Chyba nie mówimy o naszym, pięknym kraju? Bo na pewno coming out-y nie przestały być u nas niebezpieczne. Patrząc na rankingi europejskie przedstawiające poziom homofobii w Europie to jesteśmy pod koniec stawki, a w samej UE niemal ją zamykamy. Żyjemy w kraju gdzie instalacja tęczy w stolicy musiała cyklicznie płonąć bo przecież zagrażała i deprawowała przechodniów. Żyjemy w kraju gdzie regularnie kibice wyrażają tak głęboką niechęć do innej dyscypliny sportu, że aż trzeba ją obwieszczać rodakom na sektorówkach "zakazując pedałowania". Proponuję przyjść radośnie w barwach tęczy na stadion i spróbować poczuć się bezpiecznie, a potem spróbować o tym opowiedzieć jak już się zrośnie. Żyjemy w kraju, w którym głowa państwa krzyczy, że LGBT to nie ludzie tylko ideologia, a chwilę potem jego fryzjer, gej dostaje za bycie nim w mordę. Przykłady można by mnożyć.MichalStajszczak pisze: ↑02 lip 2020, 21:02 Teraz sytuacja zmieniła się o tyle, że ujawnianie nieortodoksyjnych orientacji przestało być niebezpieczne, a zaczęło być opłacalne i dla niektórych stanowi "metodę na życie".
Na poziomie mistrzowskim tego problemu wcale nie udało się rozwiązać bo każdy przypadek jest inny i do każdego należy podchodzić indywidualnie bo są to nad wyraz delikatne sprawy. I tak np. w 2016 roku Caster Semenya zdobyła złoto IO gdzie od dawna było widać, że coś jest nie tak. Dopiero w 2019 roku IAAF w końcu wydal werdykt i zakazał jej startów w kategoriach kobiecych.MichalStajszczak pisze: ↑02 lip 2020, 21:02 Miejscem największych chyba nadużyć jest sport. Jak łatwo sprawdzić, porównując rekordy w dyscyplinach wymiernych, kobiety osiągają zarówno w konkurencjach szybkościowych, jak i siłowych, wyniki mniej więcej o 10% gorsze od mężczyzn. O ile na poziomie mistrzowskim obowiązują przepisy, oparte jednak na biologii, to na poziomie szkolnym już tak nie jest. I zdarzały się przypadki dość bezczelnego korzystania z politycznej poprawności, gdy w konkurencji dla dziewcząt wygrywała osoba z żeńską płcią wyłącznie kulturową, zgarniając przy tym stypendium, przeznaczone dla najlepszej dziewczyny w szkole.
Takich przypadków można trochę wymienić i sami mamy kontrowersyjnych reprezentantów w historii żeby wymienić tutaj p. Ewę Kłobukowską lub p. Stanisławę Walasiewicz.
I nie da się tu zastosować prostych i jasnych zasad na kwalifikację takiej osoby bo i badać można pod różnymi kontami i mieć zatem różne wyniki i ich interpretacje.
Także nie ma się co dziwić, że w zawodach szkolnych też mógł się ten problem pojawić. Tylko czego to dowodzi? Że ludzie są różni, a pula genowa czasem płata figla? Mam wrażenie, że nikt tego nie podważa.
I chodziło mi nie tyle o skalę i historię obu zjawisk, ale o sam fakt, że w przeciwieństwie do tej pierwszej grupy (czarnoskórzy), ci drudzy (LGBT) nie są i w zasadzie nie byli prawnie uznawani za obywateli gorszej kategorii, nie są też poddawani systemowym represjom – mówię o świecie zachodnim (te deklaracje o „gminie wolnej od LGBT” to szykana, nie represja, i dotyczy chyba ruchu, nie osób takiej czy innej orientacji seksualnej [o tym niżej], co nie zmienia faktu, że zdarzenia takie absolutnie nie powinny mieć miejsca). Oczywiście stosunki homoseksualne bywały w nieodległej przeszłości świata zachodniego penalizowane, ale można tu zwrócić uwagę, że karano nie za orientację (czyli za sam fakt bycia kimś), tylko za odbycie stosunku (czyn). Ktoś może podnieść - i z czysto ludzkiego punktu widzenia będzie miał rację - że efekt dla danego człowieka o takiej orientacji (i dla jego bliskich) był ten sam, bo prowadził do wykluczenia z aktywności seksualnej albo do konieczności starannego skrywania swojej prywatności, a tym samym ciągłego lęku przed oskarżeniem. Niemniej z punktu widzenia prawa to jednak istotne rozróżnienie, bo czarnoskórzy byli tymczasem prawnie dyskryminowani za sam fakt bycia potomkami niewolników z Afryki.
