)... Grałem rządem, krok po kroku zwiększałem Patronage, regularnie trenowałem wojsko i policję. Wreszcie udało się wskoczyć na wynik dający zwycięstwo przy najbliższej Propagandzie. Próby obniżenia mojego wyniku przez pozostałych graczy skutecznie odbijałem, przejmując kontrolę militarną prowincji poprzez trenowanie i sweepy, albo robiąc eradicate baz opiumowych watażków. Osiągnąłem stosunkowo bezpieczny poziom 38-40 pkt. Szczerze mówiąc, kontrolowałem sytuację, w zanadrzu mając jeszcze 2-3 prowincje gdzie mogłem zrobić eradicate i mnóstwo wojska na planszy. Wystarczyło tylko poczekać na propagandę. No i czekałem, czekałem... Czekałem.
W COINy grac już umiecie, więc spokojnie sobie poradzicie bez Pawła jakby co 
Przepraszam że późną informację, niemniej pisałem dzień wcześniej na forum że nie jestem pewien czy mi się uda pojawić, i w sumie aż do 17:00 była mała szansa. Młodzież się od rana pochorowała a wyczekiwane wsparcie teściów się mocno spóźniło.Odi pisze:(...)
No ale reasumując, to grało się bardzo, bardzo fajnie, jak zwykle świetne towarzycho, i super, że Marek do nas dołączył. mam nadzieję, że będzie wpadać regularnie. Szkoda, że nie miałem sygnału, że Maciek jednak nie wpadnie, bo - wiedząc że przyjdzie jeszcze Rafał - rozłożylibyśmy zamiast COINa T&T i Labirynta. A tak już tego COINa nie chciało nam się składac i Rafał jedynie nam towarzyszył. Szkoda że tak wyszło.(...)
Hola, hola!Do pierwszej gry zamawiam tych, o tu:
, po drugie nie wiedziałem jak zabezpieczyć się przed kradzieżą zasobów przez Talibów (co spowodowało, że mieli oni zasoby do mocnej ekspansji i zdobywania punktów zwycięstwa bez używania Terroru) a po trzecie przez większość rozgrywki nie do końca czułem w jaki sposób mogę oddziaływać na sytuację na planszy swoimi akcjami (co w końcu zrozumiałem na sam koniec, niestety dla USA 
) Grając bardziej świadomie pewnie bym nie dał Rządowi zapunktować tak bardzo na moich bazach oraz starał bym się zniwelować jego kontrolę w prowincjach, którymi się nie interesowałem z powodu braku doświadczenia. Tu tylko maksymalizujemy swoje szanse wygrania i może się zdarzyć, że nawet jeżeli wszystko zrobimy idealnie to zewnętrzne czynniki (los, gracze) spowodują, że się nie uda. Wtedy trzeba zacisnąć zęby, ewoluować i dostosować się do nowej sytuacji. Jak w życiu Mam podobne wrażenie. Na własne potrzeby określam COINy jako "party games" dla ambitnych i zainteresowanych historią i współczesnymi konfliktami. Ma wady, ale naprawdę chce się w to grać.Podsumowując mam wrażenie, że to jeden z tych tytułów, w których liczy się nie zwycięstwo a sam proces grania, gdzie kluczowa jest droga do celu a nie sam cel, gdzie po latach wspominasz "A pamiętasz jak Odi przez 18 tur nie miał scoringu i nie wygrał i się wkurzył?" i to wspomnienie i związane z nim emocje będą najbardziej wartościową rzeczą związana z A Distant Plain
Ja się wybieram i chcę GRAĆ , żadnych wymówek że już rozłożyliście gręJan_1980 pisze:Przerwa w pracy, można pogadać.
W co gramy we wtorek? 2 osoby walczą na Pacyfiku. Mam nadzieje, że będzie nas 6ka bo zagrałbym znów w COINa.
Kto się wybiera?
Zakładając że w najbliższy wtorek dzieciaki zdrowe, to planuję powrócić do grania.Jan_1980 pisze:To na razie Labirynt, czekamy na osobę do T and T lub 2 do COIN. Gram dowolną stroną w dowolnego COINa i sieje terror :p
, ewentualnie Labirynt lub COIN (drugie podejście: Distant Plain). Przecież chcieliśmy ściągać COINa i rozkładać Labirynta z T&T, a Ty przekonywałeś nas że niepotrzebnie.Markus pisze: Ja się wybieram i chcę GRAĆ , żadnych wymówek że już rozłożyliście grę
Tak przyglądam się tym waszym grom w COINy i zastanawiam się czy dobrze do tego podchodzicie, zwłaszcza TY
Pytanie:
- czy autor COIN Afganistan zakładał że gra się do końca tj do finalnej punktacji a propagandy to tylko takie "opcjonalne zwycięstwo"?
Może jest tak, że na końcowy wynik trzeba pracować CAŁĄ grę a te propagandy to taki wentyl bezpieczeństwa (bardzo złudny jak widać) na wcześniejsze zakończenie gry.
Zauważ jak bardzo pragnąłeś zakończyć Afganistan w POŁOWIE rozgrywki tj trzecią propagandą.
Wg mnie to jest tylko opcja na zasadzie "a nuż się uda" i jednocześnie bicz na graczy zmuszający ich do ciągłej rywalizacji (nie można się lenić przez połowę gry aby sobie odskoczyć na koniec)
Zauważ że nawet hierarchia remisu sugeruje że te propagandy to tylko opcja, takie ustawienie herarchi powoduje że podczas negocjacji rząd zawsze jest na najsłabszej pozycji, nikt mu za dużo nie da bo w przypadku remisu i tak zostajesz w tyle za rządem
Może właśnie warto w ten sposób spojrzeć na COINy.
Na razie to widziałem samych sprinterów a nie długodystansowców. Aby się udało
Z drugiej strony z tych partii COIN'a które miałem okazję rozegrać (w sumie 4), zapamiętałem że średnio wychodziło "pracowanie całą grę na wynik". Możesz się rozbudować na maxa (większość lub wszystkie znaczniki na planszy) a i tak zmasowany atak dwóch graczy połączony z jakąś odpaloną w Ciebie niekorzystną kartą wydarzenia, może wyczyścić mapę z twoich znaczników. Jedyne co pozostanie to poparcie społeczne. Oczywiście potem znowu robisz "respawn". W każdym razie tak zapamiętałem w dwóch grach bicie FARC przez Rząd i AUC.Rafał pisze:Tak przyglądam się tym waszym grom w COINy i zastanawiam się czy dobrze do tego podchodzicie, zwłaszcza TY
Pytanie:
- czy autor COIN Afganistan zakładał że gra się do końca tj do finalnej punktacji a propagandy to tylko takie "opcjonalne zwycięstwo"?
Może jest tak, że na końcowy wynik trzeba pracować CAŁĄ grę a te propagandy to taki wentyl bezpieczeństwa (bardzo złudny jak widać) na wcześniejsze zakończenie gry.
(...)
