Gra Miesiąca - Czerwiec 2024

[gryzli83]

W czerwcu wpadło 80 rozgrywek w 49 różnych gier w tym aż 16 dla nas nowych. Warto odnotować też że zagraliśmy z rekordową liczbą różnych osób - aż 27!

Lista rozgrywek:

Spoiler:

Timeline: General Interest 5
Trendy 5
Village: Big Box 5
Ticket to Ride Map Collection 8: Iberia & South Korea 4
Wits & Wagers 4
Are You Dumber Than a Box of Rocks? 3
Botanik 3
Nouvelles ContRées 3
iKNOW 2
Minerals 2
Nasz wiek XX 2
Ribbit 2
Telestrations 2
Terracotta Army 2
Ticket to Ride: Europe 2
Agricola (Revised Edition) 1
Akropolis 1
Arboretum 1
Bezzerwizzer 1
Canvas 1
The Castles of Burgundy 1
Caverna: The Cave Farmers 1
Clank! In! Space!: A Deck-Building Adventure 1
Codenames 1
Dorfromantik: The Board Game 1
Fake That! 1
Fantastic Factories 1
Forest Shuffle 1
The Game 1
Grand Austria Hotel 1
El Grande 1
Great Western Trail: New Zealand 1
Le Havre 1
Imagine 1
Kōhaku 1
The Little Prince: Make Me a Planet 1
Majesty: For the Realm 1
Marco Polo II: In the Service of the Khan 1
Paris: La Cité de la Lumière 1
Pharaon 1
Scythe 1
Seikatsu 1
Stone Age 1
Tekhenu: Obelisk of the Sun 1
Ticket to Ride Map Collection 2: India & Switzerland 1
Ticket to Ride Map Collection 6½: Poland 1
Ticket to Ride: London 1
Turing Machine 1
What Do You Meme? 1

NOWOŚCI:

Poczta planszówkowa:

- Kronika Big Box (5 rozgrywek) - gra dla której wybrałem ten zestaw. W każde rozgrywce dokładaliśmy jakiś nowy moduł, więc za każdym razem było nieco inaczej. Grało się bardzo przyjemnie, zasady są raczej proste, polecam.

- Nowe strony (3 rozgrywki) - kooperacyjna gra w której jedna osoba czyta fragment dowolnej książki, a następnie wybiera jedną z czterech zakładek która jej zdaniem pasuje do tego fragmentu tekstu. Później reszta osób też głosuje na jakąś zakładkę i jeśli wybierze tę samą, to przesuwamy się w książce dalej. Pomysł nawet ciekawy, ale gra jest za długa, dość trudna i mnie zmęczyła. Dużym plusem są ładne i ciekawe grafiki na zakładkach.

- Fantastyczne fabryki (1 rozgrywka) - kolejna mała gra od Portalu, która niczym mnie nie zachwyciła. Niech się lepiej Portal skupi na wydawaniu dużych gier.

Wadowicki klub gier planszowych:

- Bujda na resorach (1 rozgrywka) - gra w której jedna osoba czyta pytanie, następnie wszyscy inni po kolei czytają poprawną odpowiedź i udzielają swojej. Jedna z odpowiadających osób ma podać tę prawidłową, a reszta wymyśla jakąś swoją. Później osoba która czytała pytanie ma za zadanie zgadnąć kto udzielił tej prawidłowej. Czyli taka imprezówka. Najśmieszniejsze było jak w pewnym momencie się okazało że nikt nie udzielił tej prawidłowej i wszyscy patrzyli na siebie z miną "co się właśnie wydarzyło?" Jak widać nawet tak proste zasady mogą nas przerosnąć.

- Nasz wiek XX (2 rozgrywki) - gra quizowa, w której odpowiadamy na pytania dotyczące kolejnych dekad XX wieku. Jak odpowiemy dobrze, to przesuwamy się do przodu, jak źle to się cofamy. Minusem jest bardzo mała liczba pytań.

- El Grande (1 rozgrywka) - nowa wersja od Lucky Duck Games. Bardzo fajne area control z prostymi zasadami.

- Mały książę (1 rozgrywka) - szybka, prosta gra. Układamy z kafelków planetę i punktujemy za rzeczy na niej się znajdujące. Można zagrać złośliwie i podrzucać przeciwnikowi niepasujące mu kafelki.

- What do you meme? (1 rozgrywka) - szkoda słów, gra dla fanów loży szyderców czy innych tego typu prymitywnych gier.

- Epoka kamienia (1 rozgrywka) - w końcu udało się zagrać w tego klasyka. Przez głupi błąd (brakło mi jednego jedzenia) straciłem 10 punktów i wylądowałem na drugim miejscu. Chętnie zagram ponownie.

- Ludzie kontra kamienie (3 rozgrywki) - gra wydaje się głupia, a okazała się prześmieszna, duża w tym zasługa czytającego pytania, który w znakomity sposób zarządzał grą. Wygraliśmy z kamieniami 2:1.

Gry przyniesione przez znajomych:

- Agricola (1 rozgrywka) - kolejny poznany klasyk w tym miesiącu i też się spodobało. Chyba powinienem zacząć poznawać stare gry, a nie nowości rynkowe.

- Majestat (1 rozgrywka) - dobra gra dla początkujących graczy

- Great Western Trail: Nowa Zelandia (1 rozgrywka) - uwielbiam poprzednie wersje GWT, więc tutaj bez niespodzianek, również super!

- Scythe (1 rozgrywka) - na razie jedna rozgrywka i jest dobrze. Kolega już nas namawia na kampanię.

Nasze gry:

- Kawerna (1 rozgrywka) - po tym jak zagraliśmy w Agricolę stwierdziliśmy że trzeba w końcu zdjąć z półki wstydu Kawernę. Na razie jedna rozgrywka zapoznawcza. Wyniki słabe, na pewno będziemy grać więcej.

- Wsiąść do pociągu: Półwysep Iberyjski / Korea Południowa (4 rozgrywki) - jako fani serii WdP zagraliśmy obie mapy najnowszego dodatku już w dniu premiery gry. Z nowości to wprowadzony został draft biletów i za to duży plus. Na mapie półwyspu Iberyjskiego doszły karty festiwali za które punktujemy na koniec, na mapie Korei również mamy dodatkowy sposób punktowania, dodane zostały też karty dzięki którym możemy wzmacniać nasze akcje. Jakichś rewolucyjnych zmian (jak np. w UK/Pensylwanii), to w tym dodatku nie ma, ale nam i tak się podoba.

Nowość miesiąca: GWT Nowa Zelandia

[Curiosity]

Wątek o przeniesieniu FGM na Youtube wydzielony TUTAJ
Wątek o gustach, o których - jak wszyscy wiemy - się nie dyskutuje, odszedł do krainy wiecznych łowów.
Howgh!

[emoprzemoc]

Żyję w zakłamaniu.

Spoiler:

Gdy kończył się maj, tkwiłem od jakiegoś czasu w poczuciu, że w sumie to nie mam nawet ochoty kupować nowych gier.
Mamy pierwszy dzień lipca w chwili, gdy to piszę, i od tamtej pory zdążyłem skusić się na zbiorówkę @psia.kostka z Tales of the Arthurian Knights, przypadkiem tuż przed snem wyhaczyć niezły zestaw Marco Polo + Klub Utracjuszy na olx, kolejny raz obrazić się na cenę dodatku do Kaskadii - po czym kilka dni później zamówić go dzięki cebulowemu radarowi @Michito (na swoją obronę tylko dodam, że opierałem się na tyle długo, by kod z większym rabatem zdążył wygasnąć), a dzisiaj wróciłem z Mepla z Barceloną (ostatnia na stanie!), kolejnymi dwoma nowymi popierdółkami do Carcassonne (tor punktacji jako Węże i drabiny!) i drugą armią do Neuroshimy Hex!, którą ogrywać będziemy w kolejnym sezonie małżeńskich porachunków - Bestiami.

Pod koniec maja z ulgą podliczyłem pozycje na półce wstydu i stwierdziłem zauważalny progres w jej ogrywaniu, przy okazji wyznaczając cel na czerwiec.
O tym, że zasiliłem półkę pozycji do ogrania już wiadomo z powyższego akapitu, a muszę dodać, że w czerwcu nie udało się zdjąć z niej niczego. No, chyba żeby zdmuchnąć kurz. Ale ani dodatek do Wyprawy Darwina, ani Najeźdźcy ze Scytii nie doczekali się rozłożenia.

Była wiosna w pełni, gdy sporządziłem arkusz, w którym wylistowałem dobrych dwadzieścia parę pozycji do pozbycia się. Część na dzień dobry dostała status małego faktycznego ryzyka sprzedaży albo adnotację, że na pewno poleci na sprzedaż, tylko skończmy najpierw ogrywanie, parę propozycji spotkało się ze srogą kontrą ze strony żony czy W., że chyba żem był na łeb upadł, że chciałbym je sprzedać; niemniej w maj miałem zacząć się tych gier pozbywać.
Z maja zrobił się czerwiec, a z 2X pozycji - ledwo 15 zawitało do serwisu sprzedażowego. Połowa z tego jeszcze zalega w domu. Ani zbyt wiele miejsca nie uzyskałem, ani za długo się nim nie cieszę, skoro kupuję nowe. Albo używane.

Był jeszcze początek czerwca, pierwsza dekada - jedyna, która mijała jeszcze jakoś w miarę wolno - gdy snułem marzenia o tym, ile się nagram w Imperium: Horizons i Earthborne Rangers podczas kilku dni urlopu i L4.
Oczywiście, że ten czas wolny wytracił się na obowiązki, tkwienie w marazmie, nostalgiczne tripy i wyprawy wgłąb siebie, czyli standardowo zadziało się to, co zwykle, gdy dostaję nieco więcej czasu na przebywanie w towarzystwie jedynie siebie samego. Z całego planu udało się zrealizować jedynie wejście w ER: bardzo, bardzo oporne i, mimo mocno pozytywnego odbioru, gra wróciła na półkę, gdzie czeka na lepsze czasy, kiedy to będę w stanie lepiej ogarniać ogrom tego, co się dzieje w jednym momencie, jak i sprawniej operować grą czysto fizycznie, bo w czerwcu bajzel na stole pojawił się rychło po starcie. A, i udało się wówczas jeszcze raz odpalić typ Practice w Horizons - na szczęście nie był to ostatni raz w zeszłym miesiącu.

Był maj, ostatnie tygodnie, gdy W. był "pod ręką", a wiosną zaplanowaliśmy, w co jeszcze chcemy zagrać przed jego wyjazdem. Były w tym gronie między innymi Podwodne miasta, które od pierwszej partii szybko wpadły do naszej - a na pewno mojej - ścisłej topki euro gier. Okazywało się jednak za każdym razem, że jestem na tyle zmiętolony życiem (itepe itede), że PM były spychane na kolejny tydzień, a finalnie stwierdziliśmy, że w to się jeszcze nagramy przez internet, w końcu jest na yucacie.
Mamy lipiec, a w Podwodne miasta zagraliśmy póki co aż raz, i nawet pomijając małe przerwy standardowego rodzaju, to chyba nigdy nie graliśmy tak długo jednej partii. A przecież nie musieliśmy nawet gry rozkładać. Downtime z powodu niedoliczenia się zasobów to jedno, zwykła rzecz, ale naprawdę mnóstwo czasu straciliśmy na próbach przywyknięcia do interfejsu (tylko ja grałem wcześniej w ten tytuł na yucacie), ciągle się coś przycinało, było sporo cofania i nie zliczę, ile razy ktoś już zniecierpliwiony czekał, aż kolejna osoba wreszcie zrobi swój ruch... tyle że sam nie zatwierdził swojego ruchu, a reszta żyła w przeświadczeniu, że ten jak zwykle poświęca wiekuiste czasy, by przeanalizować swoją i wszystkich pozostałych sytuację. I to najczęściej nie ja jestem tym zniecierpliwionym. Nie mówię jeszcze tego na głos, ale średnio mi się chce w tę wyborną przecież grę pykać przez internet kolejny raz, bo to, ile czasu zeżarła za pierwszym razem w ten sposób naprawdę mooocno odbiega od mojej definicji "pykania".

Był przełom stycznia i lutego, gdy siadłem solowo do Uśpionych bogów, a było to pierwsze rozłożenie gry od czasów naszej trzyosobowej debiutanckiej kampanii, która przez niezałatanie polskiej edycji przypadkiem wpadła w tryb nieskończony, przez co pociągnęliśmy ją wyjątkowo długo i tylko gdy w końcu zajrzeliśmy do angielskiej erraty, w końcu podjęliśmy decyzję o terminowaniu tej przygody. Styczniowo-lutowa kampania, dla kontry, skończyła się przed czasem (zapraszam do podsumowania lutego, żeby tu nie spoilerować). Przyobiecałem wtedy, że kolejną kampanię rozegramy znowu w trójkę.
Były pierwsze dni czerwca, gdy z żoną kolejny raz zagrywaliśmy się w Lands of Galzyr, gdzie raz po raz mnie, umiarkowanego dzieciosceptyka, spotykały raz po raz przygody związane z zabawianiem bajtli. I żona rzuciła wtedy tęsknym głosem, że pograłaby w Uśpionych bogów... No i cóż, był na horyzoncie, jeszcze w czerwcu, tydzień bez roboczej soboty, z wolnym piątkowym popołudniem (to wtedy wpadły te nieszczęsne Podwodne!), więc umówiliśmy się na ten czas na kampanię w UB, i choć finiszowaliśmy ją tydzień później, bo nie udało się zmieścić w jeden weekend, to nie da się ukryć, że wcale nie przeszliśmy jej w pełnym, trzyosobowym składzie, tylko w dwójkę. I wiecie co? Nawet nie schowaliśmy gry do pudełka, bo przymierzamy się do kolejnej kampanii w dwie osoby w kolejny weekend. No i znowu oszukałem i jeszcze dalej w to oszustwo brnę.

Obiecałem, podsumowując maj, że zluzuję i będę się mniej przejmować sprawami różnymi.
No, to z perspektywy wczesnolipcowej mogę zauważyć, że istotnie, mniej się przejmowałem tymi różnymi sprawami. Ale - OCZYWIŚCIE - znalazłem sobie w czerwcu masę innych zmartwień. Jednym z nich, dosięgającym mnie najczęściej, a dodatkowo będącym korzeniem, z którego wyrasta kłąb dalszych trosk, jest przeraźliwa nuda w pracy. Nazwałbym to wręcz dupogodzinami i po kilku tygodniach kończą mi się już pomysły, jak i czym je wypełniać, żeby myśli nie zaczęły znów dryfować na mroczne wody. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło. Wydawało mi się, że w czerwcu za dużo nie pogram, a tu już na początku miesiąca miałem niezłą średnią dzienną dzięki wspólnemu graniu w popierdółki przez internet. Później co prawda się trochę rozwodniła, by znowu skokowo wzrosnąć w ostatni dwudzionek czerwca... ale nie da się ukryć, że pewien wkład w liczbę rozegranych partii (było ich łącznie 83, co jest najlepszym wynikiem w 2024, a przypadło na miesiąc uznawany powszechnie za mało planszowy) miało właśnie to mopsowanie w pracy. Innym obszarem, w którym przejawiło to swój wpływ, jest liczba partii solo w miesiącu: ta skoczyła do 22! Oczywiście to nie jest tak, że te pozostałe 4 solo rozgrywki w Imperium: Horizons, poza wspomnianą wyżej, odbyły się w pracy... ale od czego jest BGA.
No, nie da się ukryć, że wykupienie po raz pierwszy od dawna konta premium miało spory wkład w liczbę rozegranych partii - ale wpływ BGA na moje growe życie uwydatnia się też w liczbie rozegranych tytułów. W czerwcu było ich aż 35! A wśród nich, aż dycha to nowości - i 90% z tego zadziała się na BGA właśnie. A możemy do tego jeszcze doliczyć 1 nowy dodatek: zdarzyło nam się zagrać w oryginalne Wsiąść do pociągu z rozszerzeniem 1910. A skoro jesteśmy przy WdP - to tylko jeden z naprawdę wielkich (tj. po dłuuugim czasie) powrotów, do których BGA mnie/nas zachęciło, a trochę ich jeszcze było.

Tl;dr:
- 35 różnych tytułów;
- 83 partie, w tym 22 solo;
- 10 nowych podstawek (głównie BGA) i 1 nowy dodatek (też BGA);
- dużo wypadło, dużo wpadło ;
- 29/30 dni z graniem.

Topka czerwca,
a raczej jej brak. Zamiast tego - cztery wyróżnienia dla wspomnianych już wyżej tytułów i krótka nota, czemu tylko wyróżnienia.

• Imperium: Horizons.
  Spoiler:

  Gra się świetnie i naprawdę poleciłbym weekend z tą częścią serii osobom, dla których kolejne talie cywilizacji były zbyt powtarzalne - bo najwyraźniej próbowały tylko pudła Classics, które uważam za najsłabsze z trylogii. W Horizons dzieje się naprawdę dużo - talii jest sporo i poziom ich zróżnicowania jest naprawdę ogromny, a mechaniczne twisty idą głębiej niż w nawet najbardziej wymyślnych frakcjach w Legends. Z tego powodu naprawdę cieszę się, że wrzucono tę garść zasad dla trybu Practice. We wcześniejszych częściach serii i przy niektórych prostszych taliach z tej edycji czułem, że mogę pójść na żywioł i zagrać rzetelną partię PVP niepróbowaną wcześniej cywilizacją, najwyżej się skicham. W I:H pojawia się jednak na tyle dużo wyzwań, że warto poświęcić trochę czasu, by zagrać kimś "na sucho", nawet jeśli nie do końca odzwierciedla to prawdziwą rozgrywkę, bo, przykładowo, nikt nie wrzuca nam Unrestów do talii. Z drugiej strony - mamy tu presję czasu, jedynie 12 rundek do rozegrania, więc niektórych przypadkach może być trudno przebrnąć nawet przez cały Nation deck tak, by go sensownie wykorzystać, nie mówiąc już o Developmencie.
  
  Niespecjalnie chciało mi się szastać w talii to kartami handlowymi, to ofensywnymi, więc zagrałem tylko jedną frakcją kupiecką (Tang), a potem wybrałem niesprawdzone jeszcze przeze mnie PVP talie niewymagające rozszerzenia handlowego. I w ten sposób jako drudzy wpadli Polinezyjczycy... co było błędem. Żonglowania kartami jest u nich sporo, State card kręci się jak fryga, no i trudno zapanować nad wszystkimi efektami Solstice. Chciałem ich polubić, ale ech, ta talia wymaga zbyt wiele skupienia nawet bez tak turbosamotniczym trybie gry, gdzie nie trzeba przejmować się żadnym botem czy przeciwnikiem. Nic dziwnego, że z minimalną stratą, ale nie dałem rady osiągnąć progu punktowego dla trybu Practice.
  
  Jako kolejnych sprawdziłem Inuitów - jedyną talię, z którą już miałem do czynienia, bo któregoś razu W. ją wybrał. To kolejna frakcja, która zapamiętale kręci State card, nawet jeszcze bardziej regularnie, jednak nie przytłacza tak mnogością efektów jak Polinezyjczycy. A teoretycznie mówimy tu o różnicy zaledwie jednego poziomu złożenia talii (5 i 4)! Już w partii z W. widziałem, że z Inuitami jest dużo zabawy - potrafią siąść tury perfekcyjnie wygładzone, jak i takie, że wyjątkowo niefortunny dociąg właściwie zostawia gracza ze związanymi rękoma. Przez całą grę nie wrzuciłem do talii karty Oral history, ale wyszło całkiem nieźle.
  Czwartymi w kolejce byli Majowie... czyli powtórka z grania maskami (jak Olmekowie w poprzedniej części). I to była kolejna bardzo przyjemna rozgrywka: w 12 rund praktycznie udało mi się ulepszyć wszystkie maski i wysłać do historii tak te podstawowe, jak i korony. Jedynie ta najbardziej fikuśna wciąż została w talii Developmentu.
  
  Czerwcowe rozgrywki zakończyłem grając Marsjanami. Tak, dobrze czytacie, Marsjanami. Biorąc jednak pod uwagę limit czasowy i sugestię, by w grze z zaawansowaną stroną Power card (a dotychczas zawsze taką wybierałem) wypełnić warunek przejścia ze statusu imperium do barbarzyńskiego (sic!), z góry wiedziałem, że nie ma szans na sprawne ukończenie tego w tak krótkim czasie, zwłaszcza nieznaną dotąd talią, stąd wybrałem podstawową stronę karty frakcji. To wiele ułatwia, a liczba synergii w samej talii powoduje, że z łatwością osiągnąłem 76 punktów - i to grając cywilizacją, dla której 1 Progress token wart jest jedną trzecią punktu (dla kontry: ta talia zaczyna już z pewną, sporą zresztą, pulą tych żetonów).
  Być może w przyszłości przetestuję stronę A tej frakcji, ale planem na najbliższą, lipcową już partyjkę, są Kultyści, czyli najbardziej złożona talia tego pudła, wykraczająca poza 5-gwiazdkowy limit poziomu.
  
  Czemu więc tylko wyróżnienie, skoro grałem sporo, podobało mi się, a na dodatek było bardzo różnorodnie?
  Ano dlatego, że to tylko tryb treningowy. Jasne, pobijanie swojego wyniku mi nie przeszkadza, ale to było w rzeczywistości tylko uczenie się grania poszczególnymi nowymi taliami. Gdzie tam temu do kampanii solo czy potyczki 2P... A taka - najprędzej dopiero we wrześniu.
• Lands of Galzyr.
  Spoiler:

  Kontynuacja przygód w Daimyrii, trzy rozgrywki z żoną. Podtrzymuję wcześniejszą opinię, że jest to nad wyraz relaksująca rozgrywka na poziomie Dorfromantik, tyle że jako przygodówka, a nie układanka. W czerwcowych partiach gra nabrała dodatkowych rumieńców, gdy udało nam się kilkukrotnie trafić na fragmenty fabularne pchające dalej główny wątek. Właściwie to nie "nam" - bo niemal zawsze to żona rozwiązywała te okołowojenne questy. W efekcie niejedna karta przedstawiająca dostępne lokacje uległa podmianie, by mapa lepiej odzwierciedlała bieg wydarzeń. Poza tym, żona odblokowała kolejne osiągnięcia z arkusza.
  
  Mnie niestety często w miejscu usadzał brak sukcesów w testach, a największym dokonaniem było... cóż, stanie się nieszczęśnikiem poszukiwanym listem gończym! No, niestety, ale moje dokonania zazwyczaj raczej ciągnęły nasz wspólny wynik (gramy w trybie Harmonii) w dół, przez co zaliczyliśmy trzy różne "zakończenia" w naszych czerwcowych sesjach.
  
  Pora kolejny raz odpowiedzieć na pytanie: czemu tylko wyróżnienie?
  A, bo tak jakoś nam ostatnio nie po drodze z grą, mimo licznych partii pod koniec maja i na początku czerwca. Po drodze był wyjazd żony, potem rozłożyliśmy Uśpionych bogów... i jakoś zabrakło mi tej jednej, dwóch sesji, żeby stwierdzić, że to rzeczywiście była topowa gra miesiąca pośród tych ponad trzydziestu. A skoro już wspomniałem UB...
• Uśpieni bogowie.
  Spoiler:

  Tu standardowo pozwolę sobie wrzucić większość treści w dodatkowy spojler, bo będę mocno odkrywać tajemnice Morza.

  Spoiler:

  Patrząc na mapki z pierwszej, nad wyraz długiej, rozgrywki i z mojej przygody solowej, razem z żoną postanowiliśmy poeksplorować północną część mapy: zawitać do lokacji na północ i na północny zachód od startowego fragmentu, by sprawdzić miejsca, które pominęliśmy w kampanii trzyosobowej, a także dotrzeć na górny skraj mapy i w całości go zwiedzić. Na dobry początek obraliśmy kurs na pojedyncze ominięte wcześniej obszary mapy początkowej, lecz raczej niewiele nam to dało i zaczęliśmy uparcie dążyć w kierunku północnym, wkraczając na coraz bardziej niebezpieczne wody i tereny, a przy okazji... ani nie otrzymując zbyt wiele sensownych nowych zadań, ani niemal wcale nie docierając do słów kluczowych, których zabrakło nam, gdy graliśmy w trójkę. Niewiele też trafiało się jednostrzałowców, które pozwoliłyby nam zebrać więcej zapasów pożywienia, hajsiwa czy PeDeków. W ten sposób w ramach pierwszej talii udało nam się dotrzeć na daleką Północ - ale jakim kosztem!
  
  Przygotowując grę, pozwoliłem żonie wybrać modyfikatory rozgrywki spośród tych odblokowanych (czyli cóż, wszystkich). Na nasze nieszczęście, jak szybko się okazało, dorzuciliśmy możliwość wyposażania postaci w aż trzy karty umiejętności, za cenę podbicia progu sukcesu testów o jeden. Nie przesadzę mówiąc, że to nas zgubiło - choć oczywiście spory wkład miało też zbyt rychłe udanie się na odległe obszary.
  Drugą talię rozpoczynaliśmy mając potężnie uszkodzony statek, dwie karty stale nas prześladujące (a było ich więcej, tylko odpadły na resecie talii wydarzeń...) i przez niefart praktycznie co turę przynajmniej jedna z nich niszczyła nasz statek. Dodatkowo nie byliśmy przesadnie zdrowi. Szybko trafiliśmy na lokację, która, w ramach zdobytego wcześniej questa, sprowadziła na nas walkę, której nie mogliśmy wygrać - i do naszej decyzji pozostawało, czy pozwolimy złodupcom pierwej zabić nas, czy zniszczyć statek, bo i takie obrażenia były w stanie zadawać.
  Postawiliśmy na utłuczenie załogi - w końcu cofnie nas to do najbliższego portu, a mamy sporo pieniędzy i przy okazji naprawimy statek tak w 80% przynajmniej.
  
  Cóż. Po resecie talii, wiadomo, całe nasze wyposażenie w postaci kart umiejętności zniknęło, a ta szybka przegrana zmiotła z talii wydarzeń wszystkie pozostałe niegroźne przygody, zostawiając nam same niebezpieczne i mordercze. Nie mając potrzebnych ikon, nie udawało się nam pozbyć stałych, negatywnych efektów, skutkiem czego niemal natychmiastowo ten prawie załatany na tip top statek kolejny raz został podziurawiony. A druga talia wydarzeń, już wcześniej skurczona o 6 kart, zmniejszyła się ponownie.
  Zlewając już te dość mordercze zadanie, postanowiliśmy przynajmniej zwiedzić dostępne na północnej części mapy świata podziemia, by w drugim dniu rozgrywania kampanii może w końcu zdobyć jakikolwiek totem. Do tej pory bowiem za swoje starania otrzymaliśmy jedynie... kartę zadania, nakierowującą na kolejny totem. Całe szczęście, że w którejś z poprzednich kampanii trafiliśmy już na lokację, w której uzyskane słowo kluczowe miało zadziałać.
  Tymczasem wróćmy do podziemi. Te okazały się mocno drenującymi zdrowie i pełnymi trudnych testów, dla nas wręcz niemożliwych do wypełnienia. Byliśmy na tyle rozgoryczeni tym, że przygotowaliśmy sobie kampanię, w której łatwo było wpaść w czarną dziurę i spiralę nieszczęść, że zastosowaliśmy brute force i jakoś na dwie raty z końcem tej talii udało nam się zdobyć totem w podziemiach i... zginąć po raz kolejny.
  
  Tak że tydzień później, nasze trzecie i ostatnie podejście do tej kampanii, zaczęło się już na dzień dobry od niebezpiecznych kart wydarzeń. Przynajmniej szybciej stworzyło się tę trzecią talię, skoro od razu miała ona rozmiar skurczony do 12 kart...
  Teraz to już była kwestia jedynie zrobienia czegokolwiek sensownego. Jak chociażby zdobycia, kolejnym ciężkim kosztem, totemu z wspomnianego wyżej zadania. I oczywiście, że to kolejna bezużyteczna bzdeta, dająca nam jakieś +2 w testach percepcji. To akurat najrzadziej spotykające nas testy, a dodatkowo już wcześniej zdobyliśmy przypadkiem kartę dającą +2 w testach "z oczkiem". Byłem tak zażenowany już tą grą, że ostatnim, co mnie trzymało, był jeden quest, prowadzący nas w rejony, których nie udało nam się w zeszłym roku zwiedzić w trójkę.
  Ale co z tego, skoro spotkały nas po drodze kolejne nieszczęścia i wylądowaliśmy w porcie, wyrzucając kolejnych 6 kart z talii? W dodatku to przekreślało nasze szanse na rozwiązanie innego, kilkuetapowego zadania, na którego ślad natrafiliśmy w pierwszej kampanii, a dwa z (mam nadzieję) trzech przystanków udało nam się rozpatrzeć podczas tej przygody. Po prostu wywiało nas tak daleko, a tur zostało tak mało, że trzeba było podjąć decyzję: lecimy z naszym głównym celem czy kończymy to zadanie? Padło na to pierwsze.
  I całe, kurka wodna, szczęście. Takie szczęście, że nawet udało się jakimś fartem popłynąć dalej w ramach jednej akcji niż sądziliśmy, przez co mieliśmy lekko nadbywającą akcję na koniec przygody, bo nie uwzględniliśmy opcji, że może nam się aż tak poszczęścić, skoro ciągle dostajemy po czterech literach.
  A tu proszę, udało nam się zdobyć nie jedno, a aż kilka zadań, które w dość nieodległej przestrzeni dałoby się wykonać. A wiemy o tym dlatego, że uzyskaliśmy co najmniej dwa słowa kluczowe, których zabrakło w naszej trzyosobowej przygodzie. Nareszcie! Może i nie osiągnęliśmy nic szczególnego w tej kampanii per se, ale za to poczyniliśmy spoooro obserwacji, które pomogą nam w kolejnej - a tę planujemy już w najbliższy weekend.
  
  Oczywiście zanim uprzątnęliśmy karty zadań i przygód z powrotem na ich miejsca w magnetycznej biblioteczce, trzeba było jeszcze rozegrać finałową scenę. Cóż tu dużo mówić: jakie życie, taki rap - jaka kampania, taki finisz, więc choć bohatersko udało nam się pokonać Hektakrona bez zaliczania piątej przegranej po drodze, to już w części fabularnej wybraliśmy opcje prowadzące nas do jednego z bardziej żałosnych epilogów. W końcu jest ich tak wiele, że trzeba je kiedyś odblokować, a szkoda byłoby to robić w jakichś potężniejszych kampaniach, obfitujących w totemy i kluczowe karty, pchające finał przygody w zupełnie inną odnogę.
  A teraz to my już doskonale wiemy, jak do przynajmniej jednej z tych odnóg uzyskać dostęp... jak również: jak nie zepsuć sobie gry na dzień dobry. Choć chyba, żeby uniknąć frustracji, tym razem wybierzemy nie poziom normalny, a już po prostu ten najłatwiejszy, z dodatkowymi zasobami na start. Styknie już tego batożenia!

  A więc, jak pewnie się domyślacie, zaledwie wyróżnienie dla Uśpionych bierze się z tego, jak frustrująca i nieowocna była ta dwuosobowa kampania.
• Podwodne miasta.
  Spoiler:

  Tak znakomicie skrojone euro - i tylko wyróżnienie? Przecież w dodatku - w końcu! - po raz pierwszy zagraliśmy w pełni: z zaawansowanymi planszetkami z karami i bonusową produkcją oraz z rywalizacją o kontrakty rządowe. A jednak: tylko wyróżnienie.
  
  I głównym problemem nie jest tutaj to, że nie mieliśmy w tej pojedynczej rozgrywce przed sobą fizycznych komponentów gry ani wszystkich uczestniczących w partii osób. Nawet wspominane już we wprowadzeniu szarpanki z interfejsem czy problemy techniczne, momenty przycięcia tak yucaty, jak i - umysłowego - samych grających, rzutujące na strasznie długi czas rozgrywki, choć zniechęcają mnie do powtórnego zagrania w najbliższym czasie... to wciąż nie przesądzają o tym, że PM nie zostały moją grą miesiąca.
  
  Problem jest inny. Wygrałem. Tak, nie pomyliliście się, napisałem dokładnie to, co przeczytaliście. Wygrałem - ale co to za zwycięstwo, skoro w naszym debiucie z kontraktami jeden z trzech dotyczy wybudowanych tuneli, a kolejny - ulepszeń tychże? Dalej: skoro mimo że to W. dostał moją ulubioną metropolię punktująca za zestawy, ja trafiłem jeszcze lepiej: punktowałem za tunele? I jeszcze: skoro pierwsza z góry karta specjalna dawała akcję wybudowania tunelu i ulepszenia go, co stanowiłoby kolejny element do perfekcyjnej układanki?
  A choć kolejność graczy na starcie została ustalona w porządku W.-ja-żona, to W. tak ruszył w pierwszej turze po jedno z pożądanych pól akcji, że pozostało mu tylko liczyć, że nie zauważę tej karty, a wówczas on lub żona mi ją zwiną. Nie ze mną te numery, panie.
  No, to przez kolejne godziny towarzyszyło mi regularne jojczenie na to, że mi się rzeczy spięły (bo istotnie, dwa kontrakty rządowe zawinąłem ja - bez zaskoczenia, które), z apogeum narzekania alecojamogłemzrobić po finalnym zliczeniu punktów. No, jestem świadom tego, jak fartownie mi się te rzeczy poskładały, a choć często miałem pod górkę, kluczowe pola akcji znikały mi sprzed nosa, a czasem uparcie dobierałem albo karty bezużyteczne, albo całkiem niezłe, tyle że na zmianę w dwóch nieinteresujących mnie wówczas kolorach... to ostatecznie udawało mi się konsekwentnie robić swoje. Nawet jak zakoszono mi sprzed nosa ostatnie symbiotyczne miasto, a ja, zagubiony w interfejsie yucaty, się nie zorientowałem, to ostatecznie i tak to po mnie spłynęło.
  
  Fajnie jest wygrywać, zwłaszcza że w trzyosobowych partiach w Podwodne miasta zwykle mi się to udaje, ale chyba jednak wolę, gdy jest w tym nieco więcej moich starań, a nieco mniej szczęśliwego układu gwiazd. Znaczy się, kart.

Nowości czerwcowe,
choć w dużej mierze to raczej tylko pierwsze wrażenia. Uwaga! Sporo szitgierek.

• Earthborne Rangers.
  Spoiler:

  Gra przytłaczająca liczbą kart czy uruchamiających się jednocześnie efektów, ale DOSKONALE kreująca wydarzenia i poczucie, że świat przedstawiony jest żywym ekosystemem. Żadnego więcej czytania paragrafów na dwie strony księgi przygód, teraz jest nowy król w mieście - który w postaci tekstowej przedstawi ci zwięźle najistotniejsze fakty i przytoczy dialogi postaci, a już cała reszta po prostu dzieje się na kartach - i w twojej, osobo grająca, wyobraźni. Niech tylko zbiorę siły, by nauczyć się sprawnie operować tą grą...
• Mini Rogue.
  Spoiler:

  Karciany rogalik w wydaniu BGA, o którym nie wiem nic, bo tak mi się oczy kleiły, że autentycznie zasnąłem w trakcie partii.
• Azul: Mistrz czekolady.
  Spoiler:

  Nasz trzyosobowy powrót do pierwszego klasycznego Azula odbył się na BGA i wcale nie był taki klasyczny. Urozmaicenie zasad warte uwagi, choć niekoniecznie posiadania. Zresztą - tak naprawdę i tak nie mam i nigdy nie miałem Azula w kolekcji, żadnego.
• Evergreen.
  Spoiler:

  Solowo pyknąłem, doceniłem dizajn i to, w jaki sposób ten abstrakcik stymuluje kombinowanie, a jeszcze bardziej to, że nie jest powtórką z Fotosyntezy, choć punkty styczne oczywiście są. Chętnie zaproszę żonę do kolejnej testowej partii.
• Trek12.
  Spoiler:

  Prosta w zasadach skreślanka-wypełnianka, którą chciałem w końcu wypróbować. Raczej nie zamierzam więcej czasu przy niej na BGA spędzać, ale potwierdzają się moje przypuszczenia, że gdyby wpadł mi w ręce fizyczny egzemplarz, to bawiłbym się przy nim nieźle. Zwłaszcza że dodatkowa zawartość do odblokowania to jest to, co bardzo lubię.
• Moon River.
  Spoiler:

  Czyli kolejna część Kingdomino, ale bez -domino w nazwie. Tym razem w grze nawet nie ma kostek domina! Draftujemy za to puzzle, które umieszczamy w osobistym schowku, a gdy najdzie nas chęć lub konieczność - możemy z nich stworzyć dominową kostkę. Albo nawet i dwie.
  
  Sama rozgrywka kontynuuje i rozwija koncepty znane z poprzedniej części, czyli Kingdomino: Prehistoria. Znowu mamy do czynienia z żetonami, które mogą przebyć pewien obszar, ale tym razem to nie popielący inne komponenty ogień z wulkanu, a krowy, które przeganiamy na inne kafelki. Czasem nawet w te i we w te... Ale nie przez każdy rodzaj terenu, bo tych ponownie jest kilka rodzajów: i co jak co, ale kukurydzy krowy w swoim pędzie stratować nie mogą.
  
  Z kolei jaskiniowców zastąpili kowboje. Ich podstawową rolą jest ochrona krów przed... złoczyńcami, zagranymi przez innych graczy! Wraca bowiem nieco wyższy poziom negatywnej interakcji, na poziomie Ery Gigantów. Złole są jednym z rodzajów specjalnych kowbojów, którzy poza pasterską zdolnością ochrony własnego stada, mają jeszcze inne, dodatkowe efekty. Wspomniałem już o kradzieży bydła, będącego mnożnikiem punktów, ale taki desperado, dla odmiany, może zamienić miejscami kafelki z magazynu zagrywającego go gracza i któregoś z jego oponentów. Bardziej prawilni partnerzy punktują za ikony zasobów - kolby na polach, bobry w lasach czy też grudki złota. Na rewersie dobranego żetonu natomiast zawsze znajduje się typowy pastuch, który przegania krowy.
  
  Rzuciłem już, że krowy są mnożnikiem punktów, a pola kukurydzy stanowią strefę wolną od muczenia, co stanowi gest uchylenia kowbojskiego kapelusza w stronę oryginalnego Kingdomino, gdzie złote łany gryzły się ze złotymi koronami. Istotnie, nie jesteśmy tu w stanie zapunktować pól kukurydzy w klasyczny sposób mnożenia liczby pól przez sumę ikon (czy, w tym przypadku, znaczników) w obszarze, ale to nie jedyne ograniczenie, jakie nas spotka. W końcowym rozrachunku nadmiarowe krowy na jednym puzzlowym kafelku (czyli każda powyżej jednej!) nie dokładają się do mnożnika, a na niektórych kafelkach trafić możemy ikonę czaszki, która powoduje krowi pomór na danym terenie.
  
  Niuansów jest więcej, jak choćby trzy "miejsca startowe" u dołu planszetki i zabudowywanie standardowej siatki 5x5 od dołu, zamiast pojedynczej, zwykle centralnej kostki, do której dokładamy kolejne z czterech stron... Ale nadal jest to Kingdomino, i to całkiem ciekawe Kingdomino. Jednak mając już w kolekcji pierwszą część z dodatkiem, wersję roll and write oraz Prehistorię - niekoniecznie muszę mieć kolejną, nawet tak dobrą. Choć wśród tych pochwał trzeba też przyznać, że zdarzają się sytuacje z przegiętym punktowaniem... głównie wtedy, gdy oponenci śpią i na to pozwolą.
• Hen daleko.
  Spoiler:

  Zaproponowałem żonie głównie po to, żeby zagrać te dwie, trzy partie, stwierdzić, że pozycja odbębniona i nie trzeba będzie kupować, jak LDG wyda. Partie siadły dwie, fakt, ale że był to ostatni dzień miesiąca, to raczej traktowałbym to jako przedsmak. Bo gierka naprawdę zmyślna z tym zagrywaniem od lewej do prawej i odkrywaniem od prawej do lewej, więc chętnie powtórzę, a poza tym... muszę się odkuć, bo dwa razy przegrałem! Podoba mi się to, ile kombinowania jest w tak szybkiej grze, ile czynników trzeba wziąć pod uwagę i jak łatwo się pomylić. Co z tego, że wybiorę tę kartę, żeby tamta mi potem lepiej punktowała, skoro w ogóle nie odpalę z niej punktacji, bo nie mam wymaganych symboli? No, to wybiorę co innego, mniejsze punkty, ale pewniejsze... Och. Aha. Ała. No fakt, za to też nie punktuję, bo niby mam te symbole, ale tak naprawdę to dopiero będę je mieć, bo w trakcie rozpatrywania tej karty będą jeszcze zakryte...
  
  I żeby to jeszcze było samo takie kminienie nad wyciskaniem jak najlepszego wyniku. Otóż nie, przecież poza kilkoma składowymi ogólnej ikonografii na kartach i warunkami punktowania trzeba jeszcze wziąć pod uwagę liczbę w rogu karty, żeby móc dorzucić sobie kolejny wiecznie odkryty kartonik do obszaru gry, jeśli zachowany zostanie ciąg rosnących wartości... ale warto też zadbać o odpowiedni timing "resetu" tego ciągu. Dodajmy jeszcze, że "niższe" karty napędzają nas ekonomicznie, ale nie punktują (albo i punktują, ale bardzo słabo), za to te "wysokie" punktują mocno, ale mają potężne wymogi, żeby w ogóle tę punktację odpalić.
  
  I to, co tu piszę, to tylko pojedyncze wyjątki z zasad i dałoby się tak jeszcze sporo napisać - tylko po co? Najważniejsze już zostało wykazane: że to naprawdę niegłupia gra, zachwycająco pełna niejednowymiarowego kombinowania i wyjątkowo głęboka, jak na tytuł, w który partyjkę rozgrywa się tak żwawo. Liczę na więcej partyjek na BGA w lipcu i podkręcam cyferkę przy priorytecie gry na wishliście, jeśli chodzi o fizyczny egzemplarz. Tym bardziej, że oko też cieszy.
• Mega Jackpot.
  Spoiler:

  Czysty push your luck - zabawa w jednorękiego bandytę, tyle że zamiast maszyny są karty, których rewersy pokazują parę symboli, z których jeden zobaczymy po odwróceniu karty. Sloty są wspólne dla wszystkich graczy, a wydając zarobione hajsiwo, można dorzucać sobie kolejne szanse na wygraną. Po uzyskaniu jackpota możemy przyjąć nagrodę lub zagrać o tytułowy mega jackpot, gdzie dodatkowo obstawiamy jedną z czterech kart, a tylko jedna spośród nich daje wygraną... Nie dość, że typowa popierdółka, to jeszcze promująca hazard. Potencjalny kac moralny po zagraniu.
• Lucky Numbers.
  Spoiler:

  Kolejna szitgierka, w której jest trochę cwanego kombinowania i dużo omłotu/niespodziewanego progresu z uwagi na srogą losowość. Ale to sudokowate układanie siatki z wartości z przedziału 1-20 tak, by od lewej do prawej i od góry do dołu zawsze tworzyły ciąg rosnący... naprawdę wciąga strasznie. Zagraliśmy kilkukrotnie z żoną, potem jeszcze z W., i ciągle wpadała jeszcze jedna i jeszcze jedna, i jeszcze jedna partia. W lipcu już też. Szybkie, prostackie, głupie, losowe, no, same plusy. Preferujemy tzw. "wariant Bruno", gdzie dwie identyczne wartości ułożone po skosie dają dodatkowy ruch, co czyni grę minimalnie mniej głupią i równie ociupinę bardziej promującą spryt, nie tylko szczęśliwy dociąg.
• Kapitan Flip.
  Spoiler:

  Podobny przypadek, co Hen daleko, czyli: mieliśmy tylko spróbować, a się spodobało. Dobieramy losowe kafelki przedstawiające członków pirackiej załogi i, z zachowaniem zasad grawitacji, wrzucamy ich na statek, do jednej z pięciu kolumn różnej wysokości. Każdy rekrut punktuje w charakterystyczny dla siebie sposób lub daje dostęp do specjalnej zdolności, wypełnienie większości kolumn w całości daje jakiś jednorazowy bonus, a koniec gry zostaje wywołany przez gracza, który jako pierwszy ukończy cztery z dostępnych kolumn.
  
  Dzyndzmichałkiem, który dostarcza w grze emocji, a przy okazji tłumaczy wybór tytułu dla tej pozycji, jest możliwość jednorazowego obrócenia właśnie dobranego kafelka na drugą stronę, gdzie widnieje załogant zupełnie innego rodzaju. Jednak ta pierwsza strona była lepsza? Trudno, to już twój problem. Zwłaszcza że mógł ci się właśnie trafić trzeci bombardier, który co prawda zawsze przy zagraniu dostarcza sporo punktów, ale w trzyosobowej grupie przegrywa ci partię.
  Fajniutki fillerek push your luck z syndromem jeszcze jednej partii i kilkoma dostępnymi planszami o różnych układach kolumn i dostarczanych przez nie bonusów, który jednak w przeciwieństwie do Hen daleko nie musi materializować się przede mną w fizycznej formie, chyba że chce być kolejną małą gierką, która na stół wjedzie raz do roku. Ale na BGA zachęcam sobie w to popykać.

Powroty,
niektóre po całkiem długim okresie niebytu.
Trochę w 2-, 3-osobowym gronie:

Spoiler:

• Ciapki. Przysięgam, nie było moim założeniem, żeby tematem przewodnim czerwca było push your luck. Tutaj niby mamy powrót, ale po raz pierwszy do gry zaprosiliśmy też W... więc oczywiście padło pytanie ymmm, czemu na tej karcie jest krowa?
• Wsiąść do pociągu. W amerykańskie WdP pierwszy raz zagraliśmy cyfrowo, z żoną, gdzieś w okolicach wiosny-lata 2019, kiedy naszą jedyną wartą uwagi pozycją w kolekcji była Neuroshima Hex - spodobało się żonie, a właściwie to: narzeczonej, na tyle, że sama zaproponowała kupienie gry - i w ten sposób półkę zasiliło Wsiąść do pociągu: Europa, chyba nawet od razu z dodatkiem. Do wersji USA nie usiedliśmy już potem nigdy przez tych 5 lat - aż do czerwca. Ot, padł pomysł, żebyśmy w trójkę zagrali w Pociągi przez BGA, a że wiem, ile żona się zagrywała w Europę tam, to założyłem stół w pierwowzorze, żeby w temacie kojarzenia biletów szanse były równe. Nie były. W. nie przyznał się, że on już się w tę część zagrywał. Nie mniej, fajnie było zagrać w coś, co niby znam, ale jednak minimalnie odbiega od mojego wyobrażonego standardu, bo nie oszukujmy się, przez pięć lat zdążyłem zapomnieć, jak się na tej mapie gra.
  To były dwie wspólne partie, ale w czerwcu tytuł wpadł jeszcze raz, tym razem tylko z żoną, za to z lekką nowością, tj. dodatkiem 1910 - wypróbowaliśmy jeden z dostępnych wariantów. Mojemu wysłużonemu, nastoletniemu laptopowi dłużej schodzi na pokazywaniu akcji wykonanych przez żonę, niż jej faktyczne ich wykonanie.
• Sushi Go Party! Ostatnim razem, jak graliśmy w tę część, to chyba też było na BGA, z dwa lata i dwie partnerki W. temu. No, chyba że po drodze jeszcze w Ludiversum kiedyś wyjęliśmy... W sumie trzy partie w czerwcu i nawet udało mi się raz wygrać, nie dając się wybitnemu strategowi W. i żonie, dostającej zwykle perfekcyjną startową rękę. Kosę z kartami specjalnymi mamy już chyba wszyscy, bo niemal za każdym razem okazywały się kompletnie bezużyteczne.
  Nadal jest to jeden z tych tytułów, które jako pierwsze wpadają nam do głowy jako appetizer przed grubszymi pozycjami w menu, szybkie entremet czy lekki deser na zakończenie grania w lokalu bądź na BGA.
• Parki. Jedna z tych gier, które poznaliśmy cyfrowo i nigdy tej znajomości nie przenieśliśmy na fizyczny egzemplarz, choć nosiliśmy się dość długo z zamiarem zakupu podstawki. Dobrych parę lat nie graliśmy, więc przypomnienie sobie, o co właściwie chodzi, kosztowało nas kilka tur i głupich błędów. W zasadzie, jak tak teraz o tym myślę, chyba nigdy żadne z nas nie przeczytało całej instrukcji i graliśmy w oparciu o skrót zasad i "na czuja".
  Takie mało rzetelne podejście do tematu tym razem przełożyło się na bardzo wyrównaną partię, w której zwycięstwem dzieliliśmy się z żoną przy 32 punktach i 7 odwiedzonych parkach po obu stronach, a W., który również zaliczył 7 parków, był jedynym, ale za to naprawdę największym przegranym, tracił bowiem do nas ledwo jeden punkt, za którego brak spokojnie mógł winić własne niedopatrzenie. No, to co, w lipcu powtarzamy grę?
• Boomerang: Europa i Boomerang: USA. Dwie ciekawsze pozycje z serii gier draftowo-wykreślanych. Nie graliśmy na tyle długo, bym był jedyną osobą pamiętającą, że w B: USA Sasquatch przecież nie ma pary.

A trochę solowo:

Spoiler:

• Terraformacja Marsa. Tytuł, który z uwagi na czas trwania, jak i parę zbędnych dodatków (w kontrze do innego, niezbędnego, czyli Preludium) doczekał się bodaj największego hejtu w mojej małej grupie. Jako najmniej sceptyczny z naszej trójki postanowiłem wykorzystać powrót na BGA m.in. w celu poczucia jeszcze raz tej ekscytacji z nowo dobranych kart, przy okazji po raz pierwszy grając w TfM solowo. Toż to zupełnie inna gra! Wirtualna, zautomatyzowana obsługa gry to jedno, ale granie z limitem czasowym i konkretnym celem w praktyce trochę spłyca rozgrywkę, ale przede wszystkim znacznie ją przyspiesza i pozwala się skoncentrować na brnięciu do celu, na przekór nieraz średnim dociągom z kartami co prawda atrakcyjnymi, ale zupełnie nieprzydatnymi na tak krótkim, ale intensywnym dystansie. Gubi się w ten sposób to, co oryginalnie w grze dawało mi najwięcej funu (czyli ogromne spektrum możliwości), zamiast tego uzyskujemy chłodną, optymalizacyjną kalkulację, której jednak nie da się odmówić tego dreszczyku emocji, czy uda się rzutem na taśmę w ostatnim pokoleniu doprowadzić wskaźniki terraformacji do maksimum.
• Na skrzydłach. Także i w tej grze nigdy przedtem nie spróbowałem swoich sił w wariancie solo. To poza tym pierwsza od dawna gra w oryginalną podstawkę, gdyż w domu okazje na granie w Ptaszki zdominował standalone w postaci Azji. O ile jednak w TfM jeszcze chętnie solowo kiedyś popykam, to tutaj przyrodzona losowość gry skutecznie zabiła we mnie chęć konkurowania z automą, która tylu kłód pod nogi nie dostaje. Ot, se poklikałem. Z zażenowaniem.
• No, w Ciapki też mi przyszło trochę solowo pograć...

Stali bywalcy i cała reszta:

Spoiler:

• W kategorii abstrakt i chillera: Kaskadia, Doniczki, Półeczka, Dorfromantik. W tę pierwszą kontynuujemy rozgrywki w wariancie modyfikacji zasad, co jest zauważalnym i pożądanym odświeżeniem, ale widmo inwestycji w dodatek nawiedzało nas coraz częściej - no, to wpadł. W młodszą, mniej kochaną siostrę też zdarza się pograć, ale tu, póki co, jedynie w standardowej wersji, choć może włączenie trybu osiągnięć zapewni jej nieco bezpieczniejszą pozycję na półce...? Zresztą, My Shelfie też niby się kołata po tej liście potencjalnych pozycji do wylotu z kolekcji,a im bardziej się kołata, tym częściej na stół trafia. Natomiast w Dorfie, wciąż tym klasycznym, udało nam się z żoną osiągnąć nasz nowy rekordowy wynik, choć jeśli weźmiemy pod uwagę także rozgrywki trzyosobowe, to plasuje się on na drugiej lokacie.
• W kategorii konkret i półkonkret: Wyprawa Darwina, Neuroshima Hex! oraz The Guild of Merchant Explorers. Każda z tych pozycji jednak jakaś taka niespełniona, wróć, niedopełniona w czerwcu. Pojedyncza partia w Darwina, więc zachwalanego dodatku nie udało się jeszcze wypróbować, w NHeksie nadrobiliśmy brakującą partię majową, ale trochę zapomnieliśmy o ostatniej planowanej czerwcowej (ale teraz to już finisz tego sezonu, więc damy radę w lipcu), w Gildię... też za mało graliśmy i nie poznaliśmy jeszcze mapy z kryształkami.
• W kategorii konkret, ale to BGA: dwa sztosy. Pierwszym były trzyosobowe Zamki Burgundii, gdzie żona znowu, do znudzenia, dominowała nas na stateczkach, ja zwinąłem nieźle punktujące zwierzątka, a choć miałem dość niefartowną końcówkę, a większość żetonów bonusowych za ukończone rodzaje terenu trafiła do żony i do W., to ostatecznie od zwycięskiego wyniku małżonki dzieliły mnie zaledwie dwa punkty, a różnica między pierwszym a ostatnim miejscem zamknęła się w okrągłej dyszce PZ.
  Drugim sztosiwem było Ark Nova, zaproponowane przez żonę. Jeśli wykupione premium na BGA coś premiuje, to lenistwo, tak że mimo posiadania fizycznego egzemplarza gry pod ręką, graliśmy na kompach. Jestem w stanie poświęcić szansę na granie z dodatkiem za cenę zaoszczędzenia czasu na setupie i składaniu tej gry, z tasowaniem kart na czele. I cóż, muszę skonstatować, że zagranie w ten tytuł solo dokonało nieodwracalnych zmian w moim podejściu do gry. Zupełnie jak z tą Terką powyżej - to już nie każualowa zabawa w tetrisa, zagrywanie zwierząt i powolne ciułanie punktów, tylko twarda optymalizacja, a futrzaste, łuskowate i pierzaste w tableau pojawiają się głównie po to, by w kolejnej turze zostać wypuszczonymi na wolność. Z drugiej strony... to nie jest tak, że wyliczam wszystko co do punkcika, bo nie wyliczam, i kolejny raz zaskoczyło mnie, że a, to już - wywołałem koniec gry. Chyba jednak było przyjemniej, jak sobie ot, luźno grałem, mimo że zwykle wtedy kończyłem na minusie. Przynajmniej żona nie była zła.
• W kategorii solo: same online'owe pozycje. Miesiąc rozpoczęty kolejnym durnym klikaniem w Road to 300, więcej emocji, ale i przeciętny wynik przynieśli Kartografowie, wtedy jeszcze w wersji beta. Poturlałem też kostkami w Clever hoch drei, próbując czegoś minimalnie innego niż dotąd. No i w końcu: sporo partii w Super Mega Fajną Grę, głównie wtedy, gdy dogorywam z nudów w pracy. Akurat tę pozycję mógłbym wrzucić także do pierwszej kategorii w tym segmencie, bo grałem w nią - w tym przypadku oczywiście w wersji fizycznej - także z mamą, która szybko się w tytuł mocno wkręciła i pewnie każdorazowo będzie chciała grać tylko w to przez kolejne miesiące.

Plany na lipiec:

Spoiler:

Tym razem krótko: więcej tego samego, co w czerwcu (BGA, narracyjne gierki, Imperium solo), więcej tego samego, co zawsze (abstrakty, Neuroshima Hex!) i - mam nadzieję - więcej konkretów i półki wstydu. Dopiero co sprzedałem trochę gier, parę jeszcze stoi, a tu już przyniosłem do domu kolejne, a jutro kurier przytarga jeszcze więcej - moje przeklęte zamówienie z Planszostrefy, gdzie ostatecznie poddałem się w temacie Trailblazers i podmieniłem je na Concordię w tej samej cenie (a to tylko jedna z sześciu pozycji na fakturze).

Słowem zwieńczenia:

Spoiler:

W forumowym wątku dotyczącym kolejnej dramy w dorobku Drzwi Games padło zaczepne pytanie - ile postów w tamtym temacie zostało przez użytkowników wysmażone w ich czasie pracy. Nie wiem, zakładam, że wiele - natomiast z całą pewnością mogę ręczyć za niniejszy post: że wieeeelkie jego porcje istotnie powstały u mnie w pracy. Nie moja wina, że tu tak nudno w wakacyjny czas. Natomiast trochę moja wina, że klawiatura w pracy bardziej nadaje się do pisania takich postów niż ta w domu. Już wcześniej niektóre literki potrzebowały nieco więcej nacisku, by faktycznie wskoczyć, ale to, co obecnie dzieje się z klawiszem W, to już zgroza straszna. Staram się każdy post pod kątem błędów raz czy dwa przelecieć przed wysłaniem, ale jeśli wciąż znajdują się tutaj wyrazy, w których brakuje "w" albo zdania, w których została pustka w miejscu, gdzie powinien znaleźć się przyimek "w" - to przepraszam.

PS Mam nadzieję, że za miesiąc znowu w analogicznym temacie będę mógł przeczytać post @Gizmoo

[probbi]

Czerwiec to całkiem ładne 33 rozgrywki w 23 różne gry. Kilka powrotów a i sporo nowości o których słów kilka poniżej.

Nowości:
- Mille Fiori (6 rozgrywek) Przepyszna sałatka punktowa od Dr Knizii. Draftujemy po karcie a później umieszczamy swoje szkiełko na polu wskazanym przez kartę. Opcjonalnie przepalamy ją aby się ruszyć statkiem na jednym z torów. To tak na prawdę zbiór kilku układanek w których ścigamy się o dodatkowe punkty i bonusowe ruchy pozwalające zagrać kartę z wystawki. Gra oszczędna w zawartości ale ładna na stole z szybką rozgrywką. Do zamknięcia w godzinkę. Minusem jest rozgrywka dwuosobowa. Za luźno i poszczególne regiony na planszy tracą swój charakter.
- Unlock. Wielka ucieczka (4 rozgrywki) Escape Room na kartach. Fajne doznanie, chociaż jeden z scenariuszy miał mało intuicyjne rozwiązania. Ale półka wstydu w końcu się zluzowała
- Wiedźmin Stary Świat (1) Grane na 4 osoby. DOceniam pomysł z talią jako naszym życiem i kombosami podczas walki. Ale reszta jest dla mnie zbyt losowa (tak jest, kościany poker) i na 4 osoby było nużąco.
- Blood Bowl. Menadżer Drużyny(1) A tu taka ciekawostka wyciagnięta z szafy kumpla. Jestem fanem Warhammera więc klimacik miodzio. Sama rozgrywka też interesująca i angażująca dla każdego. Przepychamy się aby wygrywać poszczególne mecze zagrywając do nich nasze karty. Dodajemy tu umiejętności specjalne i rozbudowę talii i mamy dobrą zabawę.
- Uczta dla Odyna (1) No tutaj to półka wstydu wręcz jęknęła z ulgi. Gigantyczny tetris. Uwe ostateczny. Pożeracz stołu. Wiele tytułów można nadać tej grze. Dla mnie? Piaskownica na cały wieczór. Każdy robi co chce, sporadycznie sobie zajmiemy upatrzone pola i dokłądamy kolejne żetony na nasze planszetki. Za mało interakcji, zbyt otwarta rozgrywka. Ale Kawerny też nie lubiałem za bardzo wiec można się było tego spodziewać. Norwegów nawet nie otwieram
- Montana(1) zagrane raz na 2 osoby. Jest ok ale żadnych większych emocji nie wzbudziło. Musimy dokłądać swoje obozy na planszę. Kto dołoży ich więcej wygrywa. Do tego potrzebujemy zasobów. A te zdobywamy wysyłając naszych robotników na odpowiednie pola na planszy. A jak zdobyć robotników? Kręcąc kręćkiem. Jakoś się nie wkręciłem
- Halo wieża(1) rzutem na taśmę pod koniec miesiąca zagrane. Ale pozwolę sobie na wstrzymanie głosu, bo już w lipcu mamy więcej partii za sobą i po tym miesiącu pokuszę się o większe podsumowanie

Trzy najlepsze gry czerwca to:
- Blood Rage (10pkt) powrót po dłuższym czasie. Zagrane dwie partyjki jedna po drugiej na 3 osoby. Był emocje, podbieranie kart i dobra zabawa. Wiem, ż na 4 jest najlepiej ale nie będę już wybrzydzał, bo było zaskakująco przyjemnie
- Mille fiori (5 pt) powyżej opisałem co i jak. Widzę tu duży potencjał do grania rodzinnego
- Podwodne Miasta (3 pkt) jedna partyjka ale z modułem Muzea z dodatku. Bardzo ciekawe urozmaicenie i tak juzbardzo dobrej gry

[buhaj]

W Czerwcu udało się zagrać 87 razy w 18 tytułów. Gro z tych rozgrywek było w szybki Rój (60x) więc konkretnych partii nie było znów tak dużo.

Spoiler:

Hive 60
Chess 7
18Scan 2
Carnegie 2
Unpublished Prototype 2
Vinhos: Deluxe Edition 2
Agricola 1
Azul 1
The Castles of Burgundy 1
Company of Heroes 1
Everdell 1
Gaia Project 1
High Frontier 4 All 1
On Mars 1
Sagrada 1
Sea Dragons 1
Total Domination 1
Warsaw: City of Ruins 1

Nowości:
Carnegie (2 rozgrywki ++). Zaskakująco (dla mnie) udany tytuł. Stała liczba rund i związany z tym plan gry musi wziąć pod uwagę subtelną interakcje między graczami oraz efektywność zarządzania zasobami. Ważne jest aby nie przegapić okazji, które mogą się już nie powtórzyć. Komponenty gry bardzo dobre. Bardzo solidna pozycja 8/10

Total Domination (2 rozgrywki +). Gra ma swoje problemy przede wszystkim w zakresie logiczno-historycznym. Bo przecież tytuł chce w jakiś sposób symulować II Wojnę Światową. Przed wszystkim brak mi następstw, które niosą działania graczy. W rozgrywce można bezkarnie najechać inny kraj po prostu mając punkty operacyjne, zdaje sobie sprawę z umowności tak rozumianej potyczki ale jest ona dla mnie zbyt daleka. Takich zabawnych i trudnych do wyobrażenia sytuacji jest więcej, jak choćby szlaki morsko-lądowe, itp. Sama mechanika, pomijając fatalne jej tłumaczenie w instrukcji, jest dosyć interesująca, choć nie odkrywcza. Grałem na obu stronach mapy i wolę tę zaawansowaną, dodatkowo użyliśmy figurek i moim zdaniem uatrakcyjniają one klimatycznie rozgrywkę. Zagram ale nie tęsknię 6,5/10

Sea Dragons (1 rozgrywka +). Całkiem przyjemny abstrakt w którym ciężar rozgrywki oparty jest na przestrzennym rozmieszczaniu smoków. Smoki składają się z różnej ilości części, a sama mapa gry jest upstrzona różnymi przeszkodami i bonusami. Gramy na zdobycie przewagi ilościowej w kwartałach i realizacji celów. Rozgrywka jest szybka i zamyka się w dobrym czasie. 7/10

Powroty:
Everdell W związku z tym, że festiwal Graciarnia odwiedziłem z żoną to nie omieszkałem pokazać jej tegoż tytułu. Wiedziałem, że jest on w jej preferencjach. I rzeczywiście trafiłem. Dla mnie to przeciętny tytuł w którym mielimy zasoby ale w powtarzalny sposób. Mogę więcej w to nie grać

18Scan (2) Po rocznej przerwie wjechało na stół podczas olkuskich rekolekcji kolejowych. Bardzo lubię ten tytuł, zwłaszcza jak przy stole przebywają 3 osoby. Podoba mi się licytacja i samo wykorzystanie firm prywatnych a także pewien szachowy tryb rozgrywki. Znamy trasy, znamy strategie, znamy możliwości które daje nam gra i kwestią jest kto to lepiej zrobi. Czas rozgrywki też jest atrakcyjny gdy chcemy zagrać pełną rozgrywkę w 3 godziny.

18PL Z braku czasu trochę odpuściłem szlifowanie zasad ale na szczęście udało się zagrać dwie rozgrywki w dwóch różnych grupach. Jak zwykle przyniosły one nowe, ciekawe informacje i zmiany. Ostatnie rozgrywki stały się trochę mniej dynamiczne ale za to bardziej strategiczne. Wydłużyła się faza po zmianie granic Rzeczpospolitej - co mnie cieszy. Najbardziej zadowolony jestem z różnego rodzaju otwarć gry, najmniej z tego, ze cierpi ona na sporą liczbę minizasad. Są one uzasadnione historią ale czasami sprawiają, zwłaszcza dla osób, które grają pierwszy raz - trudność. Dążę do zmian, które zachowają te ważne wydarzenia naszej historii (jej wycinka) ale wygładzą zasady. Gra w tej chwili jest giełdowo - operacyjna tak mnie więcej 50% na 50%

Stali bywalcy:
On Mars Klasyk Lacerdy i jedna z jego najlepszych gier. Podoba mi się napięcie, które generuje gdy partia zbiega do końca. To kalkulowanie: co jeszcze uda mi się zrobić a czego nie zdążę, przelecieć na orbitę czy zostać, itp

Vinhos Gra z początkowej twórczości Lacerdy, z okresu w którym jego tytuły były bardziej minimalistyczne w zasadach i opcjach. Ta pozorna prostota jest też ogromną zaletą i prowadzi do tego, że jego gry są tak różne - choć zachowują jego charakterystyczną "kreskę malarską"

High Frontier Jedna partia rozegrana tym razem solowo. W tej konfiguracji tytuł posiada sporo możliwości i jest godną polecenia pozycją. Zagrałem krótki wariant (4 kółka) z szybkim startem oraz modułami 0, 1 i 4 (choć tylko w zakresie samych kontraktów).

Inne: Azul, Sagrada, Szachy, Agricola, Rój, Company of Heroes, Projekt Gaja, Zamki Burgundii, itp

Gra miesiąca: Projekt Gaja. Czasy się zmieniają, woda w rzekach płynie, góry jak stały tak stoją a Projekt Gaja dalej wzbudza we mnie zachwyt. Niewiarygodne jak udało się zapiąć, w jedną znakomitą, elegancką całość, tak w sumie złożony mechanizm

[Bart Henry]

Poprzednie zestawienia:

• październik 2023
• listopad 2023
• grudzień 2023
• styczeń 2024
• luty 2024
• marzec 2024
• kwiecień 2024
• maj 2024

---------- CZERWIEC ----------

Względem maja spadła liczba godzin nad planszą z 32 do 11. Za to liczba rozgrywek wzrosła z 11 na 36. Gołym okiem widać inny kaliber gier na stole.

Graficzne podsumowanie bieżącego miesiąca w spoilerze

Spoiler:

Gry, które trafiły na stół w tym miesiącu (gwiazdki w nawiasie to ocena frajdy z rozgrywek):

• Great Western Trail (2. edycja) (★★★★★)
  Spoiler:

  W GWT zagrałem po raz czwarty, z czego trzeci raz w nową edycję. Ta gra mocno promuje znajomość mechanik, więc grając ze świeżakami, miałem spory handicap. Wygrałem z dużą przewagą, ale nie zniechęciło to współgraczy, bo już w ekipie pojawiła się GWT: Argentyna. Nie jest to może moja ścisła topka, ale lubię decyzje, jakie ta gra stawia przed graczami. Wyłożenie zasad trochę zajmuje, ale sama rozgrywka, nawet z nowymi graczami, jest płynna. Jeden z graczy nie przewidział momentu, w którym zakończę grę, więc pozostał pewien niedosyt typu "następnym razem zwrócę na to uwagę".
• Załoga: Wyprawa w głębiny (★★★★★)
  Spoiler:

  Powrót do załogi w gronie nastoletnich współgraczy zakończył się nieco zaskakującym dla mnie wnioskiem. Otóż okazało się, że młodzież ogarnia tego typu gry wziątkowe z niejawną informacją o motywach zagrywania kart przez współgraczy. Byli zaangażowani i wspólnie analizowali porażki. Nie sądziłem, że siądzie tak dobrze, więc to mega zaskoczenie tego miesiąca.
• Halo wieża (★★★★☆)
  Spoiler:

  Rozegraliśmy kilka początkowych misji. Bardzo fajny koncept, pomimo mocno wątpliwego klimatycznie braku komunikacji pomiędzy załogą statku. Mam słabość do gier z kośćmi, gdzie losowość nie ogranicza się do określenia mocy akcji, ale określa możliwe akcje. Losowość na niższych poziomach trudności właściwie nie jest problemem. Wygląda na to, że dla lepszych doznać trzeba zwiększyć trudność misji.
• Sobek dla 2 graczy (★★★★☆)
  Spoiler:

  Już dawno na niego spoglądałem, ale dopiero na promocji zdecydowałem się zakupić. Niebanalna dwuosobówka do zagrania w mniej niż 20 minut to skarb. Mechanizm pozyskiwania kafelków z jednoczesnym decydowaniem o możliwościach drugiego gracza daje wiele ciekawych wyborów.
• Pikit (★★★★☆)
  Spoiler:

  Kilka gier w nastoletnim gronie dla sprawdzenia, czy moje odczucia z gry dwuosobowej da się przenieść na 4 osoby. Okazuje się, że im więcej, tym lepiej, ale czasem czas oczekiwania na decyzję był zbyt długi jak na możliwości decyzyjne dostępne w tej grze. Wychodzi jednak ok. 5-6 minut na osobę, co jest świetnym wynikiem przy odczuciu zagrania w coś. W naszym przypadku interakcja negatywna potrafiła być celem samym w sobie. Mieliśmy sytuacje zagrania, aby specjalnie dobić tego konkretnego gracza, co odbierało radość atakowanej osobie. Niestety, take that potrafi być tutaj mocny i trudno się przed tym specjalnie obronić.
• Star Wars: The Deckbuilding Game (★★★★☆)
  Spoiler:

  Nie było na liście zakupowej, ale kupiłem z racji na promocję. Lubię Star Realms, więc byłem ciekawy zmian. Ogólnie powiem, że podobają mi się, jednak mechanicznie nie zostały wplecione idealnie. Zdarzają się sytuacje, gdy wygenerowany atak leci w próżnię, bo albo baza przeciwnika nie jest w stanie przyjąć tak wiele, albo np. w rzędzie galaktyki nie ma karty przeciwnej frakcji do zaatakowania. Drugi minus to czas gry. W naszym przypadku to 50-60 minut na partię z potencjałem na zejście niżej. Dopiero dwie rozgrywki, ale dla gry tego typu 40 minut to raczej powinno być maksimum. Kto wie, może ta gra zastąpi Star Realms w mojej kolekcji, ale musimy nauczyć się grać szybciej, aby to nastąpiło.
• Kto to zrobił? (★★★★★)
  Spoiler:

  Klasyk. Jedyna gra, o której wzięcie młodsza część rodziny się zawsze doprasza.
• Pingwin na lodzie (★★★☆☆)
  Spoiler:

  To chyba idealna gra dla dwójki mocno rywalizujących ze sobą nastolatków. Bardzo prosta w założeniu, raczej nie zajmie młodzieży na długie godziny. Setup rozgrywki, czyli składanie planszy, niestety trwa niemało względem czasu rozgrywki. Mieliśmy ciekawą sytuację, gdy w pozornie prostej i bezpiecznej sytuacji na stół spadło pół planszy. Tych min nie zapomnę.

---------- PODSUMOWANIE ----------

Rozczarowanie miesiąca - brak.

Nowość miesiąca - dla gry Halo wieża, za świeże podejście do gier dwuosobowych.

Gra miesiąca dla gry Załoga: Wyprawa w głębiny za wciągnięcie młodzieży w trick-taking.


---------- PLANY NA LIPIEC ----------

W lipcu mogę mieć nadzieję na kilka spotkań w większym gronie, w pracy. Jak mówi klasyk: we will say what time will tell.

[cboot]

Jedyna gra miesiąca: W pył zwrot (3x)

[mat_eyo]

Czerwiec w normie, trochę więcej grania na żywo - 54 rozgrywki w 26 tytułów, najwięcej w Pax Renaissance: 2nd Edition (18), Cat in the Box (4) oraz Too Many Bones i Time of Crisis (po 3).

Nowości:
- Vijayanagara: The Deccan Empires of Medieval India, 1290-1398 (8.5) Jeśli tak będą wyglądały kolejne gry z serii ICS (Robin Hood jeszcze przede mną), to przestaję żałować, że nie mam czasu i okazji grać w COINy! Bardzo fajna, przystępna*, szybka* asymetryczna area control. Bez dwóch zdań jest to obecnie najlepszy punkt wejścia w system COINów, choć sama gra teoretycznie do niego nie należy. Jest trochę różnic - widoczne tylko jedno wydarzenie, brak podwójnego systemu kontroli (mamy tylko kontrolę siłową, bez nastawienia ludności), jednak na tyle dużo punktów styku, że ma się uczucie grania w coś okołoCOINowego. Fajnie zaprojektowana jest walka, która jest rozsądnie losowa. Bardzo podoba mi się fakt, że na wielu eventach pozostajemy aktywni po ich rozpatrzeniu, sprawia to, że wydarzenia są dużo bardziej atrakcyjne niż w COINach. Graliśmy około dwóch godzin, wszyscy przy stole byli zaangażowani przez cały czas. Zero dłużyn, przestojów. Ta gra to kondensat emocji i frajdy z COINów, zamknięty w rozsądnych ramach czasowych.
* przy obu gwiazdkach trzeba sobie dopisać "jak na COINy"
- Diuna Imperium: Uprising/Powstanie (8.5) Już po lekturze instrukcji spodziewałem się, że to będzie stara-dobra Diuna, tylko lepsza Potwierdziło się, wszystkie zmiany balansujące i nowe mechanizmy wydają mi się być pozytywne. Kontrakty są fajne, czerwie świetne w walce, a fakt, że podwajają nagrody z konfliktu to game changer! Dużo ciekawsza jednostka od dreadnoughtów. Jednocześnie trzeba uczciwie przyznać, że nie rozwiązano kliku problemów, które miałem z poprzednią odsłoną - karty punktacji w intrygach, sytuacja z kiepskimi kartami na rynku. Niemniej to nadal jest świetna gra, którą była Diuna Imperium, z dodatkowymi, fajnymi rozwiązaniami. Nie mogę się doczekać premiery polskiej wersji, zamówiona już od dawna.
- Cyberpunk 2077: Gangi Night City (7.5) grane z Wyrzutkami i Rodzinami oraz Side Gig. Bawiłem się zaskakująco dobrze! Takie area control lubię - nieprzeładowane zasadami, rozsądnie agresywne, z ciekawie rozwiązaną walką, z różnymi źródłami punktów, gdzie kontrola terytoriów jest ważnym, ale nie kluczowym i jedynym aspektem. Z jednej strony trochę boli, ile wydałem na tak prostą grę, z drugiej jednak chcę ją zostawić w kolekcji, jako inteligentniejszą "naparzankę" do grania z mniej planszówkowymi kumplami. Na pewno wolałbym w tym czasie zagrać w Godfathera, ale jednak Cyberpunk jest o stopień niżej, jeśli chodzi o próg wejścia i głębię.
- Keep'em Rolling: 1944 – Race to the Rhine (7.5) Trochę oszukana nowość, bo w Wyścig do Renu grałem lata temu. Nie sprawdziłem jeszcze nowości (wariant z czwartym graczem alianckim, dedykowany tryb solo), ale to nadal jest ta sama, bardzo dobra gra, ukazująca logistyczną stronę wojny. Dla wojenników może być zbyt abstrakcyjne, dla eurosucharzystów gdzieniegdzie zbyt "fiddly", ale dla mnie jest w sam raz.
- Ascension Tactics: Miniatures Deckbuilding Game (7.5) Prawdziwy powiew świeżości w kategorii pojedynkowych deckbuilderów. Tutaj całej warstwy deckbuildingowej używamy nie do walenia w przeciwnika, a aktywowania bohaterów na skirmishowej planszy! Bohaterowie oczywiście ze sobą walczą, ale przemoc nie jest tutaj celem samym w sobie, ponieważ punkty, a więc i zwycięstwo, zdobywamy kontrolując odpowiednie punkty na planszy. Bardzo ciekawe, szybie, świeże i przyjemne. Nie kupię, bo na pewno nie miałbym z kim w to pograć, ale partyjki nigdy nie odmówię.
- Brotherhood & Unity (7) W miarę prosta, ale pełnoprawna gra wojenna, chyba pierwsza, w którą grałem. Dedykowana dla trzech osób, z wyraźną asymetrią. Miałem problem z załapaniem kilku konceptów, na początku nie ogarniałem wszystkich możliwości i grałem bardzo taktycznie, ale z biegiem czasu się rozpędziłem i udało się wygrać. Jeszcze nie wiem, czy tego typu gry są dla mnie, ale bawiłem się nieźle.
- Quartermaster General: East Front (6) Pierwszy kontakt z systemem, który chciałem sprawdzić od dawna. Od razu kontakt nietypowy, bo z dwuosobową wersją. Sam koncept mi się podoba i czuję, że gra również powinna, ale od stołu wstałem trochę zmęczony. Nie bez znaczenia był pewnie fakt, że zostałem całkowicie zmiażdżony, co pozostawiło lekki niesmak. Możliwość sprytnego odcinania przeciwnika od zaopatrzenia jest ciekawa, ale ciągłe sprawdzanie tego zaopatrzenia było upierdliwe. Chyba zostanie w kategorii "doceniam, ale nie lubię". Mimo wszystko chciałbym sprawdzić dużego QG.
- Too Many Bones (6) Bardzo się rozczarowałem. Zagrałem 3 razy solo, jednym Gearlockiem i czuję niesmak. Spodziewałem się fajnej, szybkiej i angażującej gry solo, z ciekawymi decyzjami do podjęcia, kombosikami do wykręcenia itd. Mam wrażenie, że z tego zestawu dostałem tylko grę szybką, a i to tylko dlatego, że grałem sam, jedną postacią. Rozwój postaci jest żmudny i niesatysfakcjonujący - rozwijanie cech wydaje się najsensowniejsze, a jest potwornie nudne, za to umiejętności, którymi gra teoretycznie stoi, są ograniczone do jednego użycia na rundę, co sprawia, że są całkowicie nieekscytujące. Spodziewałem się po grze dużo więcej, gdyby nie fakt, że przyjaciel bardzo chce poznać, to już dawno wyleciałaby z kolekcji.


Nowe dodatki:
- Alpy do Leśnego Rozdania (7) trochę nijaki dodatek, na zasadzie więcej tego samego. Nie naprawia żadnego problemu podstawki, ale przy dużym ograniu fajnie jest przyjąć taki powiew świeżości.

Stali bywalcy:
- Pax Renaissance: 2nd Edition, Time of Crisis, Draft & Write Records, Marrakes, Leśne Rozdanie, Cywilizacja Poprzez Wieki, Ark Nova.

Powroty:
- Cat in the Box, Anachrony, Pagan, Pupile Podziemi, Nucleum, Point City, Halo Wieża, Super Fantasy Brawl, Tiletum, War Chest, Wędrowcy Znad Południowego Tygrysu.


Wyróżnienia:
Nowość miesiąca: Bardzo mocny miesiąc pod względem nowości. Nowy Wyścig do Renu to trochę oszukana nowość. Przy Cyberpunku 2077 bawiłem się bardzo dobrze, ale to jednak za mało, żeby pokonać starą-nową Diunę Imperium - Powstanie. Wszystko, co kochałem w podstawce zostało, a dostałem też sporo nowych, doszlifowanych rzeczy. Nic, tylko grać!

Gra miesiąca: Rzadko kiedy to robię, ale w tym przypadku gra zdecydowanie zasługuje, żeby zostać grą miesiąca jako nowość. Mowa tutaj o Vijayanagarze, która zrobiła ogromne, pozytywne wrażenie na wszystkich przy stole. To jest dla mnie chyba złoty środek, jeśli chodzi o czas gry, skomplikowanie zasad, frajdę i głębię w okołoCOINowych grach.

Rozczarowanie miesiąca: Zdecydowanie było to Too Many Bones. Po swoich rozgrywkach zastanawiałem się, czy grałem w tę samą grę, co wszyscy zachwycający się tutaj bogactwem strategicznych opcji w rozwoju i taktycznych w trakcie walki. Ja tego w ogóle nie widzę i w tym momencie TMB jest u mnie największym rozczarowaniem roku.

Wydarzenie miesiąca: Zgrany Wawer, trochę nietypowy, bo tym razem byłem jedynym organizatorem. Udało się jednak bardzo solidnie pograć.

Wyzwania:
W ubiegłym roku nie udało się wykonać wyzwań, ale uznałem, że będę je kontynuował. Tym razem celem pobocznym będzie pobicie wyników z ubiegłego roku, a było to 59 rozgrywek solo i poznanie 10 nowych gier solo.
Dwa wyzwania związane z graniem solo. Pierwsze to zaliczenie 100 rozgrywek solo w tym roku. Druga to zdejmowanie co miesiąc z półki co najmniej jednej gry kupionej z zamysłem grania w nią solo, która leży i się kurzy.

Setka solo: 18/100 - piłkarskie mistrzostwa Europy zebrały żniwo i grania solo było mało. Wpadły 3 rozgrywki w Too Many Bones i jedna w Halo Wieża.
KonSOLOdacja kolekcji: 4/12 - Halo Wieża, trochę oszukanie, bo w pudełku nie ma wariantu solo. Ten z BGG jest jednak bardzo prosty i sprawdza się całkiem fajnie.

[Neoptolemos]

- Keep'em Rolling: 1944 – Race to the Rhine (7.5) Trochę oszukana nowość, bo w Wyścig do Renu grałem lata temu. Nie sprawdziłem jeszcze nowości (wariant z czwartym graczem alianckim, dedykowany tryb solo), ale to nadal jest ta sama, bardzo dobra gra, ukazująca logistyczną stronę wojny. Dla wojenników może być zbyt abstrakcyjne, dla eurosucharzystów gdzieniegdzie zbyt "fiddly", ale dla mnie jest w sam raz.

Pierwszą edycję Wyścigu do Renu mam w kolekcji od dawna (mniej więcej od premiery) i jest to jedna z niewielu gier, których sprzedaży nigdy nawet nie rozważałem (nawet jeśli gram raz na 1-2 lata). Bardzo fajnie uchwycony w mechanice temat. Koniec końców nie zdecydowałem się na sequel (Race to Moscow), bo jednak mimo wszystko wolę grać aliantami, ale na partyjkę w 1944 zawsze dam się namówić. Myślę, że to zdecydowanie bardziej gra dla eurosucharzystów niż wojenników, a fiddlyness wcale nie jest na wysokim poziomie - większy problem widzę w tym, że (mam wrażenie) 90% eurosucharzystów krzywi się na okładkę i na fakt, że w ogóle gra traktuje o wojnie, nawet jeśli w ogóle wojenna nie jest.

[mat_eyo]

Pierwszą edycję Wyścigu do Renu mam w kolekcji od dawna (mniej więcej od premiery) i jest to jedna z niewielu gier, których sprzedaży nigdy nawet nie rozważałem (nawet jeśli gram raz na 1-2 lata). Bardzo fajnie uchwycony w mechanice temat. Koniec końców nie zdecydowałem się na sequel (Race to Moscow), bo jednak mimo wszystko wolę grać aliantami, ale na partyjkę w 1944 zawsze dam się namówić. Myślę, że to zdecydowanie bardziej gra dla eurosucharzystów niż wojenników, a fiddlyness wcale nie jest na wysokim poziomie - większy problem widzę w tym, że (mam wrażenie) 90% eurosucharzystów krzywi się na okładkę i na fakt, że w ogóle gra traktuje o wojnie, nawet jeśli w ogóle wojenna nie jest.

Race to Moscow jest gorszy, bardzo się cieszę, że go sprzedałem i wsparłem nowy Wyścig do Renu. Tak, to jest gra euro ubrana w wojenne ciuszki, absolutnie nie ma się tutaj czego obawiać. Trochę tych kanciastych zasad jest, ale nie więcej niż np. w starych grach CGE.

[charlie]

Czerwiec 2024 - wiedziałem, że będzie dobrze, ale nie aż tak. Co się działo? Głównie Pyrkon, dzięki czemu udało się zagrać w sporo gier znanych i nowych, a dodatkowo tygodniowy wyjazd z ziomkami nad morze, gdzie codziennie wjeżdżało kilka gier. Ogółem zagrałem 141 partii w 37 tytułów, w tym 12 nowości. Online: 53 partie.

Nowości: Złota załoga x2, Looot x2, Pixies x8, The Last x2, Cradle to Grave x2, Ostoja x1, Bonsai x1, Trio x9, Smoki z głębin x1, Summoner Wars: Krasnoludy Gildii vs Jaskiniowe Gobliny x1, Bukiet x4, Mamy szpiega! x8.
Powroty: Królestwo w budowie x2, Small World x1, Metropolia x2, Najlepsza gra o psach x6, 6. bierze x3, Catan x1, Akropolis x1, Zero x13, For Sale x2, Cytadela x1, Miodek x3, Donuts x3, Tranquility: The Ascent x2.
Stałe tytuły: Deep Sea Adventure x3, Kingsburg x1, Dorfromantik x1, Solstis x28, Sushi Go! Party! x3, Spiskowcy x3, Gejsze x4, Jednym słowem x2, Klub Detektywów x10, Wsiąść do Pociągu: Nowy Jork x2, (Hen Daleko) x2, Forks x1.
Najwięcej Partii: Solstis - moja nowa zajawka na BGA, sam jestem zaskoczony jak bardzo mi to weszło.
Powrót miesiąca: Królestwo w Budowie - ostatnie partie w mój egzemplarz, trochę żal, że się pozbyłem, ale nikt w ekipie nie pała do niej taką jak ja miłością.
Chwiler miesiąca: Trio - poznałem na Pyrkonie tę sprytną gierkę. Jeden z tych tytułów, o którym człowiek myśli, że powinien powstać dużo wcześniej.
Rozczarowanie miesiąca: Cradle to Grave - losowe, że aż boli.
Zaskoczenie miesiąca: Looot - na razie widzę, że nie ma należytego hałasu, a według mnie powinna, bo jest lepsza niż Calico i Kaskadia, a i interakcji więcej.
Nowość miesiąca: Ostoja - tylko jedna partia, ale to jest dokładnie ten typ gry, który preferuję najbardziej. Wpada na listę zakupową.
Pozostałe nowości na plus: Mamy szpiega! - Jeden z moich największych półkowników, fantastyczna imprezówka, chociaż nie wszystkim się podoba. Mi bardzo.
Pozostałe nowości na tak sobie: Złota załoga, Pixies, The Last, Bonsai, Smoki z głębin, Bukiet - wszystkie są w porządku, ale bez rewelacji (między 5,5 a 6 w skali BGG), od czasu do czasu mogę zagrać z przyjemnością
Pozostałe nowości na minus: Cradle to Grave, Summoner Wars: Krasnoludy Gildii vs Jaskiniowe Gobliny - do pierwszej już nie usiądę, do drugiej może, ale raczej też nie.
Gra miesiąca: Trio - jest już 11 lipiec, od połowy czerwca gramy niemal codziennie. Spodobało się nie tylko w gronie 6 dorosłych, ale i naszym dzieciom też.

[agt]

.
Chwiler miesiąca: Trio - poznałem na Pyrkonie tę sprytną gierkę. Jeden z tych tytułów, o którym człowiek myśli, że powinien powstać dużo wcześniej.

Gra miesiąca: Trio - jest już 11 lipiec, od połowy czerwca gramy niemal codziennie. Spodobało się nie tylko w gronie 6 dorosłych, ale i naszym dzieciom też.

Które Trio masz na myśli?
Bo jest kilka gier o tym tytule.

[karmazynowy]

Zapewne to od REBEL

https://boardgamegeek.com/boardgame/352515/trio

[charlie]

Tak, to od Rebela.

[anitroche]

Ostatnio mam bardzo mało czasu na pisanie na forum (zresztą na granie też), więc pomyślałam, że zrobię zestawienie kwartalne, czyli za kwiecień, maj i czerwiec na raz. A w Q2 2024 udało się zagrać w:

Ostoja (++) - bardzo gra siadła, choć mąż wciąż woli Azula Witraże Sintry, ale fanowskie warianty solo z automą i mini książka z kampanią solo dają mi też sporo frajdy, więc chętnie grywam sama. Dodatkowo odrzucane przez automę kafle lądują przed córką, więc ona bawi się obok w budowanie wieżyczek, a ja mogę zagrać szybką partyjkę - same plusy . A tak z innej beczki, to jest to chyba jedyna gra, którą znam, która daje mi dwa aż tak skrajne odczucia co do wykonania - sorter w pudle super, dodatkowo kafle terenów i grafiki są przepiękne moim zdaniem, ale wyginające się karty i planszetki wołają o pomstę do nieba.

Spire's End Hildegard (+-) - bardzo przyjemna mała gra solo (też z wariantem dwuosobowym w kooperacji), taka gra paragrafowa, ale na kartach. Przepięknie wykonana, jak to bywa w paragrafówkach trzeba zagrać kilka razy, żeby odkryć każdą ścieżkę przygody, ale też sporo sposobów na zginięcię w środku gry, co zwiększa okres przebywania gry na stole. Po przejściu dwa razy jednak poszła na MatHandel, bo jednak moja dusza eurogracza woli jak już mam wolny wieczór zagrać w sucharka jakiegoś.

Tapestry (+-) - zagrane tylko raz solo w podstawkę. W sumie gra się przyjemnie, jeszcze trochę pogram zwłaszcza z dodatkiem Architektura i Sztuka, ale ciągle mam z tyłu głowy, że za te pieniądze, co ta gra kosztuje, to są lepsze gry.

Dragonbond Lords of Vaala (++) - bardzo fajne lekko asymetryczne area control. Akcje wykonujemy przez zagrywanie kart na stos, po czym są one wykonywane kolejno, czyli mamy programowanie ruchów. Gra raczej łatwa w zasadach i moim zdaniem idealna do wprowadzania graczy w świat area control i programowania ruchów. Gdyby nie to, że grając w niej niż 4 osoby trzeba sterować automami symulującymi pozostałych graczy, to by zostało w kolekcji - jednak grając solo, trzy automy to dla mnie za dużo, choć ich obsługa nie jest skomplikowana .

Sub Terra II (+-) - prosty coop z wyścigiem z czasem, żeby wbiec do wulkanu, zabrać skarb i wybiec zanim zaleje nas lawa. Gracze mają każdy jedną prostą umiejkę. Niby wszystko brzmi prosto, ale mały minus dla gry, bo jednak w czasie rozgrywki dość często musiałam zaglądać do instrukcji, żeby się upewnić, jak gra reaguje na nasze poczynania (jakoś nie mogłam tych kilku zasad zapamiętać). W kolekcji zostaje głównie ze względu na temat.

Terraformacja Marsa Gra Kościana (++) - oryginał odstrasza mnie długością rozgrywki, dlatego sama nigdy nie zaproponuję, ale tutaj mamy szybszą rozgrywkę i całkiem przyjemne do rzucania kosteczki. W grze wieloosobowej losowość kart i kości aż tak nie wkurza, ale przy wariancie solo wprowadziłam sobie home rule, bo losowość potrafi położyć całą rozgrywkę i mam zamiar je też wypróbować w grze wieloosobwej, bo i tak te "ułatwienia" będą działały dla każdego po równo. A są to: można degradować kości - czyli wyższy wynik zawsze za darmo mogę sobie zdegradować do niższego oraz talię kart do dobierania dzielę na 3 stosy tematyczne i można dociągać dowolnie (poza ręką startową, która ma narzucony "skład"). Gra zostaje w kolekcji i była już kilkukrotnie grana w tym kwartale.

Azul Mistrz Czekolady (++) - gra już dawno w kolekcji, podmieniła standardowego Azula, ale tym razem wydrukowałam sobie karty automy fanowskiej do gry solo i bardzo mi się spodobała, bo w grze trzeba mocno się skupić na podbieraniu botowi płytek, a nie tylko na swojej "łazience", przez co ten wariant sprawia mi więcej frajdy niż granie z żywym graczem .

The Princes of Florence (+++) - tak jak nie przepadam za licytacją w grach, tak tutaj gra mi się przyjemnie, bo nawet jak ktoś mnie przelicytuje, to potem otwieram kolejną licytację aż każdy z graczy czegoś sobie nie kupi, a że każda rzecz, jak nie natychmiast to za chwilę się przyda, to nie ma odczucia straty po byciu przelicytowanym. Dodatkowo nowa edycja ma bardzo fajny wariant solo, gdzie licytujemy się z automą. No i nowa edycja moim zdaniem jest bardzo ładna, choć grafiki chyba mniej w klimacie niż w starym wydaniu.

Teotihuacan (++) - od dawna się czaiłam, żeby zagrać, w końcu postanowiłam nabyć swój egzemplarz i zagrać. Mam też wszystkie dodatki po angielsku kupione po taniości na wyprzedaży u Board and Dice i zdecydowanie kolejna rozgrywka będzie już z dodatkami, bo w łysej podstawce miałam poczucie niedosytu.

Disney Lorcana (++) - kupiłam pudło z wariantem kooperacyjnym/solo (nie pamiętam teraz jak to się nazywało) i bardzo się spodobało. Kiedyś z bratem grywaliśmy w MtG i tutaj mam bardzo przyjemny substytut. Kupiłam też kilka boosterków na próbę, ale zdecydowanie otwieranie ich nie dało mi frajdy, więc do zbudowania swojego decku po prostu przejrzałam listę kart i podokupywałam sobie pojedyncze sztuki zamiast wydawać majątek na boostery. Teraz czekam aż dodadzą karty z Mojego Brata Niedźwiedzia i będę budować drugą talię pod te karty . Fajnie, że jest opcja solo.


POWROTY, O KTÓRYCH JUŻ PISAŁAM W POPRZEDNICH MIESIĄCACH I ZDANIA O NICH NIE ZMIENIŁAM:
1998 ISS, Glen More II Kroniki, Village Rails

GRA MIESIĄCA:

KWIECIEŃ: Ostoja
MAJ: The Princes of Florence
CZERWIEC: Glen More II Kroniki

ROZCZAROWANIE KWARTAŁU:
brak

[JollyRoger90]

Moje zestawienie czerwca 2024:

Od nowego roku postanawiam dawać oceny przy grach:
3/3 - gra siadła bardzo i zostaje w kolekcji/będzie grana z dużą chęcią i jak często się da. Chętnie zaproponuję rozgrywkę.
2/3 - gra dobra, lubię w nią grać, jak ktoś zaproponuje to chętnie zagram. Okazjonalnie zaproponuję rozgrywkę
1/3 - gra jest poprawna, nie ma na tyle mojej uwagi, abym ją wyciągał na stół/proponował. Jak ktoś wyjmie to zagram.
0/3 - pozycja z która definitywnie nie chce mieć nic do czynienia. Nie chce w to grać. Pojdzie na sprzedaż (jeśli to mój egzemplarz).

1) Standardowe rozgrywki

Nowości:

Halo wieża (2) 2,4/3 - poki co dwie rozgrywki solo z fanowskimi zasadami z BGG. Polecam bardzo! Tak jak ta gra siadła mi kiedyś na BGA tak dalej to trwa w planszowej już wersji. Nie mogę się doczekać na żywo rozgrywek na 2 os.

Mała Karczma (2) 1/3 - szybki push your luck z poczty planszowej. Po dwoch rozgrywkach gra nie oferuje nic ciekawego. Szybkie rushowanie w zapelnienie swojego stolu czesto zapewnia spory zastrzyk punktow. Za malo kart wydarzen, ktore moga przeszkadzac przeciwnikom.

Odjechane jednorożce (2) 1/3 po dwoch rozgrywkach raczej nic specjalnego, humor troche w stylu eksplodujacych kotkow, ktore mi nie podeszly. Gra zyskuje przy partiach w wieksza ilosc graczy oraz lepszym poznaniu kart. Ja gralem na 2 i 4. W 2 bylo ok, w 4 troche lepiej.

Wojna w Krainie czarów (2) 2,3/3 - bardzo ciekawe polaczenie area majority z push your luck, w bajkowej otoczce. Mimo, że powyższe mechaniki nie są moimi ulubionymi a i fanem Alicji w krainie czarów nie jestem, to gra bardzo przypadla nam do gustu. Proste eleganckie zasady, spora asymetryczność frakcji i ta adrenalina przy losowaniu worka. Do tego karty zadań. Bardzo dobrze spedzony czas przy stole i jakby dobrze chodzila na 2 osoby to juz bym szukal egzemplarza.

Dominion (1) 1/3 - podstawka z poczty planszowej. Nic nie urwala, ot czysty deckbuilding. Jakbym nie znal gier z tą mechaniką, to bym się bardziej zagrywał, a tak to po 1 rozgrywce bez żalu pojechało dalej.

Radlands (1) 1,75/3 chcialem sprobwac tej szybkiej dwuosobówki i byla okazja w Punkcie Zwyciestwa przed rozpoczeciem quizu. Mimo grania szybko i po lebkach, zeby się zmieścić w czasie, widzę jakiś potencjał w niej, na tyle, że chętnie jeszcze raz zagram.

Stwory z Obory (1) 0,9/3 dla mnie gra duzo czerpie z Munchkina. Na tyle dużo, że również nie przypadła mi do gustu, jak pierwowzór.

Powroty:

Turbo (4) 2,1/3 - ocena troszke w górę, poniewaz w tym miesiacu pograłem troche solo z modułem legend. Bardzo łądnie to chodzi i jest wymagające. Niedługo spróbóję namówić większą liczbę znajomych do zagrania

Heroes of Might & Magic 3 (2) 1,5/3 po kolejnych dwóch rozgrywkach na 3 osoby ocena lekko w dół. Klimat się wylewa, ale jakaś toporna i dłużąca się gra. No i stołożerna.

Clash of Cultures (1) 1,75/3 druga rozgrywka juz nie taka fajna jak 1sza. Nie widze tutaj opcji na gre w 2 osoby w znosnym czasie, a tak zawsze gram. Prawdopodobnie pojdzie na sprzedaż.

Reef (1) 2/3 zapomniany przeze mnie abstrakt 3D. Albo dobierasz karte z wystawki na reka albo zagrywasz z reki. Wtedy z górnej sekcji bierzemy odpowiednie elementy (sa w 4 roznych kolorach) i ustawiamy na planszy, a nastepnie z dolnej sekcji karty punktujemy uklad tam widoczny. Trzeba myslec kilka ruchow do przodu, zeby jak najwiecej wycisnać. Polecam jako ciekawa alternatywe dla Azulów. Trochę żałuje że sprzedałem swoj egzemplarz na górce, ale gra, poza instrukcja, niezalezna jezykowo.

Terraformacja Marsa (1) 2/3 goła podstawka. Dzięki grom na BGA ponownie zapałałęm sympatią do tego tytułu.

Wiedźmin Stary Świat (1) 2,5/3 - 11 rozgrywek za mną i dalej gra mnie bawi. Nie tknalem jeszcze legendarnych lowow, na tropie potworow, skelige i dodatkowych kart przygód, wiec jeszcze masa zawartości przede mną. Do tego zakupilem fanowskie dodatki w postaci kart do dodatku Magowie. Niezmiernie się cieszę na każdą rozgrywkę w ten tytuł.

Pozostałe pozycje, komentowane w poprzednich miesiącach:
Fiesta de los Muertos (3) 1,75/3
Czaszki z Sedlec (2) 1,75/3
Heroes of Might & Magic 3 (2) 1,75/3
Azul Ogrody Królowej (1) 2,1/3
Kapitan Flip (1) 2,5/3
Kartografowie (1) 2/3
Konspiracja: Uniwersum Abyss (1) 2,5/3
Sagrada + życie (1) 2/3
Santa Maria (1) 2/3
Wyspa kwitnącej Wiśni (1) 2/3

Łącznie rozgrywek - 33 w 22 gier


2) Board Game Arena.

Spoiler:

Super Mega Fajna Gra: 18 gry
Konspiracja: Uniwersum Abyss: 15 gry
Kapitan Flip: 14 gry
Halo wieża: 11 gry
Architekci 7 Cudów Świata: 7 gry
Kartografowie: 6 gry
SETUP: 6 gry
Ark Nova: 4 gry
Hen Daleko: 4 gry
Solstis: 4 gry
Turbo: 3 gry
Botanik: 3 gry
Imhotep: 2 gry
Azul: Letni Pawilon: 2 gry
CODEX Naturalis: 2 gry
Zamki Burgundii: 2 gry
Point Salad: 2 gry
Middle Ages: 2 gry
Scythe: 1 gry
Owce na wypasie: 1 gry
Trek 12: 1 gry
Sobek: 2 Players: 1 gry
Papierowe morze: 1 gry
Epoka kamienia: 1 gry
Troyes: 1 gry
Copenhagen: 1 gry

Łącznie rozgrywek - 115 w 26 gier
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Podsumowanie: rozgrywek wszelakich - 148 w 43 gier
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie miesiąca:
Podjąłem próbę zmontowania lokalnej grupy do grania. We 3ech mieszkamy bardzo blisko siebie. Poki co był grany wiedźmin. Zobaczymy jak dalej bedzie się ta inicjatywa rozwijać.

Gra miesiąca:
Zawieszam przyznawanie punktow, bo to bez sensu, co miesiac byloby co innego i na koniec roku 12 gier by miało tyle samo punktow.
Tak czy inaczej grą/rozgrywką miesiąca zostaje Wojna w Krainie Czarów.

Rozczarowanie miesiąca:
Stwory z Obory.

Plany na kolejny miesiąc:
Z zeszło miesięcznych planów to 2 półkowniki (krótki okres) udalo się zdjąć z niej oraz zainicjować nową planszowa grupę. Granie do odciny prawdopodobnie przełożone aż na wrzesień, przez okres wakacyjny. Figurki nadal nie pomalowane.

[alex_dp88]

Czerwiec był miesiącem urlopowym, więc nie udało się rozegrać zbyt wielu partii. Było ich zaledwie 12, ale w aż 11 różnych tytułów i 6 nowości.

NOWOŚCI

Następna Stacja: Londyn (2) (7/10) - przyjemny leciutki flip and write, w którego można zagrać w zasadzie z każdym. Gra jest tak prosta, że nawet nie ma co tu pisać, dociągasz kartę i rysujesz linię w taki sposób by nie przecięła się z inną linią. Dla fanów gier flip&write obowiązkowo przynajmniej do sprawdzenia.
Nucleum (1) (8/10) - bardzo rozbudowane euro w stylu Brassa, tzn. rozbudowa sieci połączeń oraz zasilanie budynków. Jest tu wszystko to co lubię w tego typu grach: poczucie rozwoju, wiele możliwości, stałe zdolności specjalne i asymetryczne frakcje, różnorodna punktacja. W zasadzie jedyny problem to czas złożenia i rozłożenia tej gry. Tu wybierz x kafelków z kropką, wymieszaj z liczbą Y elementów z kreską, przetasuj, a resztę schowaj z powrotem do pudełka. Zakup insertu jest tu w zasadzie obowiązkowy. Po pierwszej partii jestem jednak bardzo zadowolony i czekam na więcej.
Plemiona Wiatru (1) (6/10) - bardzo pasuje mi estetyka, ale mechanicznie niczego mi to nie urwało. Przyznaję jednak, że tryb dwuosobowy z rynkiem kart, który jednocześnie imituje rękę trzeciego gracza działa bardzo dobrze. I w trybie duel mogę zagrać.
Poszły Konie (1) (7/10) - rozegraliśmy jedynie rozgrywkę testową na 2 osoby i już nam się podobało. Widzę tu potencjał. Napięcie budowane przez fakt, że „kto pierwszy ten lepszy” jest naprawdę spore.
Cat in the Box (1) (6/10) - znów jedynie dwuosobowy i w takim składzie nie polecam. Ale jako fan gier wziątkowych oczywiście zostawiam grę na półce i będzie testowane w większych składach.
6. Bierze (1) (7/10) - jestem jak zdarta płyta, znów zagrane dwuosobowo. I o dziwo nawet nam się podobało, ale jestem pewien, że to tytuł z kategorii „im więcej graczy tym lepiej”.

STALI BYWALCY

Kutna Hora (1) (7/10) - w zasadzie sam nie wiem czemu wciąż jeszcze wraca na stół. Niczym się nie wyróżnia, wyglądem nie zachwyca, ale to chyba prostota zasad, czyli odpalanie akcji poprzez zagrywanie kart oraz fakt, że nie mamy tu miliona surowców tylko pieniądze. Dzięki temu nie trzeba sobie co miesiąc przypominać zasad, wystarczy tylko siąść i grać. Narazie utrzymuje się na półce.
SCOUT (1) (9/10) - to już jest nasz evergreen. Nieustannie jesteśmy grą zachwyceni, można ją wyciągnąć na stół praktycznie w dowolnym miejscu i chwili.
Trekking przez Historię (1) (9/10) - sytuacja jak wyżej. Znowu - zasady są banalnie proste, można w nią zagrać w 40 minut, świetnie chodzi w każdym składzie osobowym i jest cudownie wydana.

POWROTY

Carnegie (1) (8/10) - jak na typowe średnio-ciężkie euro jest tu jednak coś wyjątkowego w tym systemie wyboru akcji, który sam w sobie jest żywym organizmem, który czasem zadziała niespodziewanie, ale tak przecież bywa w dużych firmach, skoordynowanie poszczególnych działów wymaga sporych umiejętności i ogromnego nakładu pracy. Regrywalność jest tu bardzo duża już na poziomie setupu dzięki losowemu dobieraniu kafelków, które trafią się w danej partii. A jeszcze nawet nie ruszyliśmy dodatku.
Revive (1) (8/10) - to jeden z tych tytułów, których sam nie proponuję, ale jak już zdarzy mi się zagrać to rozgrywka jest mięsista i wysoce satysfakcjonująca. Kombogenność, która sprawia, że w drugiej połowie gry uruchamia się taka kaskada akcji, że sami gubimy się w tym czy wykonaliśmy jedną czy już dwie akcje. Bardzo doceniam.