a jedynie co można pokombinować to jak zagrać kartę która będzie zmieniała się w inną kartę aby potem ona zmieniła się w inną a ta z kolei pozwoli wybudować szybko stragan ewentualnie kupić kartę...
Jeśli od kilkunastu kart, ktoś się spodziewa złożoności pokroju Android: Netrunnera, to rzeczywiście, można się zawieść. To jest mini-gra, co najwyżej. Mądrze zaprojektowana mini gra, ale wciąz mini-gra. Jest skończona liczba rzeczy, które można zrobić z kilkunastoma kartami (pomijając gry Carla Chudyka, który potrafi to wyciągnąć do absurdu).Pan QnshT pisze: I czuję się mocno oszukany przez wszelkiej maści recenzentów którzy to rozpływali się na zajedwabistością tego tytułu..
O, a tym razem się nie zgodzę. O jaki krytyczny moment Ci chodzi? Moja strategia często opiera się o karty scrapujące, bo po kilku przewinięciach talii mogę ją sobie wyczyścić ze wszystkich śmieci i mieć talię małą, ale efektywną.rattkin pisze:(w SR też jest scrap, ale relatywnie rzadki i używany zwykle w jednym krytycznym momencie)
Chodziło mi o akcję scrap na samych kartach, nie o karty scrapujące inne karty. Akcji scrap używa się od wielkiego dzwonu, czasem z Explorerów, czasem z jakiejś karty, kiedy chce się zmaksymalizować dmg, bo decyduje to o wygranej. W pozostałych wypadkach, raczej cenniejsze są pozostałe efekty karty, niż jej efekt scrapu.mate00 pisze:O, a tym razem się nie zgodzę. O jaki krytyczny moment Ci chodzi? Moja strategia często opiera się o karty scrapujące, bo po kilku przewinięciach talii mogę ją sobie wyczyścić ze wszystkich śmieci i mieć talię małą, ale efektywną.rattkin pisze:(w SR też jest scrap, ale relatywnie rzadki i używany zwykle w jednym krytycznym momencie)
