W sumie to dość zabawne, że dyskusja o rzekomo smutnym stanie polskiego krautfandingu rozgorzała wraz z wyjątkowym sukcesem Achai. Projekt - co tu dużo mówić - niszowy (bo jednak planszówki w skali ogółu społeczeństwa to nie jest kaliber WOŚP, płyt hip-hopowych / metalowych bądź dobroczynności na Czarnym Lądzie) został ufundowany w trzy dni, uzbierawszy w tym czasie sumę wielokrotnie wyższą od lwiej części innych, już zakończonych, udanych projektów. Jest to świetny dowód na "siłę rażenia" lokalnych kampanii, jak i śliczna laurka na cześć zdolności mobilizowania się "planszowego żelaznego elektoratu"
Dodajmy, że Achaja stanowi ukoronowanie już dość długiego pasma zwycięstw gier planszowych. Z jednej strony, wszystkie poważne inicjatywy zakończyły się sukcesem, co w skali wspieram.to jest ewenementem. Z drugiej, niektóre z tych kampanii stanowią absolutny top w historii polskiego CF zarówno pod kątem uzbieranych sum, jak i ilości wspierających.
OK, jasne jest, że wyniki te są nieco przekłamane właśnie z racji działania tych wielkich mecenasów, ale - Gambitowe na przykład - czarnowidzenie jest według mnie spojrzeniem oderwanym od rzeczywistości. Trochę kojarzy mi się - oczywiście
toutes proportions gardées - z podejściem niektórych młodych humanistów, którzy po wyfrunięciu z domu liczą, że od razu, za pierwszą pensję, wynajmą sobie własne mieszkanie w dobrej dzielnicy, żywić się będą sushi, utrzymają całkiem nową furirę i będą jeździć trzy lub 4 razy do roku w ciekawe zakątki świata. Takie jakby pominięcie ...pewnych okresów przejściowych i lokalnych uwarunkowań. W omawianym przypadku zwłaszcza to drugie.
Kolejarz pisze:Kickstarter to też cała społeczność osób, które regularnie wspierają kolejny projekty. To już styl życia. Na znacznie mniejszym polskim rynku taka grupa może w ogóle się nie wykształcić.
Właśnie to. Ja śmiem twierdzić, że wręcz na pewno się ona nie wykształci. Nie ta skala, nie te proporcje. Na KSie mogę interesować się tylko jednym segmentem rynku i żyć jak pączek w maśle; co kilka dni wpadać i
przebierać w ofertach gier / filmów / planszówek / muzyki. Reszta świata może nie istnieć, ponieważ w tym moim ogródku codziennie coś się będzie działo. Mnogość tematów, mnogość mechanik / technik, mnogość cen. Niemal w każdej chwili znajdzie się coś, na co można by przeputać pieniądze. A tutaj? Kiedy - pomijam tutaj aspekt społeczny, czyli kampanie fundujące dobroczynność, czyjeś wyjazdy, stypendia, start-upy, tylko zmierzające do tego, że kiedyś tam dostanę jakiś finalny produkt - nowa kampania w interesującym mnie segmencie kultury pojawia się raz na tydzień? miesiąc? kwartał?! No i dodajmy, że z tych paru też nie wszystkie muszą mnie interesować (gdyż np. Grzędowicza nie czytałem, tudzież czytałem i uwielbiam, za to np. odrzuca mnie mechanika; hip hopu nie lubię; Franko wspominam bez sentymentu; etc.).
Zresztą, czy naprawdę trzeba porównywać skalę globalnego serwisu z serwisem lokalnym? Nawet gdyby KS był "pure American", to przykładając ów wspominany przez imć Roguckiego 1 procent na skalę społeczeństwa jankeskiego, to już mówimy o 3+ milionach potencjalnych pledżujących.
Czy więc, jeśli Conana (rekordzistę spośród planszówek w historii KS, pomijając oczywiście aberrację jaką było Exploding Kittens) w skali całego globu wsparło 16 tysięcy osób, zaś PLO (rekordzistę na wspieram.to) osób 940, to naprawdę z tym polskim crowdfundowaniem planszówek jest aż tak źle?
