Nie będę specjalnie oryginalny, bo są to raczej klasyczne "Przygody Stanisława z Łodzi". Ot problemy przeciętnego gracza z długim stażem.
Swój "ranking" koszmarów ustawiłbym następująco:
1. Największy dla mnie koszmar to uszkodzenie gry.
Dwa razy zdejmując grę z kallaxa zrobiłem to na tyle nieumiejętnie, że strąciłem inne pudełko. Skończyło się na uszkodzonych narożnikach (i raz niestety przy tym planszy
), co dla mnie, estety, jest cierpieniem. Kilkukrotnie przewrócił ktoś napój, ale na szczęście wszystko zabezpieczam, więc strat w sumie nie było. Największy jednak fuckup związany z uszkodzeniem był po polakierowaniu komponentów do Aliens: AGDITC. Wszystko było idealnie wysuszone, ale przez wysokie temperatury w pomieszczeniu lakier wszedł w jakąś dziwną reakcję. Posklejały się kafle planszy, posklejały żetony. I to tak dramatycznie. Nie szło tego rozdzielić bez użycia siły. Po rozdzieleniu okazało się, że wszystko się uszkodziło. Zamiast pięknie wyglądającej, zabezpieczonej gry, miałem podarte plansze i żetony. Zresztą to samo przytrafiło mi się z żetonami do Daimyo. To był zdecydowanie największy mój koszmar. Także lęk przed uszkodzeniem ulubionej, wymuskanej i szanowanej gry musi wylądować na pierwszym miejscu.
2. Gracze psujący fun. Osoby, które traktują ZABAWĘ, jako walkę o ŻYCIE. Tacy, którzy do przesady podchodzą do partii na super serio, jakby poprzez grę chcieli udowodnić, że są najlepsi i porażka boli ich bardziej niż śmierć własnego dziecka. Jednocześnie obrażają się w trakcie gry, gdy im nie idzie i obrażają wszystkich dookoła. No i często w nerwach, wstają od stołu i nie dokańczają partii. Miałem na szczęście tylko trzy takie skrajne przypadki w całym życiu, więc niby niewiele. Najgorzej wspominam niedokończoną partię w Wildlands, w której to mój najlepszy przyjaciel tak się na nas wku...ł za zabicie mu kolejnej figurki, że rzucił kartami w stół, zmiatając pół planszy i uszkadzając jedną figurkę, pomalowaną za niemałe pieniądze.
Nie zapomnę mu tego do końca życia.
3. Kiedy siadasz do gry z wielką nadzieją na super zabawę, a okazuje się, że gra jest beznadziejna. W trakcie rozgrywki WSZYSCY gracze bawią się fatalnie, ale chcą dograć partię do końca. Ale gra się jeszcze ciągnie w nieskończoność. Po rozgrywce masz ogromny niesmak i poczucie totalnie zmarnowanego czasu. Wiadomo, że o wypracowanie czasu na granie w tym wieku nie jest łatwo, więc boli każda zmarnowana minuta. Raczej nie często mi się to przydarza - raz, może dwa na rok, ale niestety się zdarza. Ostatnio było tak przy Dark Ages: Holy Roman Empire. Siadałem do gry z ogromną nadzieją, byłem zachwycony komponentami, a później... Wyłącznie frustracja i niedowierzanie.
4. Losowość od której totalnie zależy wynik gry. Losowość tak duża, że odechciewa się grać. Nie zapomnę rozgrywki w The Others, w której kumpel rzucał "wiadrem" kostek (było ich dobre 20+) i wypadły mu dwa trafienia.
Niby śmieszne, niby jest co opowiadać, ale cała rozgrywka to strata czasu. Nie lepiej ustalić na początku kto wygra i zagrać w DOBRĄ grę?
5. Nie lubię namawiania na rozgrywkę w gry, w które wiem, że będę bawił się źle. Dzisiaj rzadko się to zdarza, bo umawiamy się na konkretne tytuły. Kiedyś umawialiśmy się "na granie". I nie potrafiłem odmówić w "zabawy" w gry, które mnie kompletnie nie bawią (np. durne gry zręcznościowe). Dziś w takich sytuacjach staram się asertywnie i konsekwentnie odmawiać.
I to w zasadzie tyle. Dwie pierwsze pozycje, to rzeczywiście prawdziwe koszmary. Pozostałe jestem jakoś jeszcze w stanie "przeboleć".
