GRY-PLANSZOWE.pl

Board Game Girl pisze:Jakub Wiśniewski, współautor This War of Mine: The Board Game, zdradza mi nieco szczegółów na temat jednej z najbardziej wyczekiwanych premier 2016!

ramar pisze:Ten tablet w lewym dolnym rogu jest wymagany do gry?

misioooo pisze:Czyli jeśli ma to być gra na 100+ rozgrywek... Nie może być za "ciężka" mechanicznie i nie może trwać za długo ;P Kto w Twilight Imperium zagrał 100+? A kto w List Miłosny czy Race for the Galaxy zagrał 100+?

misioooo pisze:Czyli jeśli ma to być gra na 100+ rozgrywek... Nie może być za "ciężka" mechanicznie i nie może trwać za długo ;P

Pan_K pisze:A jak Ci powiem, że mam w Robinsona 100+?... [emoji41]

Michał Oracz pisze:To podobny kompromis jak z komponentami - często wydawcy widzą jak na dłoni, że gra byłaby DUŻO lepsza w aktualnej postaci, ale cena wychodzi za wysoko, więc co tam, tniemy, wyrzućmy 1/4 gry, połowę kart, teksty zamieńmy w ikonki, żetony we wspólne tory z 1 znacznikiem i działa - cena się zgadza, choć gra jest gorsza. Ten drugi kompromis jest trudny do przeskoczenia, ale ten pierwszy można kontrolować trochę lepiej. Cały nasz plan prac i produkcji jest dokładnie policzony, ale jeśli tylko możemy, to lepiej jeszcze chwilę poczekać z jego publikacją.

rattkin pisze:Z ciekawości, czy ta gra jest EN only, czy będzie także po polsku? Nie pamiętam czy była polska wersja gry na PC (gram głównie EN), i czy jej tytuł był polonizowany? Jak by to wtedy było?

"Ta moja wojna"
"Ta moja walka"
"Moja własna wojna"

?

Michał Oracz pisze:Jak to mawia Radek Kotarski, "nic bardziej mylnego"
Mam nadzieję, że dasz grze prawdziwą szansę i ocenisz po zagraniu!

Michał Oracz pisze:

Osobiście spodziewam się i od kilku lat prorokuję, że na rynku planszowym już niedługo będą królować gry mocno fabularne, na wiele sposobów eksplorujące system paragrafów, odkurzające bardzo stary mechanizm „choose your adventure”, poprawiając jednocześnie to, co w tym systemie się nie sprawdza – np. losowe efekty decyzji, brak długoterminowych konsekwencji, brak przesłanek koniecznych do podjęcia słusznego wyboru, wybory pozorne czy „jedynie słuszne: narzucone przez grę, sucha przeliczalność efektów, nieatrakcyjna forma czarnego zbitego tekstu, konieczność dosłownego czytania na głos przez jednego z graczy (często budząca zażenowanie w grupie graczy), downtime w przypadku czytania na boku, zbyt częsta potrzeba wertowania książki albo odwrotnie – zbyt rzadkie pojawianie się unikatowych przygód i sytuacji, pretekstowa i sztampowa fabuła (prowadząca do czytania ich jako „bla bla bla” i tylko mechanicznego konkretu), zbyt małe replayability, powtarzalność i zużywalność przygód, zbytnia rozwlekłość opisów, czy brak wszystkich tych doświadczeń, jakie zostały wypracowane przez kilka dekad rozwoju gier rpg, a które każdy doświadczony Mistrz Gry ma w jednym palcu.

W TWoM te i wiele, wiele innych cech mocno przepracowaliśmy, by stworzyć nasz mechanizm Skryptów. 


Faz w grze mamy więcej, wszystkie zaś odpowiadają porom dnia. Mamy poranek (gdzie okazuje się, jakie zmiany przyniósł nowy dzień), mamy dzień (gdy krzątamy się po naszym schronieniu, odgruzowujemy kolejne pomieszczenia, konstruujemy sprzęty), mamy zmierzch (gdy śmiertelne niebezpieczeństwo na zewnątrz odrobinę maleje, a snajperzy z większym trudem wyszukują swoje cele – wtedy do naszych drzwi mogą zapukać przybysze i sąsiedzi), mamy wieczór (gdzie musimy zdecydować, kto spróbuje przespać noc i zreperować siły, kto stanie na straży, a kto ruszy na miasto, co ze sobą zabierze na wyprawę), mamy noc (podczas której rozgrywamy jeden z głównych etapów gry – wyprawę do wybranej lokacji, starając się raczej unikać jakichkolwiek spotkań, przeszukując i szabrując), mamy osobną fazę nocy (w której okaże się, czy ktoś próbował napaść na nasze schronienie i jak to się skończyło), mamy w końcu świt (gdzie podsumowujemy dzień, jemy, odnawiamy nasz niewielki zestaw fabularnych akcji specjalnych na kolejny dzień i możemy także w łatwy sposób zasejwować grę). Jednak rzeczywiście, te dwie fazy – dnia i nocy – to podstawowe i najbardziej rozbudowane, naprzemienne etapy rozgrywki.

Michał Oracz pisze:Jest jeszcze jedna rzecz: czynnik ludzki, coś, dzięki czemu ta gra ma szansę przenieść się ponad stół i planszę. Bardzo mocno stawiamy na negocjacje, emocje i dialog między graczami, tak, by zasiadając do planszowego TWOM mieli poczucie, że wspólnie doświadczają czegoś wartościowego.

Dziwna gra? Mało powiedziane. Nigdy wcześniej nie zetknąłem się z takim podejściem do projektowania gier. Wtedy jeszcze nie słyszałem o „Papers Please”, „That Dragon Cancer”, „Life Is Strange” itp. Dawniej za „coś więcej niż gra” uważałem „Fallouta”, „Silent Hill”, „Arcanum”.