wystarczy wyczekać do momentu kiedy zostanie podmieniona na operacyjny DS i wtedy "pyk" przetrwać pierwsze starcie fighterem i może się udaPerf pisze:Zatem traktując te zapisy dosłownie: można użyć 'Death Star Plans' przeciwko DSUC... ale tylko wtedy gdy w systemie jest również DS.AkitaInu pisze:Która karta pozwala na rozwalenie death star under construction?
.Po co więc piszą w przepisach o możliwości użycia karty Planów przeciw DCUC?If the Imperial player’s only remaining ship is the
Death Star Under Construction and the Rebel player
still has ships in the system, the Death Star Under
Construction is destroyed.
Bo Plany dają dwa punkty zwycięstwa.Nanking pisze:Po co więc piszą w przepisach o możliwości użycia karty Planów przeciw DCUC?
Jestem dopiero po jednej rozgrywce, więc zasad zbyt dobrze nie znam i mogę się mylić, ale skoro w instrukcji jest napisane, że Planów można użyć przeciwko DSUC, to bez sensu byłoby, żeby obecność DS była w tym przypadku wymagana.Perf pisze:Zatem traktując te zapisy dosłownie: można użyć 'Death Star Plans' przeciwko DSUC... ale tylko wtedy gdy w systemie jest również DS. :)
Schizofretka nie martwi się o regrywalność gry jako takiej, lecz o powtarzalność "flufu" "lore" czy historii.schizofretka pisze: Dodatkowo padł tam zarzut, że mimo pierdyliarda kart, większość zobaczymy już w pierwszej rozgrywce, czyli regrywalność nie będzie wynikać z różnorodności i grze brak podstawowej (imo) cechy dobrej przygodówki - wrażenia po partii, że wyeksplorowało się jedynie niewielki wycinek świata.
Prawdopodobnie by się błyskawicznie zniechęciły, gdyż z tego co czytam gra jest z kategorii "very hard to learn easy to master".Rocy7 pisze:Swoją drogą ciekawi mnie na ile tytuł broniłby się w odcieciu do uniwersum, znam kilka osób, które SW odrzuca i ciekawe na ile one bawiłyby się po prostu grając w ten tytuł bez łapania nawiązań do uniwersum?
Co do kart to się zgodzę, trzeba wiedzieć jaki cel może rzucić przeciwnik - reszty kart nie ma sensu znać bo jest ich za dużo - misji i akcji raczej połowy nie przelecimy nawet. A o jakie kombosy Ci chodzi ?raj pisze:Prawdopodobnie by się błyskawicznie zniechęciły, gdyż z tego co czytam gra jest z kategorii "very hard to learn easy to master".Rocy7 pisze:Swoją drogą ciekawi mnie na ile tytuł broniłby się w odcieciu do uniwersum, znam kilka osób, które SW odrzuca i ciekawe na ile one bawiłyby się po prostu grając w ten tytuł bez łapania nawiązań do uniwersum?
Jest mnóstwo kart i kombosów, które po prostu trzeba znać. A jak już się je zna, to dokładnie wiadomo jak należy grać tym co się ma i co próbuje robić przeciwnik.
Oczywiście, to może być zupełnie mylny i nieuprawniony wniosek. Nie zmienia to też mojego nastawienia, że sam chętnie zagram.
No właśnie podobne odnosiłem wrażenie z recenzji. Skoro mówiłem zawile, spróbuję prościej:raj pisze:[
Prawdopodobnie by się błyskawicznie zniechęciły, gdyż z tego co czytam gra jest z kategorii "very hard to learn easy to master".
Jest mnóstwo kart i kombosów, które po prostu trzeba znać. A jak już się je zna, to dokładnie wiadomo jak należy grać tym co się ma i co próbuje robić przeciwnik.
Biorąc pod uwagę fakt że w trakcie przeciętnej rozgrywki przewijamy 50-70% talii misji, z których nota bene sporo kar występuje w więcej niż jedną kopii, jest spora szansa że po dwóch rozgrywkach gracze będą pamiętać jakie karty kto posiada w talii. Żywotność gry na zasadzie czynnika poznania i efektu "wow, co ta karta robi" jest tu bardzo ograniczona.schizofretka pisze:
Moje pytanie więc odnosiło się do istnienia - bądź nie - drugiego dna: czy gdy komuś się już te wszystkie karty z eventami opatrzą, nauczy się ich efektów i przestanie zauważać fluff, to czy prawdziwa gra w Rebellion się wtedy dopiero zaczyna (jak TS), czy kończy - bo okazuje się w gruncie rzeczy, że każda rozgrywka wygląda podobnie.
z jakich wzgledow?Dwntn pisze: Moje wcześniejsze nawiązania do WoP czy TS były czysto porównawcze, gdyż nie sposób nie zauważyć pewnych podobieństw w mechanice czy grywalności. Nie stawialbym jednak SW:R na te samej półce. Osobiście dalej uważam WoP za lepszą od SW:R.
- K.
- nie grałem w riska więc ciężko mi powiedzieć ale mechanika zagrywania kart na odpowiednie planety gdzie przeciwnik ma największą flotę i to w odpowiednim momencie na pewno przewyższa riskaschizofretka pisze:No właśnie podobne odnosiłem wrażenie z recenzji. Skoro mówiłem zawile, spróbuję prościej:raj pisze:[
Prawdopodobnie by się błyskawicznie zniechęciły, gdyż z tego co czytam gra jest z kategorii "very hard to learn easy to master".
Jest mnóstwo kart i kombosów, które po prostu trzeba znać. A jak już się je zna, to dokładnie wiadomo jak należy grać tym co się ma i co próbuje robić przeciwnik.
- przez analogię do riska miałem na myśli ciężar na poziomie strategicznym; że te wszystkie elementy dodają chrom, ale tak naprawdę nie przekładają się mechanicznie na głębię gry (jak w WotR, Runewars, czy XCom).
- Komentarz co do gier FFG mówił, że robią gry ładnie wydane (grafiki, figurki, instrukcje, karty, ilustracje itepe), dopracowane warsztatowo na poziomie produkcji (relatywnie dotestowane, bez większych baboli), ale często w oryginale słabe. Takie przeciwieństwo gier z KSa, gdzie jest często genialny pomysł, nawet bardzo dobra, oryginalna mechanika, ale gry mają błędy, które dobry wydawca by wychwycił i naprawił.
Z wywyższaniem Rebellion nad TS bym uważał, bo nie bez powodu jest on na pierwszej pozycji - ma wysoki próg wejścia, ale po jego pokonaniu czeka delikatna gra w subtelnym balansowaniu na granicy, z dużym potencjałem 'mind games'. Z ogroma możliwości nie musi wcale nic wynikać dla gry na poziomie abstrakcyjnym, jeśli rozgrywka nie potoczy się znacząco inaczej w zależności od podjętej decyzji - jak jest m.in w wymienionych przeze mnie tytułach, a zdecydowanie nie jest (albo nie bywa) w TS.
Moje pytanie więc odnosiło się do istnienia - bądź nie - drugiego dna: czy gdy komuś się już te wszystkie karty z eventami opatrzą, nauczy się ich efektów i przestanie zauważać fluff, to czy prawdziwa gra w Rebellion się wtedy dopiero zaczyna (jak TS), czy kończy - bo okazuje się w gruncie rzeczy, że każda rozgrywka wygląda podobnie.
Do tego dochodzą karty akcji które mogą pomóc nam albo popsuć plany przeciwnikowi - to też daje duże możliwości planowania i strategii. Pod tym względem nie boje się o rozgrywkę) - ciężko mi porównać, mam obie gry, lubie obie.... TS ma więcej głębi jednak, tego się zaprzeczyć nie da Nota bene Adam bardzo chwali Risk:Star Wars, więc nie było dla mnie oczywiste, że po ogarnięciu talii i reguł Rebellion będzie głębszy. Risk star wars podobno ma bardzo mało ze starego riska i jest dość mocno przemodelowany, dlatego właśnie się ludziom podobaschizofretka pisze:No dobrze, odczepmy się od tego Riska, czysta parallela i wyolbrzymienie
Będę patrzył, co ludzie piszą. O ile mam duży sentyment do SW, to zdecydowanie jest to raczej dla mnie już temat z przeszłości. Więc o ile jeszcze mam szansę znaleźć chętnych na 'dziecinną' rozgrywkę w uniwersum (jak Imperial Assault, wołający do dziecka w każdym z nas), to znacznie mniejszą na poważną grę strategiczną.
Po swojej pierwszej partii stwierdziłem to samo. Po drugiej podniosłem poprzeczkę do max. 25-30 rozgrywek bo w końcu są dwie frakcje do poznaniaAkitaInu pisze: Ale jednego nie jestem w stanie stwierdzić na 100% - czy gra obroni się po 10-15 partii.
Biorąc pod uwagę długi czas rozgrywki oraz fakt że pewnie nie za często będzie się grało w ten tytuł, gra raczej na długo zagości w kolekcji (choć z twoim tempem grania, Andrzej gra może mieć krótszy shelf life niż u innych ). 
Świat się kończy...Oto spotkało mnie jedno z największych zaskoczeń w świecie planszówek. Kilka dni temu nieco spontanicznie zajrzałem do serdecznego przyjaciela, mówiąc: zagrajmy, w co tylko chcesz (byle nie była to Agricola). On po krótkim namyśle ściągnął z półki gigantyczne pudło z napisem Star Wars: Rebellion. Ze środka wysypał mnóstwo (naprawdę MNÓSTWO) figurek, kart, kości, podwójną planszę – słowem: wiele dobra. Przygotowałem się mentalnie na starcie z idiotycznym ameritrashem, zacząłem słuchać zasad i… nieco ponad pięć godzin później z wypiekami na twarzy powolutku wracałem do rzeczywistości. Wow. Dwuosobowa, asymetryczna gra taktyczno-strategiczna z ukrytymi celami. Przepięknie wykonana. Klimat wylewający się z każdego zakamarka. Zasady nie są bardzo złożone, a po jednej rundzie już wiemy mniej więcej wszystko. Jednoczenie ilość kombinowania, móżdżenia, prób przewidzenia ruchów przeciwnika jest naprawdę niemała. Złe siły próbują odnaleźć rebeliancką bazę, ukrytą na jednej z kilkudziesięciu planet na mapie, a jasna strona Mocy stara się za wszelką cenę do tego nie dopuścić, przyspieszając koniec gry. Jak pewnie wiecie, ameritrashe nie są moim ukochanym gatunkiem planszówek. Po partii w Rebellion będę musiał zrewidować moje nastawienie – chcę jeszcze, chcę więcej, chcę grać i… chcę mieć? Dla mnie to solidne 8/10, więc dla wielbicieli takich gier będzie to pewnie 13/10. Przykro mi, jeśli mieliście nadzieję, że odwiodę was tu od wydatków (a te są chyba niestety nie najmniejsze w przypadku tego megapudła). W ten tytuł po prostu trzeba zagrać (w odróżnieniu od Imperial Assault, które było moim zdaniem jedynie poprawne).
W sumie rzeczywiście, mamy dwie frakcjeDwntn pisze:Po swojej pierwszej partii stwierdziłem to samo. Po drugiej podniosłem poprzeczkę do max. 25-30 rozgrywek bo w końcu są dwie frakcje do poznaniaAkitaInu pisze: Ale jednego nie jestem w stanie stwierdzić na 100% - czy gra obroni się po 10-15 partii.
Pozdrawiam,
- K.
Ale już za dużo gier mam żeby tak szybko ograć, to już nie te czasy 
To jest fajna gra i można udawać, że jest na 4 osoby.minnen pisze:Czy tryb dla czterech graczy to ściema doklejona na siłę, czy jednak ma sens i działa? Grał już ktoś? Pytam, bo chciałbym zaargumentować jakoś w naszym klubie, że nie kupujemy przecież dwuosobówki tylko fajną grę na 4 osoby
