kudlacz135 pisze:
EDIT: Jak czytam teraz ten tekst, to zapomniałem o Trzewiku! Serio, jego się tak dobrze ogląda
Uważam, że osiąga swój cel "pozytywnej energii"
To ja również. Tyle, że temat chyba miał dotyczyć tych co recenzje w róznej formie przygotowują a u Trzewika recenzje to malutki wycinek nagrania. Ale skoro również takie rzeczy uwzględniamy, to ja również podepnę się do deklaracji o oglądaniu Trzewika
Faktycznie, przekaz pozytywnej energii ma potężny
Ale w takim razie nie mogę nie wymienić podcastu 2 pionki, Rozmów znad planszy i cyklu wywiadów P.Kajaka z wydawcami. To jedyne obok Gradania rzeczy, w których nie opuściłem żadnego odcinka i na każdy kolejny czekam z wielką niecierpliwością.
Co do wątku o rodzaju medium, to ja najchętniej słucham podcastów. Zresztą nieprzypadkowo niemal wszystkie dotyczą spraw okołoplanszówkowym a nie są ścisłymi recenzjami gier. Nawet moje ulubione recenzenckie Gradanie słucham bardziej dla poczucia humoru chłopaków i ich "sucharów" (dokładnie tak; nie przeszkadzają mi ani kilkunastosekundowe salwy śmiechu, ani nietrzymanie się skali ocen, ani błędy językowe, ani inne usterki - chłopaki, nie zmieniajcie się!) niż dla usłyszenia czegoś o grze - to jest tylko wartość dodana (która czasami się przydaje, ale zwykle traktuję to jako ciekawostkę).
Na drugim miejscu są rzeczy pisane. Tutaj też wolę czytać felietony i rozważania o świecie planszówkowym niż same recenzje. Głównie czytam GF, ale na znadplanszy też paru swoich ulubionych autorów mam (jakoś mam wrażenie, że pod względem poruszania nie związanych ściśle z konkretną grą, to ostatnio ZP lekko przygasło a GF rozwija skrzydła...). No i nasze forum gdzie zestaw moich autorytetów planszówkowych liczy już pewnie kilkanaście osób - niektórzy wręcz działają tak, że na wishlistę trafia z automatu każda wspominana pozytywnie przez nich gra, bez zagłębiania się w szczegóły skalowania, losowości, mechaniki, czy klimatu. A niektórzy selektywnie, odnośnie typów gier w których wyczuwam podobny gust. Szczególnie tutaj słabość mam do (niestety nielicznych) fanów gier wojennych, jednocześnie nie stroniących od euro, czy ameri. Sam uwielbiam gry wojenne, brak czasu i współgraczy skutecznie mi uniemożliwiają regularnie w nie grać, więc z wielką przyjemnością czytam o hybrydach, czy lżejszych grach wojennych i okołowojennych (lub choćby z wojenną tematyką), czy nawet o cięższych, bo jeśli pisze to ktoś, kto chęstnie siada do euro, to wyczuwam pokrewną duszę
No i paru takich swoich guru na naszym forum mam. Z tego powodu sięgam też do forum strategie, ale tam śledzę tylko pojedyncze wątki a tutaj większość, poza spotkaniami i handlem;).
Co do filmów to ja nigdy wielkim fanem takiego przekazu nie byłem. I też bardziej cenię jakieś relacje z imprez niż te dotyczące gier. A jeśli już o grach, to szczególnie nagrania gameplayów i opisy zasad (Granie w Chmurach, Windziarz, Maras, ostatnio Fegat), ale nigdy "na zapas" zawsze dopiero gdy się do grania przygotowuję, albo muszę współgraczy podszkolić a wiem, że instrukcji nie przeczytają. A z nagrywanych recenzji wolę zasadniczo te krótkie. Kiedyś Wookie, ale chyba w którymś momencie albo ja się zmieniłem albo On i nie jestem już raczej jego targetem - zbyt często się różnimy w gustach, a PPP i jakieś tam pajacowania budzą raczej dystans i zażenowanie niż uśmiech. Jeśli chodzi o humor, to Gradanie, Trzewik, felietony (zbyt rzadkie) Kwiatosza i szpile wbijane sobie w Rozmowach znad planszy odpowiadają mi tysiąc razy bardziej. Boardgamegirl cenię za profesjonalność przekazu, świetne materiały z imprez planszówkowych, świetne skondensowane Laboratorium zasad i zbieżny gust. Melanżownię z kolei za dogłębność analizy w tak krótkiej formie. W ogóle uważam, że najłatwiej mają ci rezenzenci/autorzy, którzy tworzą coś w zespołach. film, czy podcast, w którym występuje element sporu, rozmowy, wymiany poglądów i różne spojrzenia i ogląda się znacznie przyjemniej niż monolog i można z niego więcej wynieść, bo brzmią wiarygodniej i zwykle pokazują szersze spektrum niż gdy jest solista.
I mam duży szacunek do recenzji krytycznych. Zdaję sobie sprawę, że to nie jest łatwa rzecz, bo po pierwsze światek jest mały, wszyscy się znają a skrytykować grę kolegi, czy wydaną przez kolegę jest znacznie trudniej niż się to może wydawać. Poza tym gdzieś tam w tyle głowy jest często myśl (zwłaszcza przy egzemplarzach recenzenckich), że jak się coś od kogoś dostaje, to podchodzi sie do tego łagodniej niż do czegoś kupionego, no i że nie podcina się gałęzi na której się siedzi, więc jakiś punkcik, czy dwa mogą być przez to dodane, albo szuka się na siłę jakiś pozytywów, żeby nie zjechać gry totalnie. Jeśli jest ostra krytyka poparta dobrymi agrumentami, to cud, miód i orzeszki
I mimo, że jestem fanem gier, podoba mi się ich zdecydowana większość, a odmówię rozgrywki tylko w ekstremalnych sytuacjach, to akurat wolę czytać/słuchać/oglądać recenzje krytyczne, czy wręcz mieszające z błotem (jak Babelo), niż gdy autorowi wszystko zawsze się podoba i co najwyżej jest gotowy niuansować czy podoba się "ogromnie" czy tylko "bardzo, bardzo"
Choć uczciwie przyznaję, że nawet wśród takich hurraoptymistycznych recenzentów-miłośników, których krytycznej recenzji chyba od lat jeszcze nie przeczytałem, są i tacy których bardzo cenię i bardzo czytać lubię
A jak szukam czasem (rzadko, bo rzadko, ale się zdarza) inormacji o konkretnej grze, to czytam/słucham/oglądam wszystko co znajdę.
