Wczoraj, po długiej przerwie, rozegraliśmy kolejną potyczkę w Nemesis. Tym razem do naszej stałej ekipy nerdów po raz pierwszy dołączył Przemek — nowicjusz w świecie planszówek, którego dotychczasowe doświadczenia ograniczały się głównie do spokojnych eurogier.
Po przygotowaniu rozgrywki, ja — mechanik, Przemek — żołnierz, oraz Sławek — pilot, zostaliśmy porzuceni w dryfującej gdzieś w bezkresie kosmosu stacji. Cele były jasne, choć niepokojące:
Przeżyć jako jedyny, mając przy sobie siedem przedmiotów.
Zbadać truchło obcego.
I coś jeszcze, co już wtedy wydawało się mniej istotne...
Od początku wiedziałem jedno: chcę zrealizować pierwszy cel. A to oznaczało jedno — wszyscy muszą zginąć. Wiedziałem, że hibernacja to droga przez mękę: trzeba ustawić odpowiednie koordynaty, zadbać o sprawność dwóch silników i oczyścić pole hibernacyjne z intruzów. Dlatego od razu obrałem inny kierunek — kapsuły ratunkowe. A to oznaczało eksplorację... lub uruchomienie generatora samozniszczenia.
Żołnierz chyba czytał mi w myślach, bo już w drugiej turze odpalił generator. Zegar samozniszczenia zaczął tykać. Plan był prosty: eksploruj, znajdź kabiny, zbieraj przedmioty i przeżyj. Ale przecież w Nemesis nie istnieje coś takiego jak „dobry plan”...
Już w drugiej rundzie, przez niefortunny szmer, zaprosiłem do swojego pomieszczenia wielką mamusię. Potwór nie czekał — machnął ogonem dwa razy, zostawiając po sobie dwie głębokie rany i dwie karty skażenia. Kulałem, ręce miałem ciężkie jak ołów... ale uciekłem.
W międzyczasie pilot majstrował przy silnikach. Naprawiał? Psół? Twierdził, że wszystko działa, ale jego mina mówiła coś zupełnie innego. Cholera... nikomu tu nie można ufać. Wszyscy kłamią. „Skup się, Karol. Liczy się tylko cel. Musisz przeżyć.”
Z dwiema głębokimi ranami i brakiem możliwości leczenia, każdy krok był walką o życie. Szmery były wszędzie. Poruszałem się ostrożnie, tracąc cenne karty, ale przynajmniej nie wpadałem w pułapki. Gdzie są te cholerne opatrunki? Gdzie jest gabinet zabiegowy?! Przynajmniej kolonia intruzów była łaskawa — przez chwilę.
W pewnym momencie pilot postanowił heroicznie zaatakować samotną królową. Miała tylko — a może aż — 7 punktów życia. Ale kiedy pudłujesz, każdy punkt życia wydaje się nie do pokonania. Odpuścił. Uciekł. Tak jak ja.
Królowa zniknęła w korytarzach, wracając do swojej kolonii. Żołnierz... zamarł. Stał nieruchomo, jakby czekał na coś, czego nie potrafił nazwać. Zegar samozniszczenia nieubłaganie odliczał czas. Kapsuły się otworzyły. To moja szansa. Ruszyłem w stronę pomieszczenia ewakuacyjnego. Oni i tak zaraz zginą.
Kulałem. Szmery były wszędzie. Ale brnąłem naprzód, nie oglądając się za siebie. Rzuty mi sprzyjały... do czasu.
Brak kart na ręce. Dociągam żeton z kolonii. Wiem, że tam roi się od dorosłych osobników. Atak z zaskoczenia. Kogo? Szlag! Królowa! Znowu 7HP. Gryzie mnie w udo, zadając trzecią głęboką ranę. Przyzywa dorosłego. Ten jednak nie atakuje. Czeka. Czeka, aż się wykrwawię.
Pilot walczy z reproduktorem. Bezskutecznie. Potwór go gryzie. Sławek już wcześniej był porażony ogniem. Teraz jego rany są tak rozległe, że krwawi co rundę. Nie pożyje długo.
Ostatnia runda. Wiem, że nie zdążę dotrzeć do odpowiedniego pomieszczenia. Nadzieja gaśnie. Ale rodzi się gniew. Strzelam do królowej — pudło. Biorę gaśnicę. Wypędzam ją z pomieszczenia. Opieram się o ścianę, z adrenaliną w ręku. Czekam na eksplozję.
Wiem, że nikt nie przeżyje.
Pilot kona z ran. Żołnierz desperacko barykaduje się, zamykając wszystkie drzwi. Jeszcze nie wie, że dekompresja i tak go dosięgnie. Wciągnie jego ciało przez mikroskopijny otwór w kadłubie.
Zapada cisza.
Błysk. Eksplozja. Koniec.
Nikt nie przeżył.
Wow. To była iście epicka rozgrywka.
Przemek był najbliżej zwycięstwa — jego celem było zabicie mnie.
Sławek też miał szansę — silniki były sprawne, koordynaty ustawione.
Ja? Cóż... pozbyłem się towarzyszy, ale sam też zginąłem.
Nemesis to nie gra planszowa. To doświadczenie. To uczta, w której za każdym razem biorę udział z wypiekami na twarzy. Myślę, że następnym razem spróbuję rozgrywki kooperacyjnej — jeszcze nie miałem okazji.
to nie jest gra kooperacyjna chociaż jest taki tryb i można tak grać (osobna talia)
