Kolejne udane spotkanie za nami.
Janek z Maćkiem rozłożyli A Victory Lost i z tego co obserwowałem, emocji w trakcie rozgrywki było sporo. Na północy Sowieci zdołali zniszczyć Włochów i Węgrów (?), wyrąbując sobie korytarz do dalszej ofensywy. Siły niemieckie zaczęły mocno topnieć, i nie za bardzo jest czym powstrzymać nadchodzącą z północy nawałnicę...
Fajnie, że pojawiło się zainteresowanie klasyka gier wojennych, czyli żetonówkami w skali operacyjnej. Mamy na stanie kilka bardzo ciekawych gier w tym segmencie.
Obok my z Tomkiem najpierw wróciliśmy do kampanii w The Fires of Midway, a potem przenieśliśmy się do ruin Stalingradu.
W TFoM rozegraliśmy drugi, największy scenariusz, czyli bitwę o Midway właśnie.
Rozpoczęło się od uderzenia z Soryu i Hiryu na Midway i samotnie płynącego Horneta. Uderzenie było silne, ale nie dość silne, by ostatecznie zniszczyć Midway (wyspa przetrwała do końca gry). Horneta udało się na szczęście zatopić. Niestety, odwetowe uderzenie samolotów z Lexingtona i Enterprise'a bardzo poważnie uszkodziło oba moje okręty. Ich strata była praktycznie przesądzona. Do tego uderzenie z dwóch ostatnich duzych lotniskowców, jakie miałem, czli elitarnego 1. Dywizjonu (Akagi i Kaga) nie przyniosło spodziewanych rezultatów, przede wszystkim ze względu na rozproszenie grup uderzeniowych, spowodowane niesprzyjającym wiatrem. W rezultacie, Lex i Big E zostały zaledwie lekko podpalone. Przyznam, że liczyłem na lepszy efekt. Miałem odrabiać straty (po pierwszym scenariuszu było 1-5), a tymczasem znowu przegrywałem...
W drugiej rundzie kolejne na loty pozwoliły zaledwie na powiększenie pożarów, ale dzięki temu, że Amerykanie poczuli się zbyt pewnie (Confident) i posyłali do boju (czyt: na rzeź) samotne torpedowce, Akagi i Kaga wyszły bez szwanku. Przed trzecią runda sytuacja wyglądała tak, że prowadzili Amerykanie jednym punktem, na Midway pożary zostały opanowane (ale dystans do japońskiego zespołu był stosunkowo duży), Big E i Lex miały pożary, które uniemożliwiały uderzenie z pełną siłą (a dodatkowo każda grupa musiałaby zawierać torpedowce), a ja miałem dwa niedraśnięte duże lotniskowce. I tu ujawniła się przewaga kampanii nad pojedynczym scenariuszem, dokładając nam ciekawy dylemat, bo Tomek zaczął kombinować i uznał, że wycofanie w tym momencie daje mu więcej korzyści, niż ryzykowanie bezpieczeństwa obu swoich pozostałych okrętów. Ostatecznie scenariusz zakończył się zatem moim niewielkim zwycięstwem (9-7), a w całej kampanii jest rezultat 10-12. Amerykanie mają uszkodzonego Lexingtona i wykorzystane dwa punkty napraw (czyli de facto punktowo jest remis), ale teraz wchodzą Wasp i Saratoga, więc spokojnie mają czym walczyć. Japończycy - niestety, zostali tylko z dwoma lotniskowcami uderzeniowymi. Będę musiał bardzo się starać, żeby żadnego nie stracić, bo to by właściwie będzie oznaczało koniec marzeń o zwycięstwie. Wygląda na to, że Midway to była jednak moja strategiczna porażka (choć taktyczne zwycięstwo).
W Battle of Stalingrad, które cenię za błyskawiczny setup, proste zasady i krótki czas trwania, udało nam się też ukończyć rozgrywkę. Niemcy spokojnie wygrali, i po grze zaczęliśmy się z Tomkiem zastanawiać, jak tymi Sowietami wygrać (pamiętając także, że hancza sporo mówił o trudności w graniu czerwonymi).
Wydaje mi się, że gracz sowiecki musi się w pierwszej fazie przede wszystkim bronić (nie tracąc zasobów na ataki), najlepiej wprowadzając do gry dużą liczbę jednostek. Rozliczać straty przede wszystkim dzięki odwrotom (trzy jednostki w strefie kontroli to już 6 strat rozliczonych samymi odwrotami, a do tego jeszcze różne bonusy etc itp), potem w perymetrze przyjmować zasoby i w swojej turze ponownie wchodzić do lokacji, wymuszając na Niemcach atak. Ważne jest też szybkie obrócenie lokacji w ruiny (żeby Niemcy nie dostawali zasobów stojąc w strefie kontroli - Sowietom one do obrony niepotrzebne). Wprowadzanie do gry kart operacji Uranus pozwoli z kolei wyczerpywać zasoby Niemców. I dopiero, gdy Niemcom, na skutek Uranusów, nieustannych ataków i obrócenia miasta w ruinę, zaczyna brakować kart i zaopatrzenia, przejść do kontrataku siłami pancernymi. Sam początek widziałbym raczej w solidnym umocnieniu dwóch punktów, niż zajmowaniu wszystkich lokacji. Chętnie zagrałbym w ten sposób/zobaczył te taktykę w praktyce.
Za tydzień ostatnie spotkanie przed przerwą świąteczno-noworoczną, oczywiście w Gdyni
) zasiedliśmy do Quartermastera. Tym razem rozgrywka była stricte szkoleniowa, z góry zakładaliśmy, że nie uda nam się skończyć całości. Nowe osoby radziły sobie bardzo dobrze, potwierdzając po raz kolejny, że podstawowa mechanika QG jest logiczna i przejrzysta. Choć rozgrywka trwała tylko do 11 rundy, na planszy i tak działy się ciekawe rzeczy, przede wszystkim w Azji. Tam najpierw Japończycy weszli do Chin i Seczuanu, potem, z Indochin, skutecznie zaatakowali brytyjskie Indie, po chwili wstawiając tam swoją armię (ze ślicznego response'a 
